Lesbók Morgunblaðsins - 14.09.1991, Blaðsíða 4

I
Sólveig K. Einarsdóttir á grjótgarðinum við Sætún, þegar hún var hér á ferðinni í sumar.
Islendinguriim situr einn
inni og skrifar
næsta mánuði kemur út hjá Almenna Bókafélaginu
smásagnasafn eftir Sólveigu Kr. Einarsdóttur, sem
lesendur Lesbókar ættu að kannast við, því nokkrum
sinnum hafa birzt eftir hana ljóð í blaðinu; síðast nú
í vor og ljóðið hét „Haustmorgunn í apríl“.'Eitthvað
Rætt við SÓLVEIGU
KR. EINARSDÓTTUR,
fyrrum kennara við
Menntaskólann við
Sund, nú rithöfund og
húsmóður í Ástralíu, sem
unnið hefur til verðlauna
hjá Almenna
Bókafélaginu.
hljómar það undarlega, en verður skiljanlegt
þegar þess er gætt, að höfundurinn býr í
Ástralíu. Útkoma smásagnasafnsins er
merkilegur áfangi fyrir Sólveigu og veruleg-
ur heiður, því bók hennar var ein af þrem-
ur, sem valin var til útgáfu í skáldverkasam-
keppni á vegum Almenna Bókafélagsins.
Æviferill Sólveigar til þessa er í senn
hefðbundin saga ungrar Reykjavíkurstúlku,
sem fer í menntó og síðar í Háskólann, gift-
ir sig, eignast börn og verður kennari. Hins-
vegar er saga hennar dæmi um Stóra stökk-
ið, sem felst í því að byija gersamlega nýtt
Iíf eftir að börnin eru komin upp, og þá
með nýjum maka eins langt frá fóstuijörð-
inni og hægt er að komast. Til þess þarf
kjark og vænan skammt af rómantík og
ævintýraþrá. Og það hefur Sólveig til að,
bera. Drauminn um nýtt líf, helzt á sólríkum
stað, hafa ugglaust margir alið með sér.
En það er svo margt sem bindur; kannski
böm og bamaböm, kannski aldraðir foreldr-
ar, svo og vinir og ættingjar, að ekki sé
nú talað um vinnuna, eða kannski húsið sem
búið er að koma upp með blóði, svita og
támm. Sólveig lét það ekki hefta sig, en
kannski kom tilviljunin henni til hjálpar og
lét draumaprinsinn birtast á sólarströnd í
Grikklandi. Meira þurfti ekki, en við komum
að því síðar.
„Ég er fædd Reykjavík 1939 og óst upp
í Norðurmýrinni, og varð stúdent frá
Menntaskólanum í Reykjavík 1959,“ segir
Sólveig, þegar fundum okkar bar saman sem
snöggvast í vor og ég bað hana m.a. að
segja lesendum Lesbókar eitthvað af upp-
mna sínum og æviferli.
„Þá hélt ég að tilgangur lífsins væri að
gifta sig sem fyrst og eignast böm“, sagði
hún, „en háskólanám fannst mér þá að
væri bara fyrir hræðilega gáfað fólk og fáa
útvalda. Það fór enda svo, að ég gifti mig
19 ára og fór að búa; varð heimavinnandi
húsmóðir með bam og leið afskaplega vel.
Aldrei þjáðist ég af þeirri tilhugsun, að ég
væri að missa af einhveiju, eða væri ekki
búin að rasa út eins og sagt er. Almennt
séð finnst mér þó að það sé ekki ráðlegt
að binda sig svona ungur. Ég var víst mjög
rómantísk og er það raunar enn.“
Æskuheimili Sólveigar í Norðurmýrinni
var mjög sérstakt eins og nærri má geta,
því faðir hennar var landskunnur stjórn-
málamaður og raunar stjómmálaforingi:
Einar Olgeirsson, alþingismaður Reyk-
víkinga 1937-1967 og einn af stofnendum
Kommúnistaflokksins og síðar í broddi fylk-
ingar í Sósíalistaflokknum. Enginn var eins
flugmælskur í eldhúsdagsumræðum og Ein-
ar; enginn gat talað eins sannfærandi með
grátstafinn í kverkunum yftr kjömm verka-
lýðsins og kúgun auðstéttarinnar. Kona
Einars og móðir Sólveigar er Sigríður Þor-
varðardóttir; þau hjón em orðin öldmð, en
eru nokkuð vel ern.
„Þetta var mjög pólitískt heimili", segir
Sólveig, „en foreldrar mínir vildu samt ekki
að ég flæktist um of í stjórnmál; ég lifði í
vemduðu umhverfí. Kannski kemur það á
óvart, en faðir minn var alltaf mjög ró-
mantískur og mjög ljóðelskur. Oft kom það
fyrir að hann gripi ljóðabók í hádeginu og
læsi fyrir okkur ljóð. Hann hafði lært ensk-
ar og þýzkar bókmenntir við háskóla í
Berlín árin 1921-24, en hvarf þá heim vegna
fjárskorts. Tveimur árum Síðar var honum
boðinn styrkur til frekara náms erlendis,
en þá var hann kominn á kaf í stjórnmála-
baráttuna á Akureyri; taldi mikilvægast að
berjast þar fyrir bættum kjömm alþýðunnar
en á þeim tíma var fátæktin geigvænleg.
Móðir mín var góður mannþekkjari og
þessvegna vom sumir smeykir við hana,
enda sá hún menn út og sagði hlutina um-
búðalaust eins og henni komu þeir fyrir sjón-
ir. Pabbi trúði hinsvegar á það góða í mann-
inum. En stundum rak hann sig illilega á
og varð fyrir vonbrigðum. Það var stundum
mikil harka í pólitíkinni og ég tók mér það
nærri þegar pabbi var skammaður. Við vor-
um bara tvö systkinin, en Ólafur bróðir
minn lézt fyrir aldur fram af völdum krabba-
meinsæxlis í höfði, fertugur að aldri. Það
var mikið áfall fyrir okkur öll.
Jafnframt þingmennsku var faðir minn
ritstjóri Þjóðviljans og gaf út tímaritið Rétt.
Hann var önnum kafínn og oft sáum við
lítið af honum. Hann var einmitt ritstjóri
Þjóðviljans 1940, þegar Bretinn hertók land-