Pressan - 04.05.1989, Blaðsíða 6

6
Fimmtudagur 4. maí 1989
y\f ástarsorgarlögum og öörum
hugljúý'um lummum
DAPURLEGUSTU
Ákveðin lög eru vinsælli en önnur. Ákveðin lög bregða upp myndum
liðinna tíma og ákveðin lög minna okkur á þá daga sem við vorum ást-
fangin af ástinni. Var ekki yndislegt í þá daga að geta velt sér upp úr
ástarsorginni með því að hlusta á sama lagið aftur og aftur? En um leið
og við fengum leið á laginu vissum við að þessi ástarsorg var ekki þess
virði að lifa hana.
„One day while I was not at
home, when she was there and all al-
one, the angels came...“ Gvuuð,
hvað maður gat grenjað yfir þessu
lagi! Honey með Bobby Goldsboro.
Manst þú eftir því? En eftir Sökn-
uði með Roof Tops? „Er ég hitti þig
einn haustdag, og hljótt var yfir
bæ...“
Hvað er eiginlega að gerast? Er
rómantíkin horfin, eða erum við
flest orðin svo sjóuð að enginn texti
getur framkallað tár í augunum og
kökk í hálsinum? Ætli karlmenn
hafi einhvern tíma gert eins og við
stelpurnar, lyft nálinni af plötunni,
leikið sama lagið aftur og aftur —
velt sér upp úr ástarsorginni? Já, al-
veg örugglega ef marka má samtöl
okkar við nokkra menn á besta
aldri, sem nú hugsa með söknuði til
þeirra ára þegar tilfinningarnar
komust á flug við það eitt að hlusta
á angurvært lag.
Hver ætli séu þrjú dapurlegustu
dægurlög liðinna ára? Áður en við
hringdum út til nokkurra aðila
þóttumst við nokkuð viss um að eitt
þeirra væri fyrrnefndur Söknuður.
Það kom líka á daginn. Söknuður
með Roof Tops er eitt þeirra fáu
laga, sem lifa enn í endurminning-
unni. Og þeir sem nefndu það lag
andvörpuðu — alveg eins og í
gamla daga!
ÁGÚSTA HREINSDÓTTIR
skrifstofustjóri hjá auglýsingastof-
unni „Nýjum degi“ minnist þeirra
tíma þegar hún og vinkonur hennar
hringdu minnst þrisvar á laugar-
dagsnóttum á útvarpsstöðina á
Keflavíkurflugvelli og báðu um lag-
ið „Which way are you going
Billy?“ „Þá var sú útvarpsstöð sú
eina sem hægt var að hringja til á
nóttunni!“ segir hún. „Ég er ekki
endilega viss um að við höfum skil-
ið allan textann í þá daga... En ég
man ennþá eftir þessu lagi, þótt ég
muni ekki lengur hverjir fluttu það.
Ég er þó næstum viss að það var
einhver ,,family“, gott ef ekki Bob-
by’s Family.“
Þau lög sem þó voru enn dapur-
legri fannst Ágústu vera „Honey“
með Bobby Goldsboro og „Sökn-
uður“ með Roof Tops: „Þetta voru
allt angurvær lög sem gátu komið
fólki í ástarsorg þótt það hefði aldr-
ei verið ástfangið! Þó ég hafi ekki
hlustað á þessi lög í mörg ár man ég
ennþá eftir þeim. Ég lagði alltaf
meira upp úr lögunum en textan-
um. Hrynjandin réð því alveg hvort
maður fékk tár í augun eða ekki!“
Þrjú dapurlegustu lögin að
mati Ágústu:
1. Honey. Bobby Golds-
boro.
2. Söknuður. Roof Tops.
3. Which way are you go-
ing Billy? Bobby's
Family.
GREIN: ANNA KRISTINE MAGNÚSDÓTTIR - TEIKNINGAR: ARNÞÓR HREINSSON
HEIÐAR JONSSON snyrtir
segir lagið Glókoll vera eitt það al-
dapurlegasta sem hann hafi heyrt:
„Sofðu nú, sofðu nú, senn kemur
nótt,“ sönglaði hann í símtólið.
„Lagið er fallegt, en söngtextinn
sérlega væminn!
Mér finnst lögin skipta meira
máli en textinn. Eins og „Please
release me, let me go“ með Jim Ree-
ves; lagið alveg draumur, en textinn
varla minnisstæður. En eitt væmn-
asta lag allra tíma finnst mér vera
„Oh Danny boy, the pipes, the pipes
are calling, from Glenn to Glenn,
and down the mountain side. It’s
you, it’s you, it’s you that they are
calling, Oh Danny boy, oh Danny
boy.“ Hins vegar finnst mér lagið
við Danny Boy mjög fallegt og
nálgast ókurteisi að flokka það
undir væmnustu lögin!“
Textar þeirra laga sem Heiðar
minnist á eru alveg á hreinu hjá
honum ennþá, en ekki tengir hann
neitt þeirra ástarsorgum unglings-
áranna: „Nei, ég grét aldrei yfir
neinu lagi. Líf mitt hefur alltaf ver-
ið svo skemmtilegt að sorgleg lög
hafa ekki getað komið mér til að
gráta! Svo er nú annað lag sem er
sérlega væmið, „I’m sorry, so
sorry“ með Brendu Lee. Ef það er
ekki til að setja mann í óstuð þá veit
ég ekki hvaða lag það er!“
Þrjú dapurlegustu lög
Heiðars:
1. I'm sorry, so sorry.
Brenda Lee.
2. Glókollur. Póló og
Bjarki.
3. PÍease release me. Jim
Reeves.
Önnur lög sem komast á
lista: Danny Boy.
VILHJÁLMUR RAGNARS-
SON kvikmyndagerðarmaður seg-
ir lagið „í Londonborg með losta-
fans“ eitt dapurlegasta Iag sem hann
minnist: „Þá var „Angelína“ með
Dúmbó sextett og Steina afskap-
lega dapurt og þriðja dapurlegasta
lagið fyrr og síðar finnst mér vera
„By the time I get to Phoenix“ með
Frankie Lane. Mér er líka minnis-
stætt lag sem innihélt þessa setn-
ingu: „...the angels came“.Var það
kannski Honey? „Já! Honey, pass-
ar. Þessi lög fannst mér alveg
hræðilega sorgleg, bæði lag og
texti. „By the time I get to Phoenix“
sagði frá manni sem var að yfirgefa
konu sína og eftir því sem hann
nálgaðist Phoenix varð lagið sorg-
legra. Þetta eru í rauninni „ástar-
sorgarlög"; lög sem fjalla um
brostnar vonir. „In the Ghetto"
með Elvis Presley fannst mér líka
afar sorglegt lag og reyndar finnst
mér alveg kominn tími á eitt gott,
væmið og sorglegt lag!“
1. Honey. Bobby
Goldsboro.
2. BythetimelgettoPho-
enix. Frankie Lane.
3. In the Ghetto. Elvis
Presley.
Önnur lög ó lista: í London-
borg. Savanna tríóið.
Angelína. Dumbó sextett
og Steini.
ELSA HARALDSDÓTTIR hár-
greiðslumeistari segist ekki muna til
þess að sér hafi þótt neitt lag það
sorglegt að ástæða hafi verið til að
gráta yfir því: „Mér fannst einna
mest koma til lagsins „Til eru fræ“,
sem Haukur Morthens söng. Það
lag fól í sér einhverja dapurlega feg-
urð; eitthvað sem maður nær ekki
til sjálfur. „Yesterday" var eitt af
mínum eftirlætislögum á tánings-
árunum, ekta ástarsorgarlag og
vekur upp rtíinningar frá þeim tím-
um. Þriðja lagið sem ég minnist að
mér hafi þótt fremur sorglegt var
„Söknuður" með Roof Tops, en
eins og ég sagði áðan var ekkert
þessara þriggja laga nógu sterkt til
að ég felldi tár yfir því hérna áður
fyrr — hvað þá heldur núna!“
1. Til eru fræ. Haukur
Morthens.
2. Yesterday. The Beatles.
3. Söknuður. Roof Tops.
MAGNÚS GUÐMUNDS-
SON fyrrum söngvari hljómsveit-
arinnar Þeys segir lagið „What
about love“ með Till Tuesday lenda
í efsta sæti hjá sér yfir dapurleg
dægurlög: „Texti lagsins er í sjálfu
sér afskaplega venjulegur dægur-
lagatexti, en orðum er vel raðað
saman og það sem gerir lagið svo
tregafullt er rödd söngkonunnar,
sem alltaf er á mörkum þess að
bresta. Maður bara grætur með
henni. Gítarsólóið er líka magnað,
algjört Búrfell.“
I öðru sæti setur Magnús lagið
„Wild is the wind“ með David Bo-
wie: „Það lag er hræðilega fullkom-
ið,“ segir Magnús. „Þarna fara
saman gott lag, góður texti og stór-
kostleg túlkun Bowies. Út úr þess-
um samsetningi kemur síðan tónlist
sem kveikir á ákveðnum element-
um í manni, þó maður geti ekki
skilgreint hvers vegna. Ég hlusta oft
á þetta lag, ekki hægt að fá ógeð.“
I þriðja sæti lendir titilstefið úr
frönsku kvikmyndinni Diva:
„Maður getur orðið „hooked“ á
þessu aðalstefi kvikmyndarinnar
Diva,“ segir Magnús. „Þarna er
enginn texti, en það er eitthvað
göldrótt við þetta lag; eins og mað-
ur deyi í smástund. Hvernig er það
annars? Maður verður einfaldlega
háður þessu lagi líkt og maður verð-
ur háður eigin náttslopp. Það er
sama hversu mikil steikarfeiti er á
honum eða mörg göt, þó hann nái
ekki niður yrir rass og konan hendi
honum í ruslið — maðurinn bara
sækir hann.“
En hefur Magnús velt sér upp úr
ástarsorginni með því að leika
ákveðið lag aftur og aftur? „Já já,
maður gerði það. Það getur ennþá
lekið af manni væmnin!“
1. What about love? Till
Tuesday.
2. Wild is the wind. David
Bowie.
3. Titillag kvikmyndar-
innar Diva.