Vísir - 09.04.1976, Blaðsíða 2

Hver er þin besta"
skemmtun?
Margrét Runólfsdóttir, nemi: A6|
fara á skiði, en þó hef ég ekki far-f
ið oft i vetur.
Auður Markúsdóttir, nemi: Far.
á böll og skemmta mér. Ég kems
á böll i Tónabæ og Templarahöll
inni og svo á skólaböllin.
I
Kristjana Barðadóttir, nemil
Mér finnst skemmtilegast að farag
á skiði, enda fer ég um flestarg
helgar, stundum ein en stundumg
með öðrum i fjölskyldunni.
Köstudagur 9. april 1976
VÍSIR
Fylgst var með skemmtiatriðunum af miklum áhuga. Sögðu skemmtikraftarnir eftir að skemmtuninni
lauk að þaðhefði verið auðfundiö að allir voru komnir þangað til að skemmta sér.
Ungt fólk sem býr á stofnunum fer
í fyrsta sinn ó almenna skemmtun
„Viö viljum taka fólk út
af stofnunum og sýna þvi
aö þaö er ekkert ööru visi
en aðrir", sagöi Andrea
Þórðardóttir þegar Visir
tók hana tali á skemmtun
þeirri sem haldin var i
Tónabæ s.l. -miðvikudags-
kvöld fyrir fatlaða og
heilbrigöa.
Andrea hefur i vetur
séð um þætti um málefni
fatlaðra í útvarpinu
ásamt Gisla Helgasyni. A
sumrin er hún forstöðu-
kona á sumarheimili
fyrir fötluð börn i
Reykjadal.
„ Ég sé ekki annað en að
þetta sé mjög vel sótt,
Nokkrir sterkir og stæöilegir sjálfboðaliðar hjálpuöu til við að yfir-
vinna hið sigilda vandamál með stigana.
bæði af fötluðum og
heilbrigðum. Við auglýst
um skemmtunina í
Háskólanum, mennta-
skólum, f jölbrautaskól-
um og hjúkrunarskólan-
um. Sem betur fer virðast
margir hafa haft áhuga á
að sjá hvernig þetta yrði.
betta er i fyrsta skipti sem
þetta fatlaða fólk kemur á al-
menna skemmtun. Það þarf á
þvi að halda að sjá að það getur
skemmt sér eins og hver annar.
Ég held lika að þeir heilbrigðu
hafi gott af að sjá það. Al-
menningur veit yfirleitt mjög
litið um málefni fatlaðra en þó
hefur sá áróöur sem rekinn
hefur verið að undanförnu bætt
þar nokkuð úr.”
Margra
manna verk
Andrea sagði að fram-
kvæmdastjóri Tónabæjar, Óm-
Jón Gunnar Aðils nemi: Ég veii
ekki, sennilega að fara á skiði. Ég
á engin, en mamma og pabbi ætl£
að gefa mér skiði núna..
Einar Karlsson, nemi: Að fara ál
hestbak. Ég er alltaf i sveit á|
sumrin á sama bænum og þar er(
nóg af hestum, en ég hef enga hén
á veturna.
Jóhanna A. Svein jónsdóttir
nemi: Að vera á skautum, ég hef
farið nokkrum sinnum i vetur.
Svellið er að verða búið núna, en
þá geri ég bara eitthvað annað.
Þegar happdrætti tilkynnir að
vinningur sé ..bifrcið eftir eigin
vali” fyrir fimm hundruð þús-
und, þá er annað tveggja verið
að tilkynna vinningaskrá frá ár-
inu 1970 eða bjóða upp á notaðan
bil, sem samkvæmt vinnings-
upphæðinni gæti allt eins veriö
með vcrri druslum á markaöi.
Það er heldur ekki nema um
notaðan hil að ræöa, þegar „bif-
reið eftir eigin vali” fellur á
númcr upp á eina milljón króna,
þegar frá eru taldar minnihátt-
ar tegundir blla á afsláttar-
verði.
Vöruhappdrætti af þessu tagi
hefur orðið svo hart úti i verð-
bólgunni siðustu árin, að það
kiknar undir nafni, og er ekki
vöruhappdrætti lengur, heldur
peningahappdrætti, sem i mesta
lagi leiðbeinir fólki um, hvað
það gæti gert viö vinningana
sina. Aðeins eitt happdrætti i
landinu fær lögum samkvæmt
að starfrækja pcningahapp-
drætti, þ.e. happdrætti lláskóla
islands. Til að brjóta ckki lög á
þvi happdrætti var fundin upp
sú aðferð, að vcita vinninga út á
vörur. Aftur á móti mun það
ekki hafa verið ætlunin að vöru-
happdrætti ætti að standa fyrir
sölu notaðra bila. Ætti viiru-
happdrættum raunar að vera
skylt að geta vinninganna sér-
staklega og þá þeirra bifreiða,
sem dregið er um hverju sinni.
Og hafi það verið meiningin að
vinningar afhentust einungis i
vörum, þá er búið að brjóta
töluvert á móti þeirri reglu á
siðustu árum. Venjuleg amerisk
bifrcið kostar nú um tvær og
hálfa milljón króna. Evrópubil-
ar kosta frá um ellefu hundruð
þúsundum upp i rúmar þrjár
milljónir. Engin hinna almennu
bilategunda fæst á þvi verði,
sem mönnum er gert að borga
fyrir þá samkvæmt vinningn-
um: „bifreiö eftir eigin vali.” 1
fimm hundruð þúsund króna
vinningsflokknum: „bifrcið eft-
ir cigin vali,” fást 1966 árgerö-
irnar af ameriskum bilum og
fjórum árum yngri árgerðir af
Evrópubilum svona almennt
séð.
Vöruhappdrættin standa
undir merkri starfsemi og eiga
fvllsta rétt á sér en það væri
óneitanlega viðkunnanlegra að
þau hækkuðu vinningsupphæðir
sinar þannig að „bifreið eftir
eigin vali"gætiveriðný og af al-
mennri gerö. L’m aðra vinninga
er vart að tala lengur sem vöru-
vinninga. Þetta eru aðeins
p e n i n g a u p p h æ ð i r mcð
ábendingu um að kaupa vörur
fyrir þær. Það cr þvi þegar brot-
ið stórlega gegn ákvæðum um
vöruhappdrætti i hverjum
mánuði og eykur það varla á
siðgæðisvitundina. Sé ekki hægt
að færa vöruhappdrættin til
upprunalegrar myndar, þá á að
losa þau undan vöru-kvöðinni og
leyfa þeim að haga starfsemi
sinni ámóta og happdrætti
háskólans, án nokkurs skolla-
leiks um „vörur eftir eigin
vali.”
Aðeins eitt stcndur óbreytt
hjá vöruhappdrætti, sem lætur
draga um hús einu sinni á ári.
llúsið er þarna og bíður fullbúið
cftir eiganda sinum. Stundum
fellur útdreginn miði á óseldan
miða. Það er gangur happ-
drætta, en vinningsupphæðir,
scm falla undir flokkinn „íbúðir
eftir eigin vali” flokkast með
bilavinningum. Þær upphæðir
ná engu ibúðarvcrði, og orða-
leikir af þessu tagi leysa ekki
vanda happdrættanna. Það er
að visu góðra gjalda vert að
byggja háskólahverfi fyrir
happdrættiságóða. En það er
engu að siður þörf fyrir happ-
drættiságóða til að halda uppi
starfsemi á Re.vkjalundi eða að
llrafnistu. Þess vcgna ætti að
vcita vöruhappdrættunum
rýmri hendur. Þau hafa leitt til
góðs, og það á ekki að gera þau
að aöhláturscfnum á verðbólgu-
timum með vöruákvæðum, sem
hvað „bila eftir eigin vali”
sncrtir, sendir vinningshafann
út i bæ i leit að druslu.
Svarthöföi.
DRIISLA í VINNING