Tíminn Sunnudagsblað - 19.08.1962, Síða 22

Þekkti hverja þúfu
Framhald af 587. síðu.
fólk í skammdeginu gangandi yfir
Víkurheiði til kirkju. Það var þess
vegna oft margt um manninn á þess-
um heimilum. Oftast var kixkjufólk-
inu gefið kaffi, og bar þá margt á
góma, meðan beðig var eftir því og
undir borðum, enda var pabbi alltaf
ræðinn og skemmtilegur, og ég held,
að flestum hafi fundizt gaman ag tala
við hann.
— Rifjuðust ekki upp fyrir þér
einhver skemmtileg eða eftirminni-
leg atvik frá æskuárunum á ferðalag-
iíiú um daginn?
— Jú, ýmislegt rifjaðist nú upp.
Ég man vel eftir því frá Svalbarðs-
árunum, að þangað komu stundum
tveir sérstaklega skemmtilegir menn,
Páll Þoxsteinsson frá Hermundar-
felli í Þistilfirðí og Hjörtur Þorsteins-
son frá Flautafelli, en hann var
hreppstjóri sveitarinnar. Það var oft
glatt á hjalla, þegar þeir voru að
tala saman, pabbi minn og þeir.
Einnig man ég eftir Jóni í Laxárdal
og Sigurbirni ömmubróður mínum.
Þeir voru kátir og hlóu svo mikið,
að vig krakkarnir hlökkuðum alltaf
mikið til, þegar við vissum, að von
var á þeim og vorum svo ekkert
nema augun og eyrun, þegar þeir
voru komnir. Á þessum árum voru
margir bændur úr Þistilfirði að flytja
til Ameríku. Ég man mjög vel eftir
því, þegar Ólafur á Kúðá kom til þess
að kveðja foreldra mína. Þetta var
að vorlagi og ósköp kalt, og þeim
þótti það ekki glæsiiegt, foreldrum
mínum, að hann skyldi vera að fara,
en afi minn og amma fluttu til Vest-
urheims fyrir mitt minni.
— Hvað fórug þið langt austur á
bóginn um daginn, Guðríður?
— Að Grímsstöðum á Fjöllum, en
þaðan aftur norður yfir Hólsfjöll.
KONUNGSRIKIÐ -
Frúmhald af 595. síðu.
hans sagt við hann: „Ekki einn dropa
meira, vinur minn“.
Hann andvarpaði þungan og sagði
við vini sina:
„Ég hélt, að þetta hefði verið draum
ur. En nú veit ég, að konungsríkið
Lókustanía er til í raun og veru —
það er jafnraunverulegt og við þrír.
Kannski erum við allir draumamenn."
Éen varð aldrei samur eftir þetta.
Hann gerðist munkur, tók að drekka
þýddi.
aftur, drakk meira en nokkru sinni
fyrr, og innan þriggja ára var hann
nár.
Jóhanna Kristjónsdóttir
— Langaði þig þá ekki áfram aust-
ur í áttina til Stöðvarfjarðar?
— Jú, ég segi þag nú ekki. Ég
hefði haft gaman af því og gjarnan
viljað fara austur, en það hef ég nú
oftast gert á hverju ári. Maður getur
nú ekki alltaf verig á ferðalagi. Ég
geymi það bara til næsta árs. En
þessari ferg minni mun ég aldrei
gleyma. Það var líka eins og blessuð
náttúran skartaði allri sinni fegurð og
væri fólkinu samtaka ag gera okkur
ferðina sem gleðiríkasta.
Og vig skulum vona, að forlögin
unni Guðríði þess að fá ei.tt ferða-
lagið enn í' afmælisgjöf, þegar hún
verður áttræð. — hjp.
Minningar frá 19. öld
Framhald af 579. síðu.
um síðastnefnda. Og þó mest á þol
þéss, er siðastur varð tekinn til
fanga með því að snerta hann og
segja: „Klukk“. Það var erfitt fyrir
einn að komast milli hafna, þegar
allur hópurinn var til varnar og sókn
ar. Leikslokin urðu líka oftast þau,
að annaðhvort varð hann tekinn eða
hlaut að gefast upp, áður en hann
náði í höfn, eftir að hann var orð-
inn einn á móti öllum. En kæmist
hann í höfn, varð hann kóngur.
Um skemmtanij. barna á vetrum
var nokkuð öðra máli ag gegna. Þá
voru þær oft af skornum skammti.
Svo vondar stórhríðar geisuðu þá oft,
stundum í viku eða lengur, að börn
gátu ekki komig út fyrir bæjarstaf.
Og þá varð fátt til skemmtunar fyrir
þau í hinum köldu og þröngu bað-
stofum, annað en að hlusta á sögur,
er lesnar voru upphátt á kvöldvökun-
um fyrir fólkið, eða sögur mæltar af
munni fram í rökkursetunum. Að
hlusta á þær var hin mesta unun.
En því lengri sem inniseturnar
urðu, því meiri voru viðbrigðin og
ánægjan, er hríðunum létti og út varð
komizt. Þá var ætíg nóg til að
Skemmta sér við. Mest gaman var þó,
er svellalög gerði, að leika sér á
svellunum, hlaupa um þau, renna
sér á þeim, annaðhvort fótskriðu eða
á hrossleggjum, fara i hornabardaga
og fleira. Skauta sá ég aldrei á fyrstu
uppvaxtarárum mínum. Það mun
hafa verið um 1885, er ég var 12—13
ára, að ég eignaðist fyrstu skautana.
Og auðvitað varð enn dásamiegra að
leika sér á svellunum eftir það.
Nothæf barnaskíði sá ég aldrei á
uppvaxtarárum mínum. Við strákarn-
ir vorum að reyna ag nota tunnu-
stafi fyrir skíði. Gátum vig því ekki
iðkað skíðaíþrótt fyrr en okkur var
vaxinn svo fiskur um hrygg, að við
réðum við hin þungu skíði hinna full
orðnu. Þá var aðeins notaður einn
langur stafur, oftast með brodd í
neðri enda. Að fara á skíði var einn-
ig mjög eftirsótt skemmtun irn*al
unglinga á þeim árum.
Samkomur, sem boðað va. til,
þekktust ekki ; Kelduhverfi fyrr en
skömmu eftir 1890. Þá var boðað til
tveggja glímufunda á Vatnsbæjum.
Voru þeir vel 'sóttir og þóttu hin
bezta skemmtun. Á eftir voru þreytt
hlaup og stiginn dans fram á nótt
Fyrsta leiksýning, sem ég minnist,
að haldin væri í Þingeyjarsýslu, var á
Húsavík um miðsvetrarleyti. ejnnig
skömmu eftir 1890 Allt fólkið j Lóni
sem að heiman komst, fór gangandi
yfir Tunguheiði til þess að sjá leik-
inn Eg og Jón Sigurjónsson, frændi
minn, nokkru yngri en ég, urðum
síðastir. Brutumst við f vondri hríð til
Húsavíkur. Allar aðstæður til leik-
sýningar voru mjög slæmar þar Þó
hef ég aldrei hrifizt meira eða
skemmt mér betur á leiksýningu og
iðraðist ég ekki fararinnar, þótt erfið
væri. Það ■ var Skugga-Svemn, sem
sýndur var. Guðnt. B. Árnason.
» (ir w
Lausn 24.
krossgátu

MT 1 B
T V S R >
fl L 0 K s
R R T fl’ K
m a m P Ó N ý T T U
Í L ö N D U N R R-i ' / fl 6 fl
t fi F fl R N 1 R 0 R G U 1
s T U G !! fi H S fl. R fl Ð
E T N fl R 1 N fl U f> B L y S
D fi K M L B. E K K
fí m 5 T £ y T i R P G 1 E
U H J fl L i n í U M
Él H R ó L u K s K R fl M
s b Y N G ifl R fl i R i T
p fi 6 fi R I n K R fl’ [n N fl
H U G R fl U N R R N R ý
1 T U V ff N N U fi' N U T S
P R 0 T fl Ð L I N N É
1 d n T í Ð I N D 1 P G í R
r> R fi' T N U i fl F D R 1 F 11
■ K n S T R P D fl’ R 0 L
598
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ