Morgunblaðið - 18.02.2001, Qupperneq 39

strákapör og strik, og þú kemur að
okkur og segir: „Mamma, það þýðir
nú ekkert fyrir þig að verða reið, þú
verður það kannski í smástund, og
svo ferðu bara að skellihlæja!“ Þá
hló frænka ennþá meira. En svona
var það og svona er sá kærleikur og
umburðarlyndi sem ríkir á heimili
ykkar. Þess vegna var það kannski
svo, elsku Hákon, að þú varst bæði
sjálfstæður, áræðinn og hugrakkur.
Öryggi öðlast sá sem fær ást og
umhyggju og hugrekki sá sem býr
við öryggi.
Þú horfðir á lífið sem þitt, sem
það og var. Allt þurftir þú að reyna
og athuga og mörkin voru langt
undan. Hvort það voru flugeldar á
gamlárskvöld, karateþjálfun eða
könnunarferðir til útlanda; fengir þú
hugmynd varð hún að útfærast.
Þrátt fyrir þetta varstu ekki harður
nagli, eins og kannski uppskriftin
hljóðar upp á. Nei Hákon minn, sem
manneskja varstu í einu orði sagt
Stór. Dýravinurinn í þér var svo
mikill að jafnvel mamma þín, sem
annars kunni best við dýr á mynd-
um eða a.m.k. í fjarlægð, hreifst
með og höfðuð þið allt frá sala-
möndrum og froskum upp í séfer-
hund á heimilinu.
Þú varst líka alltaf einstakur
barnavinur, það fundum við best í
okkar fjölskyldu. Alltaf varstu tilbú-
inn að taka strákana okkar afsíðis,
spjalla um Turtles eða aðrar hetjur,
já eða teikna með þeim, ekta „stráka
action-teikningar“, þótt þeir væru
töluvert yngri en þú. Þú leist á þá
sem jafningja. Þeir muna þig líka
elsku Hákon og bara að góðu.
Ég veit að lífið var þér ekki alltaf
létt, þótt manni finnist að svo hefði
átt að vera hjá 18 ára strák, á leið-
inni inn í blómaskeið lífsins. Ég veit
að þú hefur fundið til og öll þín fjöl-
skylda og ég veit, að ekki var ham-
ingjan alltaf í dyrunum. En allt sem
ég man af þér er gott, allar minn-
ingar sem þú hefur gefið okkur eru
góðar.
Elsku Hákon, þú náðir aldrei til
okkar hingað til Danmerkur, hins
vegar ertu lagður af stað í langferð
nú. Við biðjum góðan Guð fyrir sálu
þinni.
Við biðjum þig Guð að rétta
Ragnhildi, Kjartani og systkinum
Hákonar styrka hönd sem leiðir þau
gegnum sorgina og söknuðinn.
Hjálpa þú þeim að sigrast á erf-
iðleikum, í krafti minningar góðs
drengs sem er horfinn úr lífi okkar
en mun alltaf lifa í hjörtum okkar.
Með ást og alúð.
Jónína Olesen, Konráð J. Stef-
ánsson, Brynjar Konráðsson,
Stefán Konráðsson,
Konráð Snær Konráðsson,
Álaborg, Danmörku.
Stundum teljum við okkur vera
svo lífsreynd að fátt geti lengur
komið okkur á óvart í lífsins ólgusjó.
Maður stendur þó algerlega ber-
skjaldaður og máttvana þegar
horfst er í augu við skyndilegt frá-
fall kærs frænda. Erfitt er að trúa
því að mannvænlegur unglingur sé
hrifinn burt úr mannheimum eins og
hendi sé veifað og maður vill fremur
trúa því að þetta sé blekking og
hann vakni innan skamms af værum
svefni. Við trúum því að Hákon
frændi okkar sé vaknaður á nýjum
og betri stað.
Flestar minningar okkar um Há-
kon eru frá þeim árum þegar fjöl-
skylda hans bjó á Háaleitisbrautinni
en þeir bræðurnir mynduðu glað-
væran drengjahóp sem gaman var
að fylgjast með að leik. Heimsókn-
irnar urðu færri eftir að fjölskyldan
fluttist suður í Kópavog en í fjöl-
skylduboðum gafst okkur tóm til að
ræða málin í þaula og fylgjast með
vegferð hver annars. Hákon var við-
ræðugóður og í þessum samtölum
fór ekki hjá því að hann átti drauma
og vonir í ríkum mæli. Hann gat
verið dulur en á bak við skelina bjó
hlý og einlæg persóna. Hákon var
mikill dýravinur og um ævina átti
hann mörg dýr sem hann sinnti af
alúð og umhyggju.
Við höfðum ekki mikið af Hákoni
að segja síðustu árin en frændsemin
var hnýtt traustum böndum og það
finnum við nú að skilnaði. Missir
bræðra hans og foreldra er mikill og
færum við þeim innilegar samúðar-
kveðjur á þessari sorgarstundu.
Kjartan Magnússon,
Atli Knútsson.
Í amstri dagsins barst mér sú
fregn að Hákon væri dáinn. Fyrstu
viðbrögð voru reiði. Aðeins 18 ára
og á uppleið á fullu í að vinna í sín-
um málum. Til hvers að standa í
þessari baráttu, dag eftir dag, ár
eftir ár?
Eins og svo margir nemendur
Einholtsskóla var Hákon til að byrja
með fullur tortryggni og efasemda
um eigið ágæti. Hann lauk 10. bekk
vorið 1998 ögn brattari, en það var
með Hákon eins og svo marga aðra
nemendur Einholtsskóla að mikið
hefðum við viljað hafa hann lengur
hjá okkur. Það tekur nefnilega tíma
að breytast og öðlast trú á sjálfan
sig, um leið og vinna þarf upp nokk-
ur glötuð skólaár, sérstaklega þegar
maður er bara unglingur. Hákon
hafði þann hæfileika sem ekki er öll-
um gefinn – að geta gert grín að
sjálfum sér og komið fólki í kringum
sig í gott skap, sama hvað fýlan var
djúp. Hann var tilfinninganæmur og
þorði að láta tilfinningar í ljós. Fyrir
vikið varð lífið stundum erfiðara, en
á góðum stundum leyfði hann sér að
dreyma um framtíðina og okkur
kennurum að taka þátt í því. Þær
minningar geymum við.
Það var gaman að fá Hákon í
heimsókn í vetur, stóran og stæltan
í vinnugallanum. Mig óraði ekki fyr-
ir því þá hvað þessar heimsóknir
yrðu mér dýrmætar. Hákon með
gömlu bjartsýnina á lofti og framtíð-
arplönin sem aðeins höfðu breyst.
Hann var orðinn ungur maður sem
hafði þroskast og bjó yfir reynslu
sem hann, vegna hæfileika sinna til
að gefa öðrum, hefði getað miðlað.
Baráttan heldur áfram og í stað
reiðinnar stendur eftir minningin
um hann Hákon okkar sem gefur
mér kjark til að leyfa mér bjartsýni
og aukið baráttuþrek. Foreldrum
hans, Ragnhildi og Kjartani, þakka
ég samstöðuna og votta þeim og
fjölskyldu þeirra mína dýpstu sam-
úð.
Guðlaug Teitsdóttir.
Þegar við fréttum að Konni besti
vinur okkar væri látinn, fengum við
lost. Þetta er svo óraunverulegt og
það er erfitt að sætta sig við það að
við hittumst ekki aftur hér, en ég
veit að við hittumst á ný á betri stað.
Söknuðurinn er svo mikill að við
höfum ekki meðtekið þetta ennþá.
Það var frábært að þekkja þig, þú
náðir svo vel til okkar allra og okkur
þótti svo vænt um þig, sérstaklega
eftir allt sem við gengum í gegnum
saman. Þú komst alltaf vel fram við
fólk og þú ert einn einlægasti strák-
ur sem við höfum kynnst. Það sem í
þér bjó var meira en þig grunaði.
Útsjónarsemin í þér var oft ótrú-
leg. Þú gafst sjaldan upp. Þótt allt
væri orðið ómögulegt þá gastu gant-
ast með það. Við áttum margar góð-
ar stundir saman sem fór fækkandi
því þú fjarlægðist okkur með ár-
unum. Í sumar hittum við þig svo
hressan og kátan og það geislaði af
þér. Þá kviknaði von hjá okkur um
að nú tækist þér að halda sjúkdómn-
um niðri. En þessi sjúkdómur tekur
sinn toll og varð til þess að við
misstum þig.
En við verðum að sætta okkur við
þetta. Það er sagt að guðirnir elski
þá mest sem deyja ungir. Við vonum
að þér líði vel núna og hlæir að okk-
ur vitleysingunum sem stöndum í
baráttu lífsins. Við trúum því að við
sjáumst á ný en allavega ertu samt
alltaf hjá okkur í anda og við hugs-
um alltaf fallega til þín og söknum
þín innilega.
Megi Guð ávallt vera hjá þér.
Ég bið að ég fái lifað og hugsað þannig að
trú mín eflist. Ég bið að trú mín megi stöð-
ugt þroskast, því að í trúnni er kraftur Guðs
ávallt til reiðu.
Þínir vinir,
Gunnar og Anna Sól.
Kæri vinur, ég man vel þegar
sameiginlegur vinur kynnti okkur
þegar við vorum 11 ára. Við náðum
strax vel saman. Í fyrstu fannst mér
þú vera svolítið dularfullur en þegar
ég kynntist þér betur kom í ljós vel
upp alinn, lífsglaður og kurteis
drengur sem hafði áætlanir. Við
gerðum margt skemmtilegt saman,
einnig margt miður. Það var alltaf
gott að tala við þig. Mér er mikils
virði það traust sem þú barst til mín.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Hvíl í friði, kæri vinur.
Ég og fjölskylda mín sendum for-
eldrum, systkinum, ömmu og öllum
vinum þínum samúðarkveðjur.
Þinn vinur.
Sigurður (Siggi).
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 18. FEBRÚAR 2001 39


  


  

        

       

  


 



 
          

 
  
!  " #

 
  
$  % % #


  

  &#

  #  (


  

  

        
 

  
    
 

  



 

      
 

  
!
" # $ 
 # $ 
%& # $ 


 
                     


  
 

   


 
     
     

  !"#! $ %
$
& !"#!   &%"!% '& (%  $ %
!"%) * + !"#! $ % %, -" '% 
& +% +.% 

 
 

 
 
  

 




     


  !
" # 

$  
" # 
%  !&

 !
" # 

'
" # 
  &

)$ 
" &
 * % ## 

" "'  &$ " " "' 
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.
Birting afmælis- og
minningargreina