Tíminn Sunnudagsblað - 04.11.1962, Blaðsíða 6

Til vinstri: Úr Berserkjahrauni, Bjarnarhafnarfjall í fjarska. — Til hægri: Bæjarrústir á Ámýrum.
ur burðamaður. Hefur hokur þetta
minnt á hin kunnu orð Hávamála:
Bú es betra
an biðja sé,
halr es heima hverr.
Þótt tvær geitur eigi
og taugreptan sal,
'þat es þó betra an bæn.
Hjá þeim var í kotinu sonur Krist-
ínar, Friðrik Hansson, stálpaður orð-
inn, dóttir þeirra hjóna, Kristjana
að nafni, fædd árif( 1830, og sonur,
ári yngri, ef atburðirnir hafa orðið
það árið, sem þetta fólk er ekki tal-
ið við bú á Kleifárvöilum. En hann
dó snemma árs 1837, svo að börnin
hafa ekki verið nema tvö, ef firnin á
Baulárvöllum hafa gerzt eftir það.
En nú er frá atburðum að segja.
Dag einn á jólaföstu fór bóndinn
í hinu taugrefta fjallahreysi erinda
sinna niður í sveitir og bjóst ekki
við að koma aftur fyrr en ag áliðn-
um næsta degi. Sagan segir, að Krist-
ín hafi orðið ein eftir með Kristjönu,
og vitanlega er ekki óhugsandi, að
Friðrik hafi farið niður í byggð með
stjúpa sínum. Dagurinn leið tíðinda-
laust, og þegar birtu tekur að bregða
kveikti húsfreyja á ljóstýru í bað-
stofunni og settist að vinnu sinni.
í vökulokin fór hún að venju í fjós-
ið og hreytti kúna. Signir hún að
því búnu dyr allar, svo sem henn-
ar var vandi, og slekkur ljósið og
leggst fyrir hjá barni sínu, eða börn-
um, ef fleiri voru en Kristjana. En
svo segir sagan, að hún hafi ekki
lengi legið í myrkrinu, er hún heyrir,
að brölt er upp á baðstofuþekjuna
og rekið i hana bylmingshögg yfir
rúmi hennar. Nötraði baðstofan við
höggið og brast í hverju tré. Við
þetta varð konan ofsahrædd. Heitir
hún á guð og allar góðar vættir og
margsignir rekkjuna.
Þessu næst heyrir hún, að ruðzt
er niður af þekjunni. í næstu andrá
ríður högg mikið á útidyrahurðinni,
og fylgja skruðningar og brothljóð,
líkt og hurðin hafi sundrazt og flask-
arnir úr henni þeytzt inn í göngin.
Dynja nú höggin hvert af öðru í göng
unum, og sundrazt rof og raftar og
hrynja niður með miklum fyrirgangi.
Færast þessi firn nær og nær bað-
stofudynmum. Konan þuldi bænir
sínar í dauðans angist, örvita af
skelfingu.
Nú heyrir hún, að vágestur þessi
snýr frá baðstofudyrunum og tekur
að brjóta niður búrið og eldhúsið.
En þegar því er lokið, vindur hann
sér upp á þekjuna við baðstofudyrn-
ar meg höggum og slögum, og fellur
enn niður einn raftur. Þá snaraðist
konan fram úr rekkju sinni, hljóp
Til vinstri: Horft út til Akureyja. Hvítt íbúöarhúsið sést yfir litta hólmann á miðri myndinni. — Til hægri:
Kumbaravogur, hinn fornfrægi verzlunarstaður.
822
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ