Tíminn Sunnudagsblað - 04.11.1962, Blaðsíða 21

GUÐMUNDUR kom að Hallorms-
stað og sýndi prestsfrúin honum stað-
in og kirkjuna. Þegar þau komu inn
í kirkjuna, benti frúin Guffmundi á
fagra altaristöílu og sagði:
— Þetta er nú mynd af Maríu mey.
Þér kannizt vel við hana, Guðniundur
rninn.
Guðmundur svaraði hirðuleysis-
lega:
— Jú, það getur vel skeð, að ég hafi
séff hana á Seyðisfirði.
★
HELGI þótti í meira lagi blótsamur
og grófur í orðum. Eitt sinn, er hann
var r kirkju á hátíðisdegi, voru öll
sæti skipuð og hin mesta þröng og
hiti í kirkjunni. Þegar Helgi kom út,
leikriti. Annars hafa Þau flest verið
j Pí-Pa-Kí, en þar voru þau tuttugu
og eitt. Þeirn var svo haganlega fyr-
ir komið, að það kom ekki að sök.
— En nú ertu ekki senumaður
lengur?
— Nei, nú er ég dyravörður, búinn
að vera það í 2 ár.
— Hvernig var aðsóknin í gamla
daga?
— Það þótti gott, ef stykki gekk
8—10 sinnum, nema revíurnar. Þær
gengu von úr viti. Það var mest sama
fólkið, sem kom á sýningarnar. Ungl-
vék hann sér að kunningja sinum og
sagði:
— Ég er feginn að vera kominn út
úr þessu helvíti.
★
GUÐMUNDUR í Hjáleigunni, sem
vanalega var kallaður Gvendur, hafði
það til að segja óþvegin orð við Guð-
mund landsdrottin sinn á heimajörð
inni, sem var ríkur maður og voldug-
ur í sveitinni. Eitt sinn sem oftar
lenti þeim saman, og dró Gvendur
ekki úr stóryrðunum við nafna sinn.
Hreppstjóri sveitarinnar gaf sig þá
að deilum þeirra og sagði við Gvend:
— Að þú skulir ekki skammast þín,
Gvendur, að tala svona við hann Guð-
mirnd, ílugpkan manninn.
ingarnir sóttu leiksýningar meira þá
en nú. Þá þótti hver góður, sem gat
smúlaff sér inn í leikhús með ein-
hverjum ráðum. En nú er þetta
breytt. — Það er einkennilegt, þeg-
ar maður horfir til baka og gerir
sér ijóst, að það er Leikfélag Reykja
víkur, sem skapaði leiklist i þessum
bæ, aff nú skuli það eíki einu sinni
njóta nægilegs stuðnings til aff koma
sér upp Þaki yfir höfuðið. Menn eru
fljótir að gleyma. — Ef ég væri rík-
ur, gæfi ég Leikfélaginu hús, en ég
er ekki ríkur og á ekkert til nema
þakklæti handa því, og enginn bygg-
ir hús með því einu.
GRAFRÆNINGJAR - '1
Framhald af 831. síðu.
Aðeins helztu mönnum ættarinnar
var trúað fyrir þessum fundi, og þeir
unnu eið ag Því, að snerta ekki fjár-
sjóðinn, svo að hann mætti endast
ættinni. Að sex árum liðnum — eða
fram til þess tíma, er Bandaríkja-
maðurinn keypti pappýrusinn — var
ættin orðin auðug á því að stela úr
gröfunum og selja á svörtum mark-
aði. En sumarið 1881 varð Rasul að
sætta sig við að verða leiðsögumað-
ur fulltrúa Kairó-safnsins og vísa
honum á hellinn.
Fulltrúi safnsins, Emil Brugsch,
seig í vað niður í hellinn, sem var
ellefu metra djúpur. Við logana af
flöktandi blysi sá hann ótal viðhafn-
arlíkkistur, sumar höfðu verið brotn-
ar upp, aðrar voru óhreyfðar. og
sums staðar lágu múmíurnar innan
um áhöld og skartgripi, sem voru
svo margir, að ekki varð tölu á kom-
ið. Þarna gat að líta líkami fornra
konunga, — hinna voldugustu í Eg-
yptalandi á fornum tímum. Þarna
lá Amosis I., sem rekið hafði Hýksos-
menn af höndum Egypta, eftir að
þeir höfðu ráðið þar öllu um langt
skeið. Og þarna sá hann múmíur-
tveggja frægustu og mikilhæfustu
faraóanna, sem höfðu lifað á vörum
fólksins árþúsundum saman, —
þeirra Þótmesar III (1580—1447
f. Kr.) og Ramsesar II. (1298—1232
f. Kr.), sem kadaður hefur verið
„hinn mikli", en það er talið, að
Móses hafi alizt upp við hirð hansr
Þessir tveir konungar áttu öðrum
fremur þátt í því að gera Egyptaiand
ag stórveldi.
— í Þessari klettagröf lágu hvorki
meira né minna en fjörutíu múmíur,
ýmist í kistum eða kistulausar. Prest
arnir höfðu letrað hrakningasögur
þeirra á kisturnar, eftir að þeir höfðu
borið þá um langan veg til þess að
forða þeim frá Þjófum og ræningj-
um fyrir þrjú þúsund árum.
Nútíminn á þessum mönnum mikið
að þakka, og ef til vill eiga sálir
konunganna það líka.
(Heimildir: Fornar grafir og
fræðimenn; Grafir og grónar
rústir; C.W. Ceram).
LEIÐRÉTTING:
í kvæði Gunnaxs Dals, „Tröilið og
dvergurinn", sem birlist í síðasta
blaði, féll niður stafur í 7. línu þriðja
erindis. Þar stendur í lok erindisins:
„en ánægð forsjón
á langþr.eyttum herðunum ber.“
Hið xétta er::
„en ánægða forsjón“ o.s.frv.
Við biðjum afsökunar á þessum mis-
tökum.
Rabb við Hafiiða Bjarnason
Framhald af 833 síðu.
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
837’