Morgunblaðið - 29.03.2004, Síða 32

MINNINGAR
32 MÁNUDAGUR 29. MARS 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Kæri nágranni og
vinur …
Það er ótrúlegt til
þess að hugsa að þú
hafir kvatt þessa ver-
öld. Hún verður óneit-
anlega fátæklegri án
anda þíns og smitandi
hláturs sem ómar áfram í konungs-
ríki þínu, fjöllunum. Við viljum
þakka þér fyrir kæra vináttu í gegn-
um árin og fyrir allar stundirnar
sem við áttum saman.
Elsku fjölskylda, megi guð
styrkja ykkur í sorginni sem dvelur
nú í hjörtum ykkar, en ljúfar minn-
ingarnar munu færa ykkur birtu og
hlýju.
Elsku Addi, við kveðjum þig með
söknuði þar til við hittumst aftur á
heiðum himnanna ...
Fram í heiðanna ró
fann ég bólstað og bjó
þar sem birkið og fjalldrapinn grær.
Þar er vistin mér góð
aldrei heyrist þar hnjóð
þar er himininn víður og tær.
Guðrún, Dagný,
Stefanía og fjölskylda.
Ég hrökk við og trúði varla að það
gæti verið satt þegar mér var sagt
að Addi á Sölvabakka væri látinn.
Fyrir örstuttu hafði ég hitt hann
hressan og kátan með spaugsyrði á
vör. Þá ráðgerði hann að heimsækja
mig og ræða um ákveðið efni í ritið
Húnavöku. Því miður varð ekki af
þeirri heimsókn.
JÓN ÁRNI
JÓNSSON
✝ Jón Árni Jónsson(Addi) fæddist á
Sölvabakka 7. októ-
ber 1937. Hann lést
9. mars síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Höskulds-
staðakirkju 19. mars.
Það gefur lífinu gildi
að eiga góða og trausta
vini sem alltaf eru
reiðubúnir að bjóða
hjálp og lána verkfæri
og þá alveg án þess að
ætlast til nokkurs í
staðinn. Þannig vinur
var Addi. Maður sem
mátti reiða sig á og
vildi alltaf vel.
Addi var einn af
þessum traustu, dug-
miklu og góðu bænd-
um í héraðinu. Hans
lífsstarf var að byggja
upp jörð sína og rækta
af framsýni ásamt Björgu, sinni
ágætu og dugmiklu konu. Þau nutu
þess í dagsins önn að annast kindur,
kýr og hross og sjá búskapinn
blómgast á Sölvabakka. Þau unnu
sveitinni sinni og þar ólust upp dæt-
urnar þeirra fimm, við holl og nyt-
söm sveitastörf. Þegar þær stækk-
uðu nutu þær góðrar menntunar.
Allar urðu þær stúdentar og héldu
síðan áfram lengra námi en voru þó
alltaf tengdar heimahögunum og ein
þeirra ásamt tengdasyni tók við
búinu af foreldrum sínum í byrjun
þessa árs.
Í fyrstu vissi ég ekki hvað Addi
átti við þegar hann með bros á vör
sagði að hann væri nú ekki alveg
einn við búskapinn því að hann hefði
kvenfélagið sitt en það voru þá dæt-
urnar fimm og Björg, kona hans.
Addi hafði áhuga á ýmsu fleira en
búskapnum. Hann tók mikinn þátt í
félagsmálum í héraðinu og sat lengi
í hreppsnefnd Engihlíðarhrepps.
Sérstaklega fundust mér honum
samt fjallskilamálin í hreppnum
hugleikin en hann var um margra
ára skeið fjallskilastjóri. Hann naut
þess í göngum að komast í takt við
kindur og hross í frjálsræði ís-
lenskrar náttúrufegurðar. Síðan
voru réttirnar honum hátíðisdagar.
Þegar hann gekk í Lionsklúbbinn
á Blönduósi fannst mér ferskur og
hressilegur andi fylgja honum. Þar
var hann ötull og starfssamur félagi
eins og alls staðar þar sem hann
lagði hönd að verki. Addi átti auð-
velt með að vinna með öðrum á sviði
fjölþættra félagsmála í héraðinu og
hægt er að fullyrða að hann var vin-
sæll og vel látinn vegna starfa sinna.
Það er gott að geta minnst þess að
hafa kynnst þessum góða dreng sem
Addi var.
Við hjónin á Kagaðarhóli sendum
Björgu, dætrunum og allri stórfjöl-
skyldunni hugheilar samúðarkveðj-
ur og góðar framtíðaróskir.
Stefán Á. Jónsson.
Kæri frændi.
Ég velti því fyrir mér hvað ég á
að segja nú þegar ég kveð þig í síð-
asta sinn. Það er svo margt sem mig
langar til að tala um og segja frá því
margt höfum við gert og talað um,
til að mynda um gæsaveiðina og
dauða hrútinn sem frægt varð. Sem
lítill drengur fór ég oft í sveitina til
Adda frænda og Boggu og var alltaf
kátt á hjalla hjá þeim hjónum og
mikið hlegið og mikið vildi ég oft
verða eins og Addi, það er góður
hestamaður, en það hvarf fljótt er
við Lena duttum bæði af baki þar
sem Addi teymdi undir okkur og
hestaáhuginn dofnaði verulega en
áhuginn kom aftur með hækkandi
aldri og þá gátum við Addi loks farið
að tala aftur um hesta. En minning-
arnar eru margar og góðar um
Adda frænda og þær geymi ég í
hjarta mínu.
Elsku Bogga og dætur, megi góð-
ur guð hjálpa ykkur og styrkja og
hjálpa okkur að muna eftir Adda
frænda.
Hvort sem við erum einmana, sjúk eða
ráðvillt fáum við umborið það allt, ef við
aðeins vitum að við eigum vini.
Jafnvel þótt þeir geti ekki hjálpað okkur.
Það nægir að þeir eru til. Hvorki fjarlægð
né tími, fangavist né stríð, þjáning né
þögn megna að slá fölskva á vináttuna.
Við þær aðstæður festir hún einmitt
dýpstar rætur.
Upp af þeim vex hún og blómgast.
(P.B.)
Jóhann Sigurðsson.
Ég færi fjölskyldunni á Sölva-
bakka mínar innilegustu samúðar-
kveðjur vegna sviplegs fráfalls
Adda.
Mig langar til að minnast hans í
nokkrum orðum og deila með ykkur
því sem þið auðvitað vitið vel og
miklu betur en ég. Hitt veit ég ekki
hvort þið vissuð öll, að mér þótti
fjarskalega vænt um hann Adda og
sé mjög eftir honum. Ég veit að
hann veit það því ég sagði honum
það, oftar en ekki einhvers staðar í
afréttinni okkar. Alltaf reyndist
hann mér og mínum vel.
Hversu lítið veit maður barnung-
ur? Ég man eiginlega varla eftir
mér nema í sveitinni heima og Addi
og Sölvabakkafjölskyldan hafa alltaf
verið órjúfanlegur hluti af mínum
heimi. Og verða auðvitað áfram en
öðruvísi eftir en áður. Mig rekur
ekki minni til að hafa verið sagt í
æsku af hverju Sölvabakkafjöl-
skyldan var í uppáhaldi á Geita-
skarði, eða af hverju Addi og hans
fólk var þar alltaf sérstakir aufúsu-
gestir. Mér hefur raunverulega
aldrei verið sagt það. Þegar ég var
yngri var það bara einhvern veginn
sjálfsagt. Eftir því sem maður hefur
vitkast hefur mér lærst að skilja
ýmislegt, meðal annars af hverju
Addi var slíkur aufúsugestur hjá
okkur og víðast annars staðar. Það
var vegna þess að það geislaði af
honum góðmennskan, hann talaði
aldrei illa um nokkurn mann í mín
eyru – en gat átt til að gera góðlát-
legt grín að náunganum – og það
sem mér fannst alltaf meira um vert
– sjálfum sér. Það geta allir gert
grín að öðrum – en fáir að sjálfum
sér. Hann var alltaf tilbúinn að sjá
eitthvað skemmtilegt og jákvætt í
hvaða aðstæðum sem upp komu.
Einhver áramunur var á Adda og
Boggu og foreldrum mínum og
þannig atvikaðist að þó að við vær-
um mörg systkinin á Geitaskarði og
Sölvabakka og á svipuðum aldri, þá
urðu bara Jóna Finndís og Stebbi í
sama bekk. Það breytir þó ekki því
að í litlu samfélagi eins og okkar þá
er mikill samgangur og ég til að
mynda hef þekkt Bjarneyju og
Fríðu vel allt mitt líf – og vitað vel
af hinum. Haft á því áhuga sem þær
hafa verið að gera og svo framvegis.
Líklega má segja að góðar óskir frá
mér og mínum hafi alltaf fylgt
Sölvabakkafjölskyldunni. Mér hefur
alltaf verið hlýtt til Sölvabakka-
fólksins enda gott fólk. Líklega er
ekki hægt að lýsa því betur en í
þessum tveimur orðum: „gott fólk“.
Svo er hægt að prjóna við, skemmti-
legt, vel gefið og umfram allt hlát-
urmilt og bjartsýnt. Já, það er miklu
betra að fara gegnum lífið hlæjandi
– með húmorinn að vopni.
Það sem ég er að reyna að koma
frá mér er að Addi vinur minn hafði
ríka kímnigáfu og hann prýddu
margar þær dyggðir sem ég tel
mest um verðar í fari manna. Ein af
þeim vil ég nefna sérstaklega þegar
ég minnist hans – en það er að hann
var alls óspar á að sýna tilfinningar
sínar til annars fólks. Þeir sem hon-
um þótti vænt um vissu það vel –
enda á það svo að vera.
Fráfall hans minnir mig á tilgang
lífsins og það allt saman … Ég veit
fyrir víst að bæði skilur hann eftir
og tekur með sér það sem mest er
um vert. Góðar minningar. Ég held
að það sé einn besti mælikvarðinn á
farsæld í lífinu að skilja eftir sig
góðar minningar hjá fólki og geta
tekið með sér minningar um fjöl-
skyldu, fólk og stundir þangað sem
maður svo fer. Ég kýs því að þakka
fyrir að hafa kynnst Adda, ég er viss
um að ég hef lært ýmislegt af hon-
um, um hann á ég ekkert nema góð-
ar minningar og vona að þær minn-
ingar sem hann tók með sér um mig
hafi verið góðar.
Vin minn Adda sé ég síðar, ykkur
þó vonandi fyrr
Sigurður Ágústsson, Vilnius
í Litháen.
Kæra vinkona. Mig
langar að þakka fyrir
þá miklu gjöf að hafa
fengið að kynnast þér
og eiga þig að. Okkar
fyrstu kynni voru þeg-
ar ég kom suður í
október 1971 og fékk vinnu í Ora í
Kópavogi. Föðurfólk mitt var
margt fyrir sunnan en enginn í
Kópavogi nema þú og dóttir þín
Oktavía, yngsta systir pabba, og
börnin hennar, Sigga, Stefán og
Bjösssi litli.
Pabbi hvatti mig til að hringja í
stjúpu sína eins og hann kallaði þig
ávallt. Þegar ég var búin að kynna
mig og bera fram mitt vandamál,
að mig vantaði húsaskjól þar til ég
fengi leigt í Kópavogi, voru engin
vandamál lengur. Þú sagðir mér að
koma, þetta væri ekkert mál, auð-
vitað yrði ég hjá ykkur. Aldrei varð
neitt af leigu því þú tókst það ekki
í mál, hér ætti ég að vera, það
hefði afi viljað og við Sigga vorum í
hennar herbergi sem var nú ekki
stórt en hún tók mér opnum örm-
um og einnig nafna mín og strák-
arnir, ég varð bara ein af fjölskyld-
unni. Viggó keyrði mig til ykkar á
Borgarholtsbraut og tókst þú á
móti mér með bros á vör og opinn
faðminn sem ætíð varð þannig er
við hittumst en þetta var skemmti-
legur tími og lærdómsríkur. Við
urðum strax góðar vinkonur sem
hélst ævi þína á enda. Það var mik-
SIGRÍÐUR
BJÖRNSDÓTTIR
✝ Sigríður Björns-dóttir frá Orms-
stöðum í Eiðaþinghá
fæddist 19. septem-
ber 1906. Hún and-
aðist 10. febrúar síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram í kyrr-
þey.
ið að gera hjá þér, þú
vannst verk þín hljóð
og er degi tók að halla
smeygðir þú þér í þína
kápu og gekkst út að
skúra í skólanum og
heim komst þú jafn
hljóð og góð. Alltaf
var tími fyrir okkur
og endalaust hlóst þú
að bullinu sem valt
upp úr okkur Siggu,
villtar og lífsglaðar
unglingsstúlkur og þú
síung og alltaf til í að
spjalla um allt það
sem mannlegt var.
Það var mikið hlegið og gasprað,
þú varst svo skemmtileg kona og
minntir mig á mömmu þegar best
lét. Ekki fékk ég að fara svöng að
morgni í vinnu, allt var tilbúið þeg-
ar við vöknuðum og þá var spjall-
að, þú varst svo skemmtileg. Og ég
kynntist afa í gegnum þig og þegar
þú varst að segja mér svo margt
um hann en því miður kynntist ég
honum svo lítið, en ég man eftir
honum í heimsókn á Víðirhóli, allt-
af kátur og glaður eins og pabbi,
enda sagðir þú: „Óli minn hefur
lundarfar pabba síns, og þú hefur
það líka.“ Og þú gafst mér marg-
falda ást fyrir þig og afa bæði og
ekki hefði ég getað verið heppnari
með stjúpömmu og einu ömmuna
sem ég hef kynnst.
Þér tókst alltaf að láta mér finn-
ast að ég væri alveg spes,
skemmtileg, klár og skynsöm í öllu
sem ég tók mér fyrir hendur. Og
þrátt fyrir að það liðu mánuðir á
milli funda okkar var alltaf eins og
við hefðum hist í gær. Mér leið
alltaf vel í návist þinni, þú varst
svo blíð og góð og kunnir að hrósa
manni en ef ég hældi þér þá var
annað uppi á teningnum – þú lagð-
ir hendurnar saman, réttir úr bak-
inu og sagðist halda að það væri al-
gjör óþarfi að hæla þér. En hrós
áttir þú fyllilega skilið. Og eftir að
þú kynntist börnunum mínum þá
fóru þau ekki varhluta af ást þinni
og væntumþykju. Þú talaðir oft um
það þegar þú mættir strákahóp á
Laugaveginum og einn rauðhærður
hnokki tók sig út úr hópnum, hljóp
til þín og faðmaði þig, var þar þá
kominn Óli Steini minn í skóla-
ferðalagi. Svo sagðir þú: þetta
hefðu ekki allir krakkar gert, að
kyssa gamla kerlingu á miðjum
Laugaveginum“. En í hans augum
varst þú hún Sigríður amma sem
var sko ekkert til að skammast sín,
þvert á móti. Og Hjödda mín, eins
og þú kallaðir hana alltaf, hún var
alveg einstök fannst þér, alltaf svo
hress og glöð.
Þegar við Brynja frænka komum
að heimsækja þig með krílin henn-
ar þá varstu svo glöð og fannst svo
stórkostlegt hvað lífið var skrýtið
en þau eru langafabörn hans Gunn-
þórs bróður þíns. Það voru svo
margar skemmtilegar stundir á
Borgarholtsbraut, á Njálsgötu og
svo heimsóknirnar þínar á Akur-
eyri og Egilsstöðum. Eins og þegar
mér var falið að sækja þig út á
flugvöll, þú varst að koma í heim-
sókn til Akureyrar, rúmlega 75 ára
að aldri, ég sé enga roskna konu
koma út úr vélinni en er allir far-
þegar eru að verða komnir í hús sé
ég þessa flottu konu í svörtum leð-
urstígvélum, ljósri hálfsíðri kápu,
með svarta hanska og tösku og
með hatt, svona skvísa um fimm-
tugt, ó nei, þetta var þá pæjan úr
Kópavogi. Ó, þú varst svo flott og
brosið á sínum stað, aldur hjá þér
var svo afstæður. Þú gast passað
með hvaða aldri sem var enda
sagðir þú að meðan heilsan væri í
lagi ætti enginn að vera eldri en
hann vildi sjálfur, enda sannaðir þú
það og ekkert mannlegt var þér
óviðkomandi.
Enginn var það ómerkilegur að
þú gætir ekki rétt fram hjálpar-
hönd og ekki fórstu í manngrein-
arálit og mast manngæsku, gott og
heiðarlegt hjarta ekki síður en
menntagráðu. Það var svo frábært
hvað þið mamma urðuð nánar og
miklar vinkonur, alltaf höfðuð þið
nóg að skrafa og féll ekki verk úr
hendi enda prjón og hekl ykkar
áhugamál. Já, oft var pabbi búinn
að lýsa því þegar þið afi og litla
daman ykkar bjugguð á Laugaveg-
inum. Að sjálfsögðu sjaldnast bara
þrjú, því ævinlega var fullt af fólki
hjá ykkur alls staðar að af landinu
og alltaf var nóg pláss í litla bak-
húsinu og það var sungið, gasprað
og hlegið og nóg rými fyrir alla í
þínu kærleikshjarta, þar var ljós
sem margir sóttust í til að sækja
sér styrk.
Ekki hefðu allar konur gert það
að skíra einkadótturina í höfuðið á
ekkju manns síns en það gerðir þú
því þú varst alveg sérstök, mín
kæra og allt þitt æðruleysi, sást
alltaf það góða og það jákvæða og
þegar sjónin þín var tekin að
mestu frá þér fannst þér að það
hefði getað verið verra, þú kæmist
þó alltaf hjálparlaust út að ganga
og á rabbbekkinn og gætir heklað.
Var það með ólíkindum hvað þú
gast heklað fallega bara með þína
næmu fingur án sjónar og síðast
þegar við hittumst sagðist þú nú
ætla að hekla teppi handa honum
Óla Steina þínum þó svo það myndi
vanta einhverjar lykkjur í það því
hann tæki ekkert eftir því. Svo
hlóstu því þú vissir að strákar hafa
ekkert vit á hekli, alltaf spaugsöm.
Og þegar við mamma og pabbi fór-
um með þig í Víðirhól fyrir um átta
árum hélt ég að þú hefðir lítið
gaman af því vegna sjónarinnar.
Þá sagðir þú, ég þarf ekkert að sjá,
bara gaman að vera með. Þær voru
skemmtilegar ferðirnar okkar fyrir
austan, þú naust þess að teyga að
þér austfirska loftið og kíkja á ætt-
ingjana, þú varst svo mikill ætt-
arvinur og ætt þinni og okkar til
sóma að giftast manni er átti tíu
börn fyrir og elska þau öll og alla
þeirra afkomendur. Hefðu ekki all-
ir haft nægilegt rými í sínu kær-
leikshjarta en það hafðir þú enda
elskuð af þeim á móti. Það var svo
gaman hvað þið mæðgurnar voruð
nánar og þess vegna gastu verið
mestallan tímann heima. Það
mættu margir taka hana dóttur
þína sér til fyrirmyndar, hún á
heiður skilinn. Með hennar fyrir-
mynd mætti veita mörgum öldr-
uðum gleði og líflegra ævikvöld og
þín barnabörn, sem ávallt voru þér
svo kær og þú hugsaðir svo vel um,
voru svo lánsöm að eiga þig og svo
fékkstu að njóta langömmu-
barnanna sem elskuðu þig óend-
anlega, þau eru rík að eiga ljós þitt
í hjarta sér.
Elsku Sigríður mín, nú ertu
komin í æðri heimkynni til Stef-
ánanna þinna þriggja og allra vina
og ættinga og veit ég að það hafa
verið fagnaðarfundir og stór kær-
leikshópur sem hefur tekið á móti
þér og glaðst yfir því að fá þig loks
í dans og söng. Já, 97 ár og ekki öll
á silfurfati, nei, þú þurftir að vinna
fyrir þínu. Þú barst þínar sorgir og
tilfinningar ekki á torg en gast
rætt þær við þína nánustu og vin-
ina sem þú treystir, því þú varst
svo óendanlega skynsöm kona. En
ég vona að þú komir í heimsókn til
mín í spjall, bara svona þegar þú
verður búin að koma þér fyrir á
nýja staðnum.
Elsku vinkona, ég og börnin mín,
Hjördís, Olga og Óli Steini, þökk-
um fyrir að hafa fengið að vera í
þínu lífi, kynnast þér og fá að elska
þig. Munum við ávallt varðveita
minningu þín í hjörtum okkar og
sækja okkur ljós í minningu þína.
Megi góður Guð ávallt vaka yfir
fjölskyldu þinni, þeim Oktavíu,
Siggu, Bjössa, Pálma, Telmu og
halda sínu skæra lífsins ljósi yfir
ykkur ætíð þar sem þið eruð.
Elsku vinir, haldið ljóssprota þess-
arar merku konu hátt á lofti.
Samúðarkveðja;
Oktavía H. Ólafs, börn
og barnabörn.