Tíminn - 05.07.1968, Blaðsíða 9

TIMINN
9
FÖSTLTDAGUR 5. júlí 1968.
Tveir flækingar sátu í skurði
við þjóðveg og voru að ylja
sér við minningar frá hinum
gömlu góðu dögum:
— Þ'að v-ar munur, þegar
maður ók um í sínum eigin
vagni, — sagði annar klökkur.
— Hvenær var nú það, —
spurði hinn haria vantrúaður.
— Þegar ég var barn, móðir
mín ýtti honum á undian sér.
mt — —Fáðu þér sæti, frú Jóna, Jósefína er í þann veg
inm að a®ijúp'a eiginmann sinn.
Forstjórinn sat við vaizlu-
borðið með þrjú heiðursmerki
glitrandi á brjóstinu. „Hvernig
fenguð þér öll þessi heiðurs-
merki“, sagði borðdaman með
aðdáun í röddinni.
Forstjórinn sagði henni það
hreínskilnisiega: „Það þriðja
fékk ég af því að ég hafði feng
ið tvö, annað fékk ég af þvi
að ég hafði fengið eitt — og
þð fyrsta fékk ég vega þess
að ég hafði ekkert fengið.
— Ja nú læt ég verða af því
að ganga í Nato — sagði hinn
hreitldi eigdnmaður.
Konan var nýbúinn að gefa
hooum glióðarauga.
Yfirsetukonan: — Mér er það
mikil lheiður að tilkynna yður,
prófessor að yður er fæddur
lítill drengur.
Pró'fessorinn önnum kafinn
við skriftir: — Jæja, er það
svo — biðjið þér hann að fá
sér sæti og bíða, ég kem undir
eins.
Dómarinn: — Hefur yður ver
ið refsað áður?
Jón: — Já, fyrir tíu árum
var ég sektaður um 20 kr. fyrir
að baða mig þar sem bannað
var að baða sig.
'Dómarinn: — En síðan?
Jón: —- Nei, siðan hef ég
ekki farið í bað.
Hvenær fóruð þér fyrst að finna til í háfeinum.
Krossgáta
Nr. 60
Lóðrétt: 1 Hár 2 Reyki 3
Komast 4 Slæm 6 Biðji 8
Tímabils 10 Forfaðir 14
Hnöttur 15 Op 17 Lít.
Ráðning á gátu nr. 59.
Lárétt: 1 Kettir 5 Úti 7
Nón 9 Inn 11 GG 12 Óa 13
Ans 15 Sag 16 Öra 18 Ókát ’
Lárétt: 1 Dýrin 5 Andi 7 Komist
9 Draup 11 Gram.m 12 Tónn 13
Svei 15. Gljúfur 16 Reykja 18
Snéri saman.
Lóðrétt: 1 Kóngar 2 Tún
3 TT 4 III 6 Snagar 8 Ógn
10 Nóa 14 Sök 15 Gat 17
Rá.
21
— Fyrirgefðu, sagði hann og
snerti hönd hennar. — Ég hefði
ekki átt að segja petta. Mér
fannst það bara svo ótrúlégt, að
menn skuli ekki hafa boðið þér
sem ert svona falleg, út að borða
og dansa, eða koma með þeim í
aðra skemmtistaði.
— Þeir gátu ekki boðið mér út
þar eð þeir þekktu mig ekkert,
svaraði Alloa. — Ef þú býrð á
matsöluhúsi, þá hitturðu ekki svo
margt fólk eftir vinnutíma. Ég
fór stundum í kvikmyndahús með
hinum stúlkunum eða ein í leik-
húsið, en oftast sat ég ein heima
og las.
— Fannst þér aldrei, að þú
færir á mis við eitthvað?
— Stundum geri ég ráð fyrir,
sagði Alloa. — En það var ekk-
ert, sem ég gat gert í því.
— Vogun vinnur, vogun tapar,
sagði hann.
— Ég vissi ekki á hvað ég átti
að veðja.
— Hefurðu þá aldrei verið ást-
fangin?
----Nei.
. — En ef þú yrðir nú ástfang-
in af einhverjum, hvað mundirðu
r gera?
— Þá vona ég. að ég geti gifst
honum, sagði Alloa. — Hvað ann-
að gæti ég gert.
— Ég segi það líka, hvað ann-
að gætir þú gert? endurtók hann.
— Þá er maður komipn á leiðar-
enda ef svo má að orði komast.
Hún horfði á hann og hrukk-
aði ennið dálítið rugluð.
— Hvað ertu að reyna að segja
við mig.
— Ég er að reyna að komast
að því, hvernig þú ert, sagði hann
og afvopnaði hana 'brosandi. —
Mér finnst það svo ótrúlegt, að
svona falleg og glæsileg stúlka
eins og þú ert, skulir hafa slopp-
ið svona lengi frá raunveruleik-
anum.
— Það fer eftir því, hvað þú
kallar raunveruleika, sagði hún.
— Ef þú átt við ástina þá er
það rétt. En ef þú átt við lífið,
þá er ég þér ekki sammála. Mér
finnst fólkið, sem ég hef kynnzt
í London ekkert frábrugðið því,
sem ég þekkti í Skotlandi. Það
var allt uppfullt af sínum vanda-
málum og erfiðleikum. Allir voru
að berjast fyrir einhverju, hvort
sem það var nú peningar, staða
eða tilfinningar og ást einhvers
annars.
— Og þú kærir þig ekki um
neitt af þessu?
— Þú ert að reyna að láta mig
líta út eins og sérvitring, sagði
Alloa. — Auðvitað langar mig í
alla þessa hluti. Mig langar til að
vinna mér inn mikla peninga.
Mig langar að hafa á hendi starf
sem foreldrar mínir gætu verið
hreyknir af og mig langar til að
verða ástfangin, óskaplega ást-
fangin af einhverjum, sem elsk-
aði mig á sama hátt.
— Heldurðu, að þú verðir það
án þess að gera eitthvað til þess,
annað en að sitja heima og lesa
í bók?
— Ef það er ætlunin, að ég
verði ástfangin, þá verð ég ást-
fangin, sagði Alloa. — Það er
gömul kona í þorpinu heima, sem
sagði alltaf, þegar ég var lítil: Þú
finnur þann rétta þegar tíminn
er kominn. Ekkert í heiminum
getur komið í veg fyrir það.
— Stórkostleg forlagatrú, sagði
Dix. — Mér þætti gaman að vita,
hvort við förum ekki betur að
hlutunum í Frakklandi
— Áttu við. . . giftingar af
sKpasemisástæðum? spurði Alloa.
— Nú, svo þú hefur heyrt um
þær? spurði Dix.
-j- Já, auðvitað, svaraði Alloa.
— Frú Derange. . .
Hún hætti í miðjum klíðum,
og mundi eftir því, að þetta var
ekki hennar leyndarmál og ef
hún ætti að vera trygg vinnuveit
anda sínum, þá ætti hún ekki að
tala um einkamál hans við blá-
ókunnugan mann.
— Frú Derange sagði mér frá
þeim, lauk hún máli sínu. — Mér
skilst, að í Frakklandi, jafnvel
enn þann dag í dag séu hjóna-
bönd ákveðin fyrirfram af for-
eldrunum í betri fjölskyldum.
— Ég held, að það sé algild
regla meðal bænda og miðstétt-
arinnar, svaraði Dix. — Sumir af
aðlinum hafa afnumið þetta al-
gjörlega en meirihlutinn heldur
sig við forna hefð í þessum mál-
um.
— Hvernig fellur þér við það?
spurði Alloa.
— Ég hef séð dæmi þess, að
þessi hjónabönd hafa verið mjög
góð, svaraði Dix. — En auðvitað
er það algengt í þessum hjóna-
böndum, að bæði eiginmaðurinn
og eiginkonan fara sínar eigin
leiðir.
— Áttu við, að þau elski þá |
annað fólk, án þess að leysa upp
hjónabandið? i
— Já, maðurinn tekur sér ást-
konu og konan elskhuga og hvor
ugt gerir neina athugasemd við
það.
— Mér finnst það bæði rangt
og viðbjóðslegt, sagði Alloa. —
Gerum ráð fyrir, að stúlka elski
mann sinn af öllu hjarta, og
hann hafi einungis kvænst henni
fyrir vilja foreldranna og líti á
hjónabandið sem samning. Hvað
þá?
— Það er líka löglegur samn-
ingur af hennar hálfu, svaraði
Dix. — Ef hún elskar hann, þá
verður hún e.t.v. svo lánsöm að
fá hann til að elska sig á móti.
— Ég er viss um, að þetta er
ekki rétt, sagði Alloa. — Ástin
hlýtur að verða að vera ástæðan
fyrir því, að fólk gengur í hjóna-
band.
Hann brosti að ákafanum í
rödd hennar.
— Gerum ráð fyrir, að þér
stæði til boða að giftast manni í
mjög góðum efnum, sem gæti gef
ið þér allt, sem hugur þinn girnt
ist, séð fyrir föður þínum og móð
ur, sem væri þér góður og elsk-
aði þig, en sem þú gætir aldrei
borið neinar tilfinningar til . aðr
ar en að bera virðingu fyrir hon-
um og þykja vænt um hann?
Hverju mundir þú svara?
— Ég mundi neita, sagði Alloa.
— Ég mundi aldrei giftast nein-
um nema sem ég elskaði.
— Á hinn bóginn, ef þú yrðir
ástfangin af manni, sem gæti ekki
veitt þér neitt í lífinu, sem for-
eldrar þínir væru mótfallnir,
manni sem þú gætir ekki borið
virðingu fyrir né dáðst að, en
sem þú þrátt fyrir allt værir ást-
fangin af. Hvað gerðirðu þá?
Allou fannst eins og veitinga-
staðurinn stæði skyndilega á önd
inni, allir þegðu og biðu eftir
svari hennar. Spurningin virðist
hljóma í sífellu í huga hennar,
eins og hún væri skrifuð þar með
eldi. | Og hún hvíslaði svarið: —
Ég veit það ekki! Ég veit það
ekki!
Fimmti kafli.
Allou fannst hún sjá Frakk-
land í fyrsta sinn, þegar hún ók
pftir veginum í morgunsólinni.
Hún hafði haft áhyggjur af bfln-1
um daginn áður og verið utan
við sig vegna farþega síns og
seinna hegðunar hans, að hún
hafði ekki tekið eftir hinum fögru
litum landslagsins, fegurð jarð-
vegsins, skógarins og hvítþvegnu
þorpanna með gömlu kirkjunum.
Nú byrjaði hún að taka eltir
fegurðinni í öllu, sem hún sá.
Gráu kastalarnir sem stóðu dálít-
ið frá þjóðveginum á bak við stór
járnhlið og stundum kom hún
auga á stærri og reisulegri bygg-
ingar, umluktar trjám og vötn-
um. Hún tók eftir glæsilegum
hvítum Percheron hestum, sem
unnu á ökrunum, geitunum sem
voru tjóðraðar við vegarbrúnina,
og hún sá prestana með barða-
stóru hattana á höfðinu.
Það var svo margt nýtt að sjá,
að Allou gramdist sú staðreynd,
að hún átti að vera komin til
Biarritz um kvöldið og mátti því
engan tíma missa. Samt hafði
Dix krafizt þess að þau borðuðu
saman hádegisverð í Bordeaux. —
Ég ætla að gefa þér máltíð og
vín, sem þú gleymir aldrei hér
í landi vínberjanna, hafði hann
sagt.
I DAG
Föstudagur 5. júlí
7.00 Morgunútvarp. 12.00 Há-
degisútvarp.
13.15 Lesin
dagskrá næstu
viku. 13.30 Við vinnuna: Tón-
leikar. 14.40 Við, sem heima
sitjum. Inga Blandon les sög-
una „Eimn dag rís sólin hæst“
eftir Rumer Godden (5). 15.00
Miðdegisútvarp. 16.15 Veður-
fregnir. íslenzk tónlist. 17.00
Fréttir. Klassísk tónlist. 17,45
Lestrarstund fyrir litlu börnin.
18.00 Þjóðlög. TiLkynningar. 18.
45 Veðurfregnir. 19.00 Fréttir.
Tilkynningar. 19.30 Efst á baugi
Tómas Karisson og Björn Jó-
hannsson tala um eriend mál-
efni. 20.00 Samleikur á liágifiðlu
og knéfiðlu. 20.20 Kveðjr. til
Siglufjarð-ar. Dagskrá í umsjó
Þorsteins Hannessonar. 21.35
Negrasöngvar. 22.00 Fréttir og
veðurfregnir. 22.15 Kvöldsagan:
„Dómarinn og böðull hans“ eft
ir F. Diirrenmatt. Jólhann Páls-
son leikari les (6). 22.35 Frönsk
tóniist 23.20 Fréttir í stuttu
máli. Dagskrárlok.
Laugardagur 6. júlí
| 7.00 Morgunútvarp 12.00 Há-
§ degisútviarp 13.00 Óskalög sjúkl
;■ inga 15.00 ITréttir 115.15 Á
| ’ grænu Ijósi. Pétur Sveinbjarn
1 arson stj.
Íumferðar
þætti.
15.25 Laugardagssyrpa í umsjá
Baldufs Guðlaugssonar. 17.15 Á
nótum æskunnar. 17.15 Á nót
um æskunnar. 17.45 Lestrar-
stund fyrir litlu börnin 18.00
18.00 Söngvar í léttum tón. 18.
20 Tilfcynningar 18.45 Veður
fregnir. 19.00 Fréttir. TiTkynn
ingar 19.30 Daglegt líf. Árni
X Gunnarsson fréttamaður sér
| um þáttinn 20.00 Einsöngur í
f útvarpssal: Guðmundur Jónsson
' syngur. 20.20 Leikrit: „D'álitil
: óþægindi" eftir Harold Pinter
| 21.15 „Fiddler on the Roof“
1 Atli Heimdr Sveinsson kynnir
íj lög úr söngleiknum eftir Joseph
f Stein og Jerry Bock 22.00 Frétt
I Ir og veðurfregnir. 22.15 Dans
; lög. 23.55 Fréttir í stuttu máli.
Dagsikrárlok.