Tíminn Sunnudagsblað - 27.05.1962, Blaðsíða 7

bænum og fögrum fyrirheitum. Fyrir
þeim skyldi aðeins brýna orð Esekí-
els spámanns: „Ég vil setja ásteytingu
fyrir hann — hann skal deyja“. Við
þá skyldi einnig talað' um gæzku guðs,
sem af vizku sinni og náð hagar svo
til, „að þeir fyrir pyndingar, þrúgan-
ir, fangelsi og sjálfan dauðann skuli
komast til réttrar þekkingar synda
sinna, eins og hann forðum gerði við
Manasses, Akan og ræningjann á
krossinum". Gljúpnaði syndarinn við
þvílíkar fortölur og gerði iðrun, var
honum því heitið, að á honum skyldi
rætast það, er Kristur sagði við ræn-
ingjann: „í dag skaltu vera með mér
í Paradís“. Átti prestur þá að veita
honum sakiamenti. En þess átti hann
ekki að njóta, ef hann lét engan bil-
bug á sér finna.
Bjarni hafði alla tíð verið kirkju-
rækinn maður, og svo virðist sem
hann hafi verið presti hinn ljúfasti.
Enginn vafi er á því, að honum hefur
verið veitt sakramentið.
Síðasta kvöldið sat séra Hjörtur
venju fremur lengi hjá honum við
söng og bænalestur, og greindi hann
svo frá síðar, að þá hefði Bjarni sagt
sér, að nú ætti hann þess kost að
strjúka, en vildi ekki sæta því færi.
Þó er einnig haft eftir séra Hirti, að
hann hafi ekki vitað, hvort Bjarni
segði þetta satt, enda verður þess
ekki dulizt, að litlar líkur eru til þess,
að Bjarni hafi, félaus, hrakinn og
dauðadæmdur, getað komið ár sinni
svo fyrir borð á þessum fáu dögum
í vörzlu útlendra manna, er hann
skildi ekki einu sinni, að honum hafi
staðið til boða liðveizla þeirra til und-
ankomu. Hitt gæti frekar verið, að
hann hafi misskilið drykkjugambur
næturvarðanna.
Lahn bæjarfógeti og böðull hans
höfðu ærnu að sinna þessa daga. Böð-
ullinn, FVoholt að nafni, stóð fyrir
kaupum á efni í steglu og hjól, smíði
á þeim gripum og hagræðingu ýmiss
konar við aftökustað bæjarins, þar eð
jafnan þótti nauðsyn bera til, að af-
taka væri myndarlega sett á svið og
svo um búið, að áhorfendur fengju
notið hennar. Lá þar og við virðing
réttvísinnar, fógeta og böðuls. Þar
hæfði ekki að geia neitt frávik, þótt
sá, sem höggva átti, væri aðeins nafn-
laus útlendingur.
XXX
íbúar Kristjánssands voru nálægt
fimm þúsundum á þessum árum. Bær-
inn var þá allur á flatlendi milli strand
arinnar og hæða, er þar rísa spölkorn
frá sjó. Eyjar veittu sjálfri höfninni
skjól, en austan bæjarins rann áin
Otra til sjávar. Handan við mynni henn
ar gekk fram nes, og framarlega á því
var Gálgahæð'in, aftökustaðurinn. Var
það venja, að gálgar og höggstokkar
væru reistir skammt utan við bæina,
þar sem hátt bar, svo að mannfjöldi
mætti vel sjá, hvað þar fór fram, og
engum aðvífandi dyldist til langframa,
að hann var kominn á stað, þar sem
menn höfðu lög og rétt í heiðri.
Lahn bæjarfógeti var samvizkusam-
ur embættismaöur. Hann lét tvívegis
róa með sig yfir Otru, svo að hann
gæti sjálfur litið eftir því, að böðull-
inn og aðstoðarmenn hans köstuðu
ekki höndunum til verka sinna. Ekk-
ert virðist hafa skort á, að vandað
væri til undirbúningsins.
Að morgni hins fjórða dags októ-
bermánaðar var Bjarni frá Sjöundá
leiddur út úr klefa sínum. Svo var
mælt fyrir, að á aftökudegi skyldi
prestur koma árla til dauð'adæmds
fanga og vera hjá honum í eina eða
tvær klukkustundir, lesa vers og
bænir, syngja sálma, biðja fyrir hon-
um og rifja upp með honum höfuð-
greinar trúarinnar. Skyldi því þó eink-
um haldið að fanganum, að nú væri
runninn „hans lausnardagur“ og í
vændum væri „innganga til sælu-
fullrar gleði á himnum“. Bólaði á ótta
og angursemi hjá fanganum, skyldi
prestur gefa honum vín, „því guð hef-
ur sjálfur skipað að gefa syrgjendum
vín, er líflátast eiga“. Séra Hjörtur
hefur sjálfsagt fylgt þessum fyrirmæl-
um nákvæmlega, þótt ókunnugt sé,
hvort hann dreypti til muna á Bjarna.
Þegar út kom, var Bjarni settur á
vagn og ekið með hann niður að
sjónum, þar sem bátur beið hans.
Fylgdi prestur honum ásamt tólf næt-
urvörðum, auk lögregluþjóna, er um-
sjá höfðu með því, að allt færi fram
með góðri skipan í þessari hinztu för
hins svartskeggjaða Islendings. Ekki
þarf að efast um, að hann hefur vakið
mikla athygli í bænum, þar sem
Framhald á bls. 309
Skólavörðustígurinn f lok nítjándu aldar, samkvæmt teiknlngu Jóns biskups Helgasonar. Á góðviðriskvöldum gengu Reyk-
viklngar út úr bænum og lögðu þá gjarna leið sina upp að Skólavörðu eða að Steinkudys
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
295