Alþýðublaðið - 01.05.1982, Blaðsíða 2

2
Laugardagur 1. maí 1982
-----------RITSTJÚRNARGREIN---------
VSÍ skýtur
himinhátt
yfir markið
Þær eru kaldar kveðjurnar, sem Vinnuveit-
endasambandið sendir íslensku launafólki
þremur dögum fyrir baráttu- og hátíðisdag
þess, 1. maí. Þorsteinn Pálsson og jábræður
hans í öfgadeild Vinnuveitendasambandsins
hafa nú farið f ram á það við sáttasemjara, að
samningaumleitunum i yfirstandandi kjara-
deilum verði frestað fram yfir bæjar- og
sveitarstjórnarkosningar 22. maí næstkom-
andi. Og til grundvallar þessari ósk VSí er
lögð einhver ályktun verkalýðsmálaráðs Al-
þýðubandalagsins!
Forsvarsmenn Vinnuveitendasambandsins
skulu átta sig á því — og er ekki seinna vænna
— að þeir eru ekki að sem ja um laun Ásmund-
ar Stefánssonar forseta ASI. Það er heldur
ekki verið að semja við verkalýðsmálaráð Al-
þýðubandalagsins, heldur er verið að semja
um kaup og kjör launafólks í landinu. Þess
vegna skiptir það nákvæmlega engu máli um
framvindu samninga, hvort eða hverjir for-
ystumenn launþegasamtaka eru aðilar að ein-
hverri flokkssamþykkt úti i bæ. Samninga -
nefndarmenn Alþýðusambandsins eru ekki að
vinna að samningagerð fyrir sjálfa sig. Þeir
eru fyrst og síðast umboðsmenn tugþúsunda
launþega í landinu öllu — launþega sem sann-
anlega geta ekki lifað á launum sínum og
þurfa kjarabætur. Svo einfalt er það.
Þótt innra skipulag Vinnuveitendasam-
bandsins sé ef til vill með þeim hætti, að einn
eða tveir Þorsteinar, f ari þar með alræðisvald
í öllum stærri málum, þá er því ekki svo háttað
innan verkalýðshreyf ingarinnar. Forystu-
menn Alþýðusambandsins, m.a. þeir sem
skipa samninganefndir, eru þjónar f jöldans.
Það eru i hinum einstöku f élögum — á f élags-
fundum — sem stefnan skal ákveðin og allar
ákvarðanir, sem forystumenn ASÍ kunna að
taka varðandi samninga um kaup og kjör,
fara fyrir dóm tugþúsunda verkamanna.
Þannig vita forystumenn Alþýðusambands-
ins, að það er vilji verkafólks í landinu, að
samningum verði hraðað og einnig hitt, að
launamenn munu ekki fallast á neinar smán-
arbætur í þessum samningum.
Samþykkt Vinnuveitendasambandsins er
því sem blautur hanski í andlit hvers verka-
manns, því ekki eru það þúsundir og aftur
þúsundir undirborgaðra verkamanna, sem
tengjast einhverjum samþykktum Alþýðu-
bandalagsins. Þorsteinn Pálsson og félagar
mega því fara að læra sína lexíu. Þeirra hlut-
verk á samningaf undum er ekki að reka erindi
ihaldins og reyna að klekkja á Alþýðubanda-
laginu. Þeirra er að semja um kaup og kjör
verkafólks í landinu við fulltrúa, sem þetta
sama verkafólk hef ur valiðsem f ulltrúa sína í
þeim samningum.
I samningunum i nóvember s.l. var samið til
sex mánaða, þ.e. til 15. maí. Vinnuveitenda-
sambandið sýnir því hrein og bein ófor-
skömmugheit með ósk sinni um f restun samn-
ingaviðræðna f ram yf ir 22. maí. Og þessi mál-
flutningur Vinnuveitendasambandsins verður
einungistil þessaðauka hörku þessara deilna.
Verður einvörðungu til þess að blása krafti og
baráttugleði í brjóst launafólks um allt land.
Sannleikurinn er nefnilega sá að Alþýðu-
bandalagið er ekki og hefur aldrei verið tals-
maður launafólks. Það er því hreinn útúr-
snúningur — óskiljanlegur með öllu — að
Vinnuveitendasambandið taki einhverja sam-
þykkt Alþýðubandalagsins út úr og geri að
höfuðmáli þessara samninga.
Alþýðublaðið fordæmir því harðlega sam-
þykkt samningaráðs Vinnuveitendasam-
bandsins og telur hana til þess fallna að setja
samningamálin í hnút — og ef til vill er það
eftir allt saman tilgangur Vinnuveitendasam-
bandsins, en fram að þessu hafa fulltrúar
þess gert allt sem í þeirra valdi hef ur staðið til
að draga samninga á langinn. En þeir um það.
íslenskt launafólk lætur ekki ráðskast með sig
fram og aftur að geðþótta valdaklíku Vinnu-
veitendasambandsins. Ef það ætlar að standa
að samningagerðinni hér eftir eins og hingað
til, þá verður af leiðingin aðeins sú, að verkföll
skella á.
Alþýðuf lokkurinn og Alþýðusambandið voru
eitt og hið sama áður fyrr og alla tíð hefur
verið náiðsamband á milli þessara aðila, enda
berjast Alþýðuf lokkurinn og Alþýðusamband-
ið f yrir bættum kjörum alþýðunnar. Hins veg-
ar verður Alþýðuflokkurinn ekki sóttur til
svara, þótt Alþýðusambandið gefi út yfirlýs-
ingar. Sömuleiðis snertir það ekki Alþýðusam-
bandið beint, þótt Alþýðuf lokkurinn hafi skoð-
anir á kjarasamningunum. Alþýðuf lokks-
menn eru fjölmargir í forystu í verkalýðs-
hreyfingunni. Þeir starfa innan verkalýðs-
hreyfingarinnar á faglegum grundvelli.
Kosningar eru og hafa verið kjarabarátta og
það veit Vinnuveitendasambandið, hvort sem
samningar takast fyrir bæjar- og borgar-
stjórnarkosningar 22. maí næstkomandi. Al-
þýðuflokkurinn hefur lagt á það áherslu, að
laun hinna lægst launuðu verði enn frekar
leiðrétt í komandi kjarasamningum. Á póli-
tíska sviðinu mun f lokkurinn styðja slíkt. Hins
vegar setur Alþýðuflokkurinn slikt stefnumið
og önnur í kjarabaráttunni ekki undir dóm
Vinnuveitendasambandsins. VSí fer ekki með
vald yfir íslenskum stjórnmálaflokkum,
a.m.k. ekki Alþýðuflokknum.
Þótt Alþýðubandalagið kunni að vonast til
þess, að samningar takist ekki f yrir kosningar
og geri sér einhverjar hugmyndir um það, að
vinna fylgi út á slíka stöðu mála, þá kemur
það hreint ekkert íslensku verkafólki við í
kjarasamningum. Forystumenn Alþýðu-
bandalagsins mega svífa um í kvöl og pínu,
bíðandi ef tir kraftaverkum, sem gætu rétt við
þann halla sem kominn er á bandalagið. Hins
vegar mun verkalýðshreyfingin ekki taka við
neinum fyrirmælum frá forystu Alþýðu-
bandalagsins. Það munu tugþúsundir laun-
þega ekki láta viðgangast og Alþýðubanda-
lagsmenn i forystu ASí vita það mæta vel, að
slík framkoma við launafólk í landinu mun
hefna sín óþyrmilega. Alþýðuflokksmenn í
verkalýðshreyfingunni munu a.m.k. fyrir sitt
leyti ýta á eftir því að samningaviðræður geti
gengið sem greiðlegast f yrir sig, þannig að að-
ilar geti náð samkomulagi fyrir 15. maí, ef
þess er nokkur kostur.
Vinnuveitendasambandið hefur skotið
himinhátt yfir markið í samþykkt sinni. Það
er tími til kominn að Þorsteinar VSí átti sig á
því hverjir viðsemjendur þeirra eru. Það eru
ekki fulltrúar Alþýðubandalagsins eða Al-
þýðuf lokksins. VSl er að semja við tugþúsund-
ir launaþega á landinu og er í viðræðum við
fulltrúa þessa stóru hópa. —GÁS
Verkafólk á
samleið með
Alþýðuflokki
Alþýðublaðið óskar íslensku verkafólk til
hamingju með daginn. 1. maí hefur um ára-
tuga skeið verið sameiginlegur baráttu- og há-
tíðisdagur allra verkamanna. Þá hef ur verka-
fólk í öllum heimshornum samstillt krafta
sína, íhugað stöðuna og blásið til nýrrar sókn-
ar.
Ekki síst nú, þegar íhalds- og peningaöflin
vilja skerða hlut verkafólks, er nauðsyn á
samstöðu, nauðsyn á því að mynda sterka
varnarkeðju verkamanna um allan heim. At-
vinnuleysi, versnandi lífskjör og ekki síður
viðvarandi hungur og örbirgð í ákveðnum
heimshlutum, verður að kalla fram sterk and-
svör hinnar alþjóðlegu verkalýðshreyfingar.
Misskipting auðs milli norður- og suðurhvels
jarðar, er smánarblettur sem verður að má
af. Það á ekki að skipta höfuðmáli, hvar þú
festir rætur á jarðarkringlunni. AAöguleikar
þínir til að lifa sómasamlegu lif i, eiga að vera
þeir sömu. Gæði jarðarinnar gera það kleift að
brauðfæða alla, en samt deyr fólk úr hungri.
Ástæðurnar eru einfaldlega þær, að fáir taka
of mikið, en margir fá of lítið. Þennan að-
stöðumun verður að jafna. Norður- og suður-
hvel jarðar eiga jafnan rétt, jafnmikið tilkall
til lífsins gæða.
Ef við lítum okkur nær, þá eru fyrirliggj-
andi svipaðar grundvallarforsendur varðandi
misskiptingu auðs hér á landi. Þjóðarkökunni
er misskipt. (haldsöf lin tala gjarnan um það,
þegar þau vilja friðmælast við verkafólk, að
það þurfi að stækka þessa köku, og þá geti
verkafólk borið meira úr býtum. Allir vilja að
sjálf sögðu stækka þjóðarkökuna, en það eitt er
ekki nægilegt. Það verður líka að skipta henni
réttlátlega milli þjóðfélagsþegnanna. I' yfir-
standandi kjarasamningum er tekist á um
þjóðarkökuna.
Flest bendir til þess að þjóðartekjur al-
mennt muni ekki aukast á þessu ári. — Engu
að síður er svigrúm til grunnkaupshækkana
fyrir þá sem lægri haf a launin. Það verður að
skera af hinum stóru bitum. Það verður að
jaf na út gæðunum. Það verður að taka af hin-
um fáu stórum og veita til hinna mörgu sem
lítið hafa fyrir. En jafnframt skal auðvitað
reyna að stækka þjóðarkökuna.
Þótt erfiðleikar steðji nú að hinu íslenska
þjóðarbúi, þá er engin ástæða fyrir íslenskt
verkafólk að drúpa höfði. Það skal ganga
hnarreist til leiks og heimta sinn rétt.
Alþýðuflokkurinn hefur ávallt verið mál-
svari verkafólks í baráttunni gegn óbilgjörn-
um valdhöfum, gegn peningaveldinu. Alþýðu-
f lokkurinn mun eftir sem áður standa vörð um
litilmagnann í þjóðfélaginu og berjast gegn
því að á fótum hans verði troðið. Á dögum eins
og 1. maí verður verkafólk að átta sig á því,
hverjir eru með því og hverjir á móti. Við
hverja skal taka saman höndum og móti
hverjum skal berjast. Hver er andstæðingur-
inn og hver samherjinn. í íslenskum stjórn-
málum er þetta val auðvelt. Rætur verkafólks
og Alþýðuf lokksins liggja í sama jarðvegi, það
samband verður ekki rofið.
Alþýðublaðið hvetur verkafólk til virkrar
baráttu fyrir réttlátara þjóðfélagi. Alþýðu-
flokkurinn berst fyrir, frelsi, jafnrétti og
bræðralagi. Alþýðuflokkurinn tekur höndum
saman við íslenskt launaf ólk í þeirri bar-
áttu. — GAS