Pressan - 01.06.1989, Blaðsíða 14

Pressan - 01.06.1989, Blaðsíða 14
14 Fimmtudagur 1. júní 1989 „Hundur! Þá verð ég að versla í ann- arri búð...#/ Um 15 þúsund Islendingar þjást af ofnæmi fyrir dýrum og verða sífellt að vera á varðbergi til að halda heilsu. Og það getur verið meira hundalíf en marga grunar! FLÓTTINN sönn sagci Tíu þúsund íslendingar eru með ofnæmi fyrir köttum. Svipaður fjöldi hefur ofnæmi fyrir hestum. Og um fimm þúsund einstaklingar þjást af hundaofnæmi. Alls um 25 púsund manns, en þar sem hóparnir skarast eitthvað telur yfirlæknir Vífilsstaðaspítala að líklega þjáist um 15 þúsund íslendingar af dýraofnæmi. Allt þetta fólk verður að varast viðkomandi dýr eins og heitan eld, en það er oft hægara sagt en gert. GREIN: JÓNÍNA LEÓSDÓTTIR - MYNDIR: EINAR ÓLASON Mér finnst ég oft vera fötluð. Þó ber ég engin sýnileg merki fötlunar og virðist því í fljótu bragði ekki hafa neina ástæðu til að telja mig til þeirra, sem eiga við slíkt vandamál að stríða. Ég er hins vegar ein af u.þ.b. fimmtán þúsund íslending- um, sem verða að haga lífi sínu þannig að þeir komist aldrei nokk- urn tímann í snertingu við ákveðnar dýrategundir — og stundum hellist sú tilfinning yfir mig að það sé jafn- snúið og að ferðast um í hjólastól! Flóttinn hefst Þegar ég var lítil átti ég sandkassa úti í garði, en kettirnir í hverfinu héldu að þetta væri sérhönnuð sal- ernisaðstaða fyrir þá og notuðu kassann sem slíkan. Með árunum kom í ljós að ég var með kattaof- næmi, sem lýsti sér í alvarlegum öndunarerfiðleikum eða svokölluð- um astmaköstum í hvert sinn sem ég komst i návígi við kött. Sú alþýðu- skýring hefur síðan verið við lýði í fjölskyldunni að ofnæmið sé til komið vegna kattahlandsins í sand- kassanum. AHt frá barnaskólaárum hef ég sem sagt þurft að forðast ketti eins og þeir væru djöfullinn holdi klæddur. Og brátt bættust hundar í hópinn. Það kom í ljós, þegar ég brá mér eitt sinn á hundasýningu og gaf í kjölfar þess næstum endan- lega upp öndina. Upp frá því hef ég verið á flótta, því það er ekki jafn- auðvelt og ætla mætti að varast þessa ofnæmisvalda. Málið yrði strax einfald.ara, ef það væru bara hundar og kettir „á fæti“ sem yllu ofnæminu. Þá gæti maður einfaldlega tekið til fótanna um leið og eitt stykki gæludýr birt- ist út við sjóndeildarhringinn. En það er nú ekki aldeilis. Þessar elsk- ur skilja nefnilega eftir sig hár út um allt með kærri kveðju til mín og annarra ofnæmissjúklinga. Hár, sem ekki eru endilega svo mörg eða áberandi að maður taki eftir þeim, en nægja þó til að valda afar síæmu kasti. Yfirheyrslur af þriðju gróðu Alla daga verð ég að leika Sher- lock Holmes, þar sem það er ekki nóg að kvei.kja á perunni um leið og maður kemur auga á hund eða kött. Það eru litlu gráu sellurnar, sem oft ráða úrslitum i baráttunni við dýra- ofnæmi.

x

Pressan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Pressan
https://timarit.is/publication/298

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.