Morgunblaðið - 24.04.2002, Qupperneq 38

MINNINGAR
38 MIÐVIKUDAGUR 24. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðbjartur Á.Jónsson, prent-
ari, fæddist í Hafn-
arfirði 20. júlí 1944.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut þriðju-
daginn 16. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hans eru Guðný
Guðbjartsdóttir,
húsmóðir, f. 15.
október 1923, búsett
í Hafnarfirði, og
John C. Glasscock,
frá Texas, f. 12.
október 1919, d. 2.
september 2001. Kjörfaðir Guð-
bjarts var Jón Björnsson, raf-
virki, f. 3. ágúst 1924, d. 7. maí
1971. Systkini Guðbjarts eru Jón-
ína, f. 1946, Guðfinna, f. 1948,
Herdís, f. 1951, Helga, f. 1954 og
Björn Hermann, f. 1960.
Hinn 12. desember 1964 kvænt-
ist Guðbjartur Margréti Lovísu
1998. Önnur börn Ásgeirs Jóns
eru Guðbjartur Ísak, f. 18. sept-
ember 1989, móðir hans er Bára
K. Þorgeirsdóttir og Vigdís Lilja,
f. 1. júní 1993, móðir hennar er
Ólafía Helgadóttir. Sonur Írisar
er Birgir Rúnar Halldórsson, f. 4.
október 1990.
Guðbjartur ólst upp í Hafnar-
firði og bjó þar stærstan hluta
ævi sinnar. Hann lauk gagn-
fræðaprófi frá Skógaskóla 1961
og sveinsprófi í prentun frá Iðn-
skólanum í Reykjavík 1969 og
starfaði við þá iðn til ársins 2000.
Mestan hluta starfsævinnar
stundaði hann eigin atvinnurekst-
ur. Árið 2000 hóf hann störf á
hjúkrunarheimilinu Skjóli. Guð-
bjartur tók virkan þátt í fé-
lagsstarfi knattspyrnufélagsins
Hauka. Hann var einn af stofn-
endum Billjardsambands Íslands
og formaður félagsins fyrstu
starfsár þess. Guðbjartur var
einnig virkur í félagsstarfi golf-
klúbbsins Keilis í Hafnarfirði í
áraraðir. Síðari árin var stang-
veiði hans helsta áhugamál.
Guðbjartur verður jarðsunginn
frá Víðistaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Jónsdóttur, bókara, f.
7. apríl 1946. For-
eldrar hennar voru
Jón Guðmannsson, yf-
irkennari, f. 10. jan-
úar 1906, d. 11. nóv-
ember 1986, og
Snjólaug Lúðvíks-
dóttir, hannyrða-
kennari, f. 23. októ-
ber 1912, d. 24. mars
1989. Börn Guðbjarts
og Margrétar Lovísu
eru Rósa, stjórnmála-
fræðingur, f. 29. nóv-
ember 1965, og Ás-
geir Jón, prentsmið-
ur, f. 16. desember 1968.
Eiginmaður Rósu er Jónas Björn
Sigurgeirsson, sagnfræðingur, f.
4. október 1968. Synir þeirra eru
Sigurgeir, f. 25. mars 1995, og
Bjartmar, f. 13. mars 1998. Sam-
býliskona Ásgeirs er Íris Guð-
mundsdóttir, f. 4. júlí 1972. Dóttir
þeirra er Andrea Lóa, f. 13. mars
Elsku Baddi.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó að svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Kveðja.
Mamma og systkinin.
Guðbjartur Jónsson, tengdafaðir
minn, lést langt fyrir aldur fram.
Þessi lífsglaði maður laut í lægra
haldi fyrir miskunnarlausum sjúk-
dómi. Guðbjarts, eða Badda eins og
hann var jafnan kallaður, er sárt
saknað. Leitun var manni með jafn-
ljúfa lund og Baddi hafði. Svo virtist
sem hann væri ávallt í góðu skapi,
sama hvernig áraði. Einhvern veg-
inn er ekki hægt að sjá Badda fyrir
sér öðru vísi en brosandi og hressan.
Baddi átti góða fjölskyldu og hún
var honum kær. Hann stóð ávallt
með sínu fólki og hamingja þess var
honum jafnan hugleikin. Baddi hafði
sérstakt lag á börnum, enda einstak-
lega hlýr maður. Aldrei var hann svo
upptekinn að hann gæti ekki gefið
barnabörnunum þá athygli sem þau
kröfðust. Hjá sonum mínum, Sigur-
geiri og Bjartmari, uppskar hann
einlæga ást og aðdáun. Þeir sakna
afa sárt. Þeirra missir er mikill, því
að afi Baddi var draumaafi, ef svo
mætti að orði komast.
Dálæti Badda á Haukunum var
mikið. Þá studdi hann með ráðum og
dáð. Félagið var hans önnur fjöl-
skylda. Það var Badda mikið
ánægjuefni að fylgjast með þeim
mikla uppgangi sem einkennt hefur
þetta góða félag á síðustu árum.
Hann var stoltur Haukamaður og
fór ekki leynt með það. Haukamenn
kunnu að meta áralangan stuðning
Badda. Það hafa þeir sýnt í verki.
Segja má að hugur Badda hafi verið
hjá Haukunum á veturna, en þegar
voraði kættist Baddi allur, enda
markar vorið upphaf stangveiðitíma-
bilsins. Baddi var hugfanginn veiði-
maður og undi hann sér hvergi betur
en úti í á. Í veiðiskapnum naut hann
sín í góðra vina hópi. Var hann í
veiðiklúbbi með nokkrum vinum og
Haukamönnum sem kölluðu sig
Haukar á stöng. Síðustu ár fjölgaði
Baddi mjög veiðiferðum sínum og
oft var hugurinn við veiðiskapinn
þegar heima var setið. Hnýtti hann
meðal annars flugur á meðan heilsa
hans leyfði. Og fram á síðasta dag
var Baddi að velta fyrir sér næstu
veiðiferð. Baddi, sem lengst af vann
við iðn sína, prentverkið, var um
tíma leiðsögumaður fyrir útlendinga
í íslenskum veiðiám. Þar tókst hon-
um fullkomlega að sameina áhuga-
mál sitt og starf.
Baddi var mér mikill styrkur á
erfiðum tíma í lífi mínu, þegar sonur
okkar Rósu greindist með lífshættu-
legan sjúkdóm. Framundan var erfið
barátta fyrir lífi hans. Einlæg trú
Badda á að allt færi vel létti mér
mjög lífið. Í þessum veikindum nut-
um við margvíslegs stuðnings frá
Badda, sem ég fæ honum seint þakk-
að.
Það er mikill harmur að sjá á eftir
Badda svo fljótt sem raun ber vitni.
En við sem eftir stöndum getum
huggað okkur við þá staðreynd að
hann var hamingjusamur maður
sem án efa átti mun fleiri ánægju-
stundir í lífinu en margur sá sem lif-
að hefur mörgum árum lengur. Eftir
stendur minningin um ástkæran
fjölskylduföður.
Okkar kynni til tæpra tólf ára
voru mér ánægjuleg. Margt í fari
Badda hef ég tekið mér til fyrir-
myndar. Margrét, tengdamóðir mín,
sér nú á eftir ástkærum eiginmanni
sínum. Þeirra samband var bæði
gott og náið. Guð veiti henni líkn á
þessum erfiðu tímum. Guðný, móðir
Badda, fylgir nú elsta barni sínu til
grafar. Megi hinn hæsti höfuðsmiður
styrkja hana, Rósu, Ásgeir og aðra
ástvini og veita þeim huggun í þeirra
miklu sorg. Guð blessi Guðbjart
Jónsson.
Jónas Sigurgeirsson.
Elskulegi afi Baddi er nú orðinn
engill hjá Guði og laus við allar kval-
irnar. Það er svo ótrúlegt að geta
ekki oftar skriðið upp í fangið á hon-
um, spjallað saman og gantast. Afi
Baddi hafði alltaf tíma fyrir okkur,
hvar og hvenær sem er, og vildi helst
alltaf hafa okkur hjá sér. Hann lifði
sig inn í allt sem við tókum okkur
fyrir hendur og tókst að gera hvers-
daginn að einstakri og skemmtilegri
stund, jafnvel þegar hann var orðinn
fárveikur. Um leið og röddin heyrð-
ist í dyragættinni ljómaði húsið, við
afastrákarnir hlupum til hans og
innilegt og hlýtt brosið fylgdi ævin-
lega með. Spjall um veiðiferðir, bú-
störf Bjartmars og Haukana varð að
ævintýrum sem við aldrei gleymum.
Afi Baddi kunni að njóta lífsins,
kunni að njóta hverrar stundar, var
alltaf í góðu skapi og lífsgleðin var
svo smitandi. Allar minningarnar
geymum við í hjörtum okkar og ætl-
um að segja litla systkininu okkar,
sem afi náði því miður ekki að sjá,
frá þeim öllum. Guð geymi afa
Badda þangað til við hittumst aftur.
Bless á meðan.
Afastrákarnir
Sigurgeir og Bjartmar.
Elsku besti afi minn. Ég trúi ekki
að þú sért farinn frá mér, en ég veit
samt að þér líður betur núna og ert
hættur að kveljast. Ég veit ekki
hvernig hægt er að lifa án þín en ég
verð að reyna. Ég vil þakka þér fyrir
allar frábæru stundirnar sem ég átti
með þér; sérstaklega veiðitúrana,
ferðalögin og Haukaleikina og allt
sem þú kenndir mér í lífinu en allra
mest að vera alltaf bjartsýnn og gef-
ast aldrei upp.
Takk fyrir að hafa alltaf verið til
staðar fyrir mig.
Elsku pabbi, amma, Rósa, amma
Gulla og allir, Guð veri með ykkur í
sorginni og hjálpi ykkur.
„Þótt ég sé látinn, harmið mig
ekki með tárum, hugsið ekki um
dauðann með harmi eða ótta. Ég er
svo nærri, að hvert eitt tár ykkar
snertir mig og kvelur, en þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug,
lyftist sál mín upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem
lífið gefur og ég tek þátt í gleði ykkar
yfir lífinu.“ (Kahlil Gibran)
Elsku afi minn, takk fyrir allt.
Þinn afastrákur
Guðbjartur Í. Ásgeirsson.
Elsku afi minn. Takk fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman.
þær voru nú samt ekki mjög margar
síðastliðið ár af því að ég flutti til
Danmerkur, en þó var ég svo heppin
að eiga með þér góðar stundir um
jólin og ég er þakklát fyrir þær.
Núna getur þú hvílt þig eftir erfið
veikindi, elsku afi minn, ég mun
sakna þín.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Þín
Vigdís Lilja.
Það var síðsumars 1963 að ungur
maður stóð á tröppunum á heimili
foreldra minna í Reykjavík og spurði
eftir henni litlu systur minni.
Hann var meðalmaður á hæð,
þrekinn um herðar, bjartleitur, svip-
góður með fallegar tennur og pír-
eygður þegar hann brosti. Rautt
hárið var vandlega vatnsgreitt til
hliðar og hann bar höndina upp að
því til að strjúka það niður svona til
vonar og vara.
Hér var kominn Hafnfirðingurinn
sem ég hafði haft óljósar spurnir af,
að hefði nýlega fengið hjarta systur
minnar til að slá örar en ella.
Úti á götu stóð gljábónaður
Volkswageninn hans afa hans. Þau
voru að fara saman út í fyrsta skipti.
Ég sé þau greinilega fyrir mér. Hún
með ,,túberað“ hárið eins hátt og
mögulegt var, stífa ,,skjörtið“ bylgj-
aðist og hún var bara leikin á háu
hælunum. Hann í stífpressuðum
dökkum fötum, hvítri skyrtu með
lakkrísbindi – og þau örkuðu út í bíl-
inn.
Við mamma stóðum þegjandi
stundarkorn á tröppunum og horfð-
um á eftir bílnum. Hún var 17 hann
var 19.
Síðan hafa þau arkað saman sinn
æviveg. Í ,,blidt vejr og skidt vejr i
solskin og sne“ eins og lífið er, en
alltaf saman.
Það var svo sl. þriðjudag 39 árum
síðar að hún systir mín situr ásamt
börnum sínum, tengdamóður og
nánustu fjölskyldu við sjúkrabeð á
deild 11E á Landspítalanum. Hún er
að kveðja Hafnfirðinginn sinn í síð-
asta sinn, hann sem alltaf hafði verið
styrkasta stoðin. Þau eru öll hjá hon-
um þegar hann heldur á vit ljóssins.
Þau hófu búskap í lítilli íbúð í Ból-
staðarhlíð. Þar bjuggu þau þar til
Guðbjartur lauk prentnáminu og þar
fæddust börnin þeirra bæði. Frum-
burðurinn Rósa með rauða kollinn
sinn og hin rauðhærða móðir mín
sagði um, að væri ljúfasta og með-
færilegasta barn sem hún nokkru
sinni hefði haft afskipti af og síðar
Ásgeir Jón, einasta barnabarn for-
eldra minna sem frá fæðingu hefur
minnt mig á föður minn.
En eins og mágur minn sagði:
,,Hafnfirðingar búa í Hafnarfirði.
Sótt var um lóð og hafin bygging
húss að Miðvangi 151 þar sem heim-
ili þeirra stóð í 15 ár.
Seinna keyptu þau stórt hús í
byggingu í Móabarði 37, luku við það
og bjuggu þar til þau fluttu að Þrúð-
vangi 10. Guðbjartur átti ótaldar
vinnustundir við byggingu þessara
húsa og standsetningu á lóðunum,
sérstaklega í Móabarðinu, en þangað
flutti hann ókjör af grjóti sem hann
hlóð upp og skóp skemmtilega skjól-
veggi og skýli fyrir fólk og gróður.
Guðbjartur var sívinnandi, ein-
staklega ósérhlífinn og hjálpsamur.
Hann taldi ekki eftir sér að gera
öðrum greiða og gerði það þannig að
mjög auðvelt var að þiggja enda mat
hann vináttuna mikils og átti marga
vini og góða sem sýndi sig ekki síst í
veikindum hans. Honum var ljóst
betur en ýmsum öðrum að það kost-
ar tíma og stundum fé og fyrirhöfn
að rækja vináttu.
Guðbjartur hafði ákveðnar skoð-
anir á ýmsum þáttum í þjóðlífinu og
viðraði oft nýstárlegar skoðanir og
viðhorf sem á stundum víkkuðu sjón-
deildarhringinn eða komu af stað
fjörugum skoðanaskiptum. Hann
var dyggur stuðningsmaður stefnu
Sjálfstæðisflokksins og lagði þeim
flokki lið alla sína ævi. En það var
með hann eins og marga góða sjálf-
stæðismenn í gegnum tíðina. Þeir
vilja að einstaklingurinn fái notið sín
og einstaklingsframtakið blómstri
en aldrei megi þó missa sjónar á
þeim þætti mannúðar og samhygðar
sem felst í tryggingakerfi okkar og
aðstoð við þá sem minna mega sín.
Aldrei heyrði ég mág minn telja það
öðrum til hnjóðs að fylgja öðrum
stjórnmálaflokkum og veit ég að
hann mat mikils ýmsa framámenn
þeirra bæði í sveitarstjórnar- og
landsmálum.
Og Guðbjartur var trúr hugsjón
sinni. Hann vildi vera sjálfs sín.
Lengst af rak hann eigin fyrirtæki
með þeim áhættum og þrotlausu
vinnu sem því fylgdi. Framfarir í
greininni og viljinn til að bjóða
mestu fáanlegu gæði kölluðu sífellt á
kaup á betri og dýrari búnaði og
vélakosti, en ótryggt viðskiptaum-
hverfi og hagsveiflur gerðu honum
eins og svo mörgum erfitt fyrir. Guð-
bjartur reyndi þá eins og kostur var
að rifa seglin. Það var ekki hans stíll
að leggja árar í bát.
Í viðskiptum sínum og öllu dagfari
var mágur minn einstaklega heiðar-
legur og ekkert var honum fjær en
að skara eld að eigin köku á kostnað
annarra eða ætla öðrum mönnum
óheiðarleika eða lymskubrögð að
óreyndu. Hann var ekki tortrygginn
maður og trú hans á hið góða í mönn-
unum var óvenju sterk.
Áhugi hans á íþróttum var mikill
og voru Haukarnir í Hafnarfirði
hans menn. Lagði hann þeim allt það
lið sem hann mátti alla tíð.
Um tíma hafði hann mikinn áhuga
á golfi og reyndi að skjótast í það ef
tækifæri gafst en seinni árin átti
stangveiðin hug hans allan og marg-
ar góðar stundir átti hann, í sam-
félagi við vini sína og Ásgeir son
sinn, við silungsveiði.
Þungamiðjan í lífi mágs míns var
þó fjölskyldan hans og heimilið.
Tengsl hans við börnin sín tvö voru
óvenju sterk. Hann hafði alla tíð
brennandi áhuga á því sem þau tóku
sér fyrir hendur eða því sem var að
gerast í lífi þeirra og var vakinn og
sofinn að leggja þeim lið á hvern
þann hátt sem honum var mögu-
legur.
Það augljósa dálæti sem barna-
börnin höfðu á afa sínum sagði mikla
sögu.
Hans góða lund, glettni og hlýja
og hversu hann var alltaf til staðar
fyrir þau öll gerði það að verkum að
hann uppskar ríkulega af ást þeirra
og umhyggju.
Það var mikið reiðarslag í sumar
þegar ljóst var hversu alvarleg veik-
indi Guðbjarts voru og hræðilegt að
verða vitni að þeim miklu þjáningum
sem hann átti við að stríða. Þessum
hörmungum tók hann af ótrúlegu
æðruleysi og karlmennsku. Það var
með ólíkindum hversu honum tókst
að halda sinni glöðu lund, gera að
gamni sínu og reyna að dreifa
áhyggjum annarra við þessar að-
stæður.
Nú skiljast leiðir um sinn og þegar
við sjáumst næst í einhverjum dyr-
um verður hlutverkum e.t.v. snúið
við. Hann mágur minn verður þá sá
sem tekur á móti og bíður mér að
ganga í bæinn.
Ég bið þann sem öllu ræður að
styrkja elskulega systur mína,
tengdamóður hennar, börnin henn-
ar, fjölskyldur þeirra og systkini
Guðbjarts á þessum erfiðu tímamót-
um. Minningin um góðan mann mun
lifa með okkur öllum sem hann
þekktum.
Guðrún Jónsdóttir.
Jæja, kæri vinur, þá er langri
þrautagöngu lokið. Því miður kom-
umst við ekki í vorveiðiferðina sem
við vorum búnir að hlakka svo mikið
til – ferðina til Hávarðar.
En vonandi eru fengsælar ár þar
sem þú ert núna. Enginn fær sínum
örlögum ráðið og því fór sem fór. Þín
verður sárt saknað við árbakkana í
sumar því betri veiðfélaga var vart
hægt að hugsa sér – þolinmóður,
hjálpsamur og umfram allt léttur í
lund.
Manstu í fyrravor í heita pottinum
við Ísólfsskála, þegar nýr dagur var
skyndilega runninn upp eftir að við
höfðum opnað hjörtu okkar og
tryggt betur vinaböndin.
Það hefði verið gaman að koma
eitthverju af því sem við vorum bún-
ir að ráðgera í framkvæmd en eng-
inn veit sína ævina fyrr en öll er.
Af heilum hug, Baddi minn, þakka
ég þér góð kynni og allar ánægju-
legu samverustundirnar – sérstak-
lega veiðiferðirnar. Hver á nú að
„redda“ leyfunum? Vonandi eigum
við eftir að renna saman annars
staðar.
Skyldi þetta allt saman
vera einn endalaus
misskilningur,
að það sem við höldum
eða héldum að væri líf
hafi bara verið
nokkurskonar draumur
í himnaríki ?
Væri þá ekki það
sem við héldum að væri líf
hinn raunverulegi dauði?
(Jón úr Vör.)
Magga mín, Rósa og Ásgeir, þið
eigið alla mína samúð.
Ég sakna þín sárt, kæri vinur –
farðu í friði.
Bjarni Hafsteinn Geirsson.
Hetjulegri baráttu var lokið þegar
vinur okkar Guðbjartur Jónsson,
Baddi, lagði niður vopnin gegn þeim
skæða vágesti krabbameininu.
Baráttan tók ár og þótt verkir
væru ávallt skammt undan var eng-
an bilbug að finna á Badda allan
þennan tíma. Nokkrum dögum fyrir
andlátið var hann með hugann við
fyrirhugaða veiðiferð, því nú færi
vorveiðin í fullan gang.
Baddi var sannarlega veiðimaður
af lífi og sál og aflaði sér ótrúlega
mikils fróðleiks um stangveiði. Hann
var einnig óspar á að miðla þeim
fróðleik til okkar hinna og aldrei leið
honum betur en þegar allir í hópnum
voru búnir að landa fiski.
Hann leitaði oft í smiðju til frænda
GUÐBJARTUR Á.
JÓNSSON