Vísir - 07.02.1981, Síða 4

■4
VÍSIR
Laugardagur 7. febrúar 1981

UXSKORNAR
LIKKISTUR
'Frásaga eftir Truman Capote um fjölda
morö í bandarlskum smábæ — 1. hluti
Bandaríski rithöfundurinn
Truman Capote hefur nú
sent frá sér nýja bók eftir
langt hlé. Capote varð
frægur fyrir bækur eins og
Með köldu blóði en í henni
sást fyrst hinn sérkennilegi
stíll hans sem kenndur
hefur verið við blaða-
mennsku og margir hafa
siðan líkt eftir, þar á meðal
einhver versti óvinur
Capotes, Norman AAailer.
Nýja bókin heitir Music for
Chameleons, Tóníist fyrir
kamelljón, og í henni eru 14
„smásögur" eða frásagnir.
Við birtum hér eina þeirra,
Handcarved Coffins, eða
Útskornar líkkistur, en
framhald verður í næstu
blöðum. Fullyrða má, að
enginn verði svikinn af
Capote að þessu sinni.
Mars 1975. Smábær i
einu vesturrikjanna.
Miðstöð fyrir kúabýlin
sem umlykja hann. 1
bænum búa innan við
10 þúsund manns, þar eru tólf kirkjur og tvo
veitingahús. Kvikmyndahús stendur þögult
og yfirgefið á Main Street, þar hefur ekki
verið sýnd biómynd i 10 ár. Eina hótelinu
hefur sömuleiðis verið lokað og næturgist-
ingu er aðeins að fá á Prairie Motel.
Mótelið er hreinlegt, herbergi eru upp-
hituð en þar með eru kostir þess upptaldir.
Maður sem heitir Jake Pepper hefur búið
þar i næstum fimm ár. Hann ér 58 ára, ekk-
ill sem á fjóra uppkomna syni. Hann er
fremur hávaxinn, vel á sig kominn likam-
lega og litur út fyrir að vera 15 árum yngri
en hann er. Hrokkið hárið og dularfullt
brosið gefa honum svip galgopalegs
stráklings.
Jake Pepper er leynilögreglumaður á
vegum fylkisstjórnarinnar. Við hittumst
fyrst fyrir milligöngu sameiginlegs vinar
en árið 1972 skrifaði hann mér bréf og sagð-
ist vera að vinna að morðmáli sem mér
þættief tilvill áhugavert. Ég hringdi i hann
og næstu þrjú árin ræddumst við við á
nokkurra mánaða fresti. Að lokum stóðst
ég ekki lengur mátið en tók mér ferð á
hendur vestur á bóginn til að geta metiö
málsatvik sjálfur.
Þannig stóð á þvi, að þétta kalda mars-
kvöld sat ég i mótelherbergi Jake Pepper
og spjallaði við hann. Herbergið var vist-
legt, enda hafði hann búið þar i tæp 5 ár eins
og ég sagði áðan, myndir af fjölskyldu hans
og bækur i hundraðatali. Margar þeirra
voru um borgarastriðið i Bandarikjunum,
aðrar eftir Dickens, Melville, Trollope eða
Mark Twain. Jake sat á gólfinu með kross-
lagða fætur og viskiglas við hlið sér. Fyrir
framan hann var skákborð og hann handlék
taflmennina annars hugar.
TC: Það sem mér finnst merkilegast er,
að enginn virðist vita neitt um þetta mál.
Það hefur ekki komist i hámæli.
JAKE: Þaö á sér sinar skýringar.
TC: Mér hefur aldrei tekist að fá sam-
hengi i máliö. Það er eins og púsluspil sem
nokkur stykki vantar i.
JAKE: Hvar eigum við að byrja?
TC: A byrjuninni.
JAKE: Gáðu þarna i efstu skrifborðs-
skúffuna. Sérðu litla pappakassann? Opn-
aðu hann.
(I kassanum var ofurlitið likkista. Hún
var fagurlega útskorin úr léttum balsam-
viði, alveg óskreytt, en þegar maður opnaði
hana kom i ljós að hún var ekki tóm. í henni
var ljósmynd af miðaldra pari að ganga
yfir götu. Það sýndist auglýst af myndinni
að skötuhjúin höfðu ekki haft hugmynd um
að verið væri að mynda þau.)
Þessi litla likkista. Það má liklega kalla
hana byrjunina.
TC: Og ljósmyndin?
JAKE: George Roberts og konan hans.
George og Amelia Roberts.
TC: Herra og frú Roberts. Auövitað
Fyrstu fórnarlömbin. Hann var lögfræðing-
ur?
JAKE: Hann var lögfræðingur og einn
góðan veðurdag (10. ágúst 1970) færði
pósturinn honum pakka. Þessa litlu lik-
kistu. Með ljósmyndinni innan i. Roberts
var kærulaus, hann sýndi þetta nokkrum og
lét eins og einhver væri aðgera gabb að sér.
Einum mánuði siðar voru þau George og
Amelia mjög dauð.
TC: Hvenær tókst þú málið að þér?
JAKE: Undireing. Klukkutima eftir að
likin fundust var eg sendur með tveimur
strákum af skrifstofunni að rannsaka mál-
ið. Þau voru ennþá i bilnum þegar við kom-
um. Og snákarnir sömuleiðis. Þvi gleymi
ég aldrei. Aldrei.
TC:Biddu við. Lýstu þessu nákvæmlega.
JAKE: Roberts-hjónin áttu engin börn.