Morgunblaðið - 23.06.2002, Qupperneq 36

MINNINGAR
36 SUNNUDAGUR 23. JÚNÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Eyjólfur E. Kol-beins fæddist í
Bygggarði á Sel-
tjarnarnesi 31. maí
1929. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut að
morgni föstudagsins
14. júní síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Eyjólfur E. Kolbeins
frá Staðarbakka í
Miðfirði, f. 24.1. 1894,
d. 11.1. 1947, og Ásta
Helgadóttir frá
Lykkju á Akranesi, f.
9.10. 1902, d. 18.7.
1996. Systur hans eru: Þórey, f.
5.2. 1927, d. 30.9. 1997; Lilja Krist-
ín, f. 10.4. 1928; Andrea Halla, f.
2.7. 1930; og Ásta, f. 25.1. 1933.
Eyjólfur kvæntist 25.11. 1954
Ernu Kristinsdóttur frá Eyri á
Arnarstapa, f. 25.11. 1934. For-
eldrar hennar voru Kristinn Sig-
mundsson, f. 11.8. 1907, d. 1.1.
1980, og Karólína Kolbeinsdóttir,
f. 13.6. 1909, d. 27.9. 2001. Börn
Eyjólfs og Ernu eru 1) Eyjólfur
Kristinn, f. 20.9. 1954, var kvænt-
ur Hildi Guðlaugsdóttur, f. 10.4.
1958. Börn þeirra eru Halla Hjör-
dís og Eyjólfur. Þau slitu samvist-
um. Nú kvæntur Elínu Brynju
Hilmarsdóttur, f. 29.7. 1968. Son-
ur þeirra Davíð Ernir, börn Elínar
Brynju eru Andri Kristinn og Tan-
ya Sjöfn. 2) Elín Karólína, f. 20.2.
1959, gift Ottó Vestmann Guðjóns-
syni, f. 17.8. 1958. Dætur þeirra
Erna Kristín og
Andrea Lilja. 3)
Árni, f. 4.8. 1967.
Kvæntur Ágústu
Hrönn, f. 14.3. 1971.
Börn þeirra Arndís
Ásta, Ísak Arnar og
Eva Kolbrún.
Eyjólfur ólst upp á
Bygggörðum á Sel-
tjarnarnesi. Ungur
að árum hóf hann
störf hjá Eimskipa-
félagi Íslands og
starfaði við almenna
verkamannavinnu og
verkstjórn í 35 ár.
Síðan starfaði hann sem birgða-
vörður á Hótel Sögu í 20 ár eða til
70 ára aldurs. Eftir það starfaði
hann við ýmis störf í fjölskyldufyr-
irtækinu Sængurfataversluninni
Verinu á meðan heilsa leyfði. Eyj-
ólfur var mjög félagslyndur. Hann
var meðal stofnenda Slysavarna-
deildarinnar Bjarna Pálssonar og
var þar í stjórn í mörg ár. Einnig
var hann í stjórn Framsóknar-
félagsins á Seltjarnarnesi. Hann
söng með Selkórnum og var for-
maður hans um árabil. Hann lét
ekki margt fram hjá sér fara í fé-
lags- og menningarlífi Seltirninga.
Eyjólfur bjó á Seltjarnarnesi til árs-
ins 1995 að hann fluttist ásamt konu
sinni á Þorragötu 9 í Reykjavík.
Útför Eyjólfs verður gerð frá
Seltjarnarneskirkju á morgun,
mánudaginn 24. júní, og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Ég hef þekkt Eyjólf tengdaföður
minn, eða Kolla eins hann var jafnan
nefndur, lengi. Kolli og Erna hafa verið
góðir vinir foreldra minna frá því ég
var barnungur.
Seinna meir kynntumst ég og Elín
dóttir Kolla nánar og giftum okkur.
Kolli hefur verið mér meira en
tengdafaðir, hann hefur verið góður
vinur sem gott hefur verið að leita til.
Hann var afar hjálpsamur og var
alltaf á hjólum í kringum börnin,
tengdabörnin og barnabörnin.
Barnabörnin eiga eftir að sakna
þess er afi þeirra birtist, alltaf á sama
tíma með kaffibrauð. Hann sagði þeim
sögur og söng fyrir þau og var þeim
besti afi sem hægt er að hugsa sér.
Kolli var alltaf vinnusamur og
sama hvort það var eitthvað sem
þurfti að gera heima hjá börnum eða í
sumarbústaðnum var hann alltaf með
hönd í bagga.
Hann var vel liðinn í vinnu vegna
þess að hann vildi hafa allt í röð og
reglu og ef eitthvað þurfti að gera þá
var það gert strax.
Það eru mörg handtökin sem hann
á með mér og mínum í mínu húsi. Það
voru skemmtlegir dagar sem við átt-
um þegar sumarbústaður fjölskyld-
unnar var byggður en Kolli gerði það
mögulegt að bústaðurinn varð til.
Mér eru einnig minnistæðar fjöl-
margar sumarleyfisferðir okkar út
um landið okkar og á erlendri grund.
Þetta voru skemmtilegar ferðir og
ekkert var skemmtilegra en að
bregða sér á kaffihús og fá sér kaffi
með vel útilátinni tertusneið.
Við ferðuðumst mikið hér innan-
lands og vorum oft í bændagistingu,
sem okkur þótti báðum afar skemmti-
legt. Maður fær skemmtilegt sjónar-
horn á land og þjóð að gista hjá fólki
sem gjörþekkir sveitina sína og sög-
urnar. Kolli hafði unun af að spjalla
við fólkið um heima og geima, hann
hafði ekki hvað síst gaman af að segja
frá sjálfum sér, hvar hann ynni og af
fjölskyldunni.
Af þessu spruttu skemmtilegar
umræður sem stóðu oft lengi. Ég á
eftir að sakna alls þessa.
Kolli var félagslyndur og var þátt-
takandi í nær öllu félagsstarfi á Sel-
tjarnarnesi. Hann fór á öll böll sem
haldin voru í Félagsheimili Seltjarn-
arness á gullaldarárum þess. Þá voru
böll allt upp í vikulega.
Félögin á Nesinu voru með það
sem fjáraflanir á sínum tíma.
Þá mætti Kolli með Ernu sína og
dansaði ballið út og í lok dansleiks ók
hann öllum þeim sem vildu far heim
tíl sín, þetta gat hann þar sem hann
notaði ekki áfengi.
Þetta voru skemmtileg ár.
Ég kveð með trega góðan vin, en ég
veit að hann þjáist ekki meir og fyrir
það er ég þakklátur.
Ottó V. Guðjónsson.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að kynnast honum tengdapabba mín-
um fyrir 15 árum. Og þó að hægt væri
að dásama Kolla í bak og fyrir, fyrir
mannkosti og trúmennsku, þá langar
mig að þakka fyrir afann og afahlut-
verkið sem ég var svo gæfusöm að
njóta í gegnum börnin mín; Arndísi
Ástu, Ísak Arnar og Evu Kollu.
Það var nefnilega svo með afa
Kolla og börnin að þau soguðust hvert
að öðru með ótrúlegum krafti. Þau
voru ekki gömul börnin þegar þau
voru búin að reikna það út að bestu
líkurnar á að vera tekin upp, borin um
húsið eða að láta snúast í kringum sig
voru einmitt hjá afa Kolla.
Afi Kolli var ótrúlega lipur maður í
umgengni, alltaf boðinn og búinn til
að aðstoða og hjálplegur með ein-
dæmum. Undanfarin ár hefur hann
oftar en ekki verið sá sem sótti börnin
á leikskólann. Komið svo í kaffi með
bakkelsi úr bakaríinu. Snúðar og
,,kisumjólk“ voru þá oftar en ekki
með í farteskinu og annað af óskalista
barnanna. Það voru notalegar stundir
sem við áttum saman, þar sem börnin
töluðu afa hreint í kaf en honum þótti
það nú ekki leiðinlegt. Þó að oft vær-
um við í ró og næði að spjalla þá var
það nú þannig að gestagangurinn í
kringum afakomurnar var nokkuð
mikill. Þar átti afi marga aðdáendur,
bæði börn og fullorðna. Liprari
barnapíu og vinsælli er erfitt að finna,
sem endalaust nennti að bía og söngla
fyrir minnstu börnin.
Allar þær ljúfu minningar sem
hann gaf okkur, óteljandi samveru-
stundir í sumó, ógleymanlegu sum-
arfríin saman bæði hér á landi og er-
lendis og síðast en ekki síst þessi
hversdagslegu samskipti sem ég
sakna mun mest.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Ágústa.
Sálin, hún líður í ljósvakaheiminn,
en líkamans svipur í draumageiminn
burt, – inn á dalalönd dularbleik.
Þar dregur hann ást undir töfranna þak,
sæt eins og ilmur af sólvermdu rjóðri
sár eins og vorþrá í ungum gróðri
og öflug sem fjallbrjóstsins andartak.
(Einar Ben.)
14. júní. Klukkan og síminn hringja
um leið. Eyjólfur tilkynnir okkur and-
lát Kolla. Skrítið. Sest niður og drekk
morgunkaffið. Maður segir ekki neitt.
Getur það ekki. Minningarnar koma
hver á fætur annari. Minningar sem
ekki er hægt að öllu leyti að deila með
öðrum, því þær eru í raun tilfinning-
ar. Góður afi og þægilegur tengda-
pabbi. Minningar sem ég geymi fyrir
mig og er þakklát fyrir að hafa eign-
ast. Nú er komið að kveðjustund.
Erna, þinn styrkur þessa síðustu
daga er aðdáunarverður. Ég votta
þér, Eyjólfi, Ellu, Árna og fjölskyld-
um ykkar samúð mína.
Hildur.
Í dag kveðjum við afa Kolla.
Við minnumst hans sem hins full-
komna afa. Dálæti hans á börnum var
með eindæmum, ef afi Kolli var á
staðnum þá var hann yfirleitt með
eitthvert barnabarnið í fanginu. Hann
fangaði athygli okkar með því að
syngja, lesa eða kenna okkur vísur.
Þegar við hugsum um afa Kolla
koma ýmsar skemmtilegar minning-
ar upp í hugann. Hann var alltaf að
snúast í kringum alla og minnumst
við þess sérstaklega hvað okkur
fannst sniðugt að gefa honum viska-
stykki í jólagjöf. Ástæðan var einfald-
lega sú að í hvert skipti sem fjölskyld-
an kom saman að borða eða til þess
eins að drekka kaffi, þá var afi ekki
lengi að skella viskastykki á öxlina og
byrja að vaska upp. Ekki má gleyma
því að í hvert skipti þegar við kvödd-
um þá fór hann alltaf í skápinn bakvið
hurðina og náði í hvítt Wrigleys
tyggjó eða marglitað mentos og ekki
skipti máli hvort við vorum fjögurra
ára eða tvítug, alltaf fengum við nest-
ið okkar. Einnig voru ferðir hans í
Björnsbakarí vinsælar því þá máttum
við búast við því að hann kæmi í heim-
sókn með rúnstykki og marmara-
köku. Svona var hann afi, alltaf að
gleðja aðra.
Við kveðjum afa Kolla með söknuði
en minningarnar munu hlýja okkur
um ókomna tíð.
Halla, Eyjólfur og Valdimar.
Við eigum bágt með að trúa því að
afi Kolli sé farinn frá okkur og það er
með miklum söknuði sem við setj-
umst niður til að skrifa nokkur orð.
Það er svo margt sem við viljum
segja enda áttum við mjög góðan afa,
en erfitt er að koma því á blað.
Við komum inn í fjölskylduna fyrir
sjö árum og afi tók strax á móti okkur
með mikilli hlýju eins og við hefðum
alltaf verið barnabörnin hans. Alltaf
sýndi hann okkur sömu ást og um-
hyggju og litla bróður okkar sem var
barnabarn hans.
Við munum ekki eftir afa öðruvísi en
brosandi að grínast eða með góðlátlega
stríðni. Hann kom alltaf hlaupandi ef
einhver af okkur krökkunum fór að
skæla eða meiddi sig. Hann var oftast
með eitthvert afabarnið í fanginu rugg-
andi, syngjandi eða spjallandi. Alltaf
var hann á þönum í kringum okkur ef
það var eitthvað sem hann gat gert fyr-
ir okkur.
Afi og amma áttu það oft til að fara
með barnabörnin upp í sumarbústað
og voru þá stundum þrjú þeirra fjög-
urra ára eða yngri, þá var sko gaman.
Þetta voru sannkallaðar ævintýraferð-
ir, við vorum að „hjálpa þeim“ við gróð-
urinn og moka möl. Síðan var farið í
nestisferðir í eins langa göngu og litlir
fætur gátu farið, farið í heita pottinn,
grillað og yngstu börnin oft svæfð af
afa sínum sem söng þau í svefn.
Um síðustu páska þegar öll fjöl-
skyldan var saman komin upp í sum-
arbústað var afi orðinn mikið lasinn,
samt var hann alltaf að brasa eitthvað,
hann vildi alltaf hafa mikið að gera en
samt gaf hann sér alltaf tíma til að
kíkja oft í heimsókn til okkar allra.
Hann var yndislegur maður sem
við elskuðum mjög heitt og missirinn
er mikill.
Löng þá sjúkdómslegan verður,
lífið hvergi vægir þér,
þrautir magnast, þrjóta kraftar,
þungt og sárt hvert sporið er,
honum treystu, hjálpin kemur,
hann af raunum sigur ber.
Drottinn læknar, – Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(Sig. Kristófer Pétursson.)
Guð blessi minningu afa Kolla, hún
mun lifa að eilífu.
Andri Kristinn, Tanya
Sjöfn og Davíð Ernir.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Elsku Kolli. Þegar ég kvaddi þig
mánudaginn 10. júní þá vissi ég ekki
að ég væri að kveðja þig í síðasta sinn.
Ég hefði kysst þig svo miklu meira og
faðmað þig fastar ef ég hefði vitað
það. Ég var að skreppa í stutta 5 daga
ferð og við ætluðum að hittast svo
hress og kát aftur. Auðvitað vissi ég
að þú værir veikur en það hvarflaði
ekki að mér að þú færir svo skyndi-
lega.
Ég var bara 5 ára þegar þú komst
inn í mitt líf. Þú komst með henni
Ernu systur vestur á Stapa. Hvað það
var alltaf spennandi og skemmtilegt
þegar þið komuð. Þú tókst þátt í öllu
með okkur, bæði leik og starfi. Þú
varst alltaf svo mikill prakkari og
tókst upp á ýmsum prakkarastrikum.
Þið komuð á hverju sumri, fyrst á
Stapa og svo til Ólafsvíkur, og alltaf
var sprellað og eitthvað skemmtilegt
gert saman. Svo fluttum við til
Reykjavíkur og heimili ykkar Ernu
hefur verið eins og mitt annað heimili.
Já, við höfum í gegnum árin tekið
þátt í sorg og gleði saman. Síðustu ár-
in höfum við fjölskyldurnar dvalið
saman eina viku á ári á Stapa. Þessar
samverustundir eru mér ógleyman-
legar. Fyrir nokkrum vikum sátum
við saman úti á svölum hjá þér og þú
hafðir á orði hversu gaman væri nú að
skreppa vestur, ég jankaði því og
sagði: við förum í sumar. En áður en
að því kom, Kolli minn, þá varst þú
kallaður annað. Ég veit að það hefur
verið tekið vel á móti þér, allir vinirnir
og ættingjarnir sem farnir voru á
undan þér. Já, þú átt marga vini á
báðum stöðum. Vini sem þótti svo
vænt um þig og sakna þín mikið hér á
jörðu og svo aðra sem fagna þér hin-
um megin.
Elsku Erna, Eyjólfur, Brynja, Ella
Kæja, Otti, Árni, Gústa og fjölskyld-
ur, missir ykkar er mikill og megi Guð
gefa ykkur styrk í ykkar miklu sorg.
Guð geymi þig kæri vinur
Margrét Kristinsdóttir (Magga).
Eyjólfur var hressilegur blær í
þessu lífi, það gat alveg gustað um
hann en hann gat líka alveg farið
hægt og hljótt ef með þurfti.
Heiðarlegur, tryggur og einlægur í
framgöngu og langt frá því að vera
skoðanalaus á mönnum eða málefn-
um.
Ungur strákur sem var að komast
á unglingsárin hafði strítt harkalega
strák einum, sem Eyjólfur þekkti vel.
Það líkaði Eyjólfi illa og hringdi í
gerandann og sagði honum að svona
höguðu menn sér bara alls ekki.
Var þetta gert af snerpu og rétt-
sýni af Eyjólfs hálfu og þegar samtal-
inu var að ljúka og gerandinn búinn
að skammast sín nóg, sagði Eyjólfur:
„Jæja, þetta er búið mál, þetta má
ekki koma fyrir aftur“ og svo stóð.
Gerandinn hafði fengið sína dýr-
mætu lexíu og gleymir henni aldrei og
minnist hennar sem góðverks af Eyj-
ólfs hálfu og kennslustund í því
hvernig fólk skal umgangast hvort
annað.
Það var ekkert verið að pakka hlut-
unum inn í einhverjar orðaumbúðir
eða verið að fara í kringum hlutina
eins og heitan graut, það var gengið
beint til verks.
Og þannig gaf Eyjólfur öðru sam-
ferðafólki sínu í þessu lífi gjafir með
nærveru sinni.
Á Hótel Sögu, þar sem Eyjólfur
starfaði lengi sem kjallaravörður, var
hann einn af hornsteinunum.
Tryggur og hjálpsamur styðjandi
hótelsins og starfsmannafélagsins og
alltaf tilbúinn að rétta hjálparhönd og
vílaði ekki fyrir sér aukaviðvik eða
margs konar stuðning og var sko ekk-
ert að telja það eftir sér.
Kom fram eins við alla og í minn-
ingunni er brosið hans og nærveran,
sterk áminning um kærleika til handa
öðrum.
Tíðindunum um krabbameinið tók
hann af æðruleysi, sagði hverjum sem
heyra vildi og leiðarljósið hans var að
taka því sem að höndum bæri eins og
það væri.
Mér þykir sárt að geta ekki fylgt
þessum góða samferðarmanni til
grafar en bið Guð að blessa minn-
inguna um hann og blessa og styrkja
hana Ernu eiginkonu Eyjólfs, sem
var hans styrka stoð, börnin þeirra,
tengdabörnin, barnabörnin, systkini
Eyjólfs og alla fjölskylduna og vinina
í þeirra sorg og söknuði.
Sigurður Arnarson,
Bandaríkjunum.
Fallinn er frá vinur minn Eyjólfur
Kolbeins. Eyjólf og konu hans Ernu
hef ég þekkt um alllangt skeið. Þau
hafa verið meðal minna bestu sam-
verkamanna í félagsstörfum um ára-
bil. Það var gott að umgangast Eyjólf
og vinna með honum. Alúðlegri og
kurteisari mann hef ég vart kynnst.
Hann hafði jákvæða lund og hafði
þann eiginleika að hrífa fólk með sér
með sérstakri háttvísi.
Eyjólfur Kolbeins hefur nánast frá
stofnun Framsóknarfélags Seltjarn-
arness verið einn af máttarstólpum
þess. Lengi var hann í stjórn félags-
ins og stundum formaður. Hann sótt-
ist sjálfur ekki eftir vegtyllum en
hvatti þeim mun meir til dáða þá sem
stóðu í eldlínunni á hverjum tíma. Ég
kynntist Eyjólfi Kolbeins þegar mín
stjórnmálaafskipti hófust á Seltjarn-
arnesi laust fyrir 1990. Þá hafði verið
tekin sú ákvörðun að bjóða fram Nes-
listann í fyrsta skipti. Í kosningastarfi
okkar var Eyjólfur reiðubúinn að
taka hvað það að sér sem gera þurfti.
Hann skipulagði starfið og tók þátt í
því af mikilli fórnfýsi. Eyjólfur hafði
þegar ég kynntist honum yfir 30 ára
reynslu af stjórnmálastarfi og kosn-
ingum. Hann átti mikinn þátt í fræg-
um sigri Framsóknarmanna á Sel-
tjarnarnesi árið 1962 þegar 2
fulltrúar fengust kjörnir í hrepps-
nefnd sem í þá daga var 5 manna.
Þau hjón Eyjólfur og Erna Kolbeins
tóku virkan þátt í öllu félagsstarfi
Framsóknarflokksins á Seltjarnarnes-
inu. Eftir að Eyjólfur og Erna fluttu til
Reykjavíkur fyrir nokkrum árum tóku
þau áfram þátt í starfi okkar. Þegar ég
lít til baka rifjast upp kosningastarf,
þorrablót og góugleði þar sem Eyjólf-
ur starfaði og skemmti sér meðal vina.
Erna og Eyjólfur voru afar samhent
hjón. Þau studdu hvort annað í fé-
lagsstörfunum. Erna hefur verið mikill
drifkraftur í félagsstarfi á Nesinu. Sat
lengi í sóknarnefnd og var formaður
kvenfélagsins um tíma. Í öllum þessum
störfum studdi Eyjólfur konu sína af
miklum krafti.
Nú við leiðarlok vil ég þakka Eyjólfi
mikilvægt framlag hans til starfa okk-
ar framsóknarmanna á Seltjarnarnesi
og afar góð og eftirminnileg kynni.
Ég votta Ernu, börnum þeirra
hjóna, barnabörnum og öðrum ætt-
ingjum og vinum mína innilegustu
samúð.
Siv Friðleifsdóttir.
Kveðja frá
kvenfélaginu Seltjörn
Í litlu bæjarfélagi eins og Seltjarn-
arnes er skiptir miklu máli að vel tak-
ist til við stofnun þeirra félaga sem
beita sér fyrir velgjörðarmálum eins
og við stofnun kvenfélagsins í bæn-
um, en það var stofnað 3. apríl 1968.
Fljótlega valdist til forustu Erna
Kristinsdóttir Kolbeins og stýrði hún
félaginu í á annan áratug. Félagið
blómstraði á þessum árum og mörg
og knýjandi verkefni voru tekin fyrir.
Það er margt hér í bæjarfélaginu sem
kvenfélagið hefur til heilla unnið. Allt
hefur þetta krafist útsjónarsemi og
mikillar vinnu.
Öll þau ár sem Erna var formaður
og í forustusveit voru ótal verkefni
framkvæmd. Eiginmaður hennar,
Eyjólfur E. Kolbeins, kom þar oft við
sögu og annaðist verkefni sem hann
leysti af hendi með dugnaði sínum og
vandvirkni.
EYJÓLFUR E.
KOLBEINS