Alþýðublaðið - 13.08.1988, Blaðsíða 2

2
Laugardagur 13. ágúst 1988
LÍTILRÆÐI
Fiosi Ólafsson
skrifar
AF OSLÓ-REMBU
Fróöir menn telja aö óbrigöull fylgifiskur
harölífis sé svokölluö remba. Til skamms
tíma hafa bæði „harölífi“ og „remba“ veriö
ótvíræðar skilgreiningar á vissu líkamlegu
ástandi en á síðari árum hefur svo málþró-
unin beint þessum tveim geöþekku hugtök-
um í annan farveg. Þau hafa semsagt fengiö
þaö sem kallaö er „yfirfærða merkingu".
Nú er svo komið að „remburnar" eru fjöl-
margar og flestar af andlegum toga.
Sú remban sem mér virðist flesta hrjá
þessa dagana er tvímælalaust karlremban
og í kjölfarhennarlónarsvo kvenremban og
mástundum ekki ámilli sjáhvorri rembunni
fylgja meiri átök og jaðrar stundum, að því
er virðist, við örvæntingu, líkt og verið væri
að rembast í upprunalegri merkingu.
Sjaldan hefur íslenska þjóðin verið jafn
undirlögð af rembu einsog uppá síðkastið.
Það hálfa væri nóg.
Um þessar mundir er það semsagt karl-
rembaog kvenrembasem öðru fremurhrjáir
landann og allt útaf norrænu kvennaráð-
stefnunni, „Nordisk Forurn", sem haldin var
í Osló á dögunum og lauk á sunnudaginn
var.
Manni erbaranærað haldaað himinn og
jörð ætli að farast útaf þessari Ijúfu og tíma-
bæru sammenkomst þar sem tíuþúsund
„menn“ af veikara kyninu komu saman til að
veltavöngum yfirsérþörfum kvenna í mann-
legu samfélagi.
Við sem elskum konur, og höfum gert allt
frá því við komum undir, hljótum að undrast
allt það moldviðri karlrembu sem búið er að
þyrla upp að undanförnu útaf þessu tíma-
bæra málþingi í Oslóborg.
Eðakvenremban sem sveif yfirvötnunum
á ráðstefnunni í verdens störste provinsby.
Ég meina það.
Vei þeim sem í hálfkæringi talar um
kvennaráðstefnuna, hvort sem vera kann í
ræðu eða riti.
Okkur sem elskum konur rennur til rifja
hve niðrandi undirtónn hefurverið í umfjöll-
un sumra fjölmiðla um þessa merku uppá-
komu.
Sumirhafalátið íveðri vakaað ráðstefnan
hafi ekki verið aðkallandi í stöðunni, aðrir
,hafa beinlínis gefið í skyn að þátttakendur
hafi allir verið heldur ólögulegir kvenmenn,
sem auðvitað er allsekki rétt, þó eitt og eitt
greppitrýni hafi auðvitað þvælst með.
Fjölmiðlamenn eiga að vita að miður
fagrar konur eiga líka tilverurétt og eiga aö
fá leyfi til að vera á mannamótum og á
almannafæri, ef þær raska ekki allsherjar-
reglu og valda upplausn með útlitinu.
Þá hafa karlrembusvínin í fjölmiðlunum
gert sér tíðrætt um hina miklu áherslu sem
lesbískar konur leggja á það að njóta jafn-
réttis til sæðingar á við ólesbískar (Lesb-
iske fár ogsá barn — Lige ret til insemin-
ation).
Auðvitað eru það forréttindi lesbískra að
fá að njóta sæðingar án þess að tilkomi
ógeðfellt hnauk og hnoð, jukk og juð í fang-
brögðum við hrollvekjandi karladjöfla. En
þau forréttindi eru dýru verði keypt, einsog
dæmin sanna, og það ættu ólesbískar að
hafa í huga.
Fliklaust er hægt að segja að mikil sam-
staða hafi skapast um málefni lesbískra á.
ráðstefnunni.
Sem betur fer, er mér nær að halda.
Auðvitað voru sérþarfir ólesbískra líka
ræddar á ráðstefnunni og mikill fengur að
því fyrir íslensku þátttakendurna. Krufnar
voru til mergjar sérþarfir kúrdískra kvenna,
pakistanskra, tyrkneskra, erítreanskra,
filipínskra, íranskra, írakskra, júgóslavn-
eskraog gyðingakvennaog erekki að efa að
niðurstöðurnar úr þeim vangaveltum í
starfshópum, grúpputerapíu og teymi eru
kjarngott veganesti fyrir íslenskar konur í
markvissri kvennabaráttu, sem margt karl-
rembusvínið botnar hvorki upp né niður í.
Við sem elskum konur og höfum eytt
heilli mannsævi í það að reynaað geraþeim
til geðs, komatil móts við óskir þeirra, svala
þrám þeirra, skaffa þeim til munns og
handa, borðs og sængur, og vera þeim inn-
anhandar í eiginlegri og óeiginlegri merk-
ingu, vitum að sé sérþörfum kvenna ekki
fullnægt skapast ófremdarástand, ófremd-
arástand sem ekki verður ráðið framúr nema
á málþingi kvenna, þar sem konur kafa til
botns í sjálfum sér og vandamálum sínum
og þá helst tíuþúsund stykki í einu og í
grúppum, starfshópum, teymi og hópefli.
Og lausnin á aðsteðjandi vanda kvenna
fæst, ef sumar halda ræóur um próblemmin
í hátalara, og hinar hlusta á.
Má þáeinu gilda þó fæstar skilji mikið og
flestarekki neitt einsog raunin varákvenna-
ráðstefnunni „Nordisk Forum“ í Osló á dög-
unum, en þar voru engir íslenskir túlkar.
Við sem heima sitjum af því við erum ekki
konur, en elskum konur elgi að síður, brjót-
um heilann um það dægrin löng hver sé nú
í raun og veru grundvallaróhamingja kvenna
almennt.
Er óhamingjuvaldurinn: meðaldræg,
langdræg eða skammdræg kjarnorkuvopn,
meinleg örlög miðaldra kvenna í skerjagarð-
inum, alþjóðleg kvennasala, austurlenskur
magadans, dauði Tarsans, ástandið í Suður-
Afríku, grænlenskur grímudans, sæðinga-
vandi lesbískra, skortur á næði við matborð-
ið, sprogvanskeligheder pá konferencer,
skortur á nýjum teoríum um hversdagslífið,
óvissa um líf og karríer háskólakvenna,
pornóið í norðri eða sérstaða lamaðra
kvenna í tempraða beltinu?
Eða gæti verið að ástæðunnar til
óánægju kvenna sé helst að leita þar sem
óánægja karla er mest?
Hún amma mín sagði nefnilegaeinusinni
við mig:
— Þeirsem alltaf eru óánægðir með allt
og alla eru það bara vegna þess að þeir eru
svo óánægðir með sjálfa sig.
Það skyldi þb aldrei vera að eitthvað af
konunum á kvennaráðstefnunni í Osló hafi
verið svolítið óánægðar með sjálfar sig?
Spyr sá sem ekki veit.