Tíminn - 22.11.1967, Blaðsíða 8

/
8
TÍfVIINN
MIÐVIKUDAGUR'22. nóvember 1967.
iiilllIlliŒIPiiiSilill
:
; •
' ■ ;■

.
MSÍk fM

: - -/■ *
' ■' i

Járnbrautarlest í Klettafjöllum,
: : . ' ■■■■■ ' •

■ ;
m&mm
; ■■:
..
.•:• . ■'
íslendingum hefur löngum ver-|
i3 fcrðfþrá í blóð borin. Jafnvel;
á hinum myrkustu öldum sög-,
unnar, þegar landið einangraðist,
að miklu leyti, fóru íslendingar I
út ’ heiminn, bæði til að mennta
sig, eða aðeins til þess að full-
nægja ferðaþrá sinni. Þessir menn
héldu uppi menningartengslum
við aðrax þjóðir og fluttu með
sér nýjungar til ættlandsins. Nú
er þetta breytt, svo að það þykir
naumast annað við hæfi, en að
sem fiestir landar okkar heim-
sæki önnur lönd og helzt mörg-
um sinncm. Það er ekkert eins
dæmi í barnaskólum á síðustu
árum, að einn eða fleiri litlir
pa'úar i einhverri bekkjardeiM-
inni kafi dvalið á Mallorka í viku
tíma eða svo, svo ekki sé nú
minnzt á þá staði erlenda. sem
nær liggja og íslendingar gera
enn tíðreistara til. Ferðalög til
útlanda þykja því1 ekki fréttnæm
lengur, nema helzt stærð hóp-
anna, sem hinar og þessar ferða-
skrifstofur hafa smalað saman
með miklum dugnaði og stýra til
annarra landa. En svo taka menn
Frá Winnipegborg.
Vill gefa Vestur-ls-
lendingum höfuðból

Flugstöðin í Wlnnlpeg er i...
stundum upp á því á efri árum,
að skreppa til annarra heims-
álfa, en þá jafnan einhverra sér-
stakra erinda, en ekki aðeins til
þess að endasendast um veröld-
ina. Einn þeirra manna, sem í
haust lagði upp í slíka ferð og kom
aftur heill á húfi, var Jón Rögn-

Jón Rögnvaldsson
valdsson, garðyrkjumaður á Akur
eyri. En Jón er kunnur álhuga-
maður um skógrækt, skrúðgarða-
rækt og blómarækt, hefur helgap
rækíunarmálum flest ár ævi sinn
ar og hefur áfhuga á' öliu því,
sem upp úr jörðu vex. Kann hef
ur á undanfömum árum séð um
Lystigarð Akureyrar og komið
þar upp grasagarði, þar sem nær
allar íslenzkar jurtir vaxa. Er
það starf hans þrekvirki, sem
veita ber verðuga athygli. Jón
Rögnvaldsson er sprækur eins og
strákur. áhugamiál hans óteljandi
og viða vitna fallegir staðir um
handleiðslu hans í skipulagningu.
En sem leiðbeinandi í þeim mái-
um smitast menn af áhuga hans
og trú á gróðrarmætti moldarinn-
ar og skjldum okkar við hana og
gróðurinn Eg náði sem snöggv-
ast tali af honurn, heimkomn-um
og bað ha-nn um viðtal. Líklega
hpfu’- hann fyrst álitið, að ég
ætlaðist til að hann færi að vitna
um blessað ílhaMið okkar og
sttjórnarfarið og tók þvi fálega,
en sá sig um hönd þegar hann
vissi. að þau mál vrðu ekki á dag-
skrá þessu sinni, enda nógir aðrir
til af „vitna“. Og svo kemur við-
talið.
— Ferðalöngunin greip þig eins
slóðum í Kanada, fyrir grasagarð
inn okkar á Akureyri og rifja
upp gömul kynni í garðyrkju og
skógrækt. f öðru lagi að heilsa
upp á frændur og vini vestra,
sem raunar er hreint ekki svo
auðvelt, þar sem vegalengdirnar
eru jafn stórkostlegar og raun
ber vitni.
— Þetta var alllangt ferðalag?
— Ég fór að heiman 3. sept. og
kom aftur 11. október. Fyrst var
ferðinni heitið til Montreal og
kom ég þangað 7. sept. kl. J2 á
miðnætti. Ég átti ættingja í borg
inm, sem voru búnir að bjóða
mer að dvelja hjá sér ef ég kæmi
vestur. En þegar til kom, hafði
ég ekki rétt heimilisfang, og
hótaiin, sem ég hringdi til, yfir-
fuil. Vissi ég nú ekki hvað til
; bragðs skyidi taka. Þá veit ég ekki
og ungiingana, Jón. Hvert var fyrr en uingur maður gengur rak-
tilefnið ferðar þinnar til Kanada? j leitt til mín o-g spyr, hv„i t mig
— Tilgan-gur þesarar farar minn í vanti gistingu. Þetta kom dálítið
ar tii Vesturheims var tvíþættur,
Fyrst og fremst sá, að útvega
fræ og plöntur fná norðlægum
flatt upp á mig og ég hikaði við,
því mér datt í hug hvort þessi
naungi gæti ekki alveg eins verið
í flokki bófa og myndi hann ;.ka
með mig út í skóg og kála mér
þari En allt í einu fór má-unginn
að hlæja, hafði hann alveg es’ð
hugsanir mánar og sagði, að þso
væn ekki nema von að ég væri
á báðum áttum um það hvort
óhætt væri að fara með sér út
í myrkrið. Hann sagðist leigja
ferdamönnum herbergi í nýiu
bús., sem hann hefði byg-gt ’ út-
hverfi borgarinnar og koistaði her
bergið lu dollara yfir nóttina með
m-orgunkaffi. Ég hafði nú á*tað
mig og kvaðst mundu fylgja hon
um, enda leit hann ekki út ivrir
að vera neinn glæpamaður. Ég
bjó svo hjá honum og konu nans
í tvo sólarhrin-ga í góðu yfir.æti,
þar til ég hafði náð í ættingja
mína í borginni.
- Hvernig liíkaði þér að ferð-
ast umv
— Það má heita ágætt að íarð-
ast i þessum slóðum. Auðvitað
tekui nokkurn tíma að ferðnst
með jámbrautum eða bílum. en
þá kynnist maður landinu og gróðr
inum betur en þegar ferðast er
með flugivélum. En þoturnar eru
dásamleg farartæki. Það er furðu
legi að -geta farið á 4—5 klst. vega
lengd frá hafi til hafs; En það
er álíka langt og frá íslandi til
austurstrandar Norður-Ameríku.
— Lentir þú í nokkrum æ.'in-
týrum?
— Auðvitað lendir maður ævin
iega í smáævintýrum og til bess
þarf maður nú ekki að ferðast
til annarra landa eða heimsátfa
En ég held að ekkert þeirra sé
þess vert, að láta það á þrvjck
út ganga. Þó má geta þess, að
kunningi minn, aldraður maður,
Lsienzkur, bauð að aka með mig
o-g sýna mér aðal-verzlanir oorg-
ar þeirrar, sem ég var þá staddur
í. En vegna bílafjöldans á göfiin-
um og yfirfullra bilastæð^, rexni
ist okleift fyrir okkur að ko-nast
nokkurs staðar út úr bíinum og
máttum snúa heim við svo búið,
hrósuðum reyndar happi að korp
ast neilir á húfi heim aftur. Þavaa
voru þó breiðstræti, eins og í öll-
um nýrri borgum, með sex akrein
um og um sjö metra breiðum gang
stéttum.
— Komstu á heimssýninguna?
-Já, ég kom þangað 8. sept.
og eyddi þar heilum degi. Maður
gat nú ekki skoðað allt, sem þar
var að sjá, á einum degi. Margt
var íurðulegt og fagurt. En ég er
viss um, að við fslendingar hefð-
um getað sparað okkur sýningar-
deiiiina okkar, að skaðlausu. Hun
hefur þó kostað landið milliómr.
En nóg um það.
— Þú hittir auðvitað m-fla
okkar?
— Já, og þeim virðist vegna
ve-1, og er ekkert nema gott um
þá að segja. Þeir sem ég hafði
samband við, tóku mér ailir eins
FramhalO a bis tz.
\