Vísir - 14.10.1977, Síða 2

c
í Reykjavík
y
}
Kemur það sér illa fyrir
þig að strætisvagnarnir
ganga ekki?
Kristján örn Jónsson, járn-
smiður: Nei, það kemur sér
sannarlega ekki llla fyrir mig. Ég
á bil sjálfur og fer allt sem ég þarf
að fara á honum.
Bergþór Magnússon, verka-
maður: Nei, ég á bil og hef ekki
farið i strætó frá þvi ég var 10 ára
held ég! Ég hef þá heldur notað
lappirnar.
Þórunn Friöriksdóttir, af-
greiðslumaður: Nei, það skiptir
engu máli fyrir mig. Ég geng i
vinnuna og nota ekkert strætó.
Bjarni Stefán llilmarsson, 8 ára:
Já. En núna verð ég annað hvort
aö labba eða þá að pabbi keyrir
mig.
Guðjón Sigurösson, múrari: Mér ,
er nákvæmlega sama. Ég á bil og
fer allt á honum. Annars hef ég
komið i strætó á árinu.
Föstudagur 14. október 1977 VISIR
Hugmyndir eru uppi um að stórauka lýsingar á gangbrautum borgarinnar. — Visismynd: JA
Ráðgert að stórbœta lýs-
ingu á öllum gangbrautum
Tveir verkf ræðingar
kanna nú lýsingar á öllum
garlgbrautum sem liggja
yfir umferðargötur
borgarinnar. Verða gerðar
ráðstafanir til að stórbæta
lýsingu við gangbrautir og
auka þannig öryggi gang-
andi vegfarenda í vetrar-
myrkrinu.
Guttormur Þormar verk-
fræðingur sagði i samtali viö Visi
að verkfræðingur frá borginni og
annar frá Rafmagnsveitu
Reykjavikur geröu nú könnun á
öllum gangbrautum borgarinnar.
Lýsing á gangbrautum er mjög
misjöfn. A sumum stöðum eru
ljóskastarar og gul blikkljós og
hefurstundum verið kvartað und-
an þvi að ljós þessi blinduðu öku-
menn ef götulýsingin sjálf væri
slæm.
„Hugmyndin er sú aö lýsa upp
gangbrautir og svæði við þau með
sterkari lýsingu 1 öörum lit en
venjuleg götuljós. Væri ég mjög
ánægður ef þetta kæmist fljótt á
áður en bleyta og myrkur leggst
yfir af alvöru,” sagöi Guttormur
Þormar.
—SG
HEFUR RIKISSTJORNIN MISST MALIÐ?
Þótt seint sé að tala um það
nú, þegar rikisfjölmiölarnir
hafa hætt starfsemi sinni i bili
virðist skorta nokkuð á æskilegt
samband milli almennings og
ríkisstjórnar. A erfiðleikatim-
um, sem raunar hafa varaö
flesta daga, sem núverandi
stjórn hefur verið við völd, er
mikilsvert að ráðamenn snúi
sér beint til almennings með
vandamáiin og skýri þau fyrir
honum. Rikisfréttastofur út-
varps og sjónvarps voru sér-
staklega áhugasamar um þetta
samband ráðherra við almnn-
ing, þegar vinstri stjórnin var á
dögum, og sjaldan leið svo vika
að einn eða fleiri ráðherrar úr
þeirri stjórn kæmu ekki fram I
fréttatimum. Með tiikomu nú-
verandi stjórnar breyttist þetta
að mun, og þögn hennar á al-
mennum vettvangi vekur
spurningu um það hvort
ráðherrar hennar hafi yfirleitt
misst málið þegar almenningur
er annars vegar.
Góöir stjórnendur og auövitaö
slæmir lika, hafa ailtaf gætt
þe ss að samband þeirra og al-
mennings rofnaði ekki. Sérstak-
lega hefur þessa gætt á hættu-
timum og mega menn minnast
Winstons Churchilis I þvi efni.
(Jtvarpsræður hans á striðs-
árunum gerðu meira en nokkuð
annað til að stappa stáli I bresku
þjóðina. f þessum ræöum skýrði
hann eftir mætti stöðuna hverju
sinni, en notaöi jafnframt tæki-
færið tii að efla kjark mannaog
skapa þá trú að yfir þeim væri
vakað af stjórnvöldum. Þótt
þjóð þreytt á strfði felldi flokk
hans frá áf ramhaldandi
stjórnarstörfum að strfði loknu,
er það enginn vitnisburður um
að Churchill hafi mistekist
ætlunarverk sitt á striösárun-
um, bæöi hvað snertir sam-
bandið við almenning og stjórn-
sýsluna.
Annað gott dæmi um sam-
bandið við almenning eru út-
varpsræður eða „arinræður”
Franklin D. Roosevelt skömmu
eftir að hann hóf „New Deal”
stefnu sina I Bandarikjunum við
hinar erfiðustu aðstæður. Her-
bert Hoover næsti forseti á und-
an hafði litiö sem ekkert haft við
almenning að tala. Hann var
iokaður inni i stjórnsýsluturnin-
um, en þaðan bárust svo vé-
fréttir um, að málefni þjóðar-
innar væru i besta lagi alveg
þangað til allt hrundi I krakkinu
mikla 1929. Eitt af þvi sem
Roosvelt vissi að þurfti að gera
var aö efla sjálfstraust almenn-
ings. Með þvi móti yröi hægt að
fá hjólin til að snúast að nýju.
Með „arinræðum” sinum sýndi
hann að hann var ekki einungis
mikill leiðtogi. Hann varð lika
smám saman einskonar
heimilisvinur milljóna manna,
og það hafði ekki svo litið að
segja þegar stjórn hans þurfti
aö takast á við hin lokuöu kerfi
fjármunahyggjunnar.
Við islendingar höfum alis
ekki verið sneiddir stjórnmála-
foringjum, sem bæði hafa þoraö
og raunar talið sjálfsagt aö efla
sambandið við almenning. Jón-
as Jónsson frá Hriflu skrifaöi
daglega i viðlesiö blaö á sama
tima og Roosevelt hélt „arin-
ræður” sinar. Hann skrifaöi
einnig þúsundir bréfa og fékk
þúsundir bréfa og notaöist við
sérstakt starfslið til aö geta
haldið haldið þessum bréfa-
skiptum uppi a.m.k. um tima.
Þaö verður þvi aldrei sagt um
Jónas að hann heföi ekki sam-
band við almenning. Hinn
stjórnmálaforinginn sem skiidi
það að sambandiö við al-
menning var mikiisvert hverj-
um stjórnmálamanni var dr.
Bjarni Benediktsson. A heista
valdaferli sinum skrifaði hann
grein i Morgunblaöiö á hverjum
sunnudegi sem fólk las og hug-
leiddi. Auk þess tók hann sig
stundum til og skrífaði greinar
daglega, einkum fyrir kosning-
ar, til að koma málum sinum
fram við almenning. Núverandi
stjórnmálamenn virðast aftur á
móti hafa litiö að segja almenn-
ingi enda hafa stjórnarathafnir
stöðugt veriö aö fjarlægjast
hinn almenna mann.
Svarthöfði