Alþýðublaðið - 31.03.1988, Blaðsíða 2

Alþýðublaðið - 31.03.1988, Blaðsíða 2
2 Fimmtudagur 31. mars 1988 LÍTILRÆÐI m Flosi Ólafsson skrifar rW’ AF BRINGUKVILLUM OG HJARTASLÖGUM Maður er með lærið í lúkurtum (Útsöluketsali i sjv.) Læknavísindi ganga, aö því aö mér er sagt mest útá það aö finna út, hversvegna maður deyi og svo auðvitað það að reyna að koma í veg fyrir það að fólk verði dauðanum að bráð. — Nema hvað? Sífellt komafram nýjarog nýjarkenningar um það hvað það sé sem drepur mann og hvað beri að varast, ef maður á annað borð ætlar að lifa dauðann af, sem er auðvitað óskadraumur allra. Og alltaf koma fram nýjar og nýjar kenn- ingar um hollustu og óhollustu. Það sem er meinholt í dag er bráðdrepandi ámorgun og ég segi það bara alveg eins og er, elsku vinir mínir, að fari maður eftir læknisráði sem maður fékk í gær, þá er vísast að maður lifi næsta dag ekki af. Og það sem alvarlegra er. Fari maðurekki að læknisráði, á maður líka á hættu að drepast. Það er bókstaflega einsog læknavísind- unum ætli aldrei að takast aö koma í veg fyr- ir dauðann, hvernig sem á því stendur. Nú er frá því aö segja að þegar íslending- arvoru búnirað þreyjaþorrann og góunahér á Stormskerinu í ellefuhundruð ár, kom það í Ijós, að allan tímann höfðu landsmenn vað- ið í villu og svima um hollustu þess sem þeirátu sértil lífsviðurværis. í fávisku sinni héldu menn í ellefu aldir, að ket og smérhéldi frekar lífinu í fólki held- ur en dræpi það. En nú á síðari árum hafa læknavísindin leitt að því gild rök, eða jafn- vel sannað, að ket og smérsé bráðdrepandi. Og víst ertalið, að þeirrasem borðafeitt ket og salt smér, bíði ekkert nema dauðinn, þegar yfir lýkur. Og fólk hefur snúist til varnar. Þeir sem hugsa eitthvað lengra en aðeins til líðandi stundar, vilja gjarnan lifa dauðann af. Og þá er að vara sig á feitu bitunum. Öldum saman hafa íslenskir landbúnað- arvísindamenn verið að basla við ræktun sem miðaðist við það eitt að ná upp fall- þunganum og nú síðustu árin með því að lækkasauðfétil hnésins. Einsog hendi væri veifað var svo árangri aldanna einn daginn varpað fyrir róða og feitt lambaket dæmt bráðdrepandi. Þar með fór það úr tísku. Og allir fóru að kaupa horað lambaket, einsog það er nú geðslegt. Feita ketið fór í O-flokk, sem almennt er kallaður „Oj-flokkur“ og hrannaðist uppí ketfjöll, sem ekki var nema eðlilegt þarsem læknavísindin voru búin að lýsa því yfir að ekkert væri jafn bráðdrep- andi og síðubitar og bringukollar. Því sem íslensku þjóðinni hafði í ellefu aldir þótt mesta hnossgæti sem völ var á, voru ekki vandaðar kveðjurnar. Það var ein- faldlega kallað: „bringukvillar og hjarta- slög“. Einsog alþjóð veit drepa bringukvillar og hjartaslög flesta þá íslendinga, sem drep- ast á annaó borð, og þess vegna eru lækna- vísindin auðvitað á fullu að reyna að finna einhverja bót þessara meina. Og læknavísindunum hefur bæst óvænt- ur liðsauki í herferðinni gegn manninum með Ijáinn. Þetta er Lionshreyfingin á ís- landi. Lionsmenn hafa verið ólatir við að safna fyrir dýrum tækjum, sem koma að gagni í baráttunni við afleiðingarnar af neyslu á feitu keti. Þeir hafa gefið spítölunum allskonar fjöl- múlavíl: Sónara, angíógrafíu, elekt- rókardíógramma og guð má vita hvað ekki. Nú er það eins með svona tæki og vinnu- vélar, að af hagkvæmnisástæðu þurfa þau að hafa lágmarks- eða réttara sagt hámarks- nýtingu. Ef menn hætta að éta feitt ket, fara bringukvillarnir að heyra til sögunni og þá verða tækin óþörf. Þess vegna mun það vera að Lionsklúbb- urinn „Váli“ beitir sér fyrir því þessadagana að selja gamalt feitt ket á útsölu og er þessi dæmalausa útsala búin að standa í rúma viku. Útsalaátveggjaáragömlu lambaketi í „Oj flokki“, bringukvillum og hjartaslögum. Og neytendurnir hafa heldur betur tekið við sér. Allt vitlaust. Tvöhundruð tonn eiga að seljast og það fylgir sögunni að þetta góðgæti þoli ekki geymslu, verði þess- vegna að étast strax. Bara einsog skot. Ég hef ekki komist til að kaupa mér tonn eða svo, en fengið að njóta þess að sjá þá sem eru að versla í sjónvarpinu og þar hefur sannarlega eitt og annað komið fram, sem einhvern tímahefði þóttsagatil næstabæj- ar og þykir greinilega enn. Einn sagði að sér þætti vont ket betra en gott ket, gott ket væri venjulega vont. Annar sagði, þegar hann var spurður hvort hann óaði ekki við því að veraað kaupa tveggja ára gamalt ket: — Þetta er nú í fyrsta skipti sem ég hef fengið að vita í ketbúð, hvað ketið er gamalt sem ég er að kaupa. Áreiðanlega margir heima að hugsa það sama. Og enn einn sagði: — Þettaereinsog lambaketið í fegurðar- samkeppnunum. Alltaf einhver annar búinn að taka bestu líkamspartana frá. Þetta fannst mér nú ekki eftirhafandi. Og einn sagðist svo spenntur, að hann væri bókstaflega með lærið í lúkunum Hvað um það. Nú fara páskar í hönd og fer vel á því að éta síðubitana á föstudaginn langa, en bringukollana og slögin sjálfa há- tíðisdagana, ef þettahefurþáekki veriðétið upp á föstunni. Það er hvort sem er áreiðanlega eitthvað til í því sem einhver sagði einhvern tímann: Eitt sinn skal hver deyja. Bjóddu konunni þinni í mat Farþegarnir eru mjög ánœgðir með matinn sem Glóðin í Keflavík útbýr fyrir okkur. ■ Komið og bragðið á.

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.