Pressan - 04.05.1989, Síða 22

22
Fimmtudagur 4. maí 1989
Sylvie Primel gengur
oft undir nafninu
„franska undrið" og
það ekki að ástæðu-
lausu. Tvítug að
aldri kom hún fyrst
til Islands og settist
að á Seyðisfirði og í
þrjú ár starfaði hún
við skipasmíðar fyrir
austan. Hennar leið-
arljós er að gefast
aldrei upp og bíða
aldrei eftir að ein-
hver annar geri hlut-
ina fyrir hana.

Sylvie myndi sóma sér vel á^forsíðum erlendra tískutímarita,
í nún hefur ekki einungis útlitið til að bera. Henni er ýmislegt
til lista lagt enda ekki að ástæðulausu að hún gengur undir
nafninu „franska undrið".
ALDREI AÐ BIÐA EFTIR
AÐ AÐRIR GERI HLUTINA
Það þykir tíðindum sæta enn þann dag í dag ef stúika ræður sig í hefðbundið
karlastarf. Enn meiri tíðindi þóttu það fyrir tíu órum og þegar Syivie Primel,
rúmlega tvítug Parísarmær, setti upp hlífðarföt og hjálm til að logsjóða skip
austur ó Seyðisf irði urðu margir oroíausir, ekki síst f jölskylda hennar í París.
EFTIR: ÖNNU KRISTINE MAGNÚSDÓTTUR — MYNDIR: EINAR ÓLASON
Sylvie er dæmigerð Parísardama
sem ólst upp í úthverfi stórborgar-
innar hjá foreldrum sínum og
þremur systkinum. Að loknu stúd-
entsprófi af heimspekibraut settist
hún í háskóla til að nema félags-
fræði. í því námi fann hún sig ekki,
var orðin leið á skólagöngu og stór-
borgarlífi og ákvað að freista gæf-
unnar. Hún tók pokann sinn og
áttatíu ensk pund, fór um borð í
ferju og sigldi yfir til Bretlands.
„Þar fékk ég gistingu á litlu „bed og
breakfast" -hóteli fyrir tvö pund á
nóttu þar sem við vorum tíu stelpur
saman í herbergi. Ég var ákveðin í
að læra góða ensku og lagði af stað
næsta dag til að leita mér að
vinnu.“ Hún þurfti ekki að leita
lengi. Þegar eigandi hótelsins,
heyrði að þessi franska stúlka væri
tilbúin að vinna við hvað sem væri,
svo fremi sem hún hefði tækifæri til
að umgangast fólk og læra ensku,
bauð hann henni starf á öðru hóteli
sem hann var að opna: „Þar vann
ég frá sex á morgnana til ellefu á
kvöldin," segir Sylvie. „Ég gerði
allt sem gera þurfti; sá um morgun-
matinn, þvoði þvotta, þreif og vann
i gestamóttökunni. Það starf var
skemmtilegt og ég kynntist fólki
héðan og þaðan úr heiminum.“
í frystihúsið á Seyðisfirði
Starfið einangraði Sylvie á vissan
hátt, en eftir mánuð sá eigandinn
að svona mikil vinna gæti ekki
endalaust verið ætluð einni mann-
eskju. Hann réð því mann við hlið
Sylvie og hún gat sest á skólabekk
og Iært enskuna. Á þessum mánuð-
um kynntist hún ástralskri stúlku
sem hafði verið á ferðalagi um Evr-
ópu, en vantaði nú peninga til að
komast aftur heim: „Hún var í sam-
bandi við Iceland Seafood Corpor-
ation í Englandi og um þetta leyti
voru margir Ástralir og Ný-Sjá-
lendingar að fara til íslands í fisk-
vinnu. Mér bauðst að fara með —
og hugsaði mig ekki um.“
Þau gistu eina nótt í Reykjavík og
héldu í býtið næsta morgun til
Egilsstaða með flugvél. Sylvie vissi
því ekkert hvernig höfuðborgin leit
út og fyrstu kynni hennar af Islandi
voru vegirnir á Austfjörðum.
„Þetta var 4. maí 1978,“ segir hún.
„Við vorum með samning til sex
mánaða og þótt sumarið væri gott
fannst mér erfitt að venjast kuldan-
um í frystihúsinu. Mér var alltaf
kalt!“ Hins vegar þótti henni Seyð-
isfjörður fallegur staður. „Frá því
ég kom fyrst til Seyðisfjarðar fannst
mér ég eiga rætur á þeim stað. Ég
hef reynt að finna skýringu á því
hvað það var sem olli þessari