Vísir - 07.07.1979, Page 8

8
VÍSIR
Laugardagur 7. júH 1979
útgefandi: Reykjaprent h/f
Framkvsmdastjóri: Daviö Guömundsson
Ritstjórar: ólafur Ragnarsson
Höröur Einarsson
Ritstjórnarfulltrúar: Bragi Guðmundsson, Elias Snæland Jónsson. Fréttastjóri er-
lendra fretta: Guðmundur G. Pétursson.
Blaðamenn: Axel Ammendrup, Edda Andrésdóttir, Friðrik Indriðason, Gunnar Auglýsinga- og sölustjóri: Páll Stefánsson
Salvarsson, Halldór Reynisson, lllugi Jökulsson, Jónina Michaelsdóttir, Katrín Dreifingarstjóri: Sigurður R. Pétursson
Pálsdóttir, Kjartan Stefánsson. Oli Tynes Páll Magnússon, Sigurður Sigurðsson, Auglýsingar og skrifstofur:
Sigurveig Jónsdóttir, Sæmundur Guðvinsson Iþróttir: Gylfi Kristjánssson og Siöumúla 8. Slmar 84411 og 82240.
Kjartan L. Pálsson. Ljósmyndir: Gunnar V. Andrésson, Jens Alexandersson. útlit Afgreiðsla: Stakkholti 2-4 slmi 84411.
og hönnun: Gunnar Trausti Guðbjörnsson, Magnús Olafsson. Ritstjórn: Siöumúla 14 simi 84411 7 llnur.
Askrift er kr. M00 á mánuöi
innanlands. Verö I
lausasölu kr. 1S0 eintakiö.
Prentun Blaöaprent h/f
Það er víst hægt að
196o
AUtaf minnkar bensinmagnið, sem við fáum fyrir krónurnar okkar. Þessi teikning er
táknræn fyrir það, en rlkisstjórnin okkar hefur I hendi sér að koma i veg fyrir að bensín-
verðið hér þurfi að hækka núna þrátt fyrir erlendu hækkanirnar og þær álögur, sem eru
lögbundnar. Merð regiugerðarbreytingum er hægtað lækka álögur rikisins um 66 krón-
ur á lítra.
Samúðarsvipurinn, sem verið
hefur á ráðherrum ríkisstjórnar-
innar þegar bifreiðaeigendur
hafa borið sig upp við þá varð-
andi endalausar bensínhækkanir
virðist vera settur upp af eintóm-
ri sýndarmennsku, og f jálglegar
yfirlýsingar um að þær|séu alveg
voðalegar allar þessar erlendu
hækkanir koma sennilega ekki
frá hjartanu.
Sama er að segja um fögur
fyrirheit um það, að endilega
þurfi að breyta því sjálfvirka
hækkunarkerf i, sem hér hefur
viðgengist í sambandi við bensín-
verðið. Ráðherrarnir hafa
keppst við að lýsa þeirri skoðun
sinni og þingf lokka sinna, að það
sé auðvitað f ráleitt að ríkissjóður
græði á erlendum bensfnhækkun-
um og fái í sinn hlut stöðugar
prósentuhækkanir of an á erlendu
hækkanirnar. Þessu þurfi nauð-
synlega að breyta, en til þess
þurfi bara lagabreytingu, sem
ekki hafi gefist tóm til að gera.
Þetta hefur verið viðkvæðið
undanfarna mánuði í hvert sinn
er nýjar bensínhækkanir hafa
vofað yfir. Það virðist bara
aldrei vinnast timi til þess að
gera þessa breytingu fyrir hækk-
anir og heldur ekki eftir hækkan-
ir. Hækkanirnar eru farnar að
dynja yf ir okkur nærri mánaðar-
lega og alltaf græðir ríkið, —
jafnvel enn meira en olíufram-
leiðendurnir, sem bæði ráðherrar
og aðrir hneykslast á.
En staðreyndin er aftur á móti
sú, að það er auðveldlega hægt að
lækka álögur ríkissjóðs á bensín-
verðið án lagabreytingar. Til
dæmis þarf bensíngjaldið ekki
samkvæmt lögum að vera hærra
en 36.50 krónur á hvern lítra, en
ráðherra hef ur með reglugerðum
hækkað það upp í rúmlega 59
krónur. Þetta gjald er því hægt
að lækka með einfaldri reglu-
gerðarbreytingu um 23 krónur af
hverjum lítra. Söluskattinn, sem
er tæplega 43 krónur af hverjum
lítra getur ríkisstjórnin fellt nið-
ur eða lækkað með nákvæmlega
sama hætti, einfaldri reglu-
gerðarbreytingu. Þannig er það á
valdi ríkisstjórnarinnar að lækka
verð hvers bensínlítra um 66
krónur eða aðra lægri upphæð
með einu pennastriki.
Það er því hreinn fyrirsláttur,
að engu verði um þokað í þessu
efni nema með lagasetningu og
ef vilji væri fyrir hendi hjá ráð-
lækka
herrunum gætu þeir komið alger-
lega i veg fyrir að erlenda
bensínhækkunin, sem nú er á
döf inni þyrfti að verða til þess að
hækka bensinverðið til bifreiða-
eigenda hér á landi.
Nú er talað um að bensínið
hækki eftir helgina um 56 krónur.
Þeirri hækkun er ríkisstjórninni
í lófa lagið að mæta með reglu-
gerðarbreytingum eins og þeim,
sem nefndar voru hér að fram-
an.
Ef svo ólíklega hef ur viljað til,
að einhverjum ráðherranna hafi
ekki verið kunnugt um þessar
einföldu leiðir til þess að minnka
gróða ríkisins af erlendu bensín-
hækkununum ættu þeir að geta
fengið staðfestingar á þessu hjá
embættismönnunum.
Ef ekki verður breyting á
þessu núna getum við verið viss
um, að á meðan samúðin og
skilningurinn á vanda bifreiða-
eigenda skín út úr augum og svip
stjórnarherranna hlakka þeir
yfir því að geta krækt í milljónir
og milljarða til þess að sópa í
ríkishítina í hvert sinn, sem
Khomeini og aðrir jólasveinar í
olíulöndum smyrja ofan á oliu-
‘verðið.
Þaö var ekki um annað að
gera en taka strætó, billinn i
viðgerð og húðarigning. Jafnvel
þótt það hefði verið sólskin hefði
ég ekki farið gangandi i vinnuna
sökum meðfæddrar leti. Ég
skokka þó niður stigana og
hressist svo við trimmið að ég
næstum hleyp við fót að stoppi-
stöðinni.
Þar himir fullorðin kona i
rigningunni og þegar ég kem
nálægt henni hnýt ég um stein-
völu, slæmi út öðrum hand-
leggnum og hitti konuna i bakið.
Hún rekur upp hljóð, gripur
báðum höndum um slitna hand-
tösku og hörfar um leið og hún
snýr sér við.
Ég biðst afsökunar og blæs úr
nös eftir að hafa skokkað þetta á
stoppistöðina, alla vega fimm
metra eða jafnvel sex. Kannski
væri rétt að taka upp reglu-
bundnar likamsæfingar, til
dæmis að fara á völlinn og horfa
á fótbolta sem þar ku vera leik-
inn á helgum og jafnvel stund-
um á kvöldin lika.
Konan virðist nú komin á þá
skoðun að ég sé ekki að sækjast
eftir þessum heilhveitibrauðs-
sneiðum sem hún hefur I
tuörunni og ætlar að maula i
kaffitimanum. Til að starta
samræðum spyr ég hvort hér
muni almenningsvagn gera
stuttan stans til losunar og
lestunar. Konan hváir og horfir
tortrygginn á mig, heldur mig
drukkinn eða dópaöan .
1 sömu svifum rennir strætó
aö og konan flýtir sér upp i. Hún
treður miða I peningabaukinn
en ég leita i vösum minum að
peningum. I þessum endalaus-
um verðhækkunum er ekki gott
aö fylgjast með öllum hækkun-
um og ég man ekki hvað kostar i
strætó núna. Vagninn er kominn
á fulla ferð, ég rugga þarna við
baukinn og spyr bilstjórann
hvað ég eigi að borga. Ekkert
svar. Ég spyr aftur og hækka
röddina. Hann svarar með ann-
arri spurningu:
„Ertu ekki úr bænum?”
Þarna var einkennilega spurt.
Atti hann við hvort ég væri hér
borinn og barnfæddur eða hvort
ég væri aðfluttur? Eða er
kannski afsláttur fyrir utan-
bæjarfólk? Ég kveðst vera úr
bænum en þó fæddur fyrir
norðan. Það leið nokkur stund
þar til hann ákvað veröið:
Hundraöogfimmtiu.
Þegar ég var sestur reif ég
Timann upp úr vasanum en það
var eina blaöið sem komið var I
póstkassann minn svona
snemma svo ég hafði hrifsað
blaðiö meö. Við hlið mér sat
ungur maður og var enn ákafari
við lesturinn en ég. Til að striða
honum svolitið sneri ég blaðinu
á haus og þóttist lesa þannig.
Hann fór þá aö horfa út um
gluggann og sagði svona eins og
við sjálfan sig: „Þarna er
Kleppur”.
Hann var góður þessi. Vagn-
inn fór ekkert inn að Kleppi.
Eöa átti hann við að ég væri
kleppur að lesa Timann á haus?
Kannski eitt af þessum nýyrð-
um. Samt leit ég upp og sá
Klepp blasa við mér. Nú var
ekki nema um tvennt að ræöa.
Annaö hvort var vagnstjórinn
orðinn vitlaus eða ég I vitlaus-
um vagni nema hvort tveggja
væri.
„Hvaða númer er á þessum
bil?” spurði ég sessunaut minn.
Hann flatti nefið út I rúðuna og
horfði niöur á bil sem var að aka
fram úr. „Ég sé það ekki greini-
lega. Það er R eitthvaö”,
svaraði hann svo.
Hvað var hér á seyði? Var
maðurinn svona fattlaus eða
var hann að hefna sin fyrir að fá
ekki að lesa Timann? Borgar
sig ekki að standa i neinu þrasi
hér klukkan að verða átta á
þriðjudagsmorgni. Sennilega
hefur maðurinn ekki náð bil-
prófi vegna þroskabilunar og
fer þvi með strætó. Nei, það var
greinilegt að ég hafði farið upp
fjarkann i staðinn fyrir áttuna
eða niuna.
Vagninn var greinilega kom-
inn á endastöð og bilstjórinn
sökkti sér niður i Moggann. Ég
spyr hvert næst verði farið.
„Sömu leið til baka” segir hann
og les.
„Er það nálægt Siðumúla”?
spyr ég.
„Nei”, segir Mogginn.
Nú fór I verra. Hér var ég
staddur inn i Sundum, vinnu-
timinn að byrja og ekki lengra
fariö með þessum vagni. Ekki
um annað að ræða en hypja sig
út og reyna að veifa leigara.
Eftir að hafa gengið ör-
skamman spöl frá vagninum
renndi biil upp að hlið mér og
flautaði. Ég hafði engin umsvif
heldur reif opna hurðina og
snakaði mér inn en bfllinn ók á
stað. Viö stýrið sat maður sem
ég hafði aldrei séð. Hann leit á
mig og undrunin var ósvikin.
„Heyrðu! Þú ert ekki Stebbi.
Mér sýndist þú vera Stebbi, en
það var nú svo vont að sjá það I
rigningunni”.
„Nei, ég er nú ekki Stebbi. En
helduröu að þú skutlir mér ekki
áleiöis að Siðumúlanum. Ég er
nefnilega fangavöröur þar og er
að verða of seinn að gefa þéim
að éta greyjunum sem sitja
inni”.
Þetta kostaði það aö hann ók
mér alveg upp að fangelsinu og
þar mátti ég hima þar til hann
var úr augsýn og ég gat gengiö
út á blað.
—SG