Morgunblaðið - 14.05.2002, Qupperneq 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. MAÍ 2002 45
hvergi. Þá var það sem mamma óð
út í ána, að kofanum, náði lambinu
og bar það í land. Það merkilega
við þetta er að mamma varð ekki
almennilega synd fyrr en síðar.
Mamma var mikil kvenréttinda-
kona. Hún vildi reyndar jafnan
rétt allra. Hún sá að jafnrétti
kvenna yrði best tryggt með því að
konur næðu sér í menntun á borð
við karla. Hún ætlaði sér alltaf að
verða kennari en vegna fjárskorts
breyttust þau áform þegar faðir
hennar féll frá. Þegar við bjuggum
í Ytri-Njarðvík starfaði hún m.a.
við fiskvinnslu. Konurnar fengu
greidd laun samkvæmt unglinga-
taxta. Mamma gerðist trúnaðar-
maður kvennanna, gekk til liðs við
verkalýðsfélagið og barðist fyrir
því að fá þetta leiðrétt. Málið fór
að lokum fyrir félagsdóm og var
mamma látin bera vitni fyrir
dómnum. Eftir mikla baráttu
fékkst þetta leiðrétt. Upp frá
þessu fylgdist mamma grannt með
verkalýðsmálum og hafði á þeim
mjög ákveðnar skoðanir.
Á þeim árum sem við bjuggum í
Ytri-Njarðvík tók mamma virkan
þátt í starfsemi kvenfélagsins
ásamt þeim fjölda elskulegra
kvenna sem voru þá að ala upp
börn sín í Njarðvíkunum. Það var
stöðugt verið að vinna að góðum
málum. Aðstöðu höfðu konurnar í
Krossinum í herbergi inn af litla
salnum. Hún tók einnig þátt í
starfsemi leikfélagsins í Njarðvík-
unum. Í þá daga var um að ræða
starf á vegum ungmennafélagsins.
Sett voru upp leikrit í Krossinum
aðallega undir stjórn Helga Skúla-
sonar. Í seinni tíð var mamma al-
veg undrandi á sjálfri sér að hafa
verið að leika á sviði eins hlédræg
og hún kvaðst alla tíð hafa verið.
Mamma tók líka virkan þátt í því
með pabba að stofna og reisa
kaupfélagið í Njarðvíkunum.
Fimm árum eftir að við fluttum í
Kópavoginn lést pabbi eftir erfið
veikindi. Á þessum tíma reyndi
mikið á mömmu en þau voru til-
tölulega nýlega búin að festa kaup
á íbúð sem mamma hefur búið í
síðan. Eins og jafnan áður tókst
mamma á við lífið af útsjónarsemi,
áræði og bjartsýni. Hún hóf störf á
fæðingardeild Landspítalans eftir
lát pabba og nokkrum árum síðar
hjá Kópavogsbæ þar sem hún
starfaði í rúm tuttugu ár eða eins
lengi og hún gat og mátti. Mamma
hefur alltaf lagt sig fram í öllum
sínum störfum. Viðhorf mömmu til
vinnu hefur jafnan verið það að öll
verk séu jafnmerkileg og að öll
verk þurfi að vinna vel.
Frá því að pabbi dó helgaði
mamma sig fjölskyldunni enn frek-
ar en áður og höfum við fengið að
njóta ríkulega af dugnaði hennar,
umhyggju og ástúð. Minningar
þjóta í gegnum hugann. Mamma
að draga fánann að húni. Mamma
að glettast og leika við barnabörn-
in. Mamma að búa um barnabörnin
í einni flatsæng á gólfinu hjá sér.
Mamma létt á fæti í gönguferðum.
Mamma að slá blettinn og vinna í
garðinum. Mamma að undirbúa
jólin og jólaboðin. Mamma að taka
slátur. Mamma að elda sunnudags-
steikina á meðan messan hljómaði
í útvarpinu. Mamma að baka
hversdagsbrauðið, hjónabandssæl-
urnar, kleinurnar og jólakökurnar.
Ilmurinn og hlýjan úr eldhúsinu
sem dreifðist um allt heimilið. Í
hvert skipti sem einhver átti af-
mæli í fjölskyldunni var tækifærið
notað til að baka pönnukökur
hvort heldur afmælisbarnið var
heima eða úti á sjó. Þá komu allir
við og fengu pönnukökur í tilefni
dagsins. Á Elliða ólst hún upp við
þann sið að þegar einhver átti af-
mæli þá fékk afmælisbarnið að
baka pönnukökur fyrir fjölskyld-
una. Þannig tengdi hún pönnukök-
ur og afmæli saman alla tíð.
Mamma naut þess að ferðast um
landið en hún var á því að landslag
væri lítils virði ef það héti ekki
neitt enda alin upp við það á Elliða
að hver einasti klettur, hver ein-
asti pyttur og hver einasta hæð
hét eitthvað og átti sína sögu. Hún
hafði mjög gaman að því að kanna
söguna á bak við örnefni og staða-
heiti. Þetta á rætur að rekja til
þess sem gerðist á æskuheimilinu.
Meðfæddur frásagnarhæfileiki
hennar naut sín vel á þessum svið-
um. Hún þekkti öll algeng íslensk
blóm með nafni svo og fugla og
hljóð þeirra. Þetta var greypt í
hana frá æsku.
Mamma var alla tíð mjög ljóð-
elsk eins og flest systkini hennar.
Einar Benediktsson, Davíð Stef-
ánsson, Matthías Jochumsson og
Kristján frá Djúpalæk voru henn-
ar uppáhaldsskáld og hún kunni
mörg ljóða þeirra utan að. Systkini
mömmu sem hafa alla tíð verið
mjög tilfinningarík fóru oft með
ljóð saman og var innlifun þeirra
sterk enda fundu þau til mikillar
samsömunar við margt af því sem
skáldin voru að fjalla um.
Ég er afskaplega þakklát fyrir
líf mitt með mömmu. Mamma var
mér miklu meira en móðir, hún var
mín besta vinkona, hún var mitt
stuðningslið, hún var mín fjöl-
fræðibók, hún var mín uppspretta.
Ég er þakklát fyrir það sem hún
var og gaf sonum mínum. Ég er
þakklát fyrir að hafa átt einmitt
þessa móður og ég er henni afar
þakklát fyrir það fararnesti sem
hún gaf mér. Ég lít á það sem
skyldu mína að miðla því sem hún
veitti mér áleiðis til minna barna
og barnabarna. Ég er afskaplega
þakklát fyrir að við systkinin vor-
um öll hjá henni á þeirri stundu er
hún kvaddi. Það var sól úti og
hlýtt veður. Það var rósailmur allt
í kringum okkur og kveikt á kert-
um. Það var fullkomnun á sam-
bandinu að fá að upplifa andlátið
með henni. Hún hefði einmitt vilj-
að hafa þetta svona. Hafi hún þökk
fyrir allt og allt.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Valgerður Snæland
Jónsdóttir.
Ljósið þitt lýsir mér, Jesú.
Ljósið þitt leiðir mig, Jesú.
Mikilhæf og góð kona hefur
gengið inn í ljós hans sem hún
trúði á og til fundar við ástvini
sem á undan eru gengnir.
Benedicta sit in aeternitate.
Blessuð sé hún í eilífðinni.
Anna Kristín Brynjúlfsdóttir.
Elsku Hulda mín. Nokkur
kveðjuorð til þín, sem mér þótti
svo vænt um. Þótt okkur Bjarna
syni þínum auðnaðist ekki að eyða
ævinni saman varst þú alltaf sama
góða tengdamóðirin, og börnunum
þínum og barnabörnum einstök
móðir og amma. Þú misstir mikið
þegar Bjarni, frumburður þinn,
lést langt um aldur fram. Eftir það
fór þér að hraka. Það var erfitt
fyrir þig, sem alltaf varst svo dug-
leg og sjálfstæð, að þurfa að vera
upp á aðra komin.
Það kemur margt upp í hugann
á þessari stundu, t.d. jólin á þínu
fallega heimili, þar sem alls staðar
loguðu kertaljós og þú barst fram
gómsæta rétti handa öllum.
Þú gekkst stundum til mín frá
Álfhólsveginum, meðan þér entist
kraftur og heilsa. Það var indælt
að rabba saman yfir kaffibolla. Það
voru sannarlega forréttindi að fá
að kynnast þér. Þú varst búin að
óska þess að fá að fara og þér varð
að ósk þinni. Þú fékkst hægt and-
lát 3. maí síðastliðinn umkringd
börnunum þínum.
Ég kveð þig klökk í hjarta með
þessu fallega versi eftir Matthías
Jochumsson.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
Hvíl í friði elsku Hulda mín.
Þín
Anna Rósa.
✝ Kolbrún AnnaCarlsen fæddist á
Landspítalanum 21.
ágúst 1941. Hún lést
á Landspítalanum
við Hringbraut 3.
maí síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Carl Anton Carlsen,
f. 20.1. 1908, d. 21.12.
1973, og Svava
Schuth Lárusdóttir,
f. 4.10. 1910, d. 21.9.
1991. Alsystkini Kol-
brúnar eru Helgi
Ottó, Erik Ásbjörn,
Svavar Martin og
Sonja Marie. Hálfsystkini sam-
mæðra eru Helga og Ólafur
Snorrabörn.
Kolbrún giftist Eggerti Kr. Jó-
hannessyni, þau skildu. Börn
þeirra eru: 1) Jóhannes, f. 2.10.
1959, synir hans eru Baldvin,
Eggert Ingi og Baldur. 2) Stein-
unn Björk, f. 18.9. 1961, gift
Baldri Haukssyni, dætur hennar
eru Kolbrún Edda, í
sambúð með Sigríði
Jónsdóttur, Gunn-
hildur, í sambúð með
Einari Birni Magn-
ússyni, og Elísabet,
sonur Baldurs er
Tryggvi. 3) Svava
María f. 11.7. 1963,
synir hennar eru
Flóki, Tumi og Atli.
Sambýlismaður Kol-
brúnar var Ingvar
Kolbeinn Ingason, d.
20.5. 1976, þau slitu
samvistir. Dóttir
þeirra er Jóhanna
Iðunn, gift Torfa Magnússyni,
synir þeirra eru Edward Ingi,
Thomas Fróði og Sebastian Aar-
on. Eftirlifandi sambýlismaður
Kolbrúnar er Guðmundur Helgi
Jónasson.
Kolbrún starfaði lengst af sem
dagmóðir í Reykjavík.
Útför Kolbrúnar fór fram í
kyrrþey.
Í hvert sinn sem síminn hringir á
ég von á að heyra hæ, ástin mín – og
það sé mamma og það er ofboðslega
erfitt að kyngja því að nú sé hún
horfin mér frá. Aðlögunartíminn var
mjög stuttur og mér finnst ég ekki
hafa getað kvatt hana nóg eða sagt
henni allt sem ég vildi. En hvenær
getur maður kvatt móður sína nóg?
Börn voru hennar líf og yndi. Enda
var hún dagmamma og búin að helga
börnunum líf sitt. Flest kölluðu hana
ömmu. Hún var strákunum mínum
svo mikið og ég er glöð yfir þeim
tíma sem þeir fengu með henni og að
allir hafa fengið að kúra og knúsast
með henni. Hún var mér svo mikið
og ég er ofboðslega háð henni og á
erfitt með að sætta mig við að geta
ekki talað við hana eða leitað til
hennar á gleðistundum eða sorgar-
tímum.
Við ætluðum alltaf aftur til Aust-
urríkis saman og fara að versla í
Glasgow.
Það verður að bíða betri tíma. Ég
er samt ánægð með okkar tíma sam-
an enda fengum við góðan tíma, unn-
um saman í 7 ár og töluðum saman
lágmark klukkutíma á dag. Ég
hlakka til er við hittumst aftur og
kúrum okkur saman hönd í hönd í
sófanum, segjum „love you“ og
slöppum af.
Sofðu rótt, elsku mamma mín, og
við sjáumst seinna gullið mitt.
Þín
Jóhanna.
Elsku amma. Ég þakka þér fyrir
að vera svona mikið með mér og fara
oft með mig í Hveragerði, Hellis-
gerði, Daníelslund og í fjöruna. Mér
fannst ofsalega gott að kúra í hol-
unni þinni og afa. Ég man að einu
sinni hjálpaðirðu mér að baka köku
og svo gerðum við jólakonfekt í
fyrra. Ég þakka þér fyrir allt sem þú
gafst mér og kenndir mér. Ég mun
alltaf sakna þín og elska þig, ég skal
passa afa fyir þig og hann mig.
Þinn snúlli,
Edward Ingi.
Nú þegar kær vinkona hefur lokið
jarðvist sinni koma minningarnar
upp í hugann, allar góðar og bjartar
og vel það. Minningar frá löngu liðn-
um dögum, þegar sú sem nú er
kvödd var á æskuskeiði, á morgni
lífsins. Við sjáum hana fyrir okkur
unga stúlku með dökkrautt geisl-
andi hár og skír og falleg augu, una
glaða í góðum hópi samstarfsmanna
í Kóka-kóla verksmiðjunni við Hofs-
vallagötu. Við sjáum hana líka fyrir
okkur í skíðaskála Víkings, þar sem
við áttum góðar stundir saman í
fögru umhverfi. Unglingsárin líða
alltof fljótt, unga stúlkan er allt í
einu orðin eiginkona og móðir og nú
tekur við gefandi tímabil, elskuleg
heilbrigð börn og tilheyrandi ábyrgð
á velferð fjölskyldunnar. Á þessum
árum, þrátt fyrir amstur og þröngan
fjárhag, lyftum við okkur oft upp og
margt var gert sér til gamans. Gaml-
árskvöldin frábæru og nýárskvöld-
verðir í Naustinu voru ógleymanleg-
ir. Þá fórum við dömurnar í síða
kjóla og karlarnir í smóking, og
dönsuðum fram á nótt. Á seinni ár-
um hittumst við vinkonurnar í
saumaklúbbnum, fórum í ferðalög
og áttum glaðar stundir. Oft voru
makar boðnir með, öllum til mikillar
ánægju. Tíminn er fugl sem flýgur
hratt, árin hafa liðið, skin og skúrir
hafa mætt Kollu vinkonu okkar í líf-
inu, eins og svo mörgum öðrum. Hún
var dul í skapi og ekki fyrir að
íþyngja öðrum með sínum áhyggj-
um. Hún fór fljótt að vinna með
heimilinu og vann algeng störf við
verslun og umönnun og síðari árin
sem dagmóðir við góðan orðstír.
Hún var mikill fagurkeri og naut
þess að hafa fallegt í kringum sig og
ganga í vönduðum fatnaði. Það var
henni stór gleði að heimsækja Svövu
dóttur sína til Danmerkur, þar sem
hún komst í gott samband við danskt
föðurfólk sitt og hafði hún mikinn
áhuga á að hitta það sem oftast.
Kolla eignaðist fjögur efnileg og
góð börn, Jóhannes, Steinunni,
Svövu og Jóhönnu. Þegar barna-
börnin fóru að líta dagsins ljós urðu
þau yndi og eftirlæti ömmu sinnar.
Í vetur syrti að, allir sáu að Kolla
gekk ekki heil til skógar. Á stuttum
tíma náði vágestur, sem engu eirir
yfirhöndinni og lést hún á Landspít-
alanum að morgni 3. maí, umvafin
ástvinum, börnunum sínum kæru og
Guðmundi sambýlismanni sínum,
sem svo vel annaðist hana í veikind-
unum. Við sendum fjölskyldunni
innilegar samúðarkveðjur.
Líður að dögun, léttir af þoku,
ljóðin sín kveða fuglar af snilld,
sönginn og daginn, drottinn ég þakka,
dýrðlegt er orð þitt, lind sönn og mild.
Verðandi morgunn, vindur og sunna.
Vanga minn strýkur náðin þín blíð.
Grasið og fjöllin, Guð minn ég þakka,
geislar þín sköpun, nú er mín tíð.
Risinn til lífsins, lausnarinn Jesús,
leið sinni beinir, hvert sem ég fer.
Indæl er jörðin, eilíf er vonin,
allt skal að nýju fæðast í þér.
(Sr. Sigríður Guðmarsdóttir, sálm. nr.
703.)
Að leiðarlokum þökkum við vin-
konunni góðu fyrir allt og biðjum
Guð að geyma hana.
Ragna og Guðmar.
Elsku amma Kolla mín.
Takk fyrir 18 árin sem við fengum
að vera saman. Ég kynntist þér
fyrst nokkurra mánaða gömul þegar
þú gerðist dagmamma mín og ég
byrjaði fljótt að kalla þig ömmu
Kollu. Fljótlega urðuð þið mamma
miklar vinkonur svo áfram fékk ég
að kalla þig ömmu Kollu til síðasta
dags. Þú varst ekki aðeins amma í
orði heldur svo sannarlega á borði,
ég fékk hrós og uppörvun, að
ógleymdum öllum afmælis- og jóla-
gjöfunum. Eitt sumar fékk ég að
passa börnin með þér og sá þá best
ástúðina og kærleikann sem þú
sýndir börnunum, hverju og einu
þeirra. Ég man eftir því þegar þú
gafst mér fyrstu postulínsdúkkuna
og smitaðir mig af postulínsdúkku-
bakteríunni. Böndin styrktust enn
frekar þegar ég og yngsta dóttir þín,
Jóhanna, urðum bestu vinkonur og
gladdi það bæði þig og mömmu.
Elsku amma Kolla, þú varst yndis-
leg kona og áttir glæsilegt heimili
með góðum manni, Guðmundi Jón-
assyni, sem tók mér, nýja ömmu-
barninu, með umburðarlyndi og
hjartahlýju.
Ég bið góðan guð að gefa Guð-
mundi, Jóhönnu og öðrum aðstand-
endum styrk í sorginni en við eigum
öll yndislegu minningarnar sem
enginn getur tekið frá okkur. Ég
mun sakna þín elsku amma Kolla, þú
varst mér sem önnur móðir, amma
og vinkona. Guð blessi þig og varð-
veiti.
Þín
Guðlaug (Lauga) Marion.
Vorið var lengi á leiðinni, en bless-
aðir farfuglarnir létu það ekki á sig
fá.
Þeir bara komu eins og ekkert
væri sjálfsagðara. Alltaf hef ég fagn-
að þeim, lóunni og sérstaklega krí-
unni, sem kemur alltaf í byrjun maí.
Núna varð ég ekki vör við kríuna.
Hugur minn var bundinn við
Kollu vinkonu mína, sem háði svo
harða og illvíga baráttu við þann
sjúkdóm, sem leggur svo marga að
velli. Baráttan var stutt og snörp,
sem skilur okkur ástvinina alveg
orðlausa eftir, full spurnar: Hver er
tilgangurinn? Ég vissi að Kolbrún
Carlsen, sem við kölluðum alltaf
Kollu, beið þeirrar stundar með til-
hlökkun að hætta að vinna, sinna
börnum og barnabörnum, ferðast og
njóta lífsins.
Þess í stað er allt í einu komið að
leiðarlokum svo ótímabærum. Ég
minnist þess þegar ég sá Kollu í
fyrsta sinn, eins og það hefði gerst í
gær. Ína vinkona mín fór með mig í
heimsókn til Kollu í Hólmgarðinn,
þar sem hún bjó hjá tengdaforeldr-
um sínum með frumburðinn hann
Jóa, sem var engum líkur, svo fagur.
Kolla sýndi okkur soninn svo stolt
og glöð. Ég var þá bara unglingur og
fannst mikið til koma að hitta Kollu,
sem mér fannst fegurst kvenna.
Þarna var hún Kolla, blómstrandi
móðir með sitt fallega koparlitaða
hár og tindrandi augu. Nokkrum ár-
um síðar, þegar ég sjálf var orðin
móðir, stofnuðum við stöllurnar
saumaklúbb og þá var Kolla auðvit-
að með í þeim klúbbi. Kolla var með
okkur nær 40 ár og var okkur klúbb-
systrum mjög kær. Hún var einstak-
ur fagurkeri, heimilið hennar bar
vitni um það. Það voru nánast
óskráð lög að þú málaðir ekki eða
hengdir upp málverk, nema Kolla
gæfi umsögn, hvað henni fyndist um
framkvæmdir. Hún var ótrúleg
smekkkona, bæði á fatnað og hús-
búnað og við treystum á hana þar
sem við fundum og vissum að þar fór
kona sem vissi fullkomlega hvernig
hlutirnir áttu að vera. Í svona
saumaklúbbi, eins og okkar, var
margt látið fjúka, en það var alveg
einstakt með Kollu, að hún var alltaf
svo hlédræg um öll persónuleg mál-
efni. Hún deildi með okkur öllum
gleðifréttum af börnum og barna-
börnum. Sigrum, þegar litlu barna-
börnin unnu bug á sjúkdómum, gift-
ingar, útskriftir. Öllu þessu deildi
hún með okkur. En ég vissi að það
voru vissir hlutir í lífi Kollu, sem hún
bar aldrei á torg og ekki einu sinni
við vissum um. Hún var að því leyti
mjög dul og við virtum það. Við vin-
konurnar vissum að það hafði aldrei
verið mulið undir hana, en hún
kvartaði aldrei og sagði aldrei
styggðaryrði um nokkurn mann. Ég
vil þakka fyrir þau forréttindi að
hafa kynnst Kollu, þekkt hana, hafa
fengið tækifæri til að læra af henni.
Það verður aldrei fullþakkað. Ég
kveð vinkonu mína með miklum
trega. Þetta voru allt of stutt kynni.
Ég votta börnum, barnabörnum og
maka innilega samúð.
Sigrún Hermannsdóttir.
KOLBRÚN ANNA
CARLSEN