Morgunblaðið - 17.10.2003, Blaðsíða 10

10 | FÓLKIÐ | FÖSTUDAGUR 17|10|2003 MORGUNBLAÐIÐ
– Halló! Halló! Pétur!
Blaðamaður var búinn að gefast upp á að bíða, en snýr við og
gengur aftur að kjallaraíbúðinni við Hringbraut. Ragnar Kjart-
ansson stendur glaðbeittur í dyrunum. Hann heilsar blaðamanni
og er blautur á höndunum.
– Ég var á klósettinu, segir hann og hlær. En ég náði að þvo
mér, bætir hann við uppörvandi.
Yellow Submarine Bítlanna ómar um litlu íbúðina, þar sem
Ragnar býr með kærustunni, Dóru Jóhannsdóttur leiklist-
arnema.
– Þú heldur ekki stór matarboð í þessari íbúð.
– Ekki svo stór, en við höldum stór partý, svarar Ragnar. Við
höfum komið 60 manns inn í íbúðina, en þá standa allir. Sem er
gott, því þá verða þeir að dansa.
Ragnar fer fram í eldhús og byrj-
ar að laga kaffi, en blaðamaður
biður hann bara um vatn. Eftir
nokkra leit að glasi réttir Ragnar
honum vatn í kokkteilglasi frá
1920.
– Hvar fékkstu það? spyr blaða-
maður hissa.
– Fyrrverandi gaf mér það, svarar hann og skellihlær.
– Já, lífið, segir blaðamaður heimspekilega.
– Livet, segir Ragnar heimsborgaralega.
Í stofunni er gítar á sófanum og bækur af öllu sauðahúsi í hill-
unum. Ragnar sest ekki niður fyrr en langt er liðið á samtalið.
Hann labbar um með pípuna í munninum og er að leita að kveikj-
ara. Þar til hann gefst loksins upp og hlammar sér á stólinn.
– Þetta er búið að vera óttalegt glamsumar. Við Trabantmenn
erum búnir að vera á rokkferðalagi um allar trissur. Hápunkt-
urinn var samt tónleikaferð um Evrópu þar sem við
hituðum upp fyrir Gus Gus. Það var tóm hamingja, því
við fengum að vera hljómsveit og aka á milli staða í
rokkrútu með suddalega skemmtilegum hópi. Við
verðum líka að hita upp fyrir þá á Airwaves á laug-
ardagskvöld.
– En þú ert myndlistarmaður.
– Já, ég er bæði í myndlist og tónlist. Þetta er af
sama meiði, – kemur hvort tveggja héðan, segir hann
og strýkur magann á sér.
– Ég hélt alltaf að þú færir út í leiklist.
– Nei, það stendur ekki til. En ég nota leikinn í
myndlistinni, mest í gjörningum. Það er orðið svo al-
gengt að hræra saman listgreinum að það er hætt að
heyra til tíðinda; þetta er bú-
ið að vera svona síðan á sjö-
unda áratugnum.
– Er plata í bígerð?
– Já, Trabant er að vinna
að plötu, en það á eftir að taka tíma.
Hinsvegar eru Funerals að gefa út plötu
fyrir jólin. Það verður sami bömmerinn og áður. Eins og Toggi
segir: Rokk og ról er eftirvæntingin fyrir kvöldið, en kántrý eft-
irsjáin.
– Er þér alvara?
– Já, mjög mikil... í alvöru talað, segir hann þegar hann sér
svipinn á blaðamanni. En ég spila oft á kómíkina; það gerist
óvart. Það er bara í eðli mínu og maður á aldrei að hindra eðli
sitt.
– Í hverju liggur alvaran?
– Ég nefni sem dæmi verkið sem ég sýndi í Nýlistasafninu,
Dauðinn og börnin. Það er í
grunninn af grafalvarlegum
meiði. Í myndlist vinnur maður
sig úr tilfinningum sem eru
óskemmtilegar, eins og dauð-
anum. Það er leið til að deyfa
sársaukann.
– En kómíkin er ekki langt und-
an.
– Best er að vita ekki hvort þú
hefur. Eins og amma segir, mér
leiðist ekkert meira en fyndni.
Stundum gerist það að verk verð-
ur bara fyndið og þá er það öm-
urlegt.
– Ertu ekkert að vinna á striga?
– Mig langar alltaf til að mála,
en svo þegar ég byrja langar mig
til að gera eitthvað annað. Þetta
er vítahringur sem ég er fastur í.
– Eru sýningar framundan?
– Ég verð á sýningu í Ósló í nóvember sem Gjörningaklúbb-
urinn er að skipuleggja. Svo verðum við Magnús Sigurðsson
með sýningu á listahátíð, sem við vinnum út frá trúnaðinum á
milli okkar sem vina og listamanna. Þetta er svolítið væmið, –
en samt flott, flýtir hann sér að segja.
Kokkteilglasið er tómt og kafbátatónar Bítlanna fylgja blaða-
manni úr kjallaraíbúðinni og upp á yfirborðið.
„And our friends are all aboard/Many more of them live next
door/And the band begins to play“.
|pebl@mbl.is
Morgunblaðið/Ásdís
LEIÐIST
FYNDNI
STUNDUM GERIST ÞAÐ AÐ
VERK VERÐUR BARA FYNDIÐ
OG ÞÁ ER ÞAÐ ÖMURLEGT.
TEIKNINGIN ROKK
OG RÓL ER Í ANDA
AIRWAVES.
Tókýó, borgin mín, er borg hljóðanna. Á hverj-
um degi aka syngjandi fisk- og grænmetissal-
ar um Takanawa, hverfið mitt, og kynna vöru-
úrvalið. Daglega á slaginu fimm útvarpar
hátalarakerfi vissu lagi og minnir þannig stóra
sem smáa á að degi sé farið að halla.
Fyrir kosningar aka frambjóðendur um bæ-
inn með stóreflis gjallarhorn og tíunda ágæti
sitt, þeir eiga líka til að stinga höfðinu út um
gluggann, heilsa kumpánlega og lyfta a.m.k.
tveimur fingrum. Þegar blíð kvenrödd hefur til-
kynnt um litabreytingu á gangbrautarkörlum
eru leikin lög við ljósin sem minna ýmist á út-
fararsálma, brúðarmarsa eða „Öxar við ána“.
Vörubílar eru útbúnir þannig að þegar bíl-
stjóri hyggst breyta um stefnu segir rödd veg-
farendum frá áformum hans. Lestarstöðvar
leika sitt sérstaka lag áður en lestardyr
lokast, það er mál manna að Shimbashi-lagið
sé best. Rúllustigar og lyftur láta ekki sitt eftir
liggja, segja fólki á hvaða hæð það er og vara
það við hættum sem fylgja notkun. Raftækja-
verslanir hafa kveikt á sem flestum tækjum
og oft grípur starfsfólk í míkrófón til að koma
lofsyrðum um þau á framfæri, verði og gæð-
um.
Vinsældapopp glymur í verslunarhverfum
þar sem afgreiðslufólk býður viðskiptavinum
góðan dag, afsakar biðina, þakkar viðskiptin
og komuna í viðstöðulausri romsu.
Allt það sem ég hefði áður flokkað sem há-
vaðamengun og umhverfisáreiti af verstu sort
er nú sjálfsögð og kærkomin umgjörð um
hvunndaginn og felur í sér öryggi, kyrrð og ró.
Það er helst að gargið í krákunum fari fyrir
brjóstið á mér, það er ófögnuður af náttúrunn-
ar hendi og minnir ekkert á uppáhalds gang-
brautarlagið mitt, „dirrindí“.
LÍFIÐ Í TÓKÝÓ
GUNNLAUG GUÐMUNDSDÓTTIR