Tíminn - 23.04.1968, Blaðsíða 6

6
Fyrir afteins kr. 68.500.oo getift þér fengift staftlafta
eldhúsinnréttingu I 2—4 herbergja Ibúftir, meft öllu tll-
heyrandi — passa I flestar blokkaribúftir,
Innifaliö i verftinu er:
£ eldhúsinnrétting, klædd vönduftu plasti, efri
pg neftri skápar, ásamt kústaskáp (vinnupláss tæpir 4 m).
© ísskápur, hæfilega stór fyrir 5 manna fjölskyldu I
kaupstaft.
0uppþvottavél, (Sink-a*matic) 'ásamt eldhúsvaski.
Uppþvottavélin þvær upp fyrir 5 manns og aft auki má nota
hana til minniháttar tauþvotta. (Nýtt einkaleyfi).
© eldarvélasamstæða meft 3 hellum, tveim
ofnum, grillofni og steikar- og bökunarofni. Timer og önnur
nýtizku hjálpartæki.
^ lofthreinsari, sem meft nýrri aftferft heldur eld-
húsinu lausu vift reyk óg lykt. Enginn kanall — Vinnuljós.
Allt þetta fyrir kr. 68.500.oo. (söluskattur
innifalinn) Ef stöftluft innrétting hentar yftur ekki gerum vift
yftur fast verfttilboft á hlutfallslegu verfti. Cerum ókeypis
verfttilboft I eldhúsinnréttingar f ný og gömul hús.
Höfum einnig fafaskápai staðlaða.
- HAGKVÆMIR GREIÐSLllSKlLMÁLAR -
KIRKJUHVOLI
REYKJAVlK
S I M I 2 17.18
ca. 500 ferm., óskast sem fyrst handa Heyrnleys-
ingjaskólanum.
SKÓLASTJÓRINN.
JÖRÐ TIL SÖLU
Jörðin Hnausakot í Miðfirði Vestur-Húnavatns-
sýslu, er til sölu. Nánari upplýsingar gefa undir-
ritaðir:
INGÓLFUR GUÐNASON,
Hvammstanga. Sími 95-1310.
MARINÓ HELGASON,
Drápuhlíð 3, Rvík. Sími 16981 og 24320.
jQ/t 4/
RAFTÆKJADEILD — HAFNARSTRÆTI 23
SÍMI 18395
TIMINN
ÞRIÐJUDAGUR 23. aprfl 1968.
Jón Hallvarosson
hæstaréttarBögmaður
fajddur 18. maí 1899.
dáinn 13. apríl 1968.
Þeg-ar mér barst hið skyndilega
fráfal'l Jóns Hdllvarðssonar, hrí.,
þá fannst mér þetta ekki getað
átt sér stað, að hann væri horfinn
— dáinn, é,g sem hitti hann fyrir
nokkrum dögum, glaðan og frísk
an. Svona er þetta-líf. Við erum
sífellt á ferðalagi, en síðasta ferð
in vill oft koma að okkux óvörum.
Þannig var það nú.
Við Jón Hallvarðsson höfum
verið vinir frá því að víð vorum
ungir drengir vestur á Snæfells
nesi, óaðsikiljanlegir, eftir því
sém aðstæður leyfðu. Ég man eftir
því, þegar ég sá hann fyrst, það
var við kirkju að Mikiaholti, mér
vár starsýnt á þennan glæsilega
pilt, og við tókum tal saman og
mæltumst þegar til vináttu að
fornum sið. Að við höfðum ekki
sést fyrr, var, að foreldrar hans
voru nýflutt að Fáskrúðarbakka í
Miklaholts’hreppi, flutt frá Skut-
ulsey í Hraunhreppi.Þau voru Hall
varður Einvarðsson og Sigríður
Jónsdóttir, mjög glæsileg hjón svo
af bar og atorku manneskjur. Það
var ekkert sérstakt, þótt út af
þessum foreldrum kæmu efnileg
börn, er urðu þjóðkunn. Eftir
það hittumst við Jón öðru hvoru,
eins og gerist, þar til fermingarár
okkar, þá kom hann til spurninga,
sem kallað var undirbúningsvika
til fermingu, þá gátum við verið
saman heima hjá mér á Stóra-
Hrauni. Fermdir vorum við að
Miklahoilti og stóðum hlið við
hlið við altarið, ég smár vexti,
en hann hár og glæslegur, nú
vorum við að stíga skrefið frá
æsku til þroska, eins og sagt var.
Tíminn leið áfram. Jón fór í Flens
borgarskóla og síðan í Mennta-
skóla og Háskóla og tók öll próf
með ágætum, enda ástundunarsam
ur og stórgáfaður. Á þessum skóla-
árum hans vorum við mikið sam-
an hér í Reykjavík, ég var hér oft
tímum saman við ýmis <störf. Og
alltaf heldur tíminn áfram, við
urðum búandi menn, og sóttum
hvorn annan heim, það var ánægju
legt að koma á heimili þeirra
hjóna, bæði í Stykkishólmi, er
hann var þar sýslumaður og eins
hér í Reykjavík, enda með afbrigð
um gestrisinn, og eins að hlusta
á húsbóndann þylja kvæði og
sögur af sínum mikla andans
krafti, enda sjálfur skáldmæltur
vel, en fór því miður dult með
það.
Það var því ekkert sérstakt, þótt
faðir minn Árni Þórarinsson væri
hrifinn, að fá Jón i heimsókn, og
koma til hans. Það voru sólskins-
tímar í lífi föður míns. Við fjöl-
skyldan erum i mikilli þakkar-
skuld við hinn framliðna vin okk
ar, hvað hann var góður við
aldraða foreldra okkar, hann dáði
þau, hvar sem hann kom, bæði
lífs og liðin. Ég minnist þess, er
hann kom til Sigurðar bróður
míns, að dánarbeði föður okkar,
og þegar öllu var lokið, snéri
hann sér undan og viknaði, þetta
er alltaf stórt og alvarlegt augna
Mik fyrir aðstendendur. Því er
það okkur minnisstætt, að sjá þá
vinsemd er lýsti sér hjá vini okk-
ar allra. Þannig var hans innri
maður, þessi glæsilegi maður. hár
og höfðinglegur, skapstór og
strangur á stundum, en jafnframt
mildur, kærleiksríkur og mátti
ekkert aumt sjá og sást stundum
lítt fyrir að gera öðrum gott,
þannig var hann. Ég mun alltaf
minnast hans sem göfugmennis,
og koma mér í bug orð hins ís-
lenzka bisikups, er sagði um
fóstra sinn, „jafnan þegar ég
heyri góðs manns getið, kemur
mér hann í hug.“ Ég lít í anda
liðna tíð, þegar ég hugsa um
allar samverustundir okkar Jóns,
þá eru margar minningar, sem
koma í hugann, ég minnist þess,
þegar við vorum saman á ferða-
lagi, hann var hestamaður, átti
mjög góða hesta og var hann
tignarlegur, þegar hann var kom-
inn á bak gæðingi sínum- Þegar
ég kom til hans í Stykkishólm
fylgdi hann i ér oftast að svo köl'l
uðu „Grettistaki". Þarna við
„Grettistak". sem minnti á hina
frægu söguhetju, Gretti töluðu
við um söguleg og önnur efni.
Jór, var dulrænn maður dreymdi
oft mjög merkilega drauma, en
því miður skráði ég þá ekki, því
oft er það, að við höldum að
ekkert liggi á, en nú er þessi
sagnaþuilur farinn frá okkur og
með honum mikill fjársjóður, er
aldrei verður bættur. Jón unni
mjög sveitinni sinni bæði vestur
á Snæfellsmesi og á Mýrum, þar
sem hann var fædijur og sleit
fyrstu barnsskónum og þar var
hans seinasta ganga, því á jörð
sinni Seljum dó hann. Hann fór
þangað fyrir páska eins og hann
hafði oft gert á undanförnum árum
og við vinir hans bjuggumst við
honum aftur eins og emdranær,
glöðum og endurnærðum. Jón
og frú Ólöf Bjarnadóttir áttu
fjögur börn, þau eru Baldur cand.
phil, Bjarni Bragi hagfræðingur,
Sigriður stúdent og Svava, er þau
misstu 16 ára dð aldri, með af-
brigðum falleg og vel gefin stúlka,
og var það mikil sorg fyrir þau
foreldrana, að missa hana, og
það sár býst ég við, að hafi
seint gróið hjá þeim. Jón var með
afbrigðum barngóður, vildi alitaf
vera að gleðja börn þar sem hann
kom. Jón var trúmaður. trúði á
annað líf og kom með rök að því
í gegnum ýmislegt, er fyrir hann
bar, bæði í vöku og draumi, ann
ars var ekki hans vani að tala um
sjálfan sig. Ég mun ekki rekja
hér ætt Jóns Hallvarðssonar eða
prófafrek og stöður. það verður
gert af öðrum.
Þessar fáu línur eru þakkarorð
til hans frá mér og fjölskyldu
minni. fvrir alla hans tryysð við
okkur. Ég er þakklátur skaparan
um fyrir að gefa mér þennan góða
vin, sem hvorki hraði tímans né
önnur öfl gátu breytt og einnig
fært mér heim sanninn um það,
að vinátta, sem byggð er á sönnum
skilningi, fyrirbyggir alla tor-
tryggni, sem oft vill verða til vin
slita.
Ég votta fjölsikyldu hans sam
úð mína og fjölskyldu minnar.
Hafðu þökk fyrir aillt og allt.
Þórarinn Árnason.
t
Á laugardaginn 3. apríl s. 1.
andaðist vestur á Seljum í Mýra-
sýslu, Jón Hallvarðsson, hæsta-
réttarlögmaður, tæpra sjötíu ára
að aldri. Hann var fæddur í Hítar
nesi í Snæfellsnessýslu 11. maí
1899. Foreldrar hans voru hjónin
Hallvarður Einvarðsson bóndi í
Hítarnesi og kona hans, Sigríður
Jónsdóttir frá Skipihyl á Mýrum.
Síðar fluttist Hallvarður að Skut
ulsey í Mýrasýslu og enn síðar að
Fáskrúðarbakka í Snæfelllsnes-
sýslu, og dvaldi Jón þar til
þroskaára. Og þaðan hóf hann sína
skólagöngu, sem var um margt
hinn glæsilegasti ferill, svo sem
vænta mátti, því Jón var bráð
gjör og búinn miklu andlegu at-
gervi, til náms og starfia. Hvar
sem Jón fór var eftir honum tekið,
hann var mikill að vallarsýn og
hinn vörpulegasti.
Daginn áður en Jón Halvarðs-
son fór vestur á Mýrar, en það
var á skírdag s. 1., hittumst við á
förnum vegi hér í bænum og
ræddum saman um dag og veg.
Jón var þá eins og raunar alltaf,
glaður og reifur og hugsaði gott
til ferðarinnar, sem hann hafði
þá ákveðið.
Á eignarjörð sinni Seljum á
Mýrum vestur undi hann vel og
notaði því flestar frístundir sinar
til dvalar þar. Gekk um gróna
jörð og hugði að varpi. Lagði
net fydr silung eða hélt á veiði
stöng. Var auðfundið að dvölin í
sveitinni voru honum miklar
ánægjuist'undir, var og tóðförult
á þær heimaslóðir. Og þó fæddur
væri á Snæfellsnesi, nakti hann
á Mýrar niður ættir sínar og kunni
á góð skil. Hann var barn ísl.
sveita í þess orðs beztu merkingu.
Jón Hallvarðsson var um skeið
sýslumaður Snæfellinga og þótti
röggsamt yfirvald, var og afkasta
maður að hverju sem hann gekk,
glöggur og skyggn á eðli mála.
Kemur mér í hug í þessu sam-
bandi löngu liðin atburður, þá er
Jón hafði nýlokið embættisprófi,
sem lýsir glöggt hver lagamaður
hann var. Var þessa atburðar get-
ið í blöðum á þeim tíma, svo
fleirum en mér hefur þótt nokk-
urs um vert,. Þannig bar atvik
þetta að, að Jón hafði tekið að
sér að flytja mál fyrir rétti, og
var það hans fyrsta mál, og átti
í þvi við að etja kunnan og reynd
an lögfræðing, sem meðal ann-
ar var þekktur að því, að taka til
flutnings einungis þau mál, er
hann taldi, við grandvara athug
un, skýlaust unnin. Var á þeim
árum og er vafalaust enn, nokk-
ur metnaður um.að vinna málin
en tapa þeim ekki. Eru mér enn
í minni orðræður manna um
dirfsku þessa unga lögfræðings, að
hasla sér völl til sigurs gegn
hinum reynda lögmanni. Því svo
fór, að Jón Hallvarðsson vann
málið og þótti þetta, svo sem það
Framhald á bls. 14.