Tíminn - 04.05.1968, Page 9

LAUGARDAGUR 4. maí 1968
Útgefandi: FRAMSÓKNARFLOKKURINN
Framkvæmdastjóri: Kristján Benediktsson. Ritstjórar: Þórarinn
Þórarinsson (áb). Andrés Kristjánsson, Jón Helgason og Lndriði
G. Þorsteinsson. Fulltrúi ritstjórnar: Tómas Karlsson. Aug-
lýsing«tjóri: Steingrímur Gíslason Ritstj.skrifstofur í Eddu-
húsinu, símar 18300—18305. Skrifstofur: Bankastræti 7. Af-
greiðslusími: 12323. Auglýsingasími: 19523 Aðrar skrifstofur,
sími 10300. Áskriftargjald kr. 120.00 á mán innanlands — í
lausasölu kr. 7.00 eint. — Prentsmiðjna EDDA h. f.
Sjálfstæðisflokkurinn
og iðnaðurinn
Blöð Sjálfstæðisflokksins látast vera mjög velviljuð
íslenzkum iðnaði um þessar mundir. Forustumenn
flokksins hafa efnt til sérstakrar iðnaðarráðstefnu til
að auglýsa, að þeir séu sama sinnis. Því miður hefur
þessi áhugi þeirra þó ekki komið fram við afgreiðslu
mála á Alþingi á undanförnum árum. Þar hafa ráðherr-
ar og þingmenn Sjáifstæðisflokksins ýmist fellt eða
svæft eftirfarandi tillögur frá Framsóknarmönnum:
1. Þrír þingmenn Framsóknarflokksins, Þórarinn
Þórarinsson, Ingvar Gíslason og Halldór E, Sigurðs
son hafa á mörgum þingum flutt tillögur um, að
Seðlabankinn kaupi framleiðsluvíxla af iðnaðinum,
líkt og hann kaupir slíka víxla af sjávarútvegi og
landbúnaði. Tillagan hefur alltaf verið svæfð.
2. Þrír þingmenn Framsóknarflokksins, Þórarinn
Þórarinsson, Einar Ágústsson og Gísli Guðmundsson,
hafa hvað eftir annað flutt tillögur um, að ríkið
greiddi jafnhátt framlag í Iðnlánasjóð og nemur
gjaldinu, er iðnaðurinn greiðir í sjóðinn. Þessi regla
gildir um stofnlánasjóði landbúnaðar og sjávarútvegs.
Sjálfstæðismenn hafa alltaf fellt þessa tillögu.
3. Sjö þingmenn Framsóknarflokksins, Þórarinn
Þórarinsson, Einar Ágústsson, Ingvar Gíslason, Björn
Fr. Björnsson, Ólafur Jóhannesson, Sigurvin Einars
son og Halldór E. Sigurðsson, fluttu á þingi í vetur
tillögu um, að ríkisstjórnin léti endurskoða tollalög-
in með það fyrir augum, að innflutningstollar á efn-
um og vélum til iðnaðarins verði hinir sömu og nú
eru á efnum og vélum til fiskveiða. Sjálfstæðisflokk-
urinn stóð að því, ásamt Alþýðuflokknum, að svæfa
þessa tillögu.
4. Tveir þingmenn Framsóknarflokksins, Þórar-
inn Þórarinsson og Gísli Guðmundsson, fluttu á þingi
í fyrra, tillögu þess efnis, að stofnaður yrði sér-
stakur verðjöfnunarsjóður iðnaðarins, sem veitti lán
eða framlög til iðnaðarfyrirtækja, sem væru að vinna
vörum sínum markaði erlendis eða ættu í sérstakri
samkeppni innanlands við innfluttar vörur. Sjálfstæð-
isflokkurinn felldi þessa tillögu ásamt Alþýðuflokkn-
um, með þeirri undantekningu þó, að Hampiðjan ein
skyldi njóta slíkrar fyrirgreiðslu.
Þannig mætti halda áfram að telja hagsmunamál iðn-
aðarins, sem Sjálfstæðisflokkurinn hefur fellt á Alþingi
— hagsmunamál, sem yfirleitt ekki ganga lengra en að
tryggja iðnaðinum jafnrétti við aðra undirstöðuatvinnu-
vegi þjóðariðnar. Á sama tíma hefur Sjálfstæðisflokk-
urinn beitt sér fyrir taumlausum innflutningi iðnaðar-
vara áður en iðnaðurinn væri nokkuð undir það búinn
að mæta slíkri samkeppni. Þvert á móti hefur aðstaða
hans verið gerð verri með sífellt strangari lánsfjárhöft-
um. Afleiðingin hefur orðið að margar iðngreinar hafa
esíizt upp, en aðrir dregizt saman.
Það er vissulega þörf fyrir slíkan flokk að halda
iðnaðarráðstefnu. Næsta Alþingi mun svo sýna, hvað
hann hefur lært af henni.
TIMINN
Forustugrein úr „The Economist":
Ástandiö í Vestur-Þýzkaiandi
minnir ekki á Weimarlýðveldið
Samt er rétt að gefa framvindunni þar fullan gaum.
Hinn mikli sigur ný-
nazista í kosningunum í
Baden-Wurtenberg á sunnu
daginn var, hefur vakið
mikla athygli. M. a. vegna
þess þykir ekki úr vegi að
birta hér forustugrein úr
„The Economist“, sem var
rituð nokkru áður en um-
rædd kosning fór fram. í
greininni er rætt um or-
sakir þess, að öfgahreyf-
ingar eiga vaxandi fylgi að
fagna í Vestur-Þýzkalandi.
I síðastl. marzmánuði réðust
fylgismenn Dutschke meðal
stúdenta að Willy Brandt I
Núrnherg með regnhlífar að
vopni og var honum gefið að
sök að vera hófsamur jafnað-
armiaðuir. í þessnm mánuði var
skotið á Dutschke í Berlin fyr
ir að vera síðhærður marxisti.
þessu svöruðu stuðningsmenn
hans — og sennilega fjölmargt
annað ungt fólik, sem ekki
hafði fylgt honum að málum
fyrr, — með því að efna til
óeirða við og í stöðvum Axels
Springers, en sök hans er að
gefa út nokikur vinsaöl bægri
sinnuð blöð.
Ýkjur væru að líkja þess
um óeirðum við siðustu ævi-
daga Weimar-lýðveldisins og
beinlínis rangt að jafna stúd
entunum við brúnstakkana.
Þegar öllu er á botninn hvolft
var það þó Dutscfhke en hvorki
Brandt né Sp^inger, sem við
sjálft lá að léti líf sitt, og
óeirðunum hefir öllu fremur
Íverið stefnt gegn eignum en
mönnum. Engu að síður er
nýstárlegt, að stúdentamir
beita regnhlífum og kylfum í
baráttunni fyrir framgangi
stefmu siinmiar og veruteigan uigg
hlýtur að vekja, hvernig beir
Í3 velja markmið sín. Menntað
un,gt Pólfk hvgEuir regnhlífar
einu röksemdirnar, sem bíti á
jiaifnaða'rmeinin og dagiblöðum
Springere er gefið að sök að
hafa efnt til skotárásar, sem
virðist raunar hafa verið verk
vangefins manns á eigin spýt
ur. Hvorugt þetta er viðeig-
andi gagnvart vestur-þýzka
þjóðfélaginu yfirleitt, en hæf
ir eigi að síður allvel vissum
þáttum þess.
ÁSTAND mála í Þýzkalandi
er í grundvallaratriðum allt
annað en það var rétt áður
en Hitler brifsaði völdin. Of
beldið snemma á fjórða tug
aldarinnar var ekkert annað
en afleiðing gífurlegra þjóð-
félagsárekstra, sem efnahags
legt hrun olli. Ofbeldið nú
á sjöunda tug aldarinnar er
" óbein afleiðing víðtækrar al-
mennrar deyfðar, sem er
sprottin af efnahagslegri
ánægju.
Mismunurinn á mætti og
áhrifum ofbeldisins fyr og nú
er í beinu samræmi við orsak
irnar Hitiler tófesit að feollvarpa
kerfinu, sem fyrirrennarar
hans viðhöfðu, af því að það
gat ekki fullnægt þörfum
KIESINGER
meirihiuta þýzku þjóðarinnar
af góðum og gildum ástæðum,
og hin hefðbundna, þýzka yfir
ráðastétt var reiðubúin að
iíða honum það, — sem auðvit
að réði úrslitum. Nú ríkir ó-
ánægja aðeins hjá litlum
miininiihluta, bæði til hægri
og viinstiri og þar á ofam lýtur
vestur-þýzka þjóðfélagið gild
andi þingræðiskerfi, — þó
ekki væri af öðru en því, að
Þjóðverjar hafa lært af reynsl
unni, sem fjarri fer að sé eina
ástæðan.
Þrátt fyrir þetta er samjöfn
uðurinn, sem drepið var á
hér að framan, ekki með öllu
út í hött, að væri hann þó ef
málum vaari að öllu leyti á
þann veg varið, sem blöð
Springere vilja vera láta.
Stefna Dutschkes verður naum
ast skýrð betur í einu orði en
að nefna hana Trotsky-isma,
en sárasmár minnihluti aðhyll
ist hana í raun og veru. Ó-
ánægjan, sem Dutsehke tekst
svo meistaralega að nýta máli
sínu til framdráttar stendur
þó miklu viðar fótum. Út-
gefendur blaðsins Der
Spiegel (keppinautur Spring-
ers) lét kanna þetta, og sam
kvæmt niðuretöðu þeirrar
bönnunar gætir óámægju hjá
rúmum helmingi stúdenta og
ungs fólks yfirleitt.
Nú er þannig ástatt um
nokkuð fjölmennan mínni-
hluta Pólks í Vestur-Þýzka-
landi ,að stjórnmálakerfið get
ur blátt áfram ekki fullnægt
kröfum hans. Minníihluti
þessa minnihluta trúir því svo
statt og stöðugt, að kerfið geti
aldrei eðli slnu samkvæmt full
nægt þessum kröfum. Mikil-
vægt er þó, að þetta er aðeins
verulegur minnihluti. Snemma
á fjórða tug aldarinnar voru
hinir óánægju orðnir í meiri-
hluta. Þetta táknar þó engu
að síðuir. að Þjóðverjar eiga
nú við erfiðleika að stríða, sem
þeir skiija ekki til fulls.
MYND'UN samsteypustjórn-
ax stóru flokkanna tveggja á
árinu 1966 olli verulegri óá-
nægju, enda varð hinn fámenni
og hnignandi flokkur Frjálsra
demókrata eini andstöðuflokk
urinn i þinginu. Vinstri armur
jafnaðarmannaflokksins varð
loks að horfast í augu við þá
staðreynd, að leiðtogar flokks-
ins voru reiðubúnir að legsja
hönd á plóginn að óbreyttu
kerfi. Stjórnarsamstarfinu var
þó ekki einu til að dreifa. Við
urkenna verður, að átta ár eru
liðin síðan að jafnaðarmanna-
flokkurinn varpaði marxista-
hluta stefnuskrár sinnar fyrir
borð. Síðan þá hefur hann opin jj
berlega verið umbótaflokkur B
e’inoineis. aðhyllzt takmarkaða-n I
sósíalisma og vissulega ekki I
verið neinn byltingarflokkur. 6
Stjórnarsamstarfinu einu «
verður heldur ekki kennt um ff
fylgisaukningu öfganna til I
hægri, þó að það kunni að haf-a
átt einhvern þátt í henni. Ný-
nazisstum tókst ekki að halda
á árinu 1967 jafn örri fylgis-
aukningu og þeir hlutu á ár-
inu 1966, áður en stjórnarsam-
starfið hófst. Ekki verður séð,
að þeir fylgismenn Kristilegra
demókrata. sem hneykslast á
því, sem þeir kalla undanhalds-
stefnu Brandts í utanríkismál
um. hafi gengið til liðs við
ný-nazista. Þeir virðast fremur
hafa fengið atkvæði frá jafn-
aðarmönnum, sennilega þó
eiinikuim móitm'æaatkvæðii, sem
þeim flokki höfðu áður fallið
í skaut af þvi að hann var í
stjórnarandstöðu.
SEGJA má, að öfgastefnurn
ar haf-i þa'rrna áui”mi@ sér at-
kvæði, en naumast unnt að
segja kjósendur. Margt virðist
benda til, að slíkur kjósandi
sé að jafnaði maður. sem ár-
angur „Wirtseh-aftwunder"
hefði gert harðánægðan, ef
hann hefði orðið honurn sjálf-
um ofurlítið undursamlegri en
raun varð á. Væri þessi hópur
kjósenda nægilega fjölmennur,
yrði hinum raunverulegu öfga-
flokkum að honum verulegur
fylgisauki, eins og raunin varð
á þriðj-a tug ald-arinnar. En
ekki er sennilegt, að hópurinn
stækki f það rikum mæli með
an efnahagslíf Vestur-Þýzka-
lands stendur enn með blóma.
Þessa andmælendur er auðvelt
að þekkja, bæði frá öðrum
þjóðernissinnum til bægri og
eins hinum, sem í raun og sann
leika hverfa til vinstri.
Tilvera sambræðslustj 6m ar-
inn-ar ræður ekki í sj'álfu sér
úrslitum um fylgisaukningu
öfganna. Þegar betur var að
gáð ve-rður til dæmis um þess-
ar mundir vart hér í Bretlandi
verulega aukinnar óánægju
m-eð stefnu stjórnmálaflokk-
anna í þinginu, þrátt fyrir all-
ar illvigu orrusturniaT-, sem
þeir heyja þar sín f miili. f
augum öfgamannanna á báða
bóga er þarna aðeins um finara
burð og bumbuslátt að ræða,
og engu höfuðmáli skiptir,
hvort flokkarnir keppast um
hávaðann eða sameinast um
Framhald á bls 12. g