Vísir - 29.07.1978, Qupperneq 12

Laugardagur 29. júli 1978
Aldroðir en unoir í ondo
heimsækjo Vestmannaeyjar
//Uss, það held ég geri nú ekki mikið til, við höfum
bara ennþá meira gaman af þessu eftir á", heyrðist frá
mörgum Kópavogsbúanum, er fresta varð flugi vegna
veðurs.
Við Vísisfulltrúar vorum mættir þarna úti á flugvelli
til að vera með í ferðalagi aldraðra Kópavogsbúa til
Vestmannaeyja.
Farið var i tveimur vélum til Eyja og var sú fyrri að
búa sig undir lendingu er vindátt breyttist skyndilega og
varð vélin að snúa aftur til Reykjavíkur. Það leið þó ekki
nema um ein klukkustund þar til aftur var lagt af stað.
Fæstir i hópnum höfðu áður komið til Eyja. Var hent
gaman að þvi, að menn létu sig ekki muna um að fara
tvisvar til Eyja sama daginn, úr því þeir létu verða af
því á annað borð.
Félagsmálafulltrúi Kópavogs Kristján Guðmundsson
og Ásthildur Pétursdóttir sem sér um málefni aldraðra
skipulögðu ferðina. öllum Kópavogsbúum 67 ára og eldri
var boðið að vera i með. Reyndar læddist sá grunur að
okkur Gunnari Ijósmyndara að fæðingarvottorð sumra
ferðalaganna væru eitthvað skrítin því margir voru
hreint ótrúlega unglegir. En aldurinn skiptir auðvitað
engu máli ef fólk er iífsglatt og það mátti með sanni
segja um hópinn.
Fólkið var mætt með nesti og nýja skó og staðráðið
njóta ferðarinnar út í ystu æsar.
að
Texti: Ðerglind Ásgeirsdóttir
Myndir: Gunnor V. Andrésson
Einstakur leiðsögumaður
ÞaB var heldur betur tekiö
hressilega á móti okkur á flug-
vellinum i Eyjum, en þar var
mættur Páll nokkur Helgason
meö langferöabifreiö. Páll er
örugglega einhver allra besti
leiösögumaöur sem viö eigum,
enda hefur oröstir hans borist til
„fastalandsins” eins og þeir eyja-
skeggjar kalla Island. Þaö var
sama hvaöa hæö eöa hól viö rák-
um augun i, alltaf kunni hann
„einn góöan” um þennan
ákveöna blett.
Hann ók meö okkur um gómlu
Heimaey og lika um þaö lands-
svæöi sem bættist við eftir gosiö.
Menn voru i senn heillaöir og
óttaslegnir af þeim hrikalegu
ummerkjum gossins, sem aldrei
veröa afmáö.
Mörgum varö oröfall er þeir
skoðuöu innsiglinguna, sem er
örugglega ein sú fegursta i heimi.
Hún gjörbreyttist viö gosiö og er
nú aö flestu ef ekki öllu leyti betri
fyrir bátana.
Þau undur og stórmerki gerö-
ust þann dag sem viö heimsóttum
Vestmannaeyjar aö þaö var slikt
logn á Stórhöföa aö vart bæröist
hár á höföi. Flestir á „fastaland-
inu” þekkja ekki Stórhöföa nema
af slæmu einu. Sennílega hefur
Veöurstofan komiö þessum hug-
myndum inn hjá fólki, enda fátitt
að veöurskeyti þaðan segi frá
ööru en hvassviröi.
Páll sagði okkur að láta ekki
blekkjast, þótt Stórhöfði heiöraöi
heimsókn á svona glæsilegan
hátt.
Sjálfur sagöist hann geta talið
þau skipti á fingrum sér er hann
heföi veriö á Stórhöföa i algeru
logni.
Dansað og
sungið í Herjólfsdal
Allir voru orönir glorsoltnir eft-
ir Stórhöföa heimsóknina og var
þvi ekiö i skyndi inn i Herjólfsdal
meö allt liöið. Menn gleyptu þar i
sig matinn, fækkuöu fötum og
lögöu sig til sólbaös. Veöriö var
hreint unaöslegt, steikjandi hiti
og ekki skýhnoöri á himni.
Honum Jónasi Bjarnasyni hef-
ur sennilega litist þannig á, aö
fólk risi ekki aftur á fætur i slik-
um hita, þvi hann hóf aö þenja
Ferðast með eldra fólki úr Kópavogi
harmoniku sina af fullum krafti.
Menn rönkuöu viö sér er tónarnir
fóru aö streyma um allan dalinn
og brátt var hann búinn aö fá til
liðs við sig röska kvennasveit.
Konurnar sungu alla á fætur á
nýjan leik, og þaö var komin svo
mikil stemning i mannsskapinn
aö nokkrir stigu dansspor af ein-
skærri kæti.
Ætlunin er aö sleppa kópnum i
haust þegar hann veröur oröinn
nægilega stór til að geta alveg séö
um sig sjálfur. Þangaö til er reynt
aö gera honum lifiö létt og sagöist
Friörik tildæmis taka kópinn meö
sér heim endrum og eins og leyfa
honum aö sleikja sólina.
1 safninu er krabbategund, sem
aldrei hefur áöur fundist hér viö
land. Þetta er krabbi meö svamp
á bakinu og eru þeir i eins konar
Friðrik i
náttúrugripasafninu
Ekki þýddi aö liggja lengur og
sleikja sólina inn i Herjólfsdal þvi
tilkynnt haföi verið koma okkar i
Náttúrugripasafniö. Þar tók
Friörik Jensson okkur meö kost-
um og kynjum og lét sig ekki
muna um að gefa nokkrum af
dýrunum aö éta svo viö mættum
sjá.
Selakópur kom i safnið fyrir um
mánuöi siöan nær dauöa en lifi.
Sá stutti haföi ekki látið sig muna
um þaö aö synda til móts viö
Ófeig III og krefjast þess að fá aö
koma um borö. Friðrik áleit aö
hann heföi vart veriö nema um
mánaðargamaller þetta vanSkip-
verjarnir tóku kópinn um borö
og voru I vandræðum meö hvaö
væri hægt aö gefa honum. Hann
var skinhoraöur og vildi helst
ekkert éta. Höföu þeir samband
við Náttúrugripasafnið, en Frið-
rik sagöist hafa ráðlagt þeim aö
gefa honum sild og lifur þar til
komið væri i land. Þetta væri þaö
besta sem hægt væri að gefa litl-
um kópum, þvi þeir þrifust ekki
vel á mjólk, alla vega væri það sin
reynsla. Viö komuna til Vest-
mannaeyja var hann fluttur til
sinna nýju heimkynna, þar sem
hann hefur búr út af fyrir sig.
Liðlego níræð'
ur unglingur
„Þetta er prýöis starfsemi
sem haldiö er uppi fyrir aldraöa
í Kópavogi. Ég hef ekki tekiö
þátt I lienni fyrr en nú, en hugsa
gott til glóöarinnar þegar ég
hætti að vinna.” sagöi Guö-
brandur Benediktsson tæplega
92 ára Kópa vogsbúi. Hann verö-
ur reyndar að teljast stranda-
maöur þarsem Guöbrandur bjó
i 40 ár aö Broddanesi í Stránda-
sýslu. Hnn og eiginkonan hafa
liins vegar bdiö I um 10 ár hjá
sýni sinum i Kópavogi.
Guöbrandur er hreint ótrú-
lega unglegur, enda gengur
hann til sinna starfa i þjóöfélag-
inu, rétt eins og aðrir sem yngri
eru.
Fyrsteftir að hann flutti suö-
ur var Guðbrandur húsvörður i
Þórshamri. „Hann Siguröur
Bjarnason frá Vigur hjálpaði
mér með þetta starf, sem ég
hafði mikla ánægju af.” Guö-
brandur hætti þessustarfi þegar
hann varð áttræður og liöu
nokkur ár áöur en hann fékk
starf á nýjan leik. „Þaö var
slæmt að þvælast um iöjulaus
allan daginn, þó eitthvað sé
svo sem hægt að finna sér til
dundurs. Ég varö hins vegar ó-
skaplega feginn þegar hann As-
berg Sigurðsson talaði viö mig
og bað mig að koma og vera
vottur hjá þeim i Borgarfógeta-
embættinu. Þar er fólkiö alveg
sérstaklega almennilegt og þau
gáfu mér þennan forláta staf á
níræðisafmælinu minu” segir
hann og sveiflar stafnum I
kringum sig.
„Ég get ekki sagt annaö en ég
sé ánægöur meö lifið nema ég
kviöi þeim degi þegar ég hætti
að vinna. Ég hef verið heilsu-
góðurogaldreilagstá spitala til
þessa. Þaö þýöirhinsvegar ekki
aö ég hafi lifað eftir einhverjum
serimónfum”.
Þegar Guöbrandur var inntur
eftir áliti sinu á þeim stofrmnum
sem elliheimili nefnast, þyngd-
ist svipur hans. „Égtel að þegar
dyrnar hafi lokast að baki
þeirra sem leggjast inn á elli-
heimili séutengslin viö lifið far-
—BA
rr
Maður er orðinn
ungur í annað sinn
rr
— rætt við systur úr Vesturbænum
„Já viö erum tviburar, nema
önnur okkar er fjórum árum
eldri en hin”, sagöi Sæunn
Jóhannesdóttir skellihlægjandi
er viökomum aö rnáli viö hana
og systur hennar Lilju.
Þær sögöust vera ættaðar
vestast úr Vesturbænum, en
Lilja heföi flutt i Kópavoginn
fyrir 30 árum en Sæunn væri
hins vegar nýlega oröin Kópa-
vogsbúi.
„Við höfum nú tæplega aldur
til að feröast meö öldruöum, en
Lilja hefur farið meö þeim i
feröir þar sem maöur hennar
hafði aldur til þess. Ég hef feng-
iö aö fljóta meö þeim fyrir ein-
stakan velvilja þeirra Ásthildar
og Kristjáns”, sagði Sæunn sem
kvaöstvera stórhrifin af félags-
starfseminni i Kópavogi.
„Þetta hefur veriö alveg
óskapleg upplyfting fyrir mig
eftir aö heilsan fór aö bila hjá
manninum. Ég hef sótt kvik-
myndasýningar, bridgekvöld og
dansleiki hjá félagsstarfi aldr-
aöra. Böllin eru þau alfjörug-
ustu sem um getur. Þar láta
menn ekki á sig fá hækjur og
stafi”, sagöi Lilja, sem lét þess
getið aö Visir ætti endilega aö
lita inn á ball, sem haldiö væri
einu sinni i mánuöi.
„Þaö má eiginlega segja aö
maöur sé orðin ungur i annað
sinn meö þvi að taka þátt i þessu
starfi”, sagöi Sæunn og Lilja
systir hennar tók hraustlega
undir þaö.
—BA—
Hér er kappinn Guöbrandur
Benediktsson staddur Ut á Stór-
höföa, en dótturdóttir hans er
hdsfreyja þar.
Þarna eru þau Sigfiis Sveinsson
og Guörún loksins komin heim i
heiöardalinn
Systurnar sem viö héldum aö
væru tvíburar,Sæunn og Lilja
Jóhannesdætur
Jóhann Kr. Jonsson var oröinn
heldur fáklæddur þegar viö
komum aö máii viö hann.
Hópurinn tyllti sér aöeins niöur þegar stund