Tíminn - 08.11.1967, Síða 5

MIÐVIKUDAGUR 8. nóvember 1967.
TÉMINN
HEIMA ÖG HEIMAN
Bandaríkjaforseti eign-
ast nýjan samherja
Lyndion Baines Johnson
Bandarúkjaforseti kaliaði ný
lega á sinn fund mann að nafni
Eric Hoffer. Hann bom klædd
ur vinnuklossum, ópressuðum
buxum, fráhnepptri vinnu-
skyrtu og stonmjakka. Eric
þessi Hioffer er 65 ára gamall
hafnarverkamaður, sem kominn
er á eftirlaun. Forsetinn leit-
aði halds og trauists hjá þess
um vísa eyrarkarli.
Hioffeir þessi hafði gert það,
sem enginn stj'órnmálamaður
haettir á nú á þessum síðustu
og verstu tiímium, hrósað stefnu
forseta síns. Johnson lét í Ijós
þakkiæti sitt með þvi a-ð spjalla
stundarkorn við hann í Hvdta
húsinu.
Þessi nýi vinur forsetans er
sonur þýzks húsgagnasmiðs og
er þýzkumælandi. Hann hefur
unnið við bómuilar og bauna-
uppiskeru í Kaliflorníu, leitað að
gulii í Nevada og strítað við
höfnina í San Francisco.
f tómstundum sínum hefur
hann samið þrjár bækur, sem
hafa að geyma lífssipeki fyrir
almenning, þvi hafa Bandaríkja
menn kaJIað hamn „heimspeking
flátældiniganna“.
En tekjiumar af spakmæia-
skrifunum voru ódrjúgar. Þá
datt honum snjallræði í hug.
Hann lýsti því yfir í sjónvarps
viðtali að Johnson kæmi til
með að verða frábærasti for
seti 20. aldar. „Því að Johnson
er einn af oss,“ sagði heimspek
ingnr fátæklinganna.
„John F. Kennedy var ekki
edmn okkar. Kennedy var Evr
ópumaður. Fólk þarf aðeins að
teJjýa hversu oft hann fór,yfir
Johnson ræðir við Hoffer í garði Hvíta hússins.
i
Atlantshafið og hversu oft um
Appalaohiafjöllin (en a því
svæði er einna mest fátækt í
Bandaríkjunum), þá veit bað
iivað stóð honum næst“.
Því nœst sagði þessi nýi að
dáandi Johnsons áhorfendum
að gera sams konar útreikn
ing hvað Johnson snerti.
Hversu oft hann hefur farið
yfir Atlantshafið og hversu oft
hann hefur farið um Appailach
iafjöllin."
Háðgjafar Johnsons sögðu
honum frá ummælum þessa
nýja bandamanns hans. Þjóð
höfðinginn bað strax um að
fá sjónvarpsþáttinn, sem Hoíf-
er kom fram í, á segulbandi, og
lét sjónvarpa honum fyrir sig '
einan í Hvíta húsinu. En að
eins 28% Bandaríkjamanna eru
nú fylgjandi stefnu hans i
Viet Nam.
Nú er Johnson búinn ið fá
áhuga á verkum heimspekings
ins. Hann bauð meistarar.um
meira að segja í opinbera
veizlu. En Hoffer var hæversk
ur og þáði ekki boðið
En skömrnu síðar var heppn
in með Johnspn. Hoífe~ héit
fyrirlestra í Washington. Sendi
boðar voru látnir færa heim
spekingnum boð um að for-
setinn vildi veita hnnum á-
heyrn.
Johnson og hinn tryggi stuðn
ingsmaður hans sátu í körfu
stólum undir mangóliutrjám í
rósagarðinum við Hvita húsið ,
Þ“k sniötltlðv i • -'oct
an kiukkustund, forseti heims
veldisin> og nenns, l.. ... u ia
tæklinganna, um hunda, börn,
menntamenn og forset.a.
Þeir drukku skál Trumans
forseta, sem „á sínum tíma vildi
gera margt, sem við erum að
reyna að framkvæma núna“,
að því er Jhonson tjáði Hoffer.
„Það dásamlega vjð Banda -
ríkin er að maður eins og
Truman getur orðið forseti og
einnig maður eins og Johnson,1
sagði Hoffer.
Johnson mótmælti ekki.
Hundur forsetans þefaði af
ópressuðum buxum heimspek-
ingsins. Þá sagði Johnson:
„Honum geðjast vel að yður.“
Þessi orð gáfu Hoffer til-
efni til að koma með sýnis-
hom af lífsspeki sinni: Mað
uir nokkuir ætlaði að sækja um
stöðu. Hann vissi að hanm
fengi ekki starfdð nema hundi
tilvonandi húsbónda síns félli
vel við hann. Þess vegna setti
hann hakkaða lifur í appslögin
á buxunium sínum. Hann fékk
stöðuna. Þetta fannst Johnson
skemmtilegt.
Mennirnir tveir undir mang
ólíutrj'ánum voru innlega sam
mála uin að þeir væru lítt
hrifnir af menntamönnum. Rit
höíundurinn (Hoffer), sem
hrósar sér af því að hafa ekki
sótt barnaskóla regluiega, tel
ur menntamenn hættulega, af
þvd að þeir eru að hans áliti
harðstjórar. Johnson, sem eitt
sinn var barnaskólakennari,
vantreystir þeim, af þvi ið þeir
berjast leynt og ljóst gegn hon
um og stefnu hans.
Þessir nýju vinir urðu sam
miála um það, að vel yrði ' að
búa að menntamönnum, en
völd mætttu þeir alls ekki fá.
Forsetinn spurði, nvers
vegna Hoffer hefði ekki þegið
boðið í opinberu veizluna. „Af
þvjjáð, ég á ekkert svart hils-
bindi óg ber reyndar áldrei
slikt hálstau.“ svaraði gestur
inn.
Þá sagði forseti Bandaríkj-
anna: „Næst konuð þér eins og
þér standið. Ég tek þá bannsett
hálstauið af mér lfka.“
Lynda Bird
trúlofast
Lynda Bird og unnusti hennar, Robb höfuðsmaBur.
Klukkan var þrjú að nóttu.
Eldri dóttir forseta Bandaríkj
anna Lynda Bird Johnson, 23
ára gömul læddist um ganga
Hvíta hússins.
Hún staðnæmdist fyrir fram
an svefnherberigisdyr móður
sinnar opnaði dyrnar hljóðlega
og læddist að rúminu í mvrkr
inu. Rúmið var autt.
Nokkrum andartökum síðar
lauk Lynda upp herbergisdyr-
um föður síns. Þegar ungfiúin
kom inn í herbergi forsetans,
lagðist hún á fjóra fætur, og
skreið að rúmi þjóðhöfðingj
ans. — Þar fann hún hann á-
samt móður sinni.
Mamma hennar, Lady Bird
hrökk upp með andfælum og
sagði: „Hver er það?“ Við þessi
orð hennar vaknaði Bandaríkja
forseti einnig.
Þessa ágústnótt sagði Lynda
hjónunum í rúminu að hún
hyggðist giftast Charles (öðru
nafni Ohurk) Robb. höfuðs-
manni í flótanum á þessu ári.
í síðasta hefti kvennablaðsins
„McCall‘s“ segir dóttir Banda
ríkjaforseta löndum sínum all-
ítarlega söguna af því, þegar
hún trúlofaöi sig.
Trúlofunarsögui um Lyndu
Bird voru reyndar þegar fyrir
fjórum árum eitt vinsælasta
efnið í slúðurdálkium banda-
rískra hlaða. Þá dró Bernard
Rosenbach flotaforingi demants
trúlofunarhring á fdngur henni.
En þessi glæsilegi liðsforingi,
með hermanniegu burstaklipp
inguna tók hafið fram yfir dótt
ur þjöðhöfðingja síns. Þau
skildu skiptum innan fárra mán
aða.
George Bamilton kviikmynda
leikari í Hollywood varð helzta
huggun Lyndu. „Hún er vit-
laus í stráknum“, sagði slúður
dálkahöfundurinn, Arlene
Dahl. „Það er ótrúlegt hvað
hann getur fengið fram hjá
henni.“
Því fallegi milljónamæring-
urinn, George Hamilton (28 ára
gamall) vildi ekki hversdags-
legu Texasstúlkuna Lyndu eins
og hún var af guöi gerð. Hann
fór' með hennd til Hlollywood
og lét snyrtisérfræðmga, hár-
greiðslumenn og fegrunarliælkna
lagfæra útlit hennar unz hún
féll inn i umhverfið í þessari
borg íburðarins.
En æðsti yfinmaður Banda-
ríkjahers, fonsetinn, var ekk
ert hrifinn af vini dóttur sinn
ar, og taiaði um hann af lítils
virðingu í vinahóp, vegna þess
að Hamilton vildi ekki styðja
stefnu Johnsons í Vietnam og
fara í herinn — en bar því við
að hann yrði að sjá fyrir móiður
sinni.
Þrátt fyrir þetta hélt Lynda
tryggð við George enn um
sinn. Bún fór að starfa sem
blaðakona á sferifetofú kvenna
Framteid á Ms. 12.
J
Á VÍÐAVANGI
„Oskammfeilnl''
Meðal ræðumanna á nijög
fjölmennum fundi Dagsbrúnar
um síðustu helgi var Alþýðu-
flokksmaðuiinn Þorsteinn Pét-
ursson, starfsmaður fulltrúa
ráðs verkalýðsfélaganna í
Reykjavík. Ræða han» vakti
verulega athygli ekki sízt fyrir
það, hve einarðlega og hiklaust
hann lagðist gegn kjaraskerð
ingartillögum ríkisstjórnarinn-
ar. Þjóðviljinn birtir í gær
nokkra endursögn úr ræðu
Þorsteins og kveður það gert
með hans leyfi. Þar segir m. a.
| „Enginn vafi er á því, að
Ilaunþegasamtökin í landinu
eiga við mikinn vanda að etja
i dag, enda hefur ekki um langt
árabil verið veitzt að þeim með
jafn mikilli óskammfeilni eins
og nú er gert með efnahags-
frumvarpi ríkistjómarinnar,
sagði Þorsteinn Pétursson á
Dagsbrúnarfundinum í fyrra-
dag, þegar Dgsbninarstjórnin
fór fram á verkfallsheimild af
hálfu félagsfundar.
Hér er verið að leggja byrð-
arnar á þá sem minnst mega
sín í þjóðfélaginu. Er erfitt
að trúa því, að breiðari bök
fyrirfinnist ekki til þess að
bera slíkar byrðar.
Mér finnst ástæða til þess
núna að rifja upp að nokkru
samskipti ríkisstjórnarinnar
við verkalýðssamtökin, sem
kennd hafa verið við júní-
samkomulag.
Það er ástæða til þess að
gera slíkt af því að ríkisstjóm
in er að brjóta samninga á
verkalýðsfélögunum. En hvað
hefur komið í hlut verkalýðs
hreyfingarinnar? Eru það
nokkuð nema gefin loforð?
Hvernig hófst þetta eigin-
lega á sínum tíma? Samninga
fundir milli fulltrúa launþega
og atvinnurekenda hófust ætíð
á somu lund. Atvinnurekendur
sögðu strax: Hvað segir ríkis
stjórnin? Við megum ekkert
gera. Þá fórum við að leika
meðalgöngumann á milli at-
vinnurekenda og ríkisstjórnar
innar. Þar höfum við gengið
pinu skrefi of langt. Ég er
ekki að mæla með því, að
verkalýðshreyfingin eigi ekki
að ræða við ríkisstjórnir að
vissu marki á hverjum tíma.
En við megum ekki gleyma
þvi, að stéttabaráttan er átök
um tilflutning á fjármagninu
í þjóðfélaginu milli launþega
og kapítalista og ríkisstjóruar
eiga elcki að leika hinn and-
stæða pól gegn verkalýðslireyf
ingunni. Þeim ber að vera með
algöngumaðurinn og þjóna báð
urn aðilum með réttmætri sann
girni.“
„Launbegar einhuga"
Og enn er haft eftir Þoi-
steini að lokum:
„Hvers vegna eru íhaldsblöð-
in alltaf að tala um að braða
beri afgreiðslu frumvarpsins á
þingi? Hvers vegna þessa ó-
þolinmæði? Af því að 1. des-
ember ber launþegum átta
prósent kauphækkun sam-
kvaomt samningum og lands-
Iögum vegna verðhækkana á
brýnustu nauðsyujum.
Ég hika ekki við að mæla
með allslierjarverkfalli allra
stcttarfélaga 1. desember n.k.
ef ætlun ríkisstjórnarinnar er
að knýja fram frumvarp sitt í
öþökk við verkalýðssamtökin.
Launþegar í öllum stjórn-
Framhald á bls. 12.
i