Morgunblaðið - 29.03.2004, Side 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 29. MARS 2004 33
✝ Fanney JóhannaGuðmundsdóttir
fæddist í Hafnarfirði
hinn 5. desember
1932. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi hinn 19.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jóhanna Jó-
hannsdóttir, f. í Nýja
Bæ í Krísuvík, og
Guðmundur Björns-
son f. í Garðhúsum í
Hafnarfirði.
Eftirlifandi eigin-
maður Fanneyjar er
Friðrik Sigfinnsson iðnverkamað-
ur í Hafnarfirði, f. 2. mars 1926 í
Grænanesi á Norðfirði. Þau eiga
fimm börn. Þau eru: 1) Guðbjörn
Friðriksson, f. 4. apríl 1953, d. 5.
febrúar 2004,
kvæntur Ragnheiði
M. Björgvinsdóttur
og eiga þau einn
son. 2) Sigríður Jó-
hanna, f. 21. sept.
1954, gift Mohamm-
ad Sardar, f. 8. jan.
1943. Þau eiga tvær
dætur og tvö barna-
börn. 3) Guðfinna
Halldóra, f. 2. júní
1958. 4) Kristín
Guðný, f. 25. des
1963, gift Björgvin
Áskelssyni, f. 30. júlí
1963. Þau eiga eina
dóttur. 5) Sigurbjörg Guðlaug, f.
13. mars 1968.
Útför Fanneyjar fer fram frá
Víðistaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Elskuleg móðursystir er látin.
Barn að aldri fannst mér einstak-
lega skemmtilegt að heimsækja
þessa frænku mína suður í Fjörð
eins og við kölluðum það. Fanney
bjó alla tíð í Hafnarfirði þar sem
hún var alin upp í vinalegu húsi
með stórum garði. Stendur mér í
fersku minni hve allt var fallegt og
snyrtilegt innan húss og utan, allt
gljáfægt og strokið, stiginn upp á
loft alltaf stífbónaður.
Fanney var mikil móðir og
trygglyndi hennar mikið. Lífsbar-
átta hennar snerist aðallega um
börnin, heimilið var hennar vett-
vangur. En það voru fleiri börn en
hennar eigin sem áttu góðan að þar
sem Fanney var. Á yngri árum var
hún óþreytandi að spássera með
okkur systurnar litlar um götur
Hafnarfjarðar og skemmti okkur
með ýmsum frásögnum á leiðinni
og ekki þótti okkur verra að alltaf
keypti hún ís handa okkur. Einnig
passaði hún mig og Jónu systur
stundum þegar við áttum heima á
Hjallaveginum og áttum við þá enn
góðar stundir saman. Glaðværð og
hressileiki einkenndi Fanneyju alla
tíð og það var gott að eiga svona
skemmtilega frænku.
Fanney var minnug og fróð og
kunni margar sögur af fólki af
æskustöðum og samferðamönnum
og sagði vel frá og hreif mann með
sér. Oft voru tilsvör hennar snögg
og ákveðin og það fór ekki milli
mála ef henni þótti eitthvað miður.
Hún var mikil tilfinningavera, hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum og fór ekki dult með. Það
mátti margt læra af Fanneyju, hún
var síung í anda, vel gefin, og feng-
ur að hafa kynnst henni.
Það var Fanneyju og fjölskyldu
hennar þungt áfall að missa einka-
soninn Guðbjörn fyrir fáeinum vik-
um en hún veiktist alvarlega um
það leyti. Ég og fjölskylda mín
þökkum Fanneyju prýðileg kynni
og velvilja í okkar garð og vottum
Friðriki, börnum og öðrum að-
standendum innilega samúð okkar.
Svanfríður Óskarsdóttir.
Fanney vann á sínum yngri árum
mest við framreiðslu- og af-
greiðslustörf á hinum ýmsu veit-
ingastöðum í Hafnarfirði. Stöðum
eins og Hótel Kjallaranum, Skál-
anum og Birninum. Einnig vann
hún um tíma á Sólvangi. Hún var
virk í bæjarpólitikinni í mörg ár
átti sæti í kjörnefnd o.fl. Trú sinni
sannfæringu um réttlæti og jöfnuð
milli allra manna. Hún elskaði
landið sitt og vildi því allt það besta
eins og hún vildi sinni eigin fjöl-
skyldu.
Nú hefurðu kvatt þennan heim
eftir ótrúlega þrautseigju í baráttu
þinni við hvert áfallið af öðru, bæði
þín eigin veikindi og sonarmissi.
Þú stóðst bjargföst við hlið Guð-
björns í hans miklu veikindum
þrátt fyrir að þú stæðir vart undir
sjálfri þér. Hvaðan kraftur þinn
kom er manni gjörsamlega hulið,
og þegar hann lést núna í febrúar,
varðst þú svo veik og gast ekki
fylgt honum til grafar. Við báðum
og vonuðum að við fengjum þig
heim aftur, þú varst búin að berjast
svo mikið fyrir lífinu. Þú sagðir í
eitthvert sinnið á spítalanum: „Ég
er búin að ákveða að gefa ekki upp
öndina!“ en Guð virtist hafa annað í
huga. Nú eruð þið sameinuð aftur
Guðbjörn og þú og gangið á Guðs
vegum.
Lífsbarátta þín var hvorki létt né
einföld. Erfitt gat verið að fæða og
klæða fimm börn með bara einni
fyrirvinnu. Það voru líka ófáar næt-
urnar sem þú sast við sauma og
nýttir allt sem hægt var, næturnar
voru eini tíminn þar sem þú hafðir
nægan vinnufrið.
Elsku mamma, örvænting þín er
enn ljóslifandi fyrir okkur elstu
systkinunum þegar Kristín fæddist
og var lífshættulega veik og seinna
Sigurbjörg sem var líka svo veik og
stundirnar þar sem þú gekkst um
gólf þegar ekkert heyrðist frá
pabba sem var langt úti á sjó í
vondum veðrum. Ekki var það auð-
veldur tími.
Þær eru margar minningarnar
sem koma upp í hugann og létt
væri að fylla heilan bókaflokk.
Hugsi maður aftur til æskuáranna
þá standa upp úr þær mörgu stund-
ir sem þú varðir í að kenna okkur
bænir og vísur, söngst fyrir okkur
og með okkur og spilaðir jafnvel
með á gítarinn þinn. Það var svo
notalegt að sitja í hlýja fanginu
þínu og bara hlusta eða taka þátt.
Þú lagðir ávallt mikla áherslu á að
við kynnum bænirnar og færum
með þær kvölds og morgna, sem
við gerum enn þann dag í dag.
Hugsanirnar svífa frá einu minn-
ingarbrotinu til annars. Eins og
þegar við fórum niður á bryggju til
að mæta pabba þegar hans var von
í land og þú festir hælana á skónum
þínum á milli bryggjuborðana.
Lautarferðirnar annaðhvort með
þér einni, vinkonum þínum eða
pabba út í hafnfirska hraunið þar
sem nú er risið iðnaðarhverfi, í
Hellisgerði með Póló, Sinalco,
Conga eða einfaldlega smurt brauð
og djús eða mjólk á flösku.
Gönguferðir upp á Holt eða inn í
Hraunsholt með barnavagn.
Reykjavíkurferðir með viðkomu á
Hressó. Þetta voru gleði- og gæða-
stundir.
Uppeldið sem við fengum var
strangara en flestra leikfélaga okk-
ar á hverjum tíma. Góðir siðir voru
þér mikilvægir og að við kynnum
að hegða okkur vel í öðrum húsum
sem og heima. Ekki var það samt
alltaf svo, að sátt ríkti um alla hluti
og gátu raftar skolfið ef svo bar
undir. Eftir sem áður elskaðirðu
okkur og varst svo oft komin til að
styðja þegar mikið bjátaði á, þótt
þú ættir oft í raun nóg með þitt.
Þú skilur börnin þín eftir með þá
góðu gjöf að vera fordómalítil og
vitneskjuna um að við ættum alltaf
að styðja þá sem minna mega sín,
vera vinir vina okkar, réttlát,
traust og trygg. Það er ómetanleg
gjöf og öll reynum við eftir bestu
getu að lifa eftir þessum gildum
eins og þú gerðir sjálf. Þeir voru
ófáir sem nutu aðstoðar þinnar
gegnum tíðina, fólk sem ekki gekk
allt heilt til skógar eða átti við ein-
hvers konar vanda að etja.
Þegar gesti bar að garði heima
voru alltaf göldruð fram heilu hlað-
borðin þótt efni væru lítil og talaði
fólk um að þið pabbi væruð höfð-
ingjar heim að sækja Ekki þótti
annað tilhlýðilegt en að hafa heima-
bakað bakkelsi á borðum, búðar-
kökur voru ekki kökur.
Sama var að segja um stóraf-
mæli, brúðkaup og fermingar, allt
kapp var lagt á að þær væru sem
rausnarlegastar en það eru einu
skiptin sem veisluföngin voru að-
keypt.
Sjónvarpslausu fimmtudags-
kvöldin voru skemmtikvöld, þá var
ýmist farið á rúntinn, farið í heim-
sóknir eða fengnar heimsóknir frá
hinum fjölmörgu vinum fjölskyld-
unnar oft með tilheyrandi gaura-
gangi enda ekki von á öðru þegar
margir fjörkálfar koma saman. Það
gat nú oft verið glatt á hjalla og þá
var hvergi betra að vera en heima á
Hraunhvamminum. Það er líka
gaman að minnast þess hve ykkur
pabba þótti gaman að dansa og þú
lést veiklaða mjöðm ekki stoppa
þig í því. Sveifst um gólf af ótrú-
legri fimi. Böllin í Hreyfilshúsinu,
Alþýðuhúsinu og svo síðar Skiphóli
eru þar ofarlega í minningunni. Þú
lést reyndar mjöðmina þína aldrei
stoppa þig í neinu, ekki heldur þeg-
ar aldurinn færðist yfir og húsið
var orðið þér erfitt yfirferðar og
þótt það tæki þig stöðugt lengri og
lengri tíma að komast milli hæða.
Nýjustu meðlimir þessarar fjöl-
skyldu, Friðrik Björgvin og Sara
Lind, áttu hug þinn og hjarta og
jafnvel í þinni sáru kvöl og miklu
veikindum varstu að hafa áhyggjur
af þeim og hvernig þeim reiddi af.
Fjölskyldurnar sem búa erlendis
með barnabörn og barnabarnabörn
skiptu þig líka miklu máli og gleði
þín var ósvikin þegar rætt var um
það að þau myndu mögulega koma
til okkar núna í sumar.
Það var oft ansi broslegt að fylgj-
ast með ykkur pabba velja gjafir
fyrir yngstu krakkana, ekkert var
of gott og þótti manni stundum
bara nóg um en ykkur þótti gaman
að gefa gjafir og að það væri bara
ykkar óumdeilanlegi heilagi réttur
að mega spilla þeim að vild. En eitt
er alveg víst að þau voru a.m.k.
mjög kát með það fyrirkomulag.
Elsku hjartans pabbi, nú eru
tímarnir erfiðir, tvöfalt skarð hefur
verið höggvið í fjölskylduna og
sorgin er mikil. Þú hefur verið
mömmu svo mikil stoð og stytta
gegnum þykkt og þunnt þó ekki
hafi það alltaf verið létt verk og þú
sjálfur ekki alltaf verið alveg
heilsuhraustur. Megi Guð styrkja
þig og varðveita á þessum erfiðu
tímum.
Elsku mamma.
Far þú friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Sigríður, Halldóra,
Kristín og Sigurbjörg.
FANNEY
GUÐMUNDSDÓTTIR
Félagi, nú er stríð-
inu lokið. Stríði sem
þú, af þinni miklu
bjartsýni, tókst á við.
Ég man stjórnar-
fundinn þegar þú
tókst þig til og ræddir sjúkdóm-
inn sem þú hafðir greinst með.
Eins og oft þegar fólk fær slík
tíðindi sló þögn á mannskapinn
en þú hélst þínu striki og út-
skýrðir þetta nákvæmlega fyrir
okkur og gerðir okkur grein fyrir
því að þessa orrustu ætlaðir þú
að vinna. Það var nákvæmlega í
þínum anda. Vandamálin eru til
að leysa þau og uppgjöf óhugs-
andi.
Ég kynntist Jóhanni fyrst þeg-
ar hann kom til starfa fyrir Al-
þýðuflokkinn upp úr 1990. Jóhann
tók sæti á framboðslista og fljótt
varð ljóst hve happ flokksins var
mikið. Í framhaldi af því kom Jó-
hann í stjórn Jafnaðarmanna-
félags Eyjafjarðar og sat þar til
þeirrar stundar að félagið hætti
starfsemi árið 2000.
Jóhann kom með mjög virkum
hætti að stofnun Akureyrarlist-
ans 1998. Það var samflot Al-
þýðuflokks, Alþýðubandalags,
JÓHANN G.
SIGURÐSSON
✝ Jóhann G. Sig-urðsson fæddist
á Akureyri 25. júní
1958. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 12.
mars síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Akureyrarkirkju
19. mars.
Kvennalista og
óháðra. Þetta tókst
en oft var erfitt. Það
var ekki síst óendan-
leg bjartsýni og já-
kvæðni hans sem
dreif þetta áfram.
Akureyrarlistinn
tók síðan þátt í meiri-
hlutamyndun og þar
tók Jóhann að sér að
vera formaður hús-
næðisnefndar. Þar
eru oft átök um
mannlegar og prakt-
ískar áherslur og það
axlaði hann af mikilli
snilld. Allt mannlegt kom Jóhanni
við og það hafði hann að leið-
arljósi í starfi á þessum vett-
vangi.
Jóhann sat í stjórn Vetrar-
íþróttamiðstöðvar Íslands fyrir
Akureyrarlistann, þá sem for-
maður og hafði nýlega tekið end-
urkjöri í nefndina sem fulltrúi
Samfylkingarinnar.
Þegar Samfylkingarfélagið á
Akureyri var stofnað var sjálf-
gefið að Jóhann tæki sæti í fyrstu
stjórn þess. Hann baðst undan
endurkjöri í fyrra til að takast á
við sjúkdóm sinn. Þar var honum
rétt lýst. „Ég vil ekki taka sæti
nema geta verið í þessu á fullu,“
sagði hann við mig þegar hann
tilkynnti mér þessa ákvörðun
sína. Hann var mikill samfylking-
arsinni og hans stóri daumur var
að hér yrði til stór og öflugur
flokkur jafnaðarmanna. Það var
honum mikil gleði að það mark-
mið væri innan seilingar. Síðast
þegar ég heyrði í honum var það
eitt af því sem við ræddum og
gleði hans og bjartsýni á að það
væri að takast var mikil.
Nú er Jóhann horfinn okkur að
sinni. Jafnaðarmenn á Akureyri
standa í mikilli þakkarskuld við
Jóhann. Hann var einn af horn-
steinunum í starfinu síðustu 12–
15 árin.
Ég vil að lokum senda fjöl-
skyldu Jóhanns samúðarkveðjur
og þakka honum allar þær
ánægjustundir sem ég hef átt
með honum.
Samfylking jafnaðarmanna á
Jóhanni mikið að þakka.
Jón Ingi Cæsarsson,
formaður Samfylking-
arinnar á Akureyri.
Jói var gull af manni. Ég hef
þekkt hann síðan ég man eftir
mér.
Þegar ég frétti að hann væri
veikur varð ég mjög leið. Um tíma
hélt ég að honum væri batnað en
svo var ekki. Nú er hann farinn en
þó ekki fyrir fullt og allt, hann lifir
enn í minningu okkar. Ég man eft-
ir óteljandi skemmtilegum atvik-
um með honum. En einu atviki vil
ég segja frá: Jóhanna og Jói unnu
mikið í garðinum sínum enda er
hann ekkert smá flottur. Þessi
vinna var nú ekki lítils metin því
þau fengu viðurkenningu fyrir
flottasta garðinn á Akureyri. Ég
man hvað Jói var glaður og stoltur
enda mátti hann vera það. Þau
fengu nú líka viðurkenningu fyrir
flottustu lýsinguna (jólaljósin) í
garðinum sínum enda Jói mikill
rafmaður. En elsku Jóhanna,
Díana og Tryggvi ég færi ykkur
samúðarkveðjur frá hjarta mínu.
Ingibjörg
Bragadóttir.
Elsku afi.
Það er skrítið að
hugsa til þess að þú sért ekki leng-
ur hjá okkur. En þú munt alltaf
vera í mínum huga og hjarta. Það
er gott að vita af þér á góðum
stað.
Það var skrítið að fara til ömmu
síðasta laugardag, ég bjóst alltaf
við því að þú kæmir fram í stofu
að spjalla við okkur.
Ég man þegar ég var lítil, þá
EGGERT
SIGURMUNDSSON
✝ Eggert BenediktSigurmundsson
fæddist á Breiðu-
mýri í Reykjadal í
Suður-Þingeyjar-
sýslu 27. janúar
1920. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Ljósheimum á Sel-
fossi 5. mars síðast-
liðinn og var jarð-
sunginn frá
Fossvogskirkju 11.
mars.
fannst mér alltaf svo
skemmtilegt að fara
með ykkur ömmu að
veiða. Og þú kallaðir
okkur systurnar alltaf
kollur, ef við vorum
að sulla í baðinu vor-
um við buslukollur, og
svo lagðirðu alltaf lóf-
ann þinn á kollinn á
okkur þegar þú sagðir
þetta.
Ég mun geyma all-
ar mínar minningar
um þig, alla tíð.
Ó hvar? Er glatað ei
glatað?
Gildir ei einu um hið liðna, hvort grófu
það ár eða eilífð?
Unn þú mér heldur um stund, að megi
ég muna,
Minning, hrópandi rödd,
Ó dvel.
(Jóhann Jónsson.)
Vertu sæll elsku afi.
Edda Unnsteinsdóttir.
Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upplýsingum um hvar og
hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin verður gerð og
klukkan hvað. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minningargreina