Vísir - 28.07.1977, Blaðsíða 11

11
VÍSIR
Fimmtudagur 28. júlí 1977.
ustujöfnuðinn, verður gengi
islensku krónunnar lægra en
ella. Niðurstaðan verður þvi sú,
að verðbólgan eykst, ef vextir af
innlendu f jármagni eru lækkað-
ir.
Þess má geta, að á siðcista ári
greiddu tslendingar rúma 7,8
milljarða i vexti til útlendinga,
og getur hver sem er, sagt sér,
hver áhrif það hefði haft á gengi
islensku krónunnar og verðlagið
i landinu, ef innlent fjármagn
hefði verið notað i stað þess
erlenda
Niðurstaðan af vaxtastefnu
Alþýðubandalagsins yrði þvi sú,
þegar allt kæmi til alls, að verð-
bólgan mundi vaxa og íslend-
ingar nytu ekki sömu
fjármagnskjara a lslandi og
erlendir aðilar.
Rikidæmi einstakra
manna.
Þá er komið að vangaveltun-
um um rikidæmi einstakra
manna, sem þjóðin treystir bet-
ur en þeim Alþýðubandalags-
mönnum að fara með stjórn
sameiginlegra mála. Þessar
vangaveltur sýna betur en
nokkuð annað það sjónarspil
sem Alþýðubandalagsforystan
stendur fyrir um þessar
mundir.
A siðustu árum hafa orðið
mikil umskipti i þingliði Al-
þýðubandalagsins. Nokkrir af
áhrifamestu forystumönnunum
i verkalýðshreyfingunni, sem
voru i þingliði flokksins hafa
yfirgefið hann, og einn mun lik-
lega hætta þingmennsku á
næsta ári. 1 stað þessara manna
hafa komið aðrir, sem engan
bakgrunn hafa i verkalýðs-
hreyfingunni, menntamenn og
nokkrir, sem hafa einungis lært
að halda munninum opnum og
stýra penna. Menntamennimir
og fylgifiskar þeirra eru nú að
berjast fyrir auknum áhrifum
:nnan flokksins á kostnað
verkafólksins.
Með þvi að reyna að sverta
persónur einstakra forystu-
manna þjóðarinnar telja þeir
sér trú um, að hægt sé að beina
augum verkafólksins f flokkn-
um frá þeim sjálfum. En þetta
ergamaltbragð, sem hefur ver-
ið notað of oft og allir sjá i gegn-
um. Verkafólkinu innan flokks-
ins stendur i sjálfu sér á sama
um þessi vindhögg. Það veit, að
þess timikemur innan flokksins
fyrr en siðar.
Það, sem einna helst kemur
við þetta fólk, er sú sóun á
fjármunum, sem þarna á sér
stað. SU bygging, sem það lagði
hart að sér við að reisa, á ekki i
þess augum að vera neitt
loddarahús, heldur tæki i bar-
áttu fyrir betri kjörum.
Tekjuskattur atvinnu-
rekstrarins.
Að siðustu er svo rétt að fara
nokkrum orðum um tekjuskatt
fyrirtækja, sem þeir Alþýðu-
bandalagsmenn telja allt of lit-
inn, þótt þessi sömu fyrirtæki
eigi að vera á heljarþröm vegna
vaxtaokurs. Ef til vill má hugsa
sér að þeir Alþýðubandalags-
menn reikni það út, að i kjölfar
vaxtalækkunar megi hækka
tekjuskattinn á fyrirtækjunum.
En hér stendur hnifurinn i
kúnni. Fyrirtækin eru dckert
betur stæð eftir vaxtalækkun
þar sem i stað vaxtagreiðslna er
kominn skyldusparnaður,
útlánaskömmtun, sem þýðir
heftan og óhagkvæmari rekstur,
skattahækkun og lægra gengi,
er þýða minni innlenda kaup-
getu og kostnaðarauka.
En hins vegar gerist eitt, sem
ekki má vanmeta þegar þeir Al-
þýðubandalagsmain eru annars
vegar. Fyrirtækin missa sjálf-
stæði sitt og verða undir skóhæl-
um þess opinbera og lánastofn-
ana. Þá verður ógæfan æðsti
stjórnandinn með glapræði
sósialismans fyrir stjórn-
tæki. Og þá mun sumum þykja
gaman að fara i skuttogaraleiki
og f siglingar til höfðingja i
Sviss og Karbitalandi.
Sem betur fer eru íslendingar
enn ekki svo ringlaðir að sjá
ekki igegnum blekkingarvef Al-
þýðubandalagsins. Islenska
þjóðin mun brosa góðlátlega að
tilburðum þeirra við næstu
kosningar.
Hvort
er
betra?
Á að rifa Bernhöfts-
torfuna? Á að reisa
veitingastað, sem svifi
yfir hitaveitugeym-
unum á öskjuhlið? Á
að gera veruleika úr
draumi Ásmundar
Sveinssonar um eftir-
mynd af Helreiðinni,
sem klofi yfir Reykja-
nesbrautina? Eða á að
fara að hollráðum
þeirra Matthildinga
forðum daga, setja
stifelsi i Tjömina og
flytja hana upp i Ár-
bæjarsafn?
Allar eiga þessar hugmyndir
það sameiginlegt að hafa ekki
orðið að veruleika, — ekki enn
að minnsta kosti. En hver veit
nema f hugskotum borgarbúa
leynist aðrar eins hugmyndir,
sem aldrei hafa komist til um-
ræðu i borgarráði? Við Einar
Gunnar ljósmyndari vorum
sannfærðir um að drifnir af
sólarorkunni i gær gætu vegfar-
endur, sem ekk’i voru að flýta
sér of mikið, fengið hugmyndir,
sem aldrei höfðu litið dagsins
ljós áður. Og það kom á daginn,
að miðbær Reykjavikur hafði að
geyma margar óvirkjaðan hug-
vitsmanninn.
Okkur datt semsagt i hug að
spyrja fáeina vegfarendur að
þvi, i framhaldi af umræðu um
verslunarmiðstöðina á Lækjar-
torgi, hvað þeim dytti i hug
varðandi framtiðarm ynd
svæðisins. Jæja, — til að vera
alveg heiðarlegir, þá báðum við
viðmælendur okkar að nefna
það fyrsta, sem þeim dytti i hug
að reisa á miðju torginu, þegar
þeirrenndu augum yfir það. Ög
þá væri ekki tekið tillit til neins
nema imyndunaraflsins.
Minnisvarði um vörð
laganna
Stefán Stefánsson, lögreglu-
þjónn i sumarstarfi, lenti fyrst i
klóm okkar. Hann sagði, áð ef
hann ætti að vera mjög eigin-
gjarn, þá væri myndastytta af
honum sjálfum sennilega besta
lausnin. ,,En það væri mjög
gaman að reisa á torginu
komplett eftirlikingu af Eiffel-
turninum, i fullri stærð að sjálf-
sögðu.”. Við hváðum. Stefán
sagðist þá þurfa að fara að
Stefán Stefánsson i hlutverki
myndastyttu af verði laganna á
Lækjartorgi.
Anna Mary Ingvadóttir og Ragnheiður Jónsdóttir vildu báðar koma Lækjartorginu I gagnið sem ieik-
svæði fyrir börn.
Visismyndir: EGE
Eiffelturn eða
fótboltavöll ó
Lœkjartorgið?
sinna mikilvægasta verkefni Lækjartorgið gæti orðið alveg
dagsins. Hvað það væri? geysilega sniðugur fótbolta-
Auðvitað kaffihléið. völlur....
„Labbi” eða Gunnlaugar Hjálmarsson. Ef myndin prentast vel,
þá sést örla fyrir frumdrögum af styttum af rfkisstjórninni i bak-
sún.
Ágætis fótboltavöilur
Við vorum ennþá að reyna að
sjá Eiffelturninn fyrir okkur,
gnæfandi yfir tJtvegsbankahús-
ið, þegar við rákumst á Guðjón
Pedersen: ,,Ég myndi fyrst og
fremst vilja fá gamal söluturn-
inn, sem stóð hér á svæöinu i
gamla daga.” Við gátum skýrt
honum frá þvi.að það stæði ein-
mitt til, svo að ennþá væri hann
skrefiá eftir borgaryfirvöldum i
hugmyndaauðgi.
Guðjón gafst ekki upp: „Hér
var eitt sumarið útihöggmynda-
sýning. Þær myndir vildi ég
mjög gjarnan fá aftur á torgið,
eða eitthvað i þeim dúr vegna
þess að þetta er geysilega tóm-
legt svæði. Það mætti jafnvel
hólfa allt torgið af með svona
grasbökkum eins og eru hér i
kring. Þetta er geysilega ljótt
torg núna”.
Við sögðum ekki múkk, en
Guðjón komst allur á- skriö.
„Nú, svo er alltaf þörf á litlum,
notalegum kafihúsum. Eöa
litlum stöðum með bjór elia jé'tt
vin”. Okkur virtist einhver fjar-
rænn glampi koma i augu
Guðjóns, eða voru það kannski
okkar eigin augu sem spegl-
uðust i hans? Hann setti svo rús-
inuna f pylsuendann með þvi að
vekja athygli okkar á þvi, að
Styttur af ríkisstjórn-
inni
Gunnlaugur Hjálmarsson
handboltakappi, eða „Labbi”,
varð næstur á vegi okkar. Hann
hugsaði sig um smástund, leit á
torgið og sagði svo: „Jú, það á
að reisa hér myndastyttur af
rikisstjórninni i fullri likam-
stærð eins og gert er við erlenda
glæpamenn, þeim til háð-
ungar”. Viö göptum. „Annars
færirðu þessi orð i stilinn, eins
og gert var i gamla daga þegar
maður var i iþróttunum. Þá
hringdi eitt sinn i mig blaða-
maður eftir að blaðið var farið i
prentun og spurði hvort hann
mætti ekki taka viðtal við mig.
Jú, svaraði ég. Já, það var
ágætt, var svarið, — ég er nefni-
lega búinn að skrifa það!”
„Tívoli, — ég heimta
Tivolí!”
Okkur hafðisattaðsegja ekki
órað fyrir, að óhrifamáttur
sólarinnar væri svona mikill.
Hér flóði bókstaflega allt i
frumlegum hugmyndum.
Næstsettumst við hjá tveimur
stúlkum, og báöum þær að fá
hugljómun af torginu, sem lá
fyrirfótum þeirra. Það tók sinn
tima. Anna Mary Ingvadóttir
gat helst sætt sig við failegan,
kringlóttan gosbrunn, sem
kæmi i stað klukkunnar. En
smám saman breyttist gos-
brunnurinn i myndarlegt
parisarhjól, sem snerist hægt i
logninu (af nýju verslunarmið-
stöðinni). Eftir smárabb hafði
parisarhjólið bólgnað út i heilt
Tivoli. „Já, Tivoli, — ég heimta
Tivoli”, sagði Anna. Við kváð-
umst skyldu athuga málið.
Vinkonu önnu, Ragnheiði
Jónsdóttur, leist best á grasblett
með runnum i kring. „Ekki þó
allt torgið?” spurðum við?
„Nei, svo mætti setja þarna upp
alls kyns leiktæki fyrir krakka,
litla rugguhesta og annaö slikt”.
Hreintekki fráleithugmynd, og
næsti viðmælandi okkar bar lika
hag barnanna fyrir brjósti.
„Henry Moore er
fallegri en hann er
dýr”
Hann var svissneskur, hét
Hermann Dornauer. Og svarið
um ráðstöfun Lækjartorgsins
lét ekki á sér standa. „Högg-
myndir eftir Henry Moore”,
svaraði hann án þess að hika.
Hann fræddi okkur á þvi, að i
Zurich væri nýbúið að koma
fyrir nokkrum útimyndum eftír
þennan heimsfræga breska
myndlistarmann, sem svipar
svolitið til Asmundar. Það væri
mikill kostur við myndir
Moores, að þær væru þannig
gerðar,að börn gætu leikið sér i
þeim án þess aðmeiðast. Einnig
væru myndir hans auðskildar,
hver og einn gæti náö hugsun
listamannsins úr þeim. „Hann
er dýr”, sagði Dornauer, ,,en
hann er fallegri en hann er
dýr”.
—HHH
Guðjón Pedersén: „Lækja
torgið er geysilega ljótt núna”.