Lesbók Morgunblaðsins - 11.06.1988, Blaðsíða 14

Lesbók Morgunblaðsins - 11.06.1988, Blaðsíða 14
Hestamenn fá sér hressingu áður en haldið var til baka. Óðar dalsins eyðir friði, allt fær nýjan brag, þegar heilu Henson-liði hér var sleppt í dag. Eftir hádegi var tekið til við gröftinn og vorum við ellefu talsins við þann starfa, en matseljur höfðu ærinn starfa í tjaldbúðun- um. Ef tekið er tillit til þess, að þarna var að störfum embættismannalið af skrifstof- um í Reykjavík, þá verður ekki annað sagt en að það hafí staðið sig vel. Harðsperrur, bakverkir og annað smáræði hefti ekki framgang verksins og sagði Þór, liðsfor- ingi, yfir glæðunum um kvöldið, að senni- lega væri leitin að öðru eins grafarliði í ís- landssögunni. Þessi ummæli hafa líkt og búningurinn þjappað okkur saman til enn meiri afreka en búast hefði mátt við. Kvöld- vakan var skemmtileg og fóru þeir Þór og Sveinn á kostum, en Jóhannes kom öllum til að hlæja. Annars virtust allir þama fræðaþuiir og grúskarar í einhveijum mæli og sumir af Guðs náð. Næstu tveir dagar voru erfíðir og nokkuð kalt í veðri, þó ekki rigndi á okkur. Það var eins og maður fyndi nálægðina frá jöklinum í suðri og nætur svo kaldar, að liðsmenn urðu að klæðast öllu sem til var til að halda á sér hita. Eftir mat og kvöldvöku annað kvöldið okkar fórum við í gönguferð inn að Hoio- fenrishöfða og náðum rétt tjöldum aftur áður en hnausþykk næturþokan lagðist yfír dalverpið. Mikið var gert í því að fleygja á milli gamanyrðum meðan á uppgreftrinum stóð eins og til að hjálpa fólki frá því að hugsa um auma skrokka sína og breytta vinnuað- stöðu. Allt gekk vel og virtist þjóðminjavörð- ur nokkuð ánægður, þó á honum mætti heyra, að á staðinn yrði flokkurinn að koma aftur og bæta um betur. Þetta minnti helst á þá, sem eignast eitt hús og vilja svo fleiri, en allt er fyrirgefanlegt í nafni vísindanna. Skömmu eftir að vaka okkar var hafin að loknum málsverði síðasta kvöldið kom Kristján bóndi utan úr þokunni með svefn- poka sinn á bakinu. Hafði hann ekið á göml- um jeppa eftir dalbarminum handann árinn- ar og vaðið svo yfír tii okkar eftir að hafa lagt brekkuna að baki þrátt fyrir þoku og kulda. Mikill fengur var í komu hans, því i pokaskjatta sínum var hann með hugljúfa ferðalýsingu af eigin ferð í óbyggðimar um hávetur, svo allir vosbúðarþankar malar- bama hurfu inn í þessa stemmingu, sem blandaðist feginleik og söknuði yfír því að leiðangri lyki næsta dag. Það var þreytt lið en ánægt, sem lagðist til svefns þetta kvöid. Eftir árbít tókum við niður tjöld á þriðju- dagsmorgni og brátt sást til manna með hesta á leið til okkar. Þá kvað Kristján: Þögul grætur loftsins lind laugar morgunfriðinn. Deplar auga dagsins mynd draumblíð nótt er liðin. Við Jóhannes fengum þann starfa að grafa síðustu holuna og brenna þar ruslinu, svo ekkert yrði þama eftir okkur til vansa. Auðvitað gat Kristján bóndi ekki látið þetta fram hjá sér fara án þess að henda fram vísu, sem er svona: Aftur merki fjallafriðsins finna má ef að er gáð. Hinstu menjar Henson liðsins héma verða eldi að bráð. Öllu gamni fylgir nokkur alvara og senni- lega hefur Kristján ekki séð hinstu menjar liðsins enn, því við höfum hug á að ljúka verkinu, svo fara megi á fleiri staði í fram- tíðinni. Langeldurinn, biýnið, málmhnapp- urinn, beinin, og öskulögin lofa góðu sér í lagi, þegar komið er niður á gólfíð, sem sýnilega hefur tekið við Hekluöskunni frá árinu 1104. Við verðum að fletta upp jörð- inni þama, svo Þór geti haldið áfram að iesa í söguna. Vonandi sjá stjómvöld og almenningur sóma sinn í að styrkja rannsóknir af þessum toga enn betur en áður, þó skynsamur þjóð- minjavörður hafí safíiað sjálfboðaliði í nokkra daga í þetta sinn. Það ætti að hvetja ráðamenn til að gera betur en fyrr. Einnig verður að búa betur að þjóðminjum í safn- húsinu í Reykjavík og endurbyggja þann hjall, sem það hús er orðið. Það er til lítils að grafa upp, ef engin geymsla er til og það sem fyrir er liggur undir skemmdum vegna skjólleysis. Annars fer best á að Ijúka svona pistli í þökk. Fyrst er að þakka þeim, sem gerðu förina mögulega, þ.e. einstökum valmennum hjá Landhelgisgæslunni. Megi starf þeirra vaxa og dafna við bættan starfsgrundvöll í framtíðinni. Hjónin í Gilhaga, sem búa í nýju húsi og hugsa sér að hjálpa fólki inn í óbyggðir í framtíðinni, sendir hópurinn góðar kveðjur með þakklæti fyrir viður- gjöminginn. Einnig sendast sömu óskir bræðrunum Hlyni Unnsteini á Giljum og Gísla í Bjamastaðahlíð, sem önnuðust hest- ana ásamt Jóni Hjálmarssyni. Loks eru hljómlistarfólkinu færðar þakkir, sem lék sér að því að koma foggum okkar áleiðis á augnabliki, sem skipti sköpum um framhald ferðarinnar. Höfundur er deildarstjóri í heilbrigðisráöuneyt- inu. KRISTJÁN HREINSSON Við sjónvarpið Hann vinur minn er jafnan góður gestur, hann grætur fyrir heiminn eins og títið blóm Hann vinur minn er bæði peð og prestur, við Péturstorgið hlaut hann lífsins eina dóm. — Við imbann sitja heijur tvær sem ekki glata ærunni þó atombomba stingist niðrí torgið. Af hræðslu skelfur presturinn og gargar undan gærunni. — Hann Guð veit það að hér er okkur borgið. Hann gefur mér einn litinn fyrir fréttir já fróðleiksmolar prestsins rúila vítt og breitt — Og valdhafamir illa saman settir fá sólina og tungiið fyrir ekki neitt Á meðan allir púkamir fá skemmtiferð í skugganum og skrattinn þeytir bombum yfír torgið þá slökkvum við á imbanum svo glætan fer af glugganum,- — Hann Guð veit það að hér er okkur borgið. Höfundur var áður Hreinsmögur og er rithöfundur I Reykjavík. BIRGITTE JÓNSDÓTTIR Sögumaður Andlithans varveðurbarið ogaugun djúp. Hann brosti skakkt en einlægast af öllum sem ég hafði séð. Fingurinir krepptir en íþeim falin fom lipurð. ímorgunsárið kinkum viðkolli tilhvors annars og hann sagði mér sögurmeð andiitinu. Þó vissi égaldrei hvaðhannhét. Höfundur er ung Reykjavíkurstúlka. SPIVACK - farfugl með óreglulegan komutíma #«U. '■Wsk: iS>áU>L Sjálfsmynd frá 1986. mi 4 W' X'JjájW YMlí'fmMm';' "V \ • T; . Maður er nefndur Morris Spivack og er nokkuð við aldur. Hann hefur lengst af verið myndlistarmaður, einkum teiknari og lifír flökkulífí. Margsinnis hef- ur hann komið til íslands og þá ferðast hann jafnan um landið og skapar sér tekjur af því að teikna fólk. Af einhveijum ástæðum hefur honum orðið betur ágengt hér en víða annars- staðar og hann á orðið tals- vert safn af íslenzkum and- litum. Spivack hefur þá sérvizku, að hann heilsar engum með handabandi; telur það ekki til hollustu. Hann minnir einna helzt á fugl, sem flögrar um og útlitið bendir ekki til þess að hann þurfí mikið til við- urværis, en ferðalög milli heimshluta kosta þó sitt og síðast liðinn vetur þegar Spivack var hér á ferðinni, kvaðst hann á leiðinni til Ástralíu. Hann telur þó heimili sitt vera í East Hamton í New York. Eftir því sem hann segir sjálfur, hefur hann teiknað ekki færri en 6.500 íslendinga. Ljósritaða sýnisbók hafði hann með sér og gat þar að líta allskonar fólk, allt frá Leonardo da Vinci til Þorgeirs Þorgeirssonar og ókunnra peysufatakvenna. GS. Þorgeir Þorgeirsson rithöfundur, 1986. 14

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.