Morgunblaðið - 24.05.2002, Síða 39

aður afi, því hann bjó yfir þeim eig-
inleika að þeir, sem kynntust honum,
fundu hlýju hans og virðingu, sem
hann bar fyrir öðrum.
Hann blandaði geði við eldri sem
yngri, fór með Sindrafélögum í
hestaferðir, sótti mannamót og
skemmtanir og fór með ljóð, flest
frumort, um vorið og sigurmátt hins
góða í lífinu. Andlit hans bar með sér
innri gleði hans gagnvart öllu sem
lifir. Þar var bros, en einnig stað-
festa. Já, – hann gat verið fastur fyr-
ir og ákveðinn og þá vann hann sér
ávallt tíma með pontunni sinni,
þannig að engin orð féllu, sem gætu
sært aðra.
Þegar hann fyrir sex árum fór á
dvalarheimili aldraðra á Kirkjuhvoli
á Hvolsvelli var hann einnig kallaður
afi þar af starfsfólki og íbúum. Það
lýsti ljúflyndi hans og því viðmóti
sem aðrir báru til hans. Þar naut
hann góðrar umönnunar, sem þakk-
að er fyrir.
Kallið kom án fyrirvara með vor-
komunni eins og hann lýsti í mörgum
vorljóðum sínum, t.d. þessu:
Ó vor. Það er komið, ég veit það og finn
það vitjar mín heim í dalinn minn.
Það gefur lífinu þrótt og þor.
Það er komið. Ó vor.
Það vekur mér ávallt seiðmagn í sál
ef sé ég himin við brún.
Sjá ægitign háfjalla, himinsins vídd,
þá heilögu lífsins rún.
Vorið er komið, ég veit það og finn,
það vitjar mín inn í huga minn
og helgar starfið þreki og þor.
Það er komið, mitt vor.
Vorið hans kom með kalli Drottins
og orðum hans: „Ég lifi og þér mun-
uð lifa.“ Ég kveð afa í Holti með
þakklæti og virðingu fyrir allt það
sem hann gaf mér og börnunum mín-
um. Ljúflyndi hans var kunnugt öll-
um mönnum. Friður Guðs umlyki
hann og varðveiti.
Halldór Gunnarsson.
Mig langar með fátæklegum orð-
um að minnast þín, elsku afi minn,
þegar þú ert horfinn á vit feðra þinna
eftir langa og viðburðaríka ævi.
Margt kemur upp í huga mér nú
þegar ég sest niður með penna í
hönd og ætla að reyna að senda þér
kveðjubréf, vísurnar sem þú kenndir
mér eru mér dýrmætur fjársjóður.
Þú ræddir við mig um setningu sem
ég gleymi ekki: Treystu engum svo
vel að þú treystir ekki sjálfum þér
betur.
Stundirnar sem við áttum saman
eru mér ógleymanlegar.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Það er komið að leiðarlokum, afi
minn, og ég kveð þig með virðingu og
þakklæti fyrir að hafa fengið að
kynnast þér, og ég óska þér Guðs
blessunar í landi ljóss og friðar.
Öðrum aðstandendum votta ég
mína dýpstu samúð.
Þinn
Ágúst Þór Ólafsson.
Það er öllum hollt að kynnast lífs-
háttum þjóðar sinnar á sem breið-
ustum grunni. Ég varð þeirrar
ánægju aðnjótandi að fá að kynnast
sveitalífinu á fyrri hluta sjöunda ára-
tugsins hjá Jóni og Þorbjörgu á Hús-
um í Fljótsdal. Það var eitt að kynn-
ast atvinnuháttum þess tíma án
rafmagns og nútímalífsþæginda og
hitt að kynnast svo frábærum ein-
staklingum eins og þau hjón voru og
öll þeirra fjölskylda, mér verður orða
vant til að lýsa þeim sæmdarhjónum
að Húsum.
Það var mikill harmur fyrir alla
sem þekktu Þorbjörgu, þá ljúfu og
elskulegu konu sem lést fyrir aldur
fram úr sjúkdómi 1975 og var það
Frænda, eins og hann var alltaf kall-
aður í Fljótsdal, mikið áfall, sem ég
tel að hann lýsi best sjálfur.
Ég lít þig bak við bládimm fjöllin,
Blíð mín góð.
Nú er ég einn og yrki til þín
ástarljóð.
Þú varst mitt ljós, mín leiðarstjarna,
líf og trú.
Mér gáfu alla gleði og sorgir
guð og þú.
(Jón J. Kjerúlf.)
Þetta er eitt erindi úr ljóðinu
„Þú“, en Frændi var góður hagyrð-
ingur og lýstu ljóð hans honum vel
og er auðvelt að lesa út úr þeim að
þar fór góður, ljúfur og trúaður mað-
ur.
Ég lít á það sem forréttindi að
hafa fengið að kynnast Frænda og
vera undir hans umsjá nokkur sum-
ur, þessi tími er mér einna að minn-
isstæðastur frá æskuárunum og hafa
vafalaust mótað mig mikið. Frændi
var sérstakur ljúflingur, rólegur og
hugsandi, mjög hlýr og gætinn í
kringum viðkvæmar sálir en samt
fastur fyrir ef átti á hans hlut að
ganga. Frændi var mikill húmoristi
og fór kannski ekki alltaf mikið fyrir
honum í fjölmenni en þegar hann
sagði eitthvað var á hann hlustað því
víst var að eitthvað smellið kom frá
honum. Jón á Húsum var höfðingi af
Guðs náð, höfðingi með stórt hjarta,
heilbrigða og fallega hugsun og kom
fram sem slíkur. Frændi var glöggur
og góður fjárbóndi og einnig átti
hann ágæta hesta enda voru þeir
lengst af í hans búskap þarfasti þjón-
inn, og þá ekki síst þar sem afréttir
þeirra Fljótsdælinga eru mjög stór
og eingöngu smalað á hestum. Það
var „Afa“ eins og hann var kallaður
eftir hann flutti til dóttur sinnar og
tengdasonar að Holti undir Eyja-
fjöllum mikil lífsfylling að geta þar
haldið áfram að búa með sínar ær og
hesta lengur en flestum hlotnast og
um leið að vera nálægt flestum börn-
um og barnabörnunum sínum. Þar
sem Jón var kallaður „Frændi“ fyrir
austan og „Afi“ undir Eyjafjöllunum
segir meira um manninn sem hann
hafði að geyma en öll þau lýsingar-
orð sem ég kann. Guð gaf Frænda
fleiri ár en okkur flestum í þessum
heimi og það sem meira var góða
heilsu, ferska og heilbrigða hugsun
fram á síðasta dag.
Ég kveð Frænda með trega og
söknuði en veit að hann er sáttur,
kominn í hlýjan faðm Blíðu sinnar,
eða eins og hann segir í ljóði sínu:
Þá kólna tekur, kvölda fer,
ég kem til þín.
Ég fel þig drottni dags og nætur,
dísin mín.
Nú fölur máninn merlar grundu
milt og rótt.
Megi guð þér gefa ávallt
góða nótt.
(Jón J. Kjerúlf.)
Gunna, Magga, Jóna, Alla og fjöl-
skyldur við Guðrún sendum ykkur
hlýar samúðarkveðjur. Við vitum að
þið eigið fallegar og góðar minningar
um elskulegan og góðan faðir,
tengdafaðir, afa og langaafa sem
mun deyfa söknuðinn.
Eiríkur Ólafsson.
uður okkar er mikill og margar hugs-
anir fara um hugann á stuttum tíma.
Leiðir okkar Gulla lágu fyrst saman
þegar ég fluttist austan af landi til
Kópavogs árið 1957, en feður okkar
Gulla voru náskyldir og einnig höfðu
mamma hans og pabbi minn verið
saman í sveit. Við Gulli urðum strax
miklir félagar og þegar skólagöngu
og skyldunámi lauk fórum við að
stunda ýmislegt ævintýralegt. Eftir
að við fengum ökuskírteini áttum við
saman margar stundir í fögru og
stilltu veðri við veiðar í Kleifarvatni,
Hlíðarvatni og Djúpavatni.
Gulli hóf snemma störf hjá pabba
sínum hjá Olís í Garðabæ og ráku þeir
stöðina saman í mörg ár. Eignaðist
Gulli þar ófáa vini og félaga enda var
hann einstaklega geðgóður og blíður
við alla þá sem hann hafði samskipti
við.
Fyrstu ferðalög okkar Gulla til
fjalla hófust 1966 en þá fórum við í
Þórsmörk og árið eftir fórum við
ásamt fleirum norður fyrir Hofsjökul
til Siglufjarðar og Akureyrar og
áfram um Hólafjall, Sprengisand í
Jökulheima og Breiðbak í Land-
mannalaugar, allt í einni ferð.
Þegar Gulli eignaðist nýjan Ford
Bronco 1968 hófst tímabil hjá honum
sem segja mætti að væri efni í heila
bók, slík voru ævintýrin. Alltaf var
hann jafnhress og kátur sama hvað
gekk á. Við Gulli áttum saman gamlan
Dodge Weapon með húsi fyrir 10
manns og á þeim bíl fórum við margar
ferðir í Þórsmörk og mætti segja að
við höfum verið fastagestir þar upp úr
1970. Gulli var einnig meðeigandi í
snjóbíl sem við gerðum út í mörg ár
og eigum enn og fór hann margar
minnisstæðar ferðir á honum. Gulli
var virkur félagi í Björgunarsveitinni
Stefni í Kópavogi og í gegnum hana
áttum við samstarf, hann í Kópavogi
og ég í Reykjavík. Starfaði hann þar
með mörgum af sínum bestu vinum
og ég veit að hans er sárt saknað.
Þrátt fyrir óteljandi ferðalög og
ævintýri og mikla skemmtun var
Gulli alltaf tilbúinn að leggja af stað á
nýjan leik, hann var óþreytandi og
ávallt til. Þar sem Gulli var, var alltaf
gaman því hann var hrókur alls fagn-
aðar, sagði brandara og smá stríðni
var aldrei langt undan en alltaf í góðu,
því Gulli var mikill öðlingur.
Mörg kvöld og nætur unnum við
saman að bílaviðgerðum, en hann var
liðtækur í viðgerðum enda vann hann
við það á bílaverkstæði í Kópavogi og
var að hugsa um að læra bifvélavirkj-
un en þótti samt fagið að lokum ekki
eftirsóknarvert. Oft kom það fyrir að
Gulli hlustaði á erfiðleika sem aðrir
glímdu við í lífinu og var hann góður
hlustandi og lagði til ráð sem dugðu til
að leysa vandamálin.
Já, mikill missir er að Gulla þótt
með árunum hafi samskiptin verið
með öðrum hætti en hér á árum áður
þegar leiðir okkar lágu saman daga
og nætur.
Alltaf var Gulli sami góði vinurinn
og félaginn þegar við höfðum sam-
band og rifjuðum upp gamla tíma.
Ég vona að við hittumst á ný á öðr-
um stað til að hlæja og gleðjast þó að-
með öðrum brag verði.
Elsku Bogga, Addi, aðstandendur
og vinir, ég votta ykkur mína dýpstu
samúð á þessum erfiðu tímum.
Engelhart Björnsson.
Skjótt skipast veður í lofti.
Á ljúfum vordegi, þegar við getum
farið að vera bjartsýn á að sumarið sé
í nánd, fæ ég þá harmafregn að vinur
minni Gulli sé dáinn.
Dáinn – farinn – vinur minn í 30 ár.
Ótrúlegt og svo erfitt að sætta sig
við að þetta sé raunverulegt.
Ég var svo lánsöm að kynnast
Gulla á áttunda áratugnum og átti alla
tíð síðan einlæga vináttu hans, sem
aldrei féll skuggi á. Naut takmarka-
lausrar hjálpsemi hans, – gleðinnar
og gæsku sem hann var svo örlátur á.
Svo ótalmargar eru ljúfar minning-
ar mínar frá samverustundum okkar
á þessum árum, að ekki verða þær tí-
undaðar hér í þessum línum, en eru
og verða mér gnægtabrunnur hug-
ans, um heila og einlæga vináttu,
tryggð, gleði og sólskinsstundir.
Veit ég að þannig eru líka minn-
ingar dóttur minnar, Stebbu, um
Gulla, allt frá bernsku hennar til full-
orðinsára.
Í mörg ár starfaði Gulli á bensín-
stöð Olís í Garðabæ sem faðir hans
rak um árabil. Veit ég að margir
minnast þaðan lipurðar og ljúf-
mennsku þeirra feðga, Dóra og Gulla.
Ekki spillti það að hitta Gulla í Álf-
tröðinni, opna vaskahúsdyrnar og
segja hæ. Þá birtist Bogga móðir
hans fagnandi og spurði gjarnan:
„Ætlarðu að hitta strákinn? – Komdu
í eldhúskrókinn og fáðu þér kaffi-
sopa.“ Já, það var eins hjá foreldrum
hans, alltaf var ég velkomin og alltaf
tekið með hlýju eins og hjá Gulla sjálf-
um. Hann átti ekki langt að sækja
gæskuna.
Síðastliðin ár héldu Gulli og Bogga
heimili í sama húsi í Álftröð 7 í Kópa-
vogi. Vandfundin held ég að sé meiri
umhyggja og ástúð milli mæðgina en
hjá þeim var. Mikill og sár harmur er
því kveðinn að móður hans, sem sér
nú fyrirvaralaust á eftir syni sínum og
hjálparhellu.
Ég votta henni, Arnari bróður hans
og Margréti, bræðrabörnunum og
fjölskyldunni allri mína dýpstu sam-
úð. Ég vona að sorgin og sársaukinn í
huga okkar allra megi með tímanum
þoka fyrir minningum um son, bróður
og vin, sem alltaf var til staðar,
reiðubúinn að rétta hjálparhönd og
gleðja.
Blessuð sé minning Guðlaugs Hall-
dórssonar.
Kristín Jóna Halldórsdóttir.
Við fráfall Gulla er stórt skarð
höggvið í þann stóra vinahóp sem ég
kynntist árið ’73. Hún er ljóslifandi í
minningunni nóttin sem ég hitti Gulla
fyrst í Hátúninu hjá Möggu. Hann
settist á stólarminn hjá mér þessi
stóri maður og fór að „hjala“ við mig.
Þessa nótt urðum við vinir og höfum
verið það síðan. Næstu árin brallaði
þessi hópur margt saman. Öll böllin í
Sigtúni og Klúbbnum, bíóferðirnar á
fimmtudags- og sunnudagskvöldum
og á sumrin var farið í Þórsmerkur-
ferðir, oft helgi eftir helgi. Á rúntinn
kvöld eftir kvöld og ansi oft á bílnum
hans Gulla. Alltaf til í að sækja mann
– ekkert mál hjá þessum góða vini
mínum. Þegar þessi hópur fór að
stofna heimili fækkaði ferðunum en
alltaf hélst samt þessi góða vinátta og
allir fylgdust með hvernig gekk hjá
hinum. Síðustu ferðina fórum við fjög-
ur úr hópnum með Gulla í september
síðastliðnum í sumarbústað Olís sem
Gulli útvegaði og erum við þakklát
fyrir þá ferð. Þar var talað um að Gulli
kæmi með okkur í Þórsmörk í sumar
og gamlir tímar rifjaðir upp, en nú er
hann vinur okkar farinn í aðra og
lengri ferð.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Að lokum viljum við Siggi þakka
þér fyrir allt og kveðjum þig, kæri
vinur, þar til við hittumst aftur. Ætt-
ingjum og vinum Gulla vottum við
okkar dýpstu samúð og biðjum þeim
Guðs blessunar. Hvíl í friði, félagi.
Elísa og Sigurður
(Lísa og Siggi).
Já, þannig endar lífsins sólskinssaga.
Vort sumar stendur aðeins fáa daga.
En kannski á upprisunnar mikla morgni
við mætumst öll á nýju götuhorni.
(Tómas Guðm.)
Laugardagurinn 18. maí var líklega
einn sólríkasti og heitasti dagur sem
komið hafði á þessu ári. Flestir í sum-
arskapi og vissir um að nú væri sum-
arið örugglega komið, þegar dökkt
ský birtist í formi tilkynningar um að
Guðlaugur Halldórsson starfsfélagi
minn hefði látist í umferðarslysi þá
um daginn.
Mann setur hljóðan og hugsar með
sér hversu mikið geti breyst á einu
andartaki. Kvöldið fyrir slysið hitt-
umst við nokkrir starfsfélagarnir og
áttum góða stund saman. Ekki áttum
við von á að sú stund yrði eins konar
kveðjustund.
Ég kynntist Gulla fyrst á gömlu
bensínstöðinni í Lyngholti í Garðabæ,
þar sem hann vann hjá pabba sínum.
Seinna varð Gulli svo verslunarstjóri
á nýju stöðinni sem var reist rétt hjá
þeirri gömlu. Samstarf okkar Gulla
byrjaði þegar hann kom til vinnu á
Sundalager OLÍS. Gulli var frábær
félagi og góður samstarfsmaður.
Hann var góður gestur hér á þessari
jörð en nú er hann farinn á vit ann-
arra ævintýra. Það er alltaf sárt að sjá
á eftir góðu fólki, því eigingirni lífsins
kann ekki að meta góðvild dauðans.
Við hjá Sundalager munum sárt
sakna Gulla vinar okkar og geymum
með okkur minningu um þann ljúfa
mann sem hann hafði að geyma. Vott-
um við fjölskyldu hans okkar innileg-
ustu samúð.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðm.)
Fyrir hönd starfsmanna Sundalag-
ers OLÍS,
Hilmar Sverrisson.
Mig langar með örfáum orðum að
minnast Gulla, eins og hann var kall-
aður, með hlýhug, en hann lést langt
um aldur fram af slysförum.
Ég hitti Gulla fyrst þegar við strák-
arnir gengum til liðs við Slysavarna-
sveitina Stefni í Kópavogi. það geisl-
aði af honum og það tók okkur ekki
langan tíma að hænast að honum.
Þegar til hans var leitað rétti hann
fram hjálparhönd óhikað og vildi allt
fyrir alla gera. Ég man eftir því þegar
við fórum til leitar að fólki í Bláfjöllum
í aftakaveðri einu sinni sem oftar, en
þegar átti að fara til baka var ógjörn-
ingur að koma jeppunum keðjulaus-
um þar sem hálkan var orðin mjög
mikil. Brugðið var á það ráð að
hringja í Gulla þar sem hann var í
bænum vegna afmælis, hann hélt það
nú að hann gæti bjargað þessu en
þegar okkur fór að lengja eftir honum
kom hann gangandi með keðjurnar á
öxlinni, jeppinn hans hafði nefnilega
farið út af. Ég get ekki annað en
minnst með brosi á vör þeirra stunda
sem við áttum með honum eins og
þegar slysavarnasveitin hélt á Ing-
ólfshöfða til að gera við neyðarskýlið
eða ferðirnar upp í Þórsmörk. Já, það
var ekki leiðinlegt að hafa Gulla með
sér enda sóttumst við eftir því, hann
var einn af okkur.
Ég kveð Gulla með virðingu og
þakka fyrir góð kynni. Blessuð sé
minning hans. Ég sendi fjölskyldu
hans innilegustu samúðarkveðjur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Friðþjófur Eysteinsson.
Kveðja frá Stefnisfélögum
Okkur setti hljóða gömlu félagana
úr Björgunarsveitinni Stefni í Kópa-
vogi þegar okkur barst sú harma-
fregn að félagi okkar til margra ára,
Guðlaugur Halldórsson, væri látinn.
Með Gulla, eins og hann var ávallt
kallaður, er genginn góður og vand-
aður drengur. Það var í kringum 1970
sem okkur barst liðstyrkur Gulla.
Fljótlega settist Gulli í stjórn sveitar-
innar og gegndi flest árin starfi gjald-
kera, sem hann sinnti af kostgæfni og
alúð svo af bar. Það var sama hvað
þurfti að gera, alltaf var Gulli mættur
meðal fyrstu manna. Það var því mik-
ill fengur fyrir okkar litla félagsskap
að hafa mann sem Gulla innan okkar
raða, hann var vel kynntur og vinsæll
hvar sem hann kom. Þessir eiginleik-
ar hans nýttust þessum félagsskap
okkar afar vel þegar semja þurfti um
kaup á ýmsum búnaði fyrir sveitina.
Þó svo að flestir okkar hafi hætt af-
skiptum að störfum sveitarinnar upp
úr 1987 hélst vinskapurinn áfram.
Nú hefur verið höggvið stórt skarð
í vinahópinn þegar Gulli kveður okkur
svo snögglega, langt um aldur fram.
Minning um góðan dreng mun lifa
með okkur um ókomin ár.
Við sendum Sigurborgu móður
Gulla, Arnari bróður hans og fjöl-
skyldu okkar innilegustu samúðar-
kveðjur á sorgarstund.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. MAÍ 2002 39