Morgunblaðið - 29.03.2004, Síða 31

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 29. MARS 2004 31
✝ Guðmundur MárBrynjólfsson
fæddist í Andrésfjós-
um á Skeiðum 5. jan-
úar 1925. Hann lést
á Líknardeild
Landakotsspítala 20.
mars síðastliðinn.
Móðir Guðmundar
var Una Ingimund-
ardóttir, f. 4.12.
1904, d. 27.5. 2000,
og fósturfaðir hans
var Jón Ágúst Ket-
ilsson, f. 8.8. 1908, d.
16.2. 1987.
Guðmundur
kvæntist árið 1951 Halldóru Guð-
laugu Kjartansdóttur, f. 28.4.
1924, d. 13.4. 1987. Dætur þeirra
tvær eru Una María, f. 27.10.
1950, gift Halldóri
Jónassyni, f. 16.5.
1949 og Sólrún
Erla, f. 6.2. 1954,
gift Reyni Krist-
óferssyni, f. 24.3.
1954. Dóttir Hall-
dóru er Sesselja
Þorbjörg Jónsdóttir,
f. 18.2. 1949, gift
Hallvarði Ferdin-
andssyni, f. 8.5.
1941.
Frá árinu 1990
hefur Guðmundur
verið í sambúð með
Sigríði M. Þorbjarn-
ardóttur, f. 3.8. 1927.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Faðir minn er dáinn. Hann lést
eftir frekar stutta legu á líknardeild
Landakotsspítala. Ég hef oft sagt
við vini mína „Það eina sem ég ætl-
ast til lífsins er að dóttir mín lifi
mig.“ þá hugsaði ég ekki út í það að
ég ætti eftir að upplifa það að missa
föður minn ekki eldri en hann varð.
Pabbi fæddist að Andrésfjósum á
Skeiðum 5. janúar 1925. Móðir hans
var Una Ingimundardóttir. Stjúpi
hans Jón Ágúst Ketilsson gekk hon-
um í föðurstað á unga aldri og var
ávallt kært með þeim. Framan af
ævi sinni dvaldi hann að mestu hjá
afa sínum og ömmu í Andrésfjósum,
þeim Ingimundi Guðmundssyni og
Maríu Gísladóttur og þótti honum
alla tíð einstaklega vænt um þau svo
og um öll systkyni ömmu.
Eftir grunnskólapróf hóf hann
nám í bifvélavirkun hjá Sveini Eg-
ilssyni. Hann lauk sveinsprófi sem
bifvélavirki frá Iðnskólanum í
Reykjavík um tvítugt og fékk meist-
araréttindi þremur árum síðar.
Fljótlega eftir það hóf hann störf
hjá Vegagerð ríkisins og starfaði
þar í um 20 ár sem bifvélavirki, síð-
an hjá Bílaleigunni Fal í nokkur ár,
en síðustu 20 ár starfsævinnar
starfaði hann við viðgerðir hjá Hita-
veitu Reykjavíkur. Um tíma sat
hann í stjórn bræðrafélags Bústaða-
sóknar og var meðhjálpari og
kirkjuvörður í Bústaðakirku í nokk-
ur ár eftir að kirkjan var byggð.
Pabbi og mamma Halldóra G.
Kjartansdóttir giftu sig í janúar
1951. Fljótlega eftir gifingu fluttu
þau á Hverfisgötu 104D þar sem
þau bjuggu í um 10 ár. Í kringum
1955 byrjuðu þau að byggja hús í
Háagerði 77. Fjárráð þeirra voru
lítil og aðgangur að lánsfjármagni
lítill. Á þessum árum vann pabbi á
verkstæðisbíl hjá Vegagerðinni við
viðgerðir um allt land og var mikið í
burtu. Öllum frítíma utan vinnu í
mörg ár varði hann í að byggja
Háagerðið, en við fluttum inn vorið
1961, sex árum eftir að hafist var
handa við bygginguna.
Undir 1970 fór að rætast úr fjár-
hagslega hjá þeim. Þau elskuðu að
ferðast og náðu að fara til flestra
land í Evrópu áður en mamma dó
1987. Pabbi lét ekki staðar numið
eftir það, hann hélt áfram að
ferðast, en hann fór með okkur
Agnesi dóttur minni til Spánar sum-
arið eftir að mamma dó. Sumar af
bestu endurminningum mínum um
hann eru frá þeirri ferð. Þá held ég
að við höfum bæði fundið hvað við
vorum lík og hvað við áttum margt
sameiginlegt. Hann átti eftir að
ferðast víða eftir það m.a. heilmikla
ferð til Taílands og Kína og víðar.
Árið 1990 hóf hann sambúð með
Sigríði M. Þorbjarnardóttur og áttu
þau saman 14 góð ár. Sigga á íbúð á
Spáni og þangað hafa þau farið einu
sinni til tvisvar á ári og þar elskaði
pabbi að vera, auk þess komu þau
sér upp góðum húsbíl sem þau hafa
notað í margar ferðir innanlands.
Pabbi var alla ævi heilsuhraustur
þar til hann greindist með með
krabbamein árið 2002. Hann var
skorinn upp þá um sumarið og náði
sér ágætlega. Þau Sigga fóru þrisv-
ar til Spánar eftir það. Veikindi
hans tóku sig upp aftur síðastliðið
haust, en þá var ekkert lengur hægt
að gera. Ég er þakklát fyrir þann
aukatíma sem hann fékk eftir að-
gerðina. Hann var alla sína ævi létt-
ur í lund og undi sér vel í góðra vina
hópi. Hann var greiðvikinn maður
og var alltaf tilbúinn að hjálpa öðr-
um ef hann mögulega gat.
Þó að það sé ávallt erfitt að
kveðja þann sem manni þykir vænt
um, er ennþá sárara að horfa uppá
þá sem maður elskar þjást. Þegar
þannig er komið verður dauðinn
líkn.
Elsku Sigga mín, megir þú öðlast
styrk til að ganga eina ferðina enn í
gegnum ástvinamissi.
Elsku pabbi minn, ég vil þakka
þér fyrir allt.
Erla.
Í dag er borinn til grafar afi minn
og nafni Guðmundur Már. Afi var
uppalinn í Andrésfjósum á Skeiðum
en flutti síðar til Reykjavíkur. Hann
lærði bifvélavirkjun og vann í mörg
ár hjá Vegagerð ríkisins en lauk
sinni starfsævi hjá Hitaveitu
Reykjavíkur. Hann kynntist ömmu,
Halldóru Kjartansdóttur og byggðu
þau sér hús í Háagerði í Bústaða-
hverfinu. Þau eignuðust tvær dætur
saman.
Þetta var lítil en samheldin fjöl-
skylda og margar af æskuminning-
um mínum tengjast afa og Háagerð-
inu. Hann átti t.d. alltaf kók og
Miranda á flöskum niður í kjallara
sem hann gaf okkur krökkunum og
ætíð gaf hann sér tíma til að leika
við okkur. Ég var alltaf mjög mikið
með honum enda fannst ömmu ég
vera svo óþekkur að hún sendi mig
alltaf með afa. Ekki taldi hann það
eftir sér enda var ég eini strákurinn
í hópi barnabarnanna og þar að auki
skírður í höfuðið á honum.
Afi var afskaplega nýtinn maður
og vildi helst engu henda. Enda var
margt sem leyndist hjá honum þ. á
m. fjölmargir símar sem hann hafði
sankað að sér í gegnum tíðina. Það
var mesta sportið hjá syni mínum
að fara upp á loft hjá langafa og fá
að grúska svolítið í dótinu hans, þar
var m.a. að finna uppstoppaðan ref,
gamla „sjóræningjabyssu“ og ýmsa
minjagripi frá mörgum löndum. Afa
fannst einnig afskaplega gaman að
ferðast, hann fór reglulega til út-
landa en ekki síður fannst honum
gaman að ferðast um Ísland.
Það er varla til sá staður á land-
inu sem hann hafði ekki komið til.
Árið 1987 lést amma snögglega
eftir stutt veikindi og var það mikið
áfall fyrir afa. Seinna kynntist hann
Sigríði Þorbjarnardóttur og bjuggu
þau í Breiðagerði. Húsið í Háagerð-
inu var honum þó alltaf jafnhjart-
fólgið, enda byggði hann það sjálfur,
og vildi hann ekki selja það. Hann
var því mjög ánægður í sumar er
við tókum húsið í gegn, það var hon-
um mikilvægt af vita af því í lagi.
Ég á eftir að sakna afa og þá ekki
síður eldri sonur minn sem var
mjög hændur að langafa enda var
hann duglegur að lauma smá aur í
vasann. Ég er þakklátur Sigríði fyr-
ir hve vel hún reyndist afa öll þau ár
sem þau voru saman. Guð geymi
þig.
Hvíl þú í friði, afi minn.
Már, Ásta, Vignir Már
og Orri Már.
Elsku besti afi minn, núna ertu
farinn frá mér. Ég á bágt með að
trúa því að ég sjái þig ekki aftur. Í
æskuminningum mínum minnist ég
alltaf þín og ömmu í Háagerðinu
þar sem ætíð var gott að koma og
vel tekið á móti mér. Það var því
mikið áfall þegar amma dó aðeins 63
ára gömul og afi varð einn eftir.
Ein minning situr eftir um góð-
vild afa í minn garð. Eftir að ég
fékk bílpróf kom hann alltaf til mín
og fór með mér er setja átti vetr-
ardekkin undir og tók hann ekki
annað í mál en að borga. Þetta varð
að árlegum viðburði þar til ég var
orðin 25 ára gömul en þá fannst mér
tími til kominn að ég gerði þetta
sjálf.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Elsku afi, þú gerðir svo mikið fyr-
ir mig og mína fjölskyldu í gegnum
árin og þakka ég þér fyrir það og
allar góðu stundirnar sem við áttum
með þér.
Auður.
Afi og ég.
Þannig hefur það alltaf verið í
mínum huga. Við systkinin vorum
mikið hjá ömmu og afa þegar við
vorum lítil og ég var afastelpa. Við
vorum mikið saman niðri í bílskúr,
afi að laga bílinn og ég að teikna bíl-
inn. Á sumrin keyrðum við upp í
sveit þar sem hann ólst upp. Á jól-
um vorum við alltaf heima hjá
ömmu og afa, annars hefðu engin jól
verið fannst okkur systkinunum.
Mér er minnisstæðast hvað hann
var þolinmóður og hans sérstaka
klapp á höfuðið sem endaði ávallt á
nefinu. Góðhjartaðri afa er erfitt að
finna, hann var alltaf nálægt þegar
ég þurfti á hjálp að halda. Þegar
amma dó flutti ég til hans og hélt
honum félagsskap. Ég bjó hjá hon-
um í 5 ár, mjög ánægjuleg ár. Eftir
að ég flutti til Svíþjóðar var sam-
bandið minna, ég heimsótti hann og
sambýliskonu hans þegar ég var á
Íslandi og hringdi nokkru sinnum á
ári. Alltaf var hann hress og kátur.
Með sorg í hjarta kveð ég elsku-
legan afa minn eftir erfið veikindi.
Ég veit að hann hefur það gott núna
og fylgist með mér og Alexander
syni mínum. Ég sakna þín, það
finnst bara einn afi eins og þú.
Ester,
Svíþjóð.
GUÐMUNDUR MÁR
BRYNJÓLFSSON
✝ Þráinn Sigurðs-son fæddist á
Akureyri 11. nóvem-
ber 1912. Hann lést
á Sjúkrahúsi Akra-
ness 18. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Sigurður
Kristjánsson, kaup-
maður og sparisjóðs-
stjóri á Siglufirði, f.
24.10. 1888, d. 11.3.
1977, og Anna Sig-
rún Vilhjálmsdóttir
húsmóðir, f. 18.8.
1888, d. 10.2. 1970.
Þráinn var elstur
fimm systkina. Hin eru: Haraldur
Sigurðsson, f. 3.7. 1914, d. 1.6.
1915, Sigrún Sigurðardóttir, f.
29.9. 1917, d. 3.12. 1932, Sigur-
jóna Sigurðardóttir, f. 8.2. 1919,
d. 8.8. 2001, maki Haukur Krist-
jánsson, og Vilhjálmur Sigurðs-
þeirra eru Melkorka Edda, f. 16.8.
1960, og Freydís, f. 9.12. 1966,
seinni maki Eddu er Bragi Þor-
bergsson, f. 7.7. 1935, dóttir
þeirra er Dagný Þóra, f. 7.9. 1977.
3) Ólöf Guðrún, f. 30.8. 1945, maki
John Nathaniel Allwood, f. 13.9.
1958. Dætur þeirra eru Elísabet
Ólöf, f. 14.6.1986, og Rebekka
Anna, f. 2.3. 1989. Einnig ólu Þrá-
inn og Ólöf upp dótturson sinn,
Þráin Ólaf Jensson, f. 24.8. 1958,
maki Jóhanna Agnarsdóttir, f. 4.1.
1957. Þau skildu, seinni maki Sig-
ríður Hauksdóttir, f. 30.6. 1961,
þau búa í Svíþjóð.
Þráinn fór í Verslunarskóla Ís-
lands og starfaði síðan við versl-
unar- og skrifstofustörf þar til
hann gerðist útgerðarmaður árið
1940. Eftir að hann hætti útgerð á
efri árum vann hann á bæjarskrif-
stofu Akraness og síðan í Bún-
aðarbankanum og við innheimtu
hjá vini sínum Herði Pálssyni bak-
arameistara. Hann var þekktur
skákmaður og bridsspilari.
Þráinn verður jarðsunginn frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
son, f. 14.5.1926, maki
Sigríður Vilhjálms-
dóttir.
Þráinn kvæntist
hinn 6. júní 1936
Ólöfu Júlíusdóttur
húsmóður, f. 22.12.
1911, d. 16.9. 2001.
Foreldrar hennar
voru Júlíus Illugi
Þórðarson, f. 1.7.
1866, d. 19.3. 1965, og
Ólöf Guðrún Gísla-
dóttir, f. 9.10. 1873, d.
11.7. 1936. Dætur
þeirra eru: 1) Anna
Sigrún, f. 26.4. 1937,
maki Ottar Storheim, f. 15.9.
1928, þau búa í Noregi. Börn
þeirra eru Björg Marianne, f. 9.7.
1969, og Ole Thrainn, f. 3.11.
1977. 2) Edda Júlía, f. 27.11. 1938,
maki Freysteinn Þorbergsson, f.
12.5.1931, d. 23.10. 1974. Dætur
Látinn er í hárri elli einn af mín-
um kærustu vinum, Þráinn Sigurðs-
son, útgerðar- og athafnamaður frá
Siglufirði.
Á Siglufirði ólst hann upp hjá
foreldrum sínum en faðir hans var
umsvifamikill í atvinnurekstri og
opinberu lífi þar í bæ. Hann hélt
ungur til náms í Verslunarskóla Ís-
lands í Reykjavík. Hann var af-
burða námsmaður. Eftir að námi
lauk fluttist hann aftur norður til
Siglufjarðar. Með honum fór unn-
usta hans, Ólöf Björg Júlíusdóttir,
sem hann hafði kynnst í Verslunar-
skólanum.
Þar nyrðra tekur hann við út-
gerð, verslun og söltunarstöð föður
síns. Mikil eru um áratuga skeið
umsvif hans í þessum rekstri enda
atvinnulíf í blóma á Siglufirði um
þær mundir.
Til Akraness flyst hann á sjöunda
áratugnum og fer í útgerð með
Þórði Guðjónssyni skipstjóra. Um
1970 hættir hann útgerð og vinnur í
nokkur ár að skrifstofustörfum,
fyrst á bæjarskrifstofum Akranes-
kaupstaðar og síðan hjá Búnaðar-
bankanum þar í bæ. Hjá undirrit-
uðum kemur hann síðan til starfa
og er þá orðinn sjötugur. Vinnur
hann þá við innheimtu reikninga og
bankaviðskipti. Hann starfar hjá
mér um margra ára skeið og leysir
störf sín af hendi með miklum
ágætum svo að ekki verður á betra
kosið, trúr og tryggur með afbrigð-
um.
Þráinn var mikill og landskunnur
taflmaður. Á yngri árum var hann í
fremstu röð íslenskra skákmanna.
Þegar hann var í Verslunarskól-
anum varð hann til að mynda
Reykjavíkurmeistari í skák. Þá fór
hann nokkrar skákferðir til útlanda
með landsliði okkar.
Þráinn Sigurðsson var einnig
mjög góður bridsspilari. Við vorum
spilafélagar mörg ár og oft var
skemmtilegt við spilaborðið. Hann
var mikill keppnismaður og fékk ég
gjarnan orð í eyra ef honum líkaði
ekki alls kostar hvernig gekk við
spilaborðið.
Þráinn hafði mikið yndi af að fara
í berjamó og var það nánast ástríða
hjá honum. Fór hann nær daglega
til berja eftir að ber voru orðin full-
þroskuð. Hann fór þá gjarnan um
Borgarfjörð, í Dali og vestur á firði.
Afabörnin hans í Mosfellsbænum,
þær Lísa og Rebekka, nutu þess vel
því að margar ferðirnar fór hann til
þeirra með berjafötur.
Þráinn Sigurðsson var mikill til-
finningamaður. Hann átti yndislega
konu sem áður er getið. Hún missti
heilsuna upp úr sjötugu og var vist-
uð á Sjúkrahúsi Akraness nokkrum
árum síðar og lifði fram yfir nírætt.
Það var aðdáunarvert hve mikla
umhyggju Þráinn sýndi henni í
veikindum hennar. Hann sat
löngum stundum hjá henni við
sjúkrabeðinn og fór með hana nær
daglega í bílferð meðan heilsa
leyfði. Starfsfólkið á sjúkrahúsinu
hafði oft orð á því hve nærgætinn,
góður og umburðarlyndur hann
var.
Þráinn dvaldist hjá dóttur sinni
Önnu í Noregi í fjögur ár. En heilsu
fór verulega að hraka og síðan um
mitt síðastliðið ár hefur hann verið
á Sjúkrahúsi Akraness.
Ég sé nú á bak kærum vini mín-
um sem ég mun ætíð minnast með
mikilli hlýju. Ég sendi dætrum
hans, barnabörnum, bróður og öllu
venslafólki og vinum innilegustu
samúðarkveðjur.
Hörður Pálsson.
Það var með smá fiðringi í mag-
anum sem ég lagði af stað til Akra-
ness í fyrsta skipti til að heimsækja
foreldra kærustu minnar. Þetta var
fallegur sunnudagur að vori og
margt að sjá í Hvalfirði fyrir Eng-
lending sem var nýfluttur til lands-
ins. En það var strax í upphafi tekið
vel á móti mér og Þráinn byrjaði að
tala ensku við mig til að auðvelda
kynni okkar. Í gegnum árin styrkt-
ust þau kynni og oft heimsótti hann
okkur enda hafði hann yndi af að
keyra bíl og heimsækja dætur sínar
og fjölskyldur þeirra sem bjuggu á
höfuðborgarsvæðinu. Þótt hann
væri ekki mikið fyrir mannfagnað
mætti hann samt alltaf til að taka
þátt í fjölskylduboðum. Þegar dæt-
ur okkar voru litlar var gaman að
fara með honum í berjamó. Hann
kenndi börnum og jafnvel fullorðn-
um að njóta ánægjulegrar samveru
og útivistar við að tína ber. Sum-
arbústaðaferðir með honum voru
skemmtilegar og fræðandi. En ald-
urinn færist yfir okkur öll og þegar
kom að því að hann þurfti smá eft-
irlit flutti hann til okkar og bjó hjá
okkur um hríð. Þá tók við annar
kafli í samskiptum okkar og mér
fannst ég kynnast honum betur. Ég
fékk smám saman nasasjón af
þeirri lífsreynslu sem hann bjó yfir.
Þótt hann væri heimakær hafði
hann ferðast mikið áður fyrr. Sem
unglingur lá hann nokkra mánuði á
spítala í Danmörku, sem ungur
maður ferðaðist hann til Englands
á skákmót, sem útgerðarmaður
dvaldi hann í Hollandi þegar verið
var að smíða fyrir hann skip og sem
bridsspilari keppti hann í Svíþjóð.
Einnig hafði hann ferðast til Þýska-
lands og Austurríkis og eftir að
Anna dóttir hans giftist til Noregs
fór hann gjarnan í heimsókn þang-
að. Langvarandi og erfið veikindi
lífsförunautar hans urðu honum svo
erfið raun að hann virtist byrja að
missa lífslöngun líka. Það var auð-
velt að skynja hve djúpar og ástrík-
ar tilfinningar höfðu einkennt langt
hjónaband þeirra. „Hörkudugleg-
ur“ er orð sem oft er notað um fólk,
en Þráinn var það sannarlega að
mínu mati. Vinna var skemmtileg
og áorkaði hann miklu áður en
hann fór á eftirlaun, kominn vel yfir
sjötugt. Hann var ekki einungis ið-
inn í vinnu, aðal tómstundaiðju sína,
brids og skák, iðkaði hann af sömu
ástríðu. Í hartnær 20 ár reyndist
hann mér góður tengdafaðir og afi
dætra minna, og alltaf munu minn-
ingar um hann lifa með mér.
John Allwood.
ÞRÁINN
SIGURÐSSON