Vísir - 28.04.1978, Blaðsíða 2

Föstudagur 28. aprfl 1978
Hvort vildir þú heldur eiga
bíl eða bát?
í Reykjavík
Arnar Gunnarsson, nemi: Heldur
vildi ég nú eiga bát. Mér finnst
skemmtilegt að sigla um og þvi
fylgir útivera.
Þráinn Hafsteinsson, nemi: Ég
vildi frekar eiga bil, svona til aö
byrja með. Ég tel bilinn nytsam-
ari, en það væri vissulega gaman
að fá sér bát.
Jón Guönason, bifvéla virki:
betta er einstaklingsbundiö. Ég
hef hug á að fá mér bát ef aðstað-
an verður fyrir hendi.
Kristinn Hjaltason, nemi: Ég tek
bilinn fram yfir. Maöur getur not-
aö hann meir en bátinn og svo er
oft vont veður úti á sjó.
bórhildur Einarsdóttir, húsmóö-
ir: Ég hugsa að ég hefði nú meiri
not fyrir bilinn en þaö væri mjög
gaman að eiga bát lika.
Likan af væntanlegri bátahöfn viö Elliöavog. barna er ráögert aö byggja 200 báta höfn ef þaö fæst sam-
þykkt hjá ráöamönnum borgarinnar.
menn heföú boðist til að standa
straum af daglegum rekstri slikr-
ar hafnar ef Reykjavikurborg léti
byggja hana. Hér væri um að
ræöa um 200 báta höfn.
bá sagði Einar að Snarfari,
félag smábátaeigenda hefði verið
stofnað haustið ’76. Markmið
stofnunarinnar hefði verið að
knýja á um byggingu hafnar fyrir
bátana. Nú væru um 300 virkir
félagar i Snarfara og ættu þeir
eitthvað á milli 150 og 200 báta.
Sagði Einar að þeir félagar not-
uðu hverja stund sem gæfist til að
fara út á sundin, flestir til að
veiða ýsu eða lúðu i soðið. begar
þannig viðraði gætu menn dólað
rétt út fyrir land og legið i sólbaði
eða notið náttúrufegurðar.
—KS
Engin aðstaða til að
sjósetja sportbóta
— 300 Snarfarafélagar ó götunni eftir 1. maí
/, Aðstaðan er í núlii i dag
og eftir 1. maí höfum við
enga möguleika, til að sjó-
setja bátana i Reykjavik",
sagði Einar Nikulásson
stjórnarmaður i sportbáta-
klúbbnum Snarfara i
Reykjavík í samtali við
Visi er hann var inntur
eftir aðstöðu þeirra til að
stunda tómstundagrein
sína, en nú liggur fyrir
borgarráði að taka ákvörð-
un hvort byggja eigi smá-
bátahöfn í Elliðavognum.
Einar sagði að Snarfaramenn
heföu tekið á leigu svæði hjá
Keili fyrir um það bil tveim árum
en nú væri Sambandið búið að
kaupa það svæði og þeir þyrftu að
verða farnir þaðan fyrir 1. mai.
beir hefðu verið búnir að steypa
þarna bryggjuhaus og gera niður-
keyrslu. Áukþesshefðu þeir verið
búnir að fá flotbryggju og félags-
menn hefðu reist þarna hús. Mik-
ið starf hefði verið unnið þarna i
sjálfboðaliðsvinnu. bvi væri hins
vegar ekki að leyna að þessi stað-
ur hefði aldrei verið góöur fyrir
starfsemi þeirra. Hann væri
nokkuð áveðurs og i ágústveðrinu
i fyrra hefðu þeir misst upp i
fjörutiu báta og einn þeirra hefði
gjörsamlega farið i spón.
Einar sagði að það hefði vin-
samlega verið farið þess á leit við
þá að þeir sjósettu ekki bát
ana i Reykjavikurhöfn og það
væri mjög illa séð ef þeir færu
með bátana i Nauthólsvik þar
sem Æskulýðsráð hefur aðstöðu.
bað væri þvi brýnt að þessi mál
yrðu leyst til frambúðar og benti
Einar á að nú hefði verið
samþykkt i borgarráði að reisa
smábátahöfnina i Elliðavognum
en nokkur andstaða gegn báta-
bryggjum hefði komiö fram
vegna nálægðar hennar við
Eliiðaár.Sagöi hann að Snarfara-
Einar Nikulásson
Visismynd BP
l~SAFNVERÐIR VILJA GÖMLU REYKJAVIKn
Gamla Peking er öll á einni
hæö af þvi þar mátti aldrei
byggja Morgunblaöshús. Alda-
gömul byggingarsamþykkt
Pekingborgar skýtur upp kollin-
um, þegar hingaö upp á landiö
rekur tiu þúsundasta Danann
frá Kristjáni skrifara til aö
segja okkur hvernig eigi aö
skipa málum i Reykjavik, rifur
hér kjaft út af byggingum —
segir aö Reykjavik sé „dejlig”,
en viö megum fara aö vara okk-
ur á stórum byggingum, veröi
ekki fariö aö drifa i þvi aö fiytja
eldri hluta borgarinnar á
Árbæjarsafnið, eöa undir þess
hatt, eöa i þjóöminjasafnið .
Bjóðendur þessa manns hingaö
eru frú Hermannsson forstjóri
Árbæjarsafns og herra Magnús-
son forstöðumaöur
bjóöminjasafns.
Nú væri þaö ekki nema eðli-
legt upp á jafnréttiö i norrænum
samskiptum, aö Heröi Ágústs-
syni, listmálara yröi boöiö til
Kaupmannahafnar til aö raga
þar byggingar, item ráöhúsiö,
sem er firnaljótt og stendur á
skökkum staö og hefur veriö
byggt hærra en önnur hús i
nágrenninu alveg i óþökk
íslendinga. Höröur veit manna
mest um byggingar, og hefur
fundiö fjöl hér og fjöl þar og
kann veí meö aö fara. Hörður
ætti siöan aö boða til blaða-
mannafundar til aö skýra frá
niðurstööum sinum. Áreiðan-
iega yröu þær á þann veg, aö
ekki yröi seinna vænna fyrir
Dani aö taka til hendinni, „þvi
þar þarf ekki marga banka og
mörg ráöhús til viðbótar i Kaup-
mannahöfn til aö búiö veröi aö
eyöileggja gömlu Kaupmanna-
höfn alveg.” Aö ekki sé talaö um
kofana viö Nýhöfnina og mellu-
búlurnar viö Istedgade.
baö er orðin lenska hér, aö
þrjóti rök i deilumálum innlend-
um er sóttur einhver fálki til út-
landa sem látinn er hella speki
sinni yfir fólk, mest til aö undir-
strika — i deilunni — aö hér fyr-
irfinnist engir ráöamenn meö
viti. Reykjavik hefur veriö
byggö upp aö mestu án tilvitn-
ana i erlenda menn. Hún er okk-
ar eigin handaverk og veröur
þaö áfram, hvort sem hún Hkar
vel I útlöndum eöa ekki. Ekki er
nema skammur timi liðinn siö-
an fólk fór aö hafa orö á þvi, aö
rétt væri aö vernda eitthvaö af
gömlum byggingum. baö hefur
veriö gert með þvi aö flytja þær
meö ærnum kostnaði upp i
Arbæ, og þar eru seldar i þeim
rjómapönnukökur á sumrin. Nú
er verið að freista þess að sækja
til Danmerkur hugmynd um aö
vernda heilu borgarhverfin meö
þessum hætti, borgarhverfi sem
sum hver voru byggö á verstu
fátæktartimum, sem yfir þessa
þjóö hafa gengiö á siöari ára-
tugum.beir eru yfirleitt hrifnir
af bárujárnskofunum Danirnir,
þegar þeir sjá þá i Reykjavík.
Minna fer fyrir þvi aö þeir vilji
hafa þá i sinum eigin borgum,
Byggingar, sem þeir eru aö
vernda hjá sér — eða heilu
hverfin, eru úr allt öðru efni og
öðruvisi að allri gerö. En þaö
hefur veriö venja Dana og ann-
arra Norðurlandaþjóða aö lita á
okkur sem einskonar þorskstöö
úti i hafinu, og þess vegna þykir
þeim bárjárnskofarnir alveg
ómetanlegir yfir þetta örsnauða
fólk. beir eru fallegir í augum
borgarbúa sunnan úr Evrópu, af
þvi þeir hafa aldrei séö svona
mannabústaöi áöur.
Viö erum nú farin aö venjast
upphtaupum út af útlendingum,
sem boðiö er hingaö til landsins.
Jafnvel blaöagrein um íslensk-
an mann i Skandinavisku
sveitablaöi er iátið jafngilda
heimsfrægö á tslandi. baö er
þvi ekki að undra, þótt margir
tslendingar haldi aö fái þeir út-
lendinga til aö halda fram
einhverri þvælu, sé hún um Ieið
orðin aö sannasta guðsoröi.
Vegna lánafyrirkomulags
hefur það slys hent, að ekki hef-
ur tekist sem skyldi aö endur-
nýja alla bárujárnskofa borgar-
innar til framhaldandi manna-
byggöar. Heppilegra þykir aö
byggja þar ný hús, fyrst þau
gömlu hafa niöst svo niöur aö
heil húsverö fara i endurbætur.
Reykviskar þurrabúöarbygg-
ingar þurfa kannski eitt sýnis-
horn i Arbæ, en þegar á heildina
er litiö skiptir auövitaö mestu,
aö gera miðbæinn i Reykjavik —
gamla bæinn — byggilegan aft-
ur. Um þau atriöi þurfum viö
ekki að spyrja Dani eöa safn-
veröi ýmiskonar, sem nú eru i
stöðugt meiri mæli farnir aö
skipta sér af fasteignum.
Reykjavik verður endurbyggö
með timanum meö þeim tækj-
um og mönnum og fjármunum,-
sem viö höfum yfir aö ráöa. En
þaö er ofætlun, haldi safnveröir
aö viö ætlum aö veröa einskonar
skandinaviskt minjasafn um
notkun „bölgebliks” i húsagerö.
Viö erum hættir aö vera sýnis-
horn.
Svarthöföi.