Pressan - 12.08.1993, Qupperneq 28

OFUGIR KUNNAR
28 PRESSAN
Fimmtudagurinn 12. ágúst 1993
Sú var tíðin að maður gat gengiö að Bógi (bara vinir hans
mega kalla hann þaö) vísum á smáum knæpum eða í einkasam-
kvæmum. Aldrei neitt vesen með að komast inn, hvað þá að
hanga í biðröö.
Síöan byrjaði martrööin og þvílík hremming.
í marga mánuöi hafði Bógí sagt þeim er heyra vildu að hann
væri í framvaröarsveit sveiflunnar af meiri sannfæringarkrafti en
Geirmundur eöa Hallbjörn. Það var hlegið aö honum. Eftir þrot-
lausa vinnu geröist það sem kemur fyrir alla sanna listamenn:
Spillingin settist að. Hann varð vinsæll.
Skyndilega þurfti hann að sinna djettsettliði landsins og viö hin
í alþýöunni bara skilin eftir norpandi úti í kuldanum. Eða hvernig
má útskýra öll þessi böll í Hreöavatnsskála? Er það ekki bara
vegna nálægöar við Noröurá? Staöur elskenda? Ha! Ég sé nú í
gegnum þetta. Og spilar síðan á árshátið Sjónvarpsins og Stöðvar
2 og Rugleiða (aö vísu tímdu þau ekki að borga fullt gjald, en það
er ekkert nýtt fýrir fólk sem getur fiogið á frímiða hvenær sem er).
Útslagið var þó þetta ball í Perlunni. Ó minn kæri Bógí! Hvemig
þetta fólk hefur fariö með þig upp spillingarstigann. Ekki nóg með
að við þurfum að borga himinháa hitaveitureikninga heldur fá
þessi fól þig til að hita upp vatniö í tönkunum með þínum suð-
ræna hita. Sérðu ekki hvað þau eru að gera þér?
Annars var mjög fyndiö að koma í Periuna á ballið hjá Bogomil.
Ég hafði fengið boösmiða, af því að ég er í klíkunni, og kom þama
með konunni og Bjána Bumbu. Ætlunin var að hafa skemmtilega
stund. Haldiði ekki aö staðurinn hafi verið kjaftfullur og klukkan
ekki orðin tólf. Við fundum að vísu sessur fijótlega og þá byrjaði
sjónarspiliö!
Að komast á barinn var brandari. Einhver sagði: „Hefurðu séð
barinn?" Svarið var einfalt. „Já, hann er þarna, ég er búinn aö
horfa á hann í klukkutíma en það er enginn þar aö afgreiöa!" Níd
æ sei mor?
Gleöi mín jókst til muna þegar ég virti fyrir mér gesti staðarins.
Þama var jú venjulegt fólk innan um, en mestan part var þetta þó
upptjúnaö fleöufólk meö störu. Var þeim aldrei bannað að góna í
skóla? Mér var bannað aö gera það. En þama voru margir til sýnis
með sín stinnu?! brjóst og stífu?! belli. Ég nenni ekki aö fara að
nafngreina einstaklinga, það væri ósanngjarnt gagnvart þeim sem
komust ekki inn en segjast hafa fariö. En enginn tók eftir mér.
Þannig að ég fór. Enda var konan mín i svimakasti. En ég held
að þaö hafi veriö út af því að við fórum efst upp, hittum miöur
kræsilega karaktera og sáum síöan ofan á klabbið. Það var nóg.
Full flaska af vískíi héit mér ekki einu sinni inni.
Öfund hjá mér? Oekkí.
Enn í dag er vinur minn Bógi ekki á forsíðu PRESSUNNAR,
hann hefur ekki drýgt neinn glæp, en Bógí, segðu okkur söguna
af litlu stelpunni þama um árið...
Einar Ben.
Ég held ég æli. Eða eins og þeir segja í Ameriku: Yo! Barf.
Sjaldan hef ég haft náin kynni af nokkru sem er í frásögur fær-
andi. Hvað þá satt. Til þess var ég ráðinn og rekinn. Og ráðinn.
Hvers vegna að varpa dýrðarijóma á krimínal á forsíöu PRESS-
UNNAR með útlistingum á glæpum hans, hvernig hann nauögaöi
húsfreyju noröanlands? Er þaö mér til eftirbreytni? Svo ég viti
hvernig ég á að gera’ða? Eða tæla Irtil böm og spila Fræbbbla-
plötuna „Viltu nammi væna?“. Oekkí.
Væri ekki nær aö hafa stórvin minn og félaga, Bogomil Font, á
forsrðu? Sá á nú heiðurinn skilinn. Hann hefur hreinlega ekki gert
neitt af sér, hefur gtatt mitt litla auma hjarta í margar mínútur.
Hver man ekki eftir því þegar hann söng með Djasshljómsveit
Konráös Bé, var að vísu rekinn þaðan vegna vinsælda drengja og
stúlkna. Eða Elvis-slagararnir sem hann tók meö KK. Já, það vita
ekki margir af því. Ég minnist þess aö hafa horft á hann troöa
fyrst upp meö drengjunum sínum, jú því þetta em drengirnir hans,
einhvers staöar t Ármúlanum. Gauðstressaöur meö textabókina í
fanginu eins og fermingardrengur með Nýja testamentið eða
bankabókina.
NAIN KYNNI
1 ÚtfyíA,
BÓKMENNTIR
Enginn tebollareynsluheimur en...
BOÐVAR BJORNSSON:
DAGBÓK ÖNNU FRÍK
DRENGJUN1993
★
Fyrsta bók Böðvars Björns-
sonar er þroskasaga og
drengjasaga. Og áður en þið
andvarpið og þykist vita hvað
átt er við flýti ég mér að bæta
við að hér er ekki kominn
enn einn höfundurinn sem
flytur fregnir af frernur fá-
breytilegum tebolla-reynslu-
heimi sínum. Nú er allt ann-
að á ferð.
í Dagbók Önnu frík er að
finna játningar og þenkingar
unglingspilts sem hefúr upp-
götvað samkynhneigð sína.
Hann mætir fordómum og
höfnun, leiðist út í dópneyslu
og vændi og dvelur um stund
á geðdeild.
Böðvar hefur kosið að
koma þessu mikla efni til
skila í ljóðformi sem er ekki
að öllu leyti hefðbundið þótt
notast sé við stuðla og höfúð-
stafi. Atkvæðaíjöldi í línu er
mjög mismunandi og rím-
notkun er einnig fremur
handahófskennd. Höfundur
segir sjálfur að verkið sé ort
undir rokkhætti. Einhverjir
hafa orðið til að benda á að
víða í textanum megi finna
áhrif Megasar en oftar hvarfl-
ar hugurinn til kæruleysis-
legrar textasmíðar Þorsteins
Eggertssonar. Hér er dæmi:
Eti ömurlegtþetta að Ijúga
og látast
og lifa þannig barasta til
hálfs
ég er alvarlega að pœla í
að pípa á kerfið
og planta tnér tiiðurí sœti
míns sjálfs
Það má vissulega hafa eitt-
hvert gaman af samsetningi
eins og þessum en hann verð-
ur hvorki kallaður tilþrifa-
mikill né eftirminnilegur. Og
í textanum er mýgrútur af
slíku hirðuleysislegu dægur-
rauli.
Skáldið segir: „Dagbókin er
bara viðleitni, tilraun til að
losna úr spennitreyjunni og
velja sér öðruvísi yfirhöfh."
En hlutirnir fara oft á ann-
an veg en ætlast er til. Það
form sem skáldið hefur valið
efni sínu reynist spennitreyja
en ekki þægilegur jakki.
Formið vinnur gegn þeirri
sögu sem verið er að segja,
dregur úr áhrifa- og tilfinn-
ingamætti hennar, en kemur
þó aldrei í veg fyrir að hún
'eynist áhugaverð. Þegar
skáldið segir:
Á hauptbahnhof í berlín ég
bý tiú um mig
ogbýð mig sem flestan til
sölu
50 eða 100 mörk eftir að-
ferðum
á öfugum kúnnum ég hef
ekki tölu
þá er fædd frásögn sem
hreyfir við lesandanum. Hún
minnir þó á leiffur sem kem-
ur og fer í einni svipan. Eins
er með heildarverkið. Þar er
verið að segja magnaða sögu
og áhugaverða, en listræn úr-
vinnsla mistekst að stærstum
hluta og því skilur verkið ekki
eftir varanleg áhrif. En þetta
er saga sem þarf að segja og
ég vona að Böðvar Bjömsson
geri aðra tilraun til að koma
henni til skila og finni þá
form við hæfi.
V
Bobvar Bjornsson
POPP
Þungt og sunnlenskt/ leiksvið fáránleikans
ÝMSIR FLYTJENDUR
SUÐURLANDSSKJÁLFTINN
SKJÁLFTAGENGIÐ
★★
Suðurlandsundirlendið hef-
ur í gegnum árin verið gróðr-
arstía þungarokkshljómsveita.
Manni finnst þessir bæir —
Selfoss, Hveragerði — aldeilis
kjörnir til að dæla út þunga-
roldd; alltaf rigning og ekkert
hægt að gera annað en djöflast
á græjunum inni í skúr, já og
voma í tívólíinu, skoða raf-
magnsapann og reykja í sjú-
skaða gróðurhúsinu Eden.
Síðan Mánar liðu undir lok
hefur þó ekki mikið borið á
rokki af Suðurlandi, en nú er
biðin á enda, því „Suður-
landsskjálftinn“ er ágætis sýn-
ishornapakki með sautján
lögum tíu hljómsveita. Þetta
eru allt „þung“ bönd en mis-
þung. Sum nálgast poppið,
önnur eru í dauðarokkinu.
Hugmyndafræðingur plöt-
unnar og frumkvöðull er
drengur sem kallar sig Óla Óla
og syngur með sveitunum
Turbo og Loðbítlum og gerir
það fagmannlega. Hann er
MÍNÍ „ÖNDERGRÁND"
HÁTÍÐ Á TUNGLINU Á LAU-
GARDAGINN
Hljómsveitin Leiksvið fárán-
leikans varð til 1986 og spilaði í
fyrsta skipti á Reykjavíkuraf-
mælinu sama ár. Það var samt
ekki fyrr en nokkrum árurn
síðar að sveitin fór að koma
reglulega fram. í fyrstu sá
Hreiðar um sönginn en svo tók
Jóhann úr hljómsveitinni Von-
brigðum við liljóðnemanum.
Leiksvið fáránleikans var alltaf
frekar hrá og pönkuð hljóm-
sveit, mjög „spontant"; spilaði
oft heilu prógrömmin sem
einnig á ferðinni í fyrsta lagi
plötunnar, „Eyes of a Strang-
er“, sem er langt og kaflaskipt.
Byrjunin lofar góðu, seið-
magnaðir tónar vætla út, en
þá er skipt yfir í frekar hvers-
dagslegt milliviktarrokk sem
bætir engu við það sem var
þegar búið að gera 1979; ágætt
en ekkert frumlegt. Það er
reyndar sá stimpill sem hægt
er að skella á alla plötuna;
ágætt en ófrumlegt. Þessi plata
og safnplatan „Landvætta-
rokk“, sem fjallað var um fýrir
viku, sýna að landsbyggðar-
sveitirnar eru flestar fastar í
músík sem kom fram og var
þróuð á tímabilinu
1975-1985, amerísku iðnað-
arrokki og bresku blöðru-
þungarokki. Þetta er líklega sú
tónlist sem meðlimir sveit-
anna fíla rnest og reyna að
herrna sem best eftir. Það er
engin nýsköpun í gangi, held-
ur eingöngu eftirhermur.
Hvað með það, Óla Óla og kó
höfðu verið samin á æfingu
kvöldið áður. I fýrra lagði sveit-
in upp laupana en hljómsveitin
Sultur tók við, með þeim
Harrý bassaleikara og Agústi
gítarleikara, sem var í Með
nöktum áður en hann gekk til
tekst ágædega upp í öpuninni
með bæði Turbo og Loðbítl-
unum. Loðbítlar poppa
snyrtilega í laginu „Takt-
blindu“, en „Hún“ er þungt
og þétt og eitt best heppnaða
lag plötunnar. Turbo spilar
„Dönsum við nóttina“, hetju-
legt þungarokk sem gæti verið
með hvaða Kaliforníubandi
sem er frá 1980.
En það er hermt eftir fleiri
þungarokksstraumum. For-
garður helvítis spilar — já þið
giskuðuð rétt — dauðarokk.
Sú tónlistarstefna er gædd
þeim kosti að enginn yfir þrí-
tugt skilur hana og flestir sem
eru á „gömlu góðu“ þunga-
rokkslínunni hata hana. í
dauðarokki eru nokkrar
deildir og Forgarður helvítis
fellur í þá hröðu pönkuðu
deild sem Napalm Death er
stærst í. Þetta er þokkalegt hjá
strákunum en yrði enn skárra
ef trommarinn bætti einni
bassatrommu við. Hljóm-
sveitin Hor er í svipuðum
hugleiðingum, en er hrárri og
beitir ágæturn unglingahúm-
or í laginu um Bolla Bu.
Hljómsveitin Skrýtnir er und-
ir áhrifum frá Seattlerokkinu
og kemur sterkt út á þessari
plötu. Þeir eru þéttir hljóm-
liðs við Leiksvið fáránleikans.
Sultur er „vandaðri“ hljómsveit
og poppaðri. I sumar var Leik-
svið fáránleikans bókað fýrir
mistök á Óháðu listahátíðina
og ákváðu þá upprunalegu
meðlimimir — Harrý, Hreið-
sveitarmeðlim-
irnir, söngvar-
inn poppaður
og textarnir
skemmtilega
sýrðir. Efnilegt
band sem finnur
vonandi sinn
eigin tón bráð-
lega.
Sveitirnar Pir-
anha og Bacc-
hus eru á svip-
uðu reki, spila
þungarokk,
syngja frekar
heimskulega
texta á ensku og
ráða ágætlega
við það sem þær gera. Það er
meiri kraftur í Bacchus, hún
er þéttari og meira spunnið í
lagasmíðarnar, en það breytir
ekki því að tónlistin er marg-
endurtekin tugga. Hljómsveit-
in Munkar í meirihluta er
léttari og minnir helst á
hljómsveitina Friðryk. Sem
sagt, það er ennþá árið 1981
hjá Munkunum. Þeir ættu
e.t.v. að reyna að komast að í
Rockall, Kanarnir eru ennþá
hrifiiir af iðnaðarrokkinu. Það
er ágætis kraftur í hljómsveit-
inni Poppins flýgur, sem
blandar fönki a la Red Hot
ar, Alfreð trommari og Sigur-
bjöm Rafn gítarleikari — að slá
til og spila saman á ný. Otkom-
an var það skemmtileg að
ákveðið var að spila aftur í
sumar og því verður Leiksvið
fáránleikans á sviðinu á staðn-
um sem hét Tunglið, en eng-
inn virðist vita hvað heitir
núna, nk. laugardagskvöld. Ág-
úst gítarleikari kemur fram
með sveitinni sem „session“-
maður og væntanlega ónefnd-
ur fiðluleikari líka. Þetta verða
síðustu tónleikar Leiksviðsins í
ár þar sem meðlimirnir eru
sumir á leið utan í nám. Sultur
— sem Harrý segir að sé vissu-
Chili Peppers í rokkið. „Fylltu
mig“ er þokkalegt lag sem
vantar sterkari melódíu til að
virka sem skyldi.
Það er skemmtilega heimil-
islegur blær á umbúðum Suð-
urlandsskjálftans. Hvert band
fær pláss til að tjá sig og koma
á framfæri nauðsynlegum
upplýsingum. í heild er ffarn-
takið athyglisvert og þarft, en
það er óvíst hvort margir eru
beinlínis helteknir áhuga á að
tékka á því sem sunnlenskar
þungarokkshljómsveitir eru
að fást við í bílskúrunum.
lega „annar angi út úr sömu
klíkunni" — mun starfa í vetur
og jafnvel reyna að koma frá
sér plötu, en hingað til hefur
plötuútgáfan setið á hakanum.
Fjórar aðrar sveitir koma ffam
þetta kvöld, svo tónleikarnir
bera hátíðarkeim. Allt em þetta
bönd sem klínt hefur verið á
hinum leiðinlega „önderg-
ránd“-stimpli, nefnilega sól-
ósveitirnar Curver og INRI,
fönkpönksveitin Púff og hinir
sigursælu Yucatan. Sem sagt
nóg að bíta fyrir rokkglatt
áhugafólk og eldd skemmir fýr-
ir að það kostar litlar 500 krón-
urinn.