Vísir - 29.07.1978, Qupperneq 15

VISIR Laugardagur 29. júli 1978
l>eir fyrstu koma aö heiman.
Feröahugur er kominn i fólkiö.
vinstri: Egill ólafsson, Sigrún Hjálmtýs-
nsson, Magnús Einarsson, Cathrine Hoil-
uröur Garöarsson og ungi sveinninn Arni
Baldvin stöövarstjóri ber okiö af æöruleysi.
Viö brottför
Hugurinn ber mann hálfa leið
Loftleiðir alla leið"
Nokkrir Islendingar voru'á
meðal farþega, en mest voru
þetta Þjóðverjar og Frakkar,
sem sennilega höfðu stigið um
borð i Luxemburg. Þó mátti
kenna þarna hljómsveit, sem
komin var til þess að skemmta
löndum þann 17. júni en ekki
gafst timi til að taka það fólk
tali þarna i rananum frekar en
aðra farþega, sem áttu fyrir
höndum toll- og vegabréfaskoð-
un en slikir hlutir geta tekið hátt
i klukkustund. Ekki var okkur
leyft að fylgjast meö farþegum i
gegnum þá helgidóma, svo viö
fórum niöur i móttökusalinn og
biðum átektar.
í móttökusalnum
Þegar niður kom var mikiö
um fólk að taka á móti farþeg-
um úr ýmsum áttum, en
skammt frá upplýsingaborði
Loftleiða, þar sem Guðbjörg
Friðriksdóttir sat, var okkur
tjáð að farþegarnir kæmu úr
eldskirninni. Rétt hjá stóð
spengilegur ungur Islendingur,
sem reyndist vera Kristinn
Ragnarsson endurhæfingar-
læknir, sonur Ragnars T. Arna-
sonar fyrrum útvarpsþuls og
Margrétar Schram. Hann var
þarna kominn til að taka á móti
hljómsveitinni Spilverk þjóð-
anna enda systir hans, Asta,
gift einum listamannanna og
með I feröinni ásamt syni þeirra
Arna Tómasi.
Kristinn sagði hljómsveitina
koma fram i Lindberg Park á
Löngueyju þann 17. júni, svo sá
dagur var án umsvifa strikaöur
út af dagatalinu. Við ákváðum
að ná mynd af hljómsveitinni,
en máttum biða ærið lengi eftir
komu hennar, enda flokkurinn
með mikinn farangur oe mann-
í heimsókn hjó LL á Kennedyflugveili
margur. Loks skiluðu þau sér i
gegn og allt nema einn spennu-
breytir, en okkur var sagt siðár
að það væri fastur vani hjá Is-
lenskum hljómsveitum sem
kæmu vestur, enda beinlinis
dónaskapur hjá Amerikumönn-
Halldór hampar fjölmiölum.
um að hafa ekki sama raf-
magnsstraum og við á Islandi.
Mikki var með réttan straum á
sinni myndavélarperu, svo
hljómsveitin myndaðist með af-
brigðum vel.
í brottfarardeild
Þegar i brottfararsalinn var
komið var mikið um að vera, en
flugvélar Loftleiða taka eina 250
farþega. A vegi okkar varð
sannur Islendingur, sem sló mig
um 5 dali, svo hann gæti fengið
sér hestaskál á barnum á efri
hæðinni. Ekki gaf hann kvittun
né sagði til nafns sins, en svolit-
ið var þetta annarlegt að vita af
góðglöðum landa á leið frá New
York til Keflavikur, eftir alla þá
leiðangra sem farnir hafa verið
á Freeportspitalann, þaðan sem
fólk hefur komið allsgáð og
harðánægt.
Það var mikill handagangur i
öskjunum, fólk með töskur,
pinkla og kassa, svo ekki sé
minnst á hinn vinsæla handfar-
angur sem þýðir yfirvigtarfólk
svo gjarnan. Brátt birtist Hall-
dór Þorsteinsson og haföi lokið
við að yfirfara vélina, enda
sagði hann brosandi: ,,Jæja,
núna má hún fara”.
Mikki var að mynda á báöum
hæðum, en kom aðvifandi i
sömu andrá og flugstjórinn,
Baldur Oddsson. kom úr upp-
hæðum flugumferðarstjórnar
með sina fluglýsingu og áætlun.
Hann sá kátur fram á aöeins 4
1/2 klst. flug til Keflavikur og
rétt festist á filmuna áður en
hann var þotinn um borð.
Það var búiö að kalla farþeg-
ana út, svo ég kvaddi Mikka,
sem virtist oröinn hungraður.
Sonur hans var vonsvikínn yfir
gitarleysinu, en þó ekki svo að
hann hefði misst matarlystina.
Hugurinn bar mig hálfa leið,
þegar ég sá á eftir farþegunum,
en svo snéri ég mér til dyra og
gekk út á bilastæðið. Um leið og
ég sté upp i bilinn setti ég á
angurværa stöð og hugsaöi meö
ánægju til þess, að 30. júni
myndum viö komast meö Loft-
leiöum alla leið.
Rætt við Baldvin
Berndsen
Skrifstofa Baldvins er rúmgóð
og stQhrein en lætur litið yfir
sér. Þegar við settumst þangað
inn lét ég segulbandstækið á
Stefania veit sinu viti.
borðið og við iékum eftir eyr-
anu.
— Hvaö ertu búinn aö starfa
lengi hjá Loftleiöum, Baldvin?
—1965 byrjaði ég hjá Loftleið-
um i Reykjavik, en kom hingaö
vestur 1968 og hér er gott að vera
Starfsfólkið er frábært, enda
hætta fáir hjá okkur. Viö höfum
jafnyel sama sumarstarfsfólkið
frá ári til árs, en þá erum við
fleiri. Hér á flugvellinum starfa
þetta frá 77 til 84 manns, eftir
árstima, afgreiðslufólk, véla-
menn, fragtfólk o.s.frv. A slð-
asta ári var flogið hingaö 1011
sinnum með 190.663 farþega, en
i ár verður flogið einni ferð
minna i viku yfir sumartimann,
en aftur á móti fjölgað um tvær
ferðir til Chicago.
— Telur þú að hagur Loftleiða
sé góður i þessari hörðu sam-
keppni.
— Nei, ekki nógu góður. Við
getum ekki lækkað fargjöldin
frekar, vegna eldsneytiskostn-
aðar, starfsmannahalds og ann-
arra kostnaðarþátta. Okkar
stefna er að fá lendingarleyfi á
fleiri stöðum og dreifa markað-
inum meira yfir á Chicago og til
fleiri staða. Til að mynda er ég
fullviss um að það er stór mark-
aöur fyrir okkur á vesturströnd-
inni. New York er orðin allt of
umsetin.
— Þú ert yfirmaöur beggja
flugstöðvanna, sem þið fljúgiö
til I Bandarikjunum, enda þótt
Gunnar Oddur sé umsjón-
armaöur í Chicago. Hver er
yfirmaður þinn og svo koll af
kolli upp úr?
— Yfir mér er Grétar Krist-
jánsson sem er yfirmaður allra
flugstöðva Loftleiða erlendis og
i Keflavik. Hann er titlaður for-
stöðumaður flugstöövareksturs.
Yfir Grétari er Jóhannes
Einarsson, sem er fram-
kvæmdastjóri flugreksturs-
deildar, en okkar æðsta vald er
Alfreð Eliasson.
— Hvernig er sætanýtingin
um þessar mundir?
— Allgóð, en markmið okkar
erað ná 90% sætanýtingu I sum-
ar og það ætti að takast með þvi
að dreifa fluginu meira til
Chicago einsog ég drap á áðan.
— Er það nokkuð sérstakt,
sera þú vildir segja i lokin?
— Ekkinema þá að endurtaka
það, að enda þótt við séum aö
leita eftir lendingarleyfum á
fleiri stöðum hér á markaðs-
svæðinu, þá hef ég eftir að hafa
kynnt mér málin, trú á vestur-
ströndinni sem framtiðar-áætl-
unarstað fyrir félag okkar. En
aö endingu sendum við öll hérna
bestu kveöjur tíl allra heima.