Pressan - 16.11.1989, Blaðsíða 26

26 Fimmtudagur 16. nóv. 1989
Stjórnmálamenn
María Jóhanna Siqurðardóttir
fer höndum um frægq
fólkið
EFTIR: ÖNNU KRISTINE MAGNÚSDÓTTUR — MYND: EINAR ÓLASON
Hanna Maja heitir ekki Hanna
Maja. Eigi að síður myndu fáir
þekkja hana undir öðru nafni. Hún
hefur verið kölluð Hanna Maja frá
því hún man eftir sér og það er nafn-
ið sem Stöð 2 notar þegar aðstand-
endur þátta eru kynntir. Hanna
Maja er 23 ára, sminka á Stöð 2 aðra
hverja viku, sjálfstæður atvinnurek-
andi hina. Hún segist vera ekta Bog-
maður og þoli engin höft. Hún var
aðeins ellefu ára þegar hún var farin
að eyða öllum stundum í snyrtivöru-
verslun móður sinnar en það var
ekki fyrr en eftir reynslu á öðrum
sviðum sem hún sá aö best væri að
feta í fótspor móðurinnar.
Appelsínusafi og
konfekt í
morgunmat
Hanna Maja lagði litla svarta bíln-
um sínum fyrir utan hótel Borg og
setti ekki í stööumælinn. Kom
hlaupandi inn í veitingasalinn og
spurði hvort hún gæti fengið kakó.
Það var ekki til og morgunverður
Hönnu Maju varð því appelsínusaíi
og konfektmolar. Hún hafði verið
að skemmta sér fram á nótt með
frönskum kvikmyndagerðarmönn-
um sem hún hafði starfað með hér
í eina viku og þegar ég spurði
hvernig í ósköpunum hún gæti ver-
ið svona hress svaraði hún: ,,Af því
ég var á bílnum. Það stjórnar því
enginn nema ég sjálf hvernig ég er
upplögð. Ég vissi að ég yrði að
vakna snemma og tók því kvöldið
fremur rólega!"
María Jóhanna Sigurðardóttir,
Hanna Maja, segist vera flökkudýr.
Hún var í sveit öll sumur þegar hún
var yngri á Arnarstapa á Snæfells-
nesi þar sem amma hennar, María
Jónína Sigurðardóttir, og afi, Gunn-
ar Dal rithöfundur, bjuggu. Hún lék
sér við álfa og segir sveitadvölina
hafa gert sér gott. Á æskuárunum
var árinu þannig skipt að það var
Snæfellsnesið á sumrin og Patreks-
fjörður á veturna, þar sem hún
dvaldi hjá Friðþjófi afa sínum og
Hönnu ömmu. Þær stundir sem hún
var ekki fyrir vestan á sumrin var
hún í kastala á Mallorka þar sem
þjónustufólk stjanaði í kringum
hana:
„Pabbi minn, Sigurður Bjarnason,
var í námi í Kaupmannahöfn þegar
hann var yngri. Hann stakk af úr
skólanum og fór til Mallorka. Þar
kynntist hann manni að nafni
Hasso, sem var að byrja með bíla-
leigu. Pabbi vann við að þvo og þrífa
bílana, sem voru ekki nema tveir á
þessum tíma. Þeir færðu síðan út
kvíarnar og byrjuðu með sjóskíða-
leigu, hjólaleigu og fleira og Hasso
þessi vildi endilega að pabbi yrði
hluthafi í fyrirtækinu. En nei, pabbi
sagðist verða að fara heim til íslands
og gerði það. í dag er Hasso með yf-
ir 2000 bíla og rekur fleiri, fleiri fyr-
irtæki og er orðinn milljónamær-
ingur. Hann býr í þessum gríðar-
stóra kastala, umkringdur þjónustu-
fólki, og hefur stóran garð þar sem
meðal annars eru apar og ljón."
Danskennari af
hugsjón
Hún ákvað að fara í Fjölbrauta-
skólann og valdi sér bóknámssvið
og viðskiptasvið: ,,En ég sá fljótlega
að það ætti ekki við mig að vera í
námi af þessu tagi," segir hún. ,,Þá
hætti ég og sneri mér að dans-
kennslu. Ég hafði verið í dansi hjá
Heiðari Ástvaldssyni frá því ég var
fjögurra ára til fjórtán ára, eða fram
að þeim aldri sem ekki þótti lengur
smart að læra dans!"
Hún kenndi um allt land, meðal
annars í tvo mánuði i Vestmanna-
eyjum og ,,rokk uppi á Skaga með
þáverandi Islandsmeistara í rokki
honum Alla", segir hún. ,,Ég var
með nemendur á aldrinum frá
3—82 ára og kenndi allar tegundir
dansa. En maður getur því miður
ekki lifað á hugsjóninni einni sam-
an. Laun danskennara eru svo lág
aö ég hreinlega dáist að þessum
stelpum sem hafa enst í þessu árum
saman. En starfið er skemmtilegt,
það er engin spurning, og átti æðis-
lega vel við mig. Eftir hálft ár gafst
ég þó upp, því ég sá að ég var farin
aö borga með mér í vinnu . . .“
Þá segist hún hafa heldur betur
verið ákveðin i að verða einkaritari:
,,Mér fannst það eitthvað það gáfu-
legasta sem mér hafði dottið í hug!"
segir hún. ,,Ég fór í Einkaritaraskól-
ann og rak jafnframt heildsölu. Við
vorum með umboð fyrir snyrtivörur
og égeyddi drjúgum tíma í Tollinum
þennan vetur. Námið kom sér vel að
því leyti að þar lærði ég að fylla út
tollskýrslur og þurfti því ekki á lið-
sinni neins að halda. En ég hafði
vart lokið náminu í Einkaritaraskól-
anum þegar ég gat ekki hugsað mér
að verða einkaritari! Mig langaði til
útlanda og um leið og ég fékk skír-
teinið í hendur var ég farin."
Nómið ekki svo dýrt
— en dýrt í
Monte Carlo!
Hún fór með pabba sínum til Lúx-
emborgar þar sem þau keyptu sér
bíl. „Við keyrðum í gegnum Frakk-
land niður til Barcelona, þar sem
við stoppuðum í fimm mínútur á
McDonalds, áður en við tókum ferju
yfir til Mallorka. Á meðan við borð-
uðum hamborgarana var brotist inn
í bílinn, öllum mínum eigum stolið
og í Barcelona stóð ég uppi á stutt-
buxum og bol. Ég hafði verið með
ársbirgðir af fötum með mér, bæði
nýjum og sem ég hafði saumað. Eftir
nokkurt ferðalag enduðum við á
Mallorka hjá Hasso. Eftir mánaðar-
dvöl þar fór ég til Nice í Frakklandi
því þá var ég búin að taka í mig að
læra frönsku og fara til náms í förð-
un við snyrtiskóla í París."
í Nice kynntist hún íslenskum
jafnöldrum sínum og er fljót til svars
þegar ég spyr hvort skólanámið hafi
verið dýrt: „Nei, ekki svo. Það dýr-
asta við þessa tvo mánuði voru ferð-
irnar til Monakó og Cannes! Og —
við lærðum nánast ekkert í frönsku.
Ég held ég hafi ekki verið nægilega
dugleg við að mæta í skólann . . .!
ímyndaðu þér bara, júlí og ágúst í
Nice í Frakklandi í fjörutíu stiga hita
og sól . . . Auðvitað varð ströndin
alltof freistandi!"
Af ógeðslegu
hótelnerbergi í
einbýlishús
Eftir tveggja mánaða dvöl og enn-
þá nánast ótalandi á franska tungu
hélt Hanna Maja til Parísar: „Mér
hafði verið bent á að tala við Elínu
Sveins sem nú er einnig sminka á
Stöð 2, en hún var við nám í sama
skóla og ég ætlaði í. Hann heitir
„Christian Chauveau" og er förðun-
ar-listaskóli. Elín sagði að mér væri
velkomið að búa hjá sér fyrstu vik-
urnar, en síðan flutti ég ásamt vin-
konu minni, Jóhönnu Guðmunds-
dóttur, inn á eitthvert það ógeðsleg-
asta hótelherbergi sem ég hef á ævi
minni séð. Þar bjuggum við í mánuð
og á hverjum morgni var hlaupið
niður til að ná í morgunblaðið og
leita eftir íbúð. Það gekk ekkert, en
Anna, sendiráðsritari við íslenska
sendiráðið, komst á snoðir um lítið
einbýlishús í úthverfi borgarinnar
sem eldri hjón ætluðu að leigja.
Leigan var ekkert gríðarlega há því
þetta var í úthverfi og ég var með
bílinn sem við pabbi höfðum keypt
í Lúxemborg."
Framundan var skemmtilegur
vetur. Þær vinkonurnar komu sér
vel fyrir í litla einbýlishúsinu, óku á
hverjum morgni niður að lestarstöð
þar sem þær skildu bílinn eftir og
tóku lestina inn til Parísar: „Námið
var að mestu verklegt og kennar-
arnir töluðu við okkur á ensku, svo
það kom ekki að sök þótt sumrinu
hefði verið eytt á ströndinni!" segir
hún. „Eftir skóla sátum við á úti-
kaffihúsum og horfðum á fólkið; á
kvöldin æfðum við okkur í að mála
hvor aðra og búa til góðan mat,
enda fitnuðum við um fimmtán kíló
þennan vetur! En þetta var virkileg-
ur ævintýravetur. Það eina sem
skyggði á var að undir húsinu var
gamall kolakjallari og þar sem ég er
myrkfælin að eðlisfari þorði ég aldr-
ei niður á klósettið á neðri hæðinni
á nóttunni nema vekja Jóhönnu og
láta hana bíða eftir mér í stiganum!"
Sminlcan með
talstöðina
Svo kom hún heim sumarið '85.
Prófinu hafði hún ekki lokið því til
þess að það yrði fullgilt þurfti hún
að safna í myndamöppu. Það var
ekki að spyrja að vináttutengslun-
um á litla landinu, fyrirsætur buðust
til að hjálpa sem og ljósmyndarar:
„Það lögðu margir góðir Ijósmynd-
arar mér lið," segir Hanna Maja.
„Þeirra á meðal voru Sigurður Þor-
geirsson í Effect, Árni Sæberg, Frið-
þjófur Helgason og Páll Stefánsson.
Á því eina ári sem leið frá því ég
kom heim þangað til ég fór út með
möppuna vann ég hjá mömmu,
Bryndísi Friöþjófsdóttur, í snyrti-
vöruversluninni hennar, Nönu, svo í
nokkra mánuði í versluninni Gallerí
og loks hjá Securitas."
Útþráin blundaði áfram í Hönnu
Maju og hún hafði samband við for-
mann Islendingafélagsins í Sydney í
Ástralíu: „Mig langaði mikið að
komast í vinnu í Adelaide, sem er
nokkurs konar Mini-Hollywood
Ástralíu, og formaður Islendingafé-
lagsins bauð mér að búa í tveggja
herbergja húsvagni úti í garði hjá
sér. Það hefði allt gengið upp, hefði
ég bara ekki verið svona ástfangin
af þáverandi kærasta mínum! Hann
vildi ekki fara út, ég vildi ekki vera
hér, þangað til einn morguninn að
ég las í Morgunblaðinu að ný sjón-
varpsstöð væri að hefja útsending-
ar. Ég hugsaði með mér að þá hlyti
að vanta sminku og sótti um. Dag-
inn sem ég var kölluð í viðtal var ég
að vinna hjá Securitas og gekk um
með talstöð! Ég veit ekki hvort hún
hafði úrslitaþýðingu, en að minnsta
kosti hlaut ég starfið sem fleiri tugir
förðunarfræðinga höfðu sótt um.“
Hún segir fyrstu vikurnar á Stöð 2
hafa verið einstakar: „Þá var Stöð 2
eins og lítið fjölskyldufyrirtæki. Við
vorum fá í vinnu og ég var reyndar
eins og einkaritari Jóns Óttars á
þessum fyrstu dögum. Aftur nýttist
námið úr Einkaritaraskólanum þvi
ég vélritaði bréf, s varaði í símann og
þýddi milli þess sem ég sminkaði.
Við unnum nótt sem nýtan dag og
vorum eins og sam heldin fjölsky Ida.
Núna er Stöð 2 í þremur húsum og
er orðin að bákni. Þetta hefur allt
undið svo upp á sig á þessum þrem-
ur árum. En þessi tími hefur verið
ótrúlega skemmtilegur og gefandi
og á Stöðinni er úrvalslið af yndis-
legu fólki."
Hún neitar því að sminkur kunni
misvel við þá sem verið er að
sminka en viðurkennir síðan að hún
eigi ákveðin eftirlæti hvað starfinu
viðkemur: „Palli Magg og Vala eru
sérlega ljúf og það sama gildir um
Bubba Morthens. En fáir eru eins
þreytandi og fréttamenn sem eru í
símanum að Ijúka við frétt einmitt
þegar ég er að sminka þá! Þá fyrst
get ég orðið pirruð ...!!! Stjórn-
málamennirnir eru hins vegar nán-
ast undantekningarlaust mjög auð-
veldir og gott að eiga við þá.“ Meðal
þess sem Hanna Maja hefur starfað