Morgunblaðið - 25.10.2002, Qupperneq 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. OKTÓBER 2002 39
✝ Gísli Ólafssonvar fæddur 21.
júní 1926 í Reykja-
vík. Hann lést á
Landsspítala Foss-
vogi 20. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Ólína Jó-
hanna Pétursdóttir
og Ólafur Jón Jónas-
son. Hann var ellefti
í röð þrettán systk-
ina.
Eiginkona Ólafs er
Aðalheiður Sigur-
jónsdóttir frá Vest-
mannaeyjum, f. 16.
maí 1926. Foreldrar hennar voru
Kristín Óladóttir og Sigurjón Sig-
urðsson. Börn Ólafs og Aðalheið-
ar eru: 1) Margrét, f. 15.12. 1953,
gift Hauki Halldórssyni, synir
þeirra eru Gísli, f. 12.7. 1976,
unnusta Halldóra Svavarsdóttir,
Arnar, f. 4.12. 1979, og Daði, f.
2.2. 1990. 2) Grettir, f. 8.6. 1957,
kvæntur Sigríði Magnúsdóttur,
börn þeirra eru: a)
Halldóra Guðríður,
f. 19.9. 1975, unnusti
Sigmar Hafsteinn
Lárusson, dætur:
Sandra Sif Ingólfs-
dóttir, f. 17.3. 1995,
og Guðlaug Birta, f.
15.4. 2002, b) Davíð,
f. 23.8. 1980, dóttir
Sóley Dögg, f. 22.10.
1999, og c) Elma, f.
30.8. 1984. Stjúp-
dóttir Gísla er Guð-
rún Kristín Antons-
dóttir, f. 27.10. 1945,
börn hennar eru: a)
Freyr, f. 27.5. 1973, unnusta Vera
Víðisdóttir, og b) Aðalheiður
Stella, f. 6.12. 1987.
Gísli vann ýmis störf en lengst
af hjá Landhelgisgæslunni eða
þar til hann lét af störfum árið
1995.
Útför Gísla verður gerð frá Ár-
bæjarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Gísli Ólafsson hóf störf hjá Land-
helgisgæslunni sem bifreiðarstjóri
um 1964. Þótt starfstitillinn léti lítið
yfir sér var starfið sem Gísli innti af
hendi yfirgripsmikið. Hann var sá
fyrsti sem þessu starfi gegndi frá því
Landhelgisgæslan varð að sjálf-
stæðri stofnun árið 1952 og má því
segja að Gísli hafi allt frá byrjun
mótað þetta starf. Hann vann sér
fljótt traust og trúnað yfirmanna
sinna auk þess sem starfsfélagar
hans hjá Gæslunni mátu hann mikils.
Starfsemi Gæslunnar var dreifð, eins
og hún er enn, með höfuðstöðvar á
Seljaveginum sem miðpunkt. Á þess-
um tíma var Skipaútgerð ríkisins
enn með bókhald og fjármál Gæsl-
unnar, varðskipin staðsett við Ing-
ólfsgarð og fluggæslan á Reykjavík-
urflugvelli. Öllu þessu þurfti Gísli að
sinna og er það því ekki ofsögum
sagt að hann hafi verið á ferð og flugi
flesta daga vikunnar á milli þessara
staða. Oft var handagangur í öskj-
unni þegar t.d. varðskip var að koma
eða fara, fluggæslan þurfti að láta
sækja varahlut út á Keflavíkurflug-
völl eða skrifstofan þurfti að koma
bréfi upp í ráðuneyti í einum hvelli
og hver aðili fyrir sig taldi sitt mál
mest áríðandi. Þá kom oftast til
kasta Gísla að greiða úr þeim málum
þannig að allir yrðu ánægðir og tókst
honum það oftast því hann var snill-
ingur í að fá menn á sitt band þannig
að allir fóru ánægðir frá borði. Gísli
var ófeiminn við að láta jafnt háa sem
lága heyra skoðanir sínar á mönnum
og málefnum og þótt stundum gæti
hvesst í þeim umræðum taldi Gísli,
þegar umræðum var lokið um við-
komandi menn eða mál, að málið
væri út úr myndinni og ekki meira
um það. Það var ekki langt í létta
skapið hjá Gísla, hann hafði góða frá-
sagnarhæfileika með léttu ívafi sem
kom öllum í gott skap sem á hann
hlustuðu auk þess sem hann sjálfur
hafði gaman af að heyra aðra segja
frá og gat þá hlegið hressilega ef vel
var sagt frá. Gísli Ólafsson starfaði
hjá Landhelgisgæslunni af trúnaði í
30 ár, eða þar til hann lét af störfum
vegna aldurs árið 1994. Starfsmenn
Landhelgisgæslunnar söknuðu Gísla
þegar hann lét af störfum og ekki er
að efa að hann hafi saknað félaganna
og starfsins, þótt erilsamt hafi það
verið á köflum. Það sýndi hann best
með því þegar hann, ásamt fleirum,
vann að stofnun Öldungaráðsins,
sem er félag eldri starfsmanna
Landhelgisgæslunnar og Sjómæl-
inga, sem hættir eru störfum. Hann
var kosinn í fyrstu stjórn félagsins
og endurkjörinn alla tíð síðan. Í Öld-
ungaráðinu starfaði Gísli vel að mál-
efnum félagsins og var að venju
hrókur alls fagnaðar þegar svo bar
undir. Nú er þessi ágæti vinur og fé-
lagi horfinn sjónum en hans mun
verða minnst meðal félaga Öldung-
aráðsins með vinsemd og virðingu.
Fyrir hönd félaga Öldungaráðsins
vottum við eftirlifandi eiginkonu
Gísla Ólafssonar, Aðalheiði Sigur-
jónsdóttur, börnum og öðrum ástvin-
um hans okkar dýpstu samúð.
Blessuð veri minning Gísla Ólafs-
sonar.
Fyrir hönd félaga í Öldunga-
ráðinu,
Helgi Hallvarðsson,
Jón Magnússon.
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég þakka Gísla Ólafssyni langa sam-
leið sem samherja í Íþróttafélaginu
Fylki.
Kynni okkar hófust á upphafsár-
um félagsins í hverfi þar sem menn
voru í byggingabasli og höfðu í nógu
að snúast öðru en að hugsa um
íþróttir.
Ungt fólk í hverfinu þrýsti mjög á
að íþróttafélag yrði starfandi og
Fylkir var stofnaður. Mér er minn-
isstætt þegar ég var að þjálfa nokkra
hópa í knattspyrnu af veikum mætti
við lélegar aðstæður að Grettir sonur
Gísla æfði með.
Við töpuðum oft stórt á þeim árum
og fáir fylgdust með leikjum félags-
ins.
Gísli hringdi í mig að afloknu einu
stórtapinu og var óhress með getu
liðsins.
Ég jánkaði því en bar við manna-
skorti til stuðnings félaginu.
Frá þeirri stundu varð Gísli mikil
hjálparhella, keyrði liðsmenn út og
suður og hafði hátt á línunni þegar
hann brýndi liðið til dáða.
Allt til síðasta dags mætti Gísli á
völlinn og gladdist yfir góðum ár-
angri.
Oft er erfitt að meta hvað menn
hafa gert fyrir félög en eitt er víst að
liðsmenn á borð við Gísla hafa gert
Fylki að því stórveldi sem það er í
dag og þessi þáttur í lífshlaupi Gísla
lifir með okkur Fylkismönnum.
Aðalheiði og öllum ættingjum
sendi ég innilegar samúðarkveðjur
og vona að minningin um góðan
dreng verði þeim huggun harmi
gegn.
Með Fylkiskveðju,
Theódór Óskarsson.
Góður Fylkismaður er genginn.
Gísli Ólafsson var ötull fylgismaður
Fylkis allt frá stofnun félagsins fyrir
35 árum. Hann var einn frumbyggj-
anna í Árbæjarhverfinu og ómetan-
legur bakhjarl Fylkis á fyrstu árum
þess.
Gísli fylgdi Gretti syni sínum á
flesta leiki og nutum við félagar
Grettis góðs af. Hann var oftast á
stórum sendiferðabíl með sætum en
oft var um langan veg að fara á leiki.
Á þessum tímum var það fátítt að
feður fylgdust með íþróttaleikjum
barna sinna og man ég ekki eftir öðr-
um pabba í kringum okkur strákana
en Gísla. Hann var okkur ákaflega
góður og átti það til að verðlauna
okkur eftir leiki ef hann taldi okkur
hafa unnið til þess.
Ég og Grettir, sonur Gísla, vorum
góðir vinir sem strákar og var ég tíð-
ur gestur á heimili hans og Aðalheið-
ar. Síðar eignaðist ég tengdaforeldra
sem voru nágrannar þeirra og þann-
ig hélst samband okkar í Glæsibæn-
um. Gísli var stríðinn og fékk ég iðu-
lega að kenna á því en hafði bara
gaman af því, það var aldrei illa
meint.
Lengi vel heilsaði Gísli mér alltaf
með því að hafa yfir setningu sem ég
sagði einu sinni í sjónvarpsþætti sem
afi minn stýrði: „Afi, myndirnar eru
komnar“. Þetta þótti okkur báðum
alltaf jafn fyndið.
Gísli mætti á alla leiki meistara-
flokks Fylkis í knattspyrnu sem
hann mögulega gat. Oftast var stór-
fjölskyldan með í för og alltaf kaffi-
brúsinn. Ég sá Gísla síðast nú í haust
uppi á Skaga á leik ÍA og Fylkis.
Kaffibrúsinn og glettnin var með í
för en Gísli greinilega mikið veikur.
Ég vona að hann hafi séð strákana
okkar vinna bikarmeistaratitilinn í
síðasta leik sumarsins.
Ég vil að lokum þakka Gísla fyrir
allar samverustundir okkar um leið
og ég sendi fjölskyldu hans innilegar
samúðarkveðjur.
Íþróttafélagið Fylkir þakkar Gísla
ómetanlega samfylgd allt frá stofnun
félagsins til æviloka.
Örn Hafsteinsson,
framkvæmdastjóri Fylkis.
GÍSLI
ÓLAFSSON
✝ Jón SnælandHalldórsson
fæddist í Ytra-
Krossanesi við Akur-
eyri 13. febrúar
1927. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri
mánudaginn 21.
október síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Halldór Jónsson,
verkamaður og
bóndi, f. 11. nóvem-
ber 1906, d. 1. febr-
úar 1964, og Hrefna
Pétursdóttir hús-
móðir, f. 23. júní 1907, d. 27.
október 1994. Systkini Jóns eru
Þórarinn, f. 4. júní 1928, Hreinn,
f. 20. október 1929, og Lily, f. 25.
nóvember 1930.
Kona Jóns er Torfhildur Stein-
grímsdóttir húsmóðir, f. 5. júní
1931. Foreldrar hennar voru Ósk
Jórunn Árnadóttir, verkakona og
húsmóðir, f. 15. júlí 1896, d. 9.
nóvember 1985, og Steingrímur
Steinþórsson, búnaðarmálastjóri
og ráðherra, f. 12. febrúar 1893,
d. 14. nóvember 1966. Sonur Jóns
og Torfhildar er Halldór Jónsson
forstjóri, f. 22. nóvember 1950,
kona hans er Þorgerður Jóhanna
Guðlaugsdóttir að-
stoðarskólastjóri, f.
10. september 1951.
Synir þeirra eru:
Jón Torfi læknir, f.
28. janúar 1972,
kona hans er Lára
Halldóra Eiríksdótt-
ir kennari, f. 23.
apríl 1973, synir
þeirra eru Halldór
Yngvi, f. 25. apríl
1999, og Elvar Örn,
f. 10. febrúar 2002,
og Guðlaugur Már
sölumaður, f. 17.
apríl 1973, kona
hans er Elva Sigurðardóttir
hjúkrunarfræðingur, f. 9. mars
1972, dóttir þeirra er Arna Rún,
f. 7. apríl 1995.
Jón ólst upp í foreldrahúsum
en hugurinn stefndi snemma til
sjós. Hann stundaði ýmis sjó-
mannsstörf á unglingsárum og
síðar með sínu aðalævistarfi, sem
var við vöruflutningaakstur.
Hann var mörg sumur við síld-
veiðar og alla tíð átti hann trillu
sem hann gerði út, eftir því sem
aðstæður leyfðu á hverjum tíma.
Útför Jóns verður gerð frá
Glerárkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Sofðu rótt, elsku Jón afi.
Arna Rún, Halldór Yngvi
og Elvar Örn.
Í dag kveðjum við þig elsku afi og
vonum að þú hafir nú fengið þá hvíld
sem þurftir orðið á að halda.
Áður en þú veiktist varstu fullur af
lífskrafti og dugnaði. Það sem þú
dyttaðir að bátnum þínum og hugs-
aðir vel um hann. Það var líf þitt og
yndi að vera niðri í Bót. Það var svo
gaman að koma þangað til þín og sjá
hvað öllu var vel við haldið og hver
hlutur á sínum stað eins og þú vildir
alltaf hafa það. Þegar þú svo opnaðir
kistuna og gaukaðir harðfisk að litlu
börnunum ljómuðu þau af ánægju.
Ekki var síður gott að koma heim til
ykkar Toddu ömmu þar sem manni
var ætíð tekið opnum örmum og mað-
ur fann svo vel fyrir væntumþykju
ykkar.
Við kveðjum þig með trega en leit-
um meðal annars huggunar í því að
kannski hafi vantað einhvern „þarna
uppi“ til þess að veiða kvótann þar og
þú trillukarlinn því verið kallaður til.
Elsku afi megi guð vaka yfir Toddu
ömmu og styrkja hana í sorginni.
Minningin um þig lifir í hjörtum okk-
ar.
Jón Torfi og Lára,
Guðlaugur Már og Elva.
Frændi minn Jón, eða Lilli eins og
ég hef alltaf kallað hann, hefur kvatt
þetta jarðlíf. Það kom mér ekki mjög
á óvart þar sem hann hafði verið mik-
ið veikur síðustu mánuði. En alltaf er
það þannig að vonast er til að sjúk-
dómurinn víki fyrir viljastyrk þess
sem berst við hann. En frændi minn
varð að lúta í lægra haldi.
Minningar hrannast upp, og efstar
eru mér í huga minningar frá því þeg-
ar ég var lítil stelpa í Reykjavík og
frændi kom til Reykjavíkur. Hann ók
flutningabílum til margra ára milli
Akureyrar og Reykjavíkur. Þá kom
hann alltaf í heimsókn. Það var eins
og íbúðin fylltist því hann var stór
persóna, röddin sterk og hláturinn
léttur og ljúfur. Hann gantaðist mikið
við litlu stelpuna sem hann kallaði
alltaf frænku. Hvað segir frænka? var
alltaf viðkvæðið. Mér þótti svo und-
urvænt um þennan mann, föðurbróð-
ur minn, sem keyrði svo stóran bíl,
svo langar leiðir og var alltaf svo kát-
ur og hress og svo sagði hann líka að
ég væri uppáhaldsfrænkan hans. Mér
þótti nú ekki lítið til þess koma. Ég
man líka svo vel faðmlagið hans þegar
amma var jörðuð og ég kom til að
vera við jarðarförina hennar. Það var
stór faðmur og hlýr sem umvafði mig.
Þetta var Lilli frændi minn. Alltaf
jafn hlýr og notalegur og fyrir það
verð ég honum ævinlega svo þakklát.
Ég bið Guð að leiða hann um ljóss-
ins vegi og þakka honum samfylgdina
í næstum 50 ár. Mínar innilegustu
samúðarkveðjur til Torfhildar, Hall-
dórs og Þorgerðar og fjölskyldu,
pabba míns, Diddu og Tóta.
Halldóra Hreinsdóttir.
Látinn er á Akureyri Jón Halldórs-
son vöruflutningabílstjóri og trillu-
karl, eftir harða baráttu við erfiðan
sjúkdóm.
Ég átti því láni að fagna að kynnast
Jóni sem ungur drengur og njóta vin-
áttu hans og trausts alla tíð. Það er
sérstakt við þessi kynni að þau gáfu
mér annan góðan vin, sem er sonur
hans Halldór og hans fjölskylda. Oft-
ar er það, að vinátta barna leiði til
kynna og vináttu við foreldrana. Jón
eða Lilli eins og hann var oft nefndur
af vinum átti litla útgerð og var oft í
samstarfi við föður minn og afa og
þeirra útgerð. Þar kynntist ég Jóni og
síðar Halldóri syni hans og oft feng-
um við félagarnir að hoppa um borð
og taka þátt í ævintýrunum, sem
fylgdu sjónum.
Jón sinnti starfi sínu sem vöru-
flutningabílstjóri og lagði bílnum oft á
tíðum um lengri eða skemmri tíma,
þegar vel fiskaðist, og sótti þá sjóinn.
Í akstrinum var hann þekktur fyrir
aðgæslu og öryggi. Allir vissu að
vörur og varningur voru í öruggum
höndum hjá honum. Hann fór vel með
allt sitt og vildi hafa alla hluti í föstum
skorðum.
Stundum var hann þungur á brún
og einþykkur og vildi hafa sína að-
ferð, sem hann þekkti og treysti.
Þennan þátt í fari hans virtu menn því
þeir sem þekktu hann vissu um þá
einlægni og drenglund sem að baki
bjó.
Að baki ákveðnum svip bjó alla tíð
glettni og bjart blik í augum.
Jón var sannur vinur vina sinna.
Hann var greiðvikinn og hjálpsamur
og það veit ég, að hann lagði mörgum
lið, sem minna máttu sín, án þess að
nokkru sinni væri haft orð á því. Jón
talaði aldrei af sér um menn eða mál-
efni.
Þau Jón og Torfhildur kona hans
létu öðrum eftir mannamót og mann-
fagnaði. Þau völdu sér lífstakt þar
sem fjölskyldan og rósemd mannlífs-
ins réðu för.
Þegar stærri fyrirtæki fóru að
sinna vöruflutningum ákvað Jón að
skipta um vettvang og snúa sér alfar-
ið að sjónum. Þar var hann sæll og
glaður og naut þess að mega sigla um
Eyjafjörðinn, sem hann þekkti öðrum
betur. Breytt umhverfi fiskveiðanna
tók á margan hátt frelsið sem áður
var. Margir tala hátt um þetta kerfi
og nota stór orð en Jón kunni að laga
sig að nýjum háttum. Hann lét sér
nægja í umræðunni, að segja, að ef til
vill væri þetta óheppilegt kerfi.
En nú stendur báturinn hans á
kambi og honum hefur verið gefinn
annar bátur, sem sannarlega hlýtur
byr til lands eilífðarinnar. Jón hafði
með einstæðu ærðuleysi tekist á við
erfiðan sjúkdóm. Hann kvartaði í
engu og þegar við feðgar heimsóttum
hann um síðustu mánaðamót á
sjúkrahúsinu á Akureyri fór ekki á
milli mála, að hann þráði hvíld.
Kveðja hans var með þeim hætti, að
við vissum allir að þetta yrði síðasta
kveðjan. Þakkir hans og einlæg orð
verða geymd í hjörtum okkar og
minna okkur áfram á drenglund hans
og mannkosti.
Torfhildi, Halldóri, Þorgerði,
Nonna, Gulla og þeirra fjölskyldum
biðjum við Guðs blessunar.
Guð blessi minningu Jóns S. Hall-
dórssonar.
Pálmi Matthíasson.
JÓN S.
HALLDÓRSSON