Morgunblaðið - 23.01.2002, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 23. JANÚAR 2002 33
Það má segja að afi hafi haft græna
fingur í orðsins fyllstu merkingu.
Öll árin í Brúnalaug man ég ekki
eftir honum öðruvísi en tómata-
grænum á fingrunum eftir tómata-
plönturnar. Síðar meir, þegar hann
stússaðist með pottaplönturnar sín-
ar, voru fingurnir ekki lengur græn-
ir en plönturnar uxu og döfnuðu
sem aldrei fyrr. Það lá fyrir afa að
hlúa að og fá allt til að dafna. Þessi
ár í sveitinni voru mikils virði, að fá
að alast upp með afa og ömmu alltaf
til staðar.
Þegar við fluttum síðan til Ak-
ureyrar voru aðstæður breyttar.
Þegar ég hugsa tilbaka til þess tíma
man ég bara eftir afa í málning-
argallanum, alltaf að vinna. Þó gaf
hann sér alltaf tíma fyrir okkur
smáfólkið. Ég man líka að það var
mikilvægt fyrir afa að fylgjast vel
með boltanum, fréttum og veðri. Ef
svo bar við var bæði hlustað á út-
varpið og horft á sjónvarpið á sama
tíma, af engu máttti missa.
Þegar amma dó árið 1990 fluttum
við bæði til Sauðárkróks. Það tók
Eyfirðinginn og Norður-Þingeying-
inn góða stund að melta skagfirska
sveitaloftið. Þó held ég að þar höf-
um við átt okkar bestu stundir. Það
fór líka svo að afi undi hag sínum
vel, hann kynntist mörgu góðu fólki
á Króknum.
Afi var áhugasamur um allt sem
börn hans og barnabörn tóku sér
fyrir hendur. Mér var hann stoð og
stytta í mínu námi, áhugasamur um
það sem ég var að lesa og naut þess
kannski í fyrsta skipti að hafa næg-
an tíma til að lesa og grúska. Afi var
ekki bara afi, hann var mér faðir og
vinur. Við afa gat ég rætt flest mál,
hann hafði jafnan skoðun á öllu
hvort heldur það voru íþróttir,
stjórnmál eða félagsvísindi. Við vor-
um ekki alltaf á sama máli og oft
voru líflegar umræður. Afi var mað-
ur sinnar kynslóðar og það eru for-
réttindi að hafa fengið með sér í
veganesti þann vísdóm sem hann
hafði að gefa af sinni eigin lífs-
reynslu. Leiðin frá litlum torfbæ á
Langanesi að Víðigrundinni á
Króknum var ef til vill löng en hann
gleymdi aldrei æskuslóðum sínum
né uppruna.
Ég er þakklát fyrir árin með afa
og allt það góða sem hann gaf af
sér. Allar góðar minningar um afa
minn munu fylgja mér, hjálpa mér
og styrkja. Ég veit að afi er hvíld-
inni feginn. Elsku afi, Guð geymi
þig.
Ellen Ósk.
Það var fyrir rétt um 30 árum að
ég kynntist tengdaforeldrum mín-
um. Síðan þá hafa leiðir okkar legið
saman að miklu leyti. Jóhann og
Ólöf bjuggu á Brúnalaug í Eyjafirði
þegar ég kom inn í fjölskylduna og
stunduðu þau ylhúsarækt og garð-
rækt.
Það var oft mikil vinna, sérstak-
lega á sumrin, og var vinnudagurinn
langur. Jóhann var sjálfmenntaður í
garðyrkjunni, lærði af reynslunni, af
sigrum og ósigrum í gróðurhúsun-
um. Þetta var tímabil í ævi hans
sem hann naut virkilega vel, þrátt
fyrir að það hafi oft verið erfitt.
Jóhann var málarameistari og
starfaði við það áður en hann settist
að í Brúnalaug. Þegar minna var um
að vera í gróðurhúsunum á veturna
tók hann að sér verkefni í málning-
unni, og eftir að ég gerðist nemi í
málaraiðn, tók hann mig oft með,
sérstaklega í verkum í sveitinni.
Þetta voru mjög skemmtilegir tímar
og margar góðar minningar frá
þessum árum. Jóhann var góður
fagmaður, sérfræðingur í öllu þessu
gamla, og tileinkaði sér nýjungar,
en þó með töluverðri varúð. Árið
1986 seldi Jóhann Brúnalaug og
flutti til Akureyrar. Hóf hann þá
málningarstörf að nýju hjá Stefáni
og Birni, sem reyndust honum ein-
staklega vel.
Tengdamóðir mín, Ólöf Sig-
tryggsdóttir, lést árið 1990, langt
um aldur fram, og þá urðu þáttaskil
í lífi Jóhanns. Hann fluttist búferl-
um árið eftir til Sauðárkróks og bjó
þar til dauðadags. Á Króknum eign-
aðist Jóhann nýja vini og kunningja,
og kunni hann einstaklega vel við
sig í Skagafirði. Við störfuðum tölu-
vert saman meðan honum entist
heilsa og alltaf var gott að leita til
hans ef einhver vandamál steðjuðu
að.
Í þessum fáu fátæklegu línum er
hratt hlaupið yfir sögu, en það er
með miklum söknuði sem ég kveð
góðan vin og félaga, frábæran
tengdaföður, sem reyndist mér ein-
staklega vel. Minningarnar um hann
og allar okkar góðu stundir munu
lifa áfram.
Þórarinn Sveinn Thorlacíus.
Í dag kveðjum við afa okkar, Jó-
hann Guðmundsson. Þegar við sitj-
um og rifjum upp minningar okkar
um afa þá koma fyrst upp árin í
sveitinni. Fyrstu sjö ár ævi okkar
áttum við heima í Brúnalaug þar
sem við nutum návistar hans alla
daga. Afi var alltaf rólegur og þol-
inmóður við okkur og leyfði okkur
að elta sig á röndum í gróðurhús-
unum. Við munum ennþá eftir lykt-
inni af vínberjunum sem við stálum
og bragðinu af tómötunum og gúrk-
unum sem við stýfðum úr hnefa. Að-
eins einu sinni munum við eftir því
að hann hafi verið okkur reiður. Það
var þegar við og Ellen slitum upp
allar páskaliljurnar hennar ömmu
rétt fyrir páska. Þá flúðum við í fel-
ur og dauðskömmuðumst okkar, en
afi var fljótur að fyrirgefa okkur
það.
Þegar afi og amma flytja til Ak-
ureyrar, og við til Sauðárkróks, þá
byrjuðu rútuferðirnar milli staða.
Það var alltaf svo gott að koma til
ömmu og afa, þau gáfu svo mikið af
sér sem er okkur afar mikils virði í
dag.
Þegar við erum tíu ára deyr
amma og afi flytur til okkar á Krók-
inn. Afi var alltaf mjög áhugasamur
um það sem við vorum að gera og
vildi fylgjast vel með hvernig okkur
gekk í vinnu, námi og hvernig litlu
langafabörnin hefðu það.
Afi var mjög ljúfur, skemmtilegur
og mikill gleðimaður og átti það til
að lyfta glasi með okkur og þá var
oft gaman.
Í haust veiktist afi og fór þróttur
hans dvínandi. Við erum þakklátar
fyrir að hafa átt góð jól og áramót
með honum eins og alltaf. Á gaml-
árskvöld var það greinilegt að það
var meira af vilja en mætti að hann
beið miðnættis til að faðma okkur
og óska gleðilegs nýs árs. En svona
var afi.
Hvíl í friði, elsku afi.
Jóhanna og Theodóra.
Elsku bróðir, ég get varla trúað
því að þú sért farinn, við sem erum
búin að vera svo miklir vinir alla
okkar ævi. Minningarnar streyma
fram. Til dæmis öll kvöldin sem við
spiluðum bridge og allar ferðirnar
sem við fórum saman á skemmtanir
á árum áður. Það var yndislega
gaman, þú varst alltaf svo kátur og
skemmtilegur. Oft fórum við í heim-
sókn til ykkar Ólafar inn á Brúna-
laug og það var spilað og spjallað
fram á nótt. Þetta eru ógleyman-
legar stundir.
Við ætluðum að fara saman til
Þórshafnar næsta sumar og heim-
sækja æskuslóðirnar, en örlögin
ætluðu okkur annað. Við syrgjum
þig sárt, en minningin um þig lifir,
kæri bróðir og vinur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín systir,
Aðalbjörg.
Elsku frændi. Þegar þú hringdir í
mig fyrir jólin og sagðir mér að þú
værir orðinn lasinn og myndir ekki
ná þér aftur vildi ég ekki trúa þér,
hélt að ég hefði nægan tíma til þess
að heimsækja þig.
En nú ertu farinn frá okkur og
kominn á betri stað, nú veit ég að
þér líður vel.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því.
Þú laus er úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Þín systurdóttir,
Ester.
Það eru tæplega 30 ár síðan ég
kynntist Jóhanni Guðmundssyni
málarameistara, föður bestu vin-
konu minnar. Á þeim tíma bjó Jó-
hann ásamt konu sinni Ólöfu í
Brúnalaug í Eyjafjarðarsveit.
Að koma í Brúnalaug var alltaf
tilhlökkunarefni fyrir mig og börnin
mín. Það var einhver ævintýraljómi
sem myndaðist þegar keyrt var nið-
ur brekkuna. Gróðurhúsin þar sem
grænmeti var ræktað og ekki síður
blómin hennar Ólöfu, túlípanar,
páskaliljur og að ógleymdum sum-
arblómunum. Jóhann var oft á tíð-
um í gróðurhúsinu að sýna okkur af-
raksturinn og leyfa okkur að
smakka á grænmetinu og ekki vant-
aði kræsingarnar hennar Ólafar í
eldhúsinu.
Jói eins og hann var kallaður
hafði mjög notalega nærveru. Hann
vildi vita hvernig allt gekk hjá mér
og mínum, sem gerði það að verkum
að það var svo gaman að tala við
hann um lífið og tilveruna. Hann
hafði gaman af ættfræði og ekki leið
á löngu þar til við komumst að því
að bæði vorum við ættuð frá Langa-
nesi og værum skyld.
Ég gleymi því ekki þegar ég kom
í sveitina til þeirra hjóna á haustin
og veðrið var þungbært eins og það
var oft á þessum tíma, þá gekk hann
á milli glugga og horfði í allar áttir
og sagði, nú er hann að skella á og
þegar ég skrifa þetta þá brosi ég og
fæ pínu tár í augun eins og þetta
hafi gerst í gær.
Alltaf þegar slæmt veður er í að-
sigi og ég lít út og sé snjókomu eða
storm kem ég til með að hugsa til
Jóa í Brúnalaug. Veðrið skipti hann
miklu máli og dásamlegt var að sjá
hvernig hann velti þessu fyrir sér og
hvernig ég hef smitast af þessu í
gegnum árin.
Í byrjun árs 1976 var haldið
þorrablót í sveitinni og allir áttu að
mæta sama hvernig veður og vindar
væru og ekki mátti mig og bóndann
minn vanta. Við fórum snemma
dags í sveitina því veðurútlit var
ekki gott, en við komumst þangað
loksins um kvöldið. Jói var svo
ánægður að sjá okkur því nú átti
bara eftir að setja þorramatinn í
trog og halda af stað í þorrablótið.
Þegar hér var við sögu komið var
veðrið orðið ansi slæmt en Jói ætl-
aði að koma okkur vinkonunum á
ballið. Hann gerði sér lítið fyrir og
bar okkur upp brekkuna, reyndar í
sitt hvoru lagi, því hann ætlaði að
dansa við okkur. Ég skil ekki enn
þann daginn í dag hvernig hann
kom mér upp, hann tók mig undir
handarkrikann og bar mig síðasta
spölin.
Þetta þorrablót er í raun eina
þorrablótið sem mér finnst ég hafa
farið á. Síðan eru margar notalegar
stundir sem ég hef haft með Jóa
sem ég varðveiti í mínum huga.
Í síðasta skipti sem ég sá hann,
var á Sauðarkrók í stúdentsveislu
hjá Fríðu vinkonu þar sem barna-
börn hans Ellen, Jóhanna og Theo-
dóra voru að útskrifast. Þar var
stoltur afi sem ég hitti í fallegum
fötum, virðulegur og hlýr að vanda.
Hann tók utan um mig, tók í hönd-
ina á mér þéttingsfast en það var
einkenni Jóa. Það er handtak hans
sem segir margt um hlýhug hans og
trausta vináttu, sem ég veit að hann
átti.
Hafðu þökk fyrir allt.
Þorbjörg Traustadóttir.
✝ Anna FanneyKristinsdóttir
fæddist í Reykjavík
17. júlí 1924. Hún lést
á sjúkraheimilinu
Sølunden í Kaup-
mannahöfn 5. desem-
ber síðastliðinn.
Anna Fanney var elst
af átta börnum
hjónanna Karólínu
Ágústínu Jósepsdótt-
ur og Kristins Hall-
dórs Kristjánssonar.
Systkini hennar eru:
Ágústa Karolína
(Buddy), f. 13. okt.
1926; Alfreð leigubílstjóri, f. 13.
okt. 1927, d. 24. feb. 1988; Krist-
ján Karl, f. 3. júní 1929, fórst með
togaranum Max Pemberton í jan-
úar 1944; Gunnar verkfræðingur,
f. 1. nóv. 1930, d. 27. ágúst 2000;
Jósep bifvélavirki, f. 3. ágúst
1932; Jónína saumakona, f. 30.
nóv. 1934; og Þorfinnur Kristinn,
f. 19. feb. 1938, d. 21. apríl 1938.
Árið 1943 giftist Anna Torfa
Benediktssyni vélvirkja, en þau
skildu árið 1971. Þau
eiga 6 börn: Kristján
Karl bifreiðastjóri, f.
26. jan. 1944; Hörður
söngvaskáld, f. 4.
sept. 1945; Hjördís
saumakona, f. 7. okt.
1946; Benedikt Már
matreiðslumaður, f.
22. des. 1948;
Magdalena trygg-
ingarfulltrúi, f. 13.
sept. 1950; og Krist-
inn Örn kerfisfræð-
ingur, f. 11. apríl
1960.
Anna lauk þjóns-
námi frá Veitinga- og þjónustu-
skólanum í Reykjavík. Árið 1971
fluttist hún til Kaupmannahafnar
þar sem hún síðan bjó til dauða-
dags.
Bálför Önnu fór fram í Kaup-
mannahöfn 13. desember síðast-
liðinn. Minningarathöfn um hana
verður í dag í Fossvogskapellu og
hefst athöfnin klukkan 15 en að
henni lokinni verður jarðsett í
Fossvogskirkjugarði.
Fyrir sex árum kom hún móðir
mín í sína síðustu heimsókn til Ís-
lands. Hún var þá sannfærð um að
hún ætti skammt eftir lifað og vildi
kveðja landið, vini og ætttingja á
sinn hátt. Hún reyndist hafa rétt
fyrir sér því skömmu seinna tók
heilsu hennar, sem ekki var of mikil
fyrir, að hraka verulega. Hún fékk
endanlega að sofna hinn 5. desember
síðastliðinn og losna undan þeim
skelfilegu kvölum og eymd sem
höfðu einkennt líf hennar undanfar-
in ár.
En þrátt fyrir að ég hafi átt von á
dauða hennar daglega í tæpt ár hafði
dauðinn það lag á að koma mér á
óvart. Ég var á leiðinni til hennar til
að eyða jólum með henni enn eina
ferðina en kom þess í stað til að
mæta við bálför hennar. Þannig er
dauðinn, hann biður aldrei aðra um
leyfi. Mín huggun og annarra er að
loks fékk hún það sem hún þráði
orðið mest; að sofna og þurfa ekki að
vakna aftur. Þegar ég frétti andlát
hennar varð mér hugsað til orða sem
hún hafði sagt við mig eitt sinn þeg-
ar við ræddum dauðann; að ég ætti
að hafa eitt hugfast að sá harmur
sem fylgdi dauða hennar, eða pabba,
yrði léttbærari ef ég skildi að rétt-
látara væri að börn fylgdu foreldr-
um til grafar en öfugt.
Samskipti mín við foreldra mína
hafa alla tíð verið náin, svo lánsamur
hef ég verið, og fyrir það er ég þakk-
látur því þau hafa reynst mér vel í
alla staði. Þeirra leiðir skildi og það
reyndist engum í fjölskyldunni létt-
bært.
En það var staðreynd sem ekki
varð haggað. En það breytti engu
um ást mína til þeirra eða samskipti
okkar á milli. Og stærsta gjöfin sem
foreldrar mínir gáfu mér í fimm-
tugsafmælisgjöf var að þau hittust
og sættust. Slík gjöf er dýrmætari
en allir lífsins morgnar.
Í minningum mínum um móður
mína eru greinileg kaflaskipti. Móð-
ir mín sem bjó á Íslandi og móðir
mín sem bjó í Danmörku. Ein og
sama konan við ólíkar ytri aðstæður
sem hafa auðvitað veruleg áhrif á
skapgerð og lífsmáta.
Á Íslandi var hún húsmóðirin og
eiginkonan sem alltaf var börnum
sínum og manni til staðar, vakandi
og sofandi. Hún hafði snemma hafið
störf í þjónustugeiranum. Var lengi
starfandi á Hressingarskálanum og
þegar flest börn hennar voru orðin
stálpuð dreif hún sig í nám í Veit-
inga- og þjónustuskóla Íslands og
lauk því. Meðfram því námi vann
hún sem barþjónn í Hábæ og eftir
námið, og síðustu tvö árin sem hún
bjó á Íslandi, sá hún um veitinga-
söluna á Umferðarmiðstöðinni í
Reykjavík.
En óljósir draumar drógu hana
burt til annars lands og til borgar
sem hún hafði alla tíð tengst sterk-
um böndum vegna ættartengsla,
Kaupmannahafnar.
Fyrstu árin þar í borg vann hún
sem þjónn en svo fór heilsan að gefa
sig. En það kom ekki í veg fyrir að
hún sinnti áhugamáli sínu sem var
að ferðast og skoða heiminn. Það var
hennar líf og yndi.
Ég veit að það minnist hennar
margur Íslendingurinn sem kom til
Kaupmannahafnar og kynntist gest-
risni hennar og ljúfmennsku. Á
heimili hennar var oft margt um
manninn og vel á móti fólki tekið.
Hún lagði mikið á sig til að hjálpa
löndum sínum m.a. um húsnæði. Það
voru eftirminnileg árin sem við
bjuggum á Pederskramsgade 16 d.
Þangað flutti móðir mín fyrst árið
1972 og skömmu seinna tók hún við
starfi húsvarðar. Þetta varð til þess
að þangað flutti önnur systir mín,
síðan ég og eftir það bættust Íslend-
ingarnir við nánast í búntum og var
þar oft ansi fjörlegt uns yfir lauk og
allir þurftu að flytja þegar húsið var
rifið vegna breytingarstefnu borg-
aryfirvalda árið 1982.
Glaðværð, gestrisni, félagslyndi,
kímni og mikil hlýja voru sterk ein-
kenni í skapgerð hennar.
Íslenska konan í Kaupmannahöfn,
barónessan, sem kenndi sig við Bar-
ónsstíg og gekk alltaf með blævæng
er fallin frá. Hún var móðir mín og
góður vinur í blíðu og stríðu. Hún
reyndist einnig öðru fólki vel því hún
bjó yfir þeirri mildi og gæsku sem
mæður einar búa yfir. Mildi sem á
sér enga vörn og sem er svo yfir-
gengileg í einfeldni sinni að hún lam-
ar alla andstöðu. Hennar orð voru að
kærleikurinn kasti engum skugga
og setji engum skilyrði.
Blessuð sé minning hennar.
Hörður.
ANNA FANNEY
KRISTINSDÓTTIR
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í
sunnudagsblaði ef útför er á
mánudegi), er skilafrestur
sem hér segir: Í sunnudags-
og þriðjudagsblað þarf grein
að berast fyrir hádegi á föstu-
dag. Í miðvikudags-, fimmtu-
dags-, föstudags- og laugar-
dagsblað þarf greinin að
berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrir birting-
ardag. Berist grein eftir að
skilafrestur er útrunninn eða
eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu
greina, enda þótt þær berist
innan hins tiltekna skila-
frests.
Skilafrestur
minningar-
greina