Morgunblaðið - 25.10.2002, Síða 38

MINNINGAR
38 FÖSTUDAGUR 25. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
leiktækið í hverfinu og laðaði til sín
mörg börn, há sem lág. Tveggja ára
syni mínum fannst ekkert skemmti-
legra en að fara á trampólínið. Eitt
sinn gætti Elín hans og ætlaði að
gæta hans í klukkustund, en þegar
hún var liðin og gott betur, bankaði
Elín, skælbrosandi, kafrjóð og móð.
,,Úff, ég ætlaði aldrei að koma hon-
um heim, hann var svo óþekkur.“
Breki hafði skemmt sér svo vel að
hann vildi ekki fara heim.
Minningarnar um ykkur systur
eru óteljandi margar og hjálpa mikið
í þessari miklu sorg.
Elsku Anna, takk fyrir allt sem þú
gerðir fyrir Aldísi Eik. Þú varst ótrú-
lega dugleg að flækjast með þær út
um allt, aldrei var það tiltökumál að
hafa aukabarn með í för.
Nú eru þið allar komnar til Ellu
frænku, eins og Aldís Eik sagði.
Takk fyrir samveruna! Ég og fjöl-
skylda mín biðjum góðan Guð að
veita fjölskyldu, aðstandendum og
vinum ykkar styrk í sárri sorg.
Björg Ársælsdóttir.
Það var fyrir rúmum tuttugu árum
að leiðir okkar Þórdísar Önnu lágu
fyrst saman er við unnum saman á
skyndibitastað í Kópavogi. Ég fimm-
tán og hún sautján. Við könnuðumst
við hvor aðra frá því að við vorum
saman einn vetur í Gagnfræðaskól-
anum í Mosfellsbæ. Í nokkra mánuði
leigðum við saman herbergi í Breið-
holtinu. Það var skemmtilegur tími
og um leið lærdómsríkur. Hún var
ákveðin, dugleg og ósérhlífin. Þegar
við bjuggum saman var líkamsrækt-
aráhugi hennar að vakna. Hún dró
mig út að skokka en ákafinn var svo
mikill í henni að þetta var nú frekar
spretthlaup heldur en skokk. Ég
gleymi heldur aldrei hjólatúrnum
okkar, en að honum hlógum við oft.
Þessi litli hjólatúr okkar spannaði öll
hverfi borgarinnar og hálfan Kópa-
voginn. Þetta var Þórdís Anna,
smáhjólatúr og borgin og næsta ná-
grannasveitarfélag þrædd endanna á
milli. Eftir að sambúð okkar lauk
varð smáhlé á vinskap okkar. Hann
endurnýjuðum við svo eftir nokkur
ár og var eins og við hefðum aldrei
skilist að.
Svona var það alltaf hjá okkur. Við
vorum ekki í daglegu sambandi en
sama hversu langt leið á milli heim-
sókna eða símtala þá var alltaf eins
og við hefðum heyrst í gær. Þórdís
Anna og stelpurnar fluttu svo heim
frá Noregi fyrir ári. Við hittumst
nokkuð oft síðustu vikurnar og
þakka ég fyrir þær stundir núna. Síð-
asta skiptið sem ég hitti Þórdísi var
stuttu fyrir þetta hræðilega slys.
Hún kom heim til mín kvöld eitt, rétt
kíkti inn, gat því miður ekki stoppað,
þetta var á virku kvöldi og stelpurn-
ar þurftu að komast í háttinn. Þær
mæðgur höfðu verið að vitja leiðis
Ellu Rutar og annarra ástvina. Aldr-
ei hvarflaði það að manni að þetta
væri í síðasta skipti sem ég sæi þær á
lífi. Skemmtileg fjölskylduferð vest-
ur á land sem endaði með skelfilegu
slysi. Maður skilur ekki tilganginn,
fyllist reiði, reiði yfir því að ung móð-
ir og ungar dætur hennar fá ekki að
vera lengur hjá okkur.
Ég votta fjölskyldu Þórdísar
Önnu, Kristni og hans fjölskyldu og
Ásgeiri mína dýpstu samúð. Megi
Guð gefa ykkur styrk á þessum erf-
iða tíma.
Kristrún (Krissa).
Elsku Elín. Við eigum svo bágt
með að trúa því að þú komir ekki aft-
ur í skólann, en við vitum að nú ert þú
orðin engill hjá guði ásamt mömmu
þinni og Mirru systur þinni.
Það var alltaf mikið líf og fjör í
kringum þig. Þú áttir mörg áhuga-
mál, t.d. voru dýr í miklu uppáhaldi
hjá þér. Þú tókst upp á því að mæta
með tuskudýr í skólann vegna þess
að þú máttir ekki taka hundana þína
og hamstrana með þér og ekki leið á
löngu þar til það var orðið aðalæðið í
bekknum. Einnig varst þú mjög góð í
fimleikum og áttir ekki erfitt með að
semja og sýna heilu dansana.
Elsku Elín okkar, um leið og við
þökkum þér fyrir samleið og vináttu
færum við fjölskyldu, aðstandendum
og vinum ykkar okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum góðan
guð að styrkja þau í þessari miklu
sorg.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þín bekkjarsystkin í 3.
og 4. HB í Salaskóla.
Elsku Anna, Elín og Mirra. Guð
geymi ykkur, umvefji allri sinni hlýju
og gefi ykkur sinn frið.
Enginn mannlegur máttur fékk
við neitt ráðið og það er erfitt að
horfast í augu við það hvað veruleik-
inn getur verið kaldhæðinn.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
Hnigin er sól í sjó.
Sof þú í blíðri ró.
Við höfum vakað nóg.
Værðar þú njóta skalt.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
(Jóhann Jónsson.)
Elsku Kristinn Pétur, Hanna
Maja, Birkir Már og Elsa Karen, Ás-
geir, Iðunn og Sólveig, mínar inni-
legustu samúðarkveðjur til ykkar og
annarra aðstandenda. Guð styrki
ykkur, blessi og varðveiti á þessari
miklu sorgarstundu.
Í skugga vængs þíns verði mitt skjól þar til
áþján þessi er yfirgengin.
(Ensk bænabók.)
Ólöf Marín Úlfarsdóttir.
Elsku Elín, Mirra og Anna.
Takk fyrir allt sem þið hafið gert
fyrir mig og ég þakka líka fyrir að
hafa fengið að kynnast ykkur. Mér
þótti svo mikið vænt um ykkur þó að
ég hafi aldrei sagt það. Allar stund-
irnar sem við áttum saman eru núna
geymdar í huganum mínum. Ég man
eftir því þegar við vorum á trampól-
íninu í fyrsta sinn, mamma ykkar
setti það upp og við urðum svo glað-
ar. Svo kom hún með melónubita
handa okkur og við réðumst á skál-
ina, en síðan sáum við að það mundi
ekki ganga svo að við skiptum mel-
ónunni á milli okkar. Þetta var rosa-
lega skemmtilegur dagur.
Svo man ég eftir þegar þið fenguð
Dínó og Nölu, hundana ykkar, loks-
ins úr einangrun og voruð svo glaðar.
Fyrir stuttu fenguð þið síðan tvo
dverghamstra til viðbótar.
Síðan gerðist það að frænka ykkar
Ella Rut dó í bílslysi og þá söknuðuð
þið hennar svo mikið, enda var hún
uppáhaldsfrænkan ykkar og var oft
að passa ykkur og líka að hoppa með
okkur á trampólíninu. Við lékum
okkur mikið saman enda vorum við
vinkonur, frænkur og bekkjarsystur
í Salaskóla og það eru bara nokkrir
dagar síðan Elín var hjá mér og við
lékum okkur saman og borðuðum
saman. En allt í einu eruð þið ekki
lengur hér og allt hefur breyst svo
skyndilega og ég skil það ekki.
Núna vona ég að ykkur líði vel með
Ellu Rut og að þið séuð að hoppa á
trampólíni allar saman á himnum.
Guð geymi ykkur og passi ykkur.
Ég trúi því að þið séuð núna orðnar
fallegir englar á himninum. Núna
finnið þið ekki til eftir það sem gerð-
ist og eruð allar heilbrigðar. Ég
sakna ykkar mikið og geymi minn-
ingarnar um ykkur í hjartanu mínu
alla ævi.
Ástarkveðjur, ykkar
Halldóra Birta.
Elsku Mirra, manstu þegar við
vorum úti á línuskautum með
hundana þína Dínó og Nölu? Og þeg-
ar að við vorum að labba með
hundana og tína skeljar.
Það var svo gaman að leika við þig.
Þú varst besta, besta vinkona mín,
við gerðum svo margt saman.
Manstu þegar ég sagði við mömmu
að þú værir að fara í réttar og þú
fórst að hlæja og sagðir maður segir
ekki réttar heldur réttir. Núna ertu
örugglega að passa öll dýrin hjá
Guði.
Ég sakna þín.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson.)
Þessi bæn var uppáhaldsbænin
þín, þú fórst alltaf með hana áður en
þú fórst að sofa.
Guð geymi þig, þín besta, besta
vinkona
Aldís Eik.
Við kynntumst Elínu og Mirru
nánast þegar þær fæddust en þá
bjuggu þær í Svíþjóð, hittum við þær
þá sjaldan. Þegar þær komu til
landsins komu þær oft í heimsókn því
mömmur okkar voru bestu vinkonur.
Þær voru alltaf frekar feimnar
fyrst en það lagaðist alltaf strax.
Þegar Elín og Mirra fluttust til Ís-
lands kynntumst við þeim betur og
gerðum margt skemmtilegt saman,
fórum í sund, reyndum að veiða kan-
ínur, hoppuðum á trampólíninu sem
þær áttu, fórum í keilu og margt
margt fleira.
Mirra var mikill dýravinur og átti
hún heilan dýragarð, svo ekki sé tal-
að um alla bangsana sem hún átti.
Elín var meiri íþróttakona og var
hún í fimleikum. Fórum við einmitt
að sjá hana sýna með Gerplu síðast-
liðið vor, hún ætlaði alltaf að byrja í
dansi og var það aðallega út af fal-
legu kjólunum.
Síðast þegar við sáum stelpurnar
var okkur boðið í mat til þeirra. Þeg-
ar við vorum búin að borða horfðum
við saman á sjónvarpið, var þá Mirra
með hamsturinn sinn í höndunum á
meðan og var að gæla við hann. Þetta
er kvöld sem aldrei mun renna úr
huga okkar. Þessar tvær ungu döm-
ur voru alltaf kátar og munum við
sakna þeirra mikið.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Þeirra vinir
Ásgrímur Geir og Bjarki
Þór Logasynir.
Klukkan er 6.20 á mánudags-
morgni og hópur kvenna að mæta á
átaksnámskeið hjá Önnu Dís. En
Anna Dís kom ekki og enginn svaraði
í símann. Þetta vakti strax slæma til-
finningu því að Anna Dís hafði alltaf
verið áreiðanleg og það var mjög
ólíkt henni að mæta ekki til kennslu.
Einhverra hluta vegna fórum við
strax að tengja það við hræðilegt slys
sem orðið hafði á sunnudeginum en
vonuðum sannarlega að grunurinn
væri úr lausu lofti gripinn. Stuttu
síðar fengum við upplýsingar um að
grunur okkar átti sér stoð í raun-
veruleikanum.
Anna Dís hóf störf sem þolfimi-
kennari hjá Hress í júní síðastliðn-
um. Hún vildi kenna mikið og kenndi
meira en nokkur annar kennari hér
við stöðina. Hún sagðist ekki þreyt-
ast þrátt fyrir mikla vinnu því það
sem hún gerði væri ekki fyrir hana
heldur fyrir alla hina í tímanum.
Anna Dís var þannig mjög gefandi og
ósérhlífin. Þannig fólk er gott að hafa
nálægt sér. Það var þó ljóst frá upp-
hafi að hún skipulagði alla vinnu sína
út frá dætrum sínum tveimur sem
hún vildi vera sem mest með.
Anna Dís var kraftmikil og sam-
viskusöm og sérlega vinsæll kennari.
Það var mikið áfall fyrir starfsmenn
og viðskiptavini Hress að fá þau
sorglegu tíðindi að mæðgurnar hefðu
lent í slysi. Við héldum í vonina og í
lok hvers tíma kveiktum við á kert-
um og sendum okkar sterkustu
strauma til Önnu Dísar og dætra
hennar meðan þær lágu á spítalan-
um. Það er erfitt að hugsa sér að
sterk og hraust manneskja eins og
Anna Dís geislandi af heilbrigði og
lífsþrótti geti svo skyndilega horfið
af sjónarsviðinu. Það að ung kona í
blóma lífsinns eins og hún og ungar
dætur hennar geti verið horfnar úr
þessum heimi svo skyndilega minnir
mann óneitanlega á hversu dýrmæt-
ur hver dagur er.
Starfsmenn og viðskiptavinir
Hress votta aðstandendum sína
dýpstu samúð.
Linda, Jón og starfsfólk Hress.
Nýr skóli. Nýr bekkur. Nýr kenn-
ari. Elín var ein af fáum í bekknum
sem hafði reynslu af því að hafa verið
í nýja skólanum. Hún byrjaði í Sala-
skóla í fyrrahaust, ásamt systur
sinni, þegar skólinn tók til starfa. Þá
var hún nýflutt frá Noregi þar sem
hún hafði verið í skóla áður.
Haustið hefur gengið mjög vel, El-
ín var eftirvæntingarfull að kynnast
enn nýjum félögum og læra meira í
dag en í gær. Hún var vandvirk og
vildi skilja og fræðast, hún spurði
nánari spurninga ef hún vildi vita
betur. Hún vildi ávallt gera eins vel
og hún gat og stundum meira en ætl-
ast var til.
Elín hafði sérstaklega liprar og
fallegar hreyfingar. Hún var ákaf-
lega hreyfisnjöll eins og við í Sala-
skóla köllum það. Fim eins og köttur
klifraði hún upp til að gera hæsta
turn úr trékubbum sem sést hafði í
bekknum. Hún átti líka auðvelt með
að semja dansa og sýna ásamt bekkj-
arsystrum sínum.
Það er stór missir að góðri stúlku.
„Við áttum eftir að leika okkur svo
mikið saman“, sagði einn bekkjar-
félagi Elínar í sorg sinni. Við vitum
að góður Guð tekur opnum örmum á
móti Elínu, Mirru systur hennar og
mömmu þeirra. Þess biðjum við.
Minning þeirra lifir.
Margrét og Hulda
kennarar.
Það ríkti mikil sorg á meðal nem-
enda og starfsfólks í Salaskóla föstu-
daginn 11. október síðastliðinn.
Mirra Blær, Elín Isabel og móðir
þeirra höfðu látist deginum áður af
völdum áverka sem þær hlutu í bíl-
slysi. Leiðir okkar Mirru lágu saman
fyrir rúmu ári. Mirra var þá nýflutt
frá Noregi ásamt móður sinni og
systur og var að hefja nám við Sala-
skóla.
Mirra var lengur en margir aðrir
nemendur að aðlagast í nýjum skóla
en aðlögunin var hæg og góð. Það
vakti hjá mér sérstaka ánægju þegar
hún var farin að valhoppa um ganga
skólans með sitt fallega bros. Upp
frá því fengum við að kynnast hinum
mörgu kostum sem Mirra bjó yfir,
þar á meðal hennar einstöku kímni-
gáfu.
Mirra hafði mikinn áhuga á dýrum
og var hún mikill dýravinur. Hún
sagði mér oft skemmtilegar sögur af
hundunum sínum og Elínar. Mirra
var góður námsmaður og metnaðar-
gjörn og æfði hún sig að lesa m.a.
með því að lesa fyrir dýrin sín. Hún
var ljúfur og skemmtilegur nemandi
sem á sinn sérstaka hátt öðlaðist
stóran sess í huga og hjarta þeirra
sem kynntust henni.
Ég kveð Mirru Blæ með söknuði
og megi góður Guð styrkja föður
hennar og aðra ættingja og vini á erf-
iðum tímum.
Berglind Þyrí, kennari.
Fyrir rúmu ári rann fyrsti skóla-
dagurinn í Salaskóla upp. Sjötíu og
fimm eftirvæntingarfullir og prúð-
búnir nemendur voru mættir. Í þeim
hópi voru systurnar Mirra Blær og
Elín Isabel, nýfluttar til landsins. Á
fyrstu vikunum voru krakkarnir að
kynnast hver öðrum og okkur starfs-
fólki skólans. Mirra og Elín voru ekki
bara að kynnast nýjum skóla og nýj-
um félögum, þær höfðu búið lengi er-
lendis og voru á vissan hátt að kynn-
ast nýju landi. Fljótlega varð til
notalegt og gott samfélag í okkar
litla skóla. Allir þekktu alla, allir gátu
leikið sér saman. Vinatengsl mynd-
uðust og góður kunningsskapur.
Mirra og Elín buðu krökkum á
trampólínið sitt, sem allir krakkarnir
í hverfinu höfðu séð eða heyrt um.
Þær voru líka oft úti að leika við snjó-
hvítu hundana sína. Þær voru ljúfar
og fallegar stelpur sem okkur öllum
þótti vænt um.
Móðir þeirra, Þórdís Anna, studdi
þær af krafti og hún lagði sig fram
um að tengjast skólanum með hag
stelpnanna sinna fyrir brjósti. Hún
vildi umfram allt leggja okkur lið við
að gera skólann eins góðan og mögu-
legt væri.
Í einu vetfangi voru þær hrifnar
frá okkur í hræðilegu slysi, Mirra
Blær, Elín Isabel og móðir þeirra
Þórdís Anna. Það ríkir mikil sorg í
Salaskóla en við hugsum hlýlega til
þeirra. Við þökkum fyrir þann góða
tíma og skemmtilegu stundir sem
þær voru með okkur. Þær eiga stað í
hjörtum okkar allra. Við sendum föð-
ur Mirru og Elínar og aðstandendum
öllum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum Guð að styrkja þá
í þeirra miklu sorg.
Starfsfólk Salaskóla.
Anna Dís kvaddi ekki með kossi,
hún valdi að fara með dætrum sínum
sem voru augljóslega hennar mesti
auður. Þær voru gullmolar okkar
allra sem við nú sárt söknum.
Anna Dís var einstök manneskja,
góður kennari, vel gefin og dugleg.
Hún var samviskusöm og sem
rekstrarstjóri Planet Sport tókst
hún á við daglegan rekstur af þeirri
atorku sem fáum er gefin. Það sem
einkenndi hana var fórnfýsi og mikil
vinnugleði. Hún var nýflutt heim frá
Noregi og tókst af dugnaði á við þau
vandamál og það óöryggi sem fylgir
því að flytjast búferlum og setjast
aftur að á Íslandi. Hún fór á milli
skóla til þess að finna dætrum sínum
bara það besta og það var eingöngu
fyrir þær og þeirra velferð sem hún
stóð upp úr eins og hetja. Fallegar
teikningar dætra hennar til mín
sýndu að Anna Dís var ötul við að
kenna þeim að gefa og varðveiti ég
þessar myndir sem og tárin sem ég
nú felli, líkt og bónina um að þetta sé
ekki satt.
Í ólýsanlegum vanmætti þeirra
staðreynda að við fáum þær aldrei
allar til baka biðjum við starfsfólk
Planet Pulse þeim Guðs blessunar
um alla eilífð.
Síðast héldum við Anna Dís hvor
utan um aðra við jarðarför bestu vin-
konu hennar og frænku, Elínar, í
sumar en Elín lést einnig í bílslysi.
Þar sást best styrkur þessarar konu
sem leiddi móður sína bugaða af sorg
að kistu ástríkrar dótturdóttur. Móð-
ur sem nú kveður á nýjan leik dóttur
og tvö barnabörn.
„Vér vitum ekki, hvers við eigum að biðja,
en sjálfur andinn biður fyrir oss með and-
vörpum, sem ekki verður orðum að komið.“
(26. vers.)
Elín leit mikið upp til Önnu Dísar
og vann sem kennari hjá henni í Nor-
egi og hér heima. Þær voru tengdar
órjúfanlegum böndum þeirra sem
elska án skilyrða. Nú hafa þær báðar
ratað veginn til Guðs og vaka yfir
syrgjendum, unnusta, fjölskyldu og
vinum.
Þú kvaddir dætur þínar ekki með
kossi, þú beiðst eftir að þær kæmust
á leiðarenda og fórst svo strax af stað
sjálf. Ekkert í þessum heimi getur
lýst þér betur en þessi ákvörðun þín.
Læknavísindin töldu að þú yrðir
áfram hér, í þessum fjötrum holds-
ins, en þú hélst nú ekki og eins og
ávallt voru dætur þínar mikilvægari
en allt annað. Þú fórst með.
„Guð býður öllum – af sérhverri þjóð, kyn-
kvísl, tungu og lýð – vist í eilífðarríki sínu.“
(Op. 14, 6–7.)
Með þessum orðum Biblíunnar og
samúð til handa öllum ástríkum að-
standendum, vinum og kunningjum
og með góðmennsku þína, Anna Dís,
til eftirbreytni kveð ég þig; konu sem
stóð allt af sér og ákvað sjálf sín ör-
lög við feigðarósinn. Guðsríki væri
fátækara án ykkar allra.
Jónína Ben.
ÞÓRDÍS ANNA
PÉTURSDÓTTIR, ELÍN
ÍSABELLA OG MIRRA
BLÆR KRISTINSDÆTUR