Tíminn Sunnudagsblað - 04.11.1962, Blaðsíða 12

ast óskemmd. Fórnir til handa „Ka“
voru settar hjá líkinu. Þeirra átti
„Ka“ a’ð njóta, Þegar það sneri aftur
tii líkamans. Þótmes hlýtur að hafa
gert sér grein fyrir, að samkvæmt
trúarlögmálunum, stefndi hann sál
sinni í voða með því að láta jarðsetja
sig annars staðar en í hofinu. „Ka“
varð að snúa aftur til líkamans, og
kom því aldrei í hofið, þar sem líkam
inn var þar ekki. Og því fékk „Ka“
ekki fórnirnar, sem taldar voru nauð-
synlegar til þess að veita því þrótt
eftir dauðann. Án þeirra var voðinn
vís. En Það vár annað, sem Þótmes
óttaðist meira: Grafarræningjarnir.
Þeir voru mjög athafnasamir á hans
dögum og höfðu verið það um langan
aldur. Til margvíslegra ráða hafði
verið gripið til þess að vernda smyrl-
inga konunganna í pýramídunum. —
Sennilega hafa fáir pýramídar verið
16RAFRÆN
828
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
Guilgríman, sem felld var yflr höfuð og herðar Tút-ench-Amons. Hún var greypt
marglifu gleri, laoislazúli, grænu feldspati, kerneóli, alabastri og obsidían.
„Konungadalur" heitir dalur
einn, sem liggur á vestari bakka
Nílar í Egyptalandi. Dalurinn
ber heiti sitt af mjög mörgum
konungagröfum, sem þar eru.
Svo sem kunnugt er var það
þjóðarsiður Forn-Egypta, að kon-
ungum þeirra voru reistir pýra-
mídar, og þar voru konuwgarn-
ir lagðir til ninztu hvíldar. En
í upphafi Nýja ríkisins (Um 1555
f. Kr.) verður sú breyting á, að
konungar hætta að láta grafsetja
sig í pýramídunum, en láta 1 þess
stað jarða lík sín í klettagröf,
sem enginn eða fáir vissu um.
Upphafsmaður þessarar ný-
breytni var Þótmes I, og eftir
hans dag voru yfir fjörutíu kon-
ungar grafnir með sama hætti.
Þeim voru teknar grafir í eyði-
dalnum vestan Nílar, en sjálf hof
þeirra stóðu á bökkum Nílar,
þar sem allir gátu litiö þau aug-
um.
Það liggur ekki í augum uppi,
fljótt á litið, hvers vegna Þessi eld-
foi'na hefð var rofin. Egyptar trúðu
því, að sálin, sem þeir kölluðu „Ka“
kæmi öðru hvoru til dvalar í líkaman-
um sér til hvíldar og endurnæringar,
og því var það, að lík konunganna
voru smurð, svo að þau mættu geym-
tí) um hans tíma, sem ekki höfðu
orðið fyrir barðinu á ræningjum-
Grafir konunganna i pýramídunum
höfðu verið opnaðar og múmíur
þeirra rændar skrauti sínu og töfra-
umbúnaði, og það var svívirða, sem
eilífðin gat ekki afmáð. Grafarræn-
ingjarnir voru bíræfnir og svifust
einskis við starfa sinn, enda var oft
til mikils að vinna. Stundum hjuggu
þeir múmíurnar sundur, til þess að
auðveldara yrði að komast að ráns-
fengnum; hefur til dæmis íundizt
handleggur drottningar, sem iroðið
hafði verið í glufu á vegg í flýti. Að
öllum líkindum hefur verið komið að
ræningja óvörum, Þegar hann hofur
verið önnum kafinn við ránið og hann
orðið að flýja í skyndi.
Þótmes var fyrsti faraóinn, sem lét
.gera gröf sína í eyðidalnum vestan
Nílar, og faraóarnir, sem ríktu næstu
fimm aldir, fóru a^ dæmi hans. Gröf-
ina lét hann bora langt inn í kletta-
vegg, en síðan voru höggnar tröpp-
ur að henni í bergið. Ótölulegur
fjöldi manna hlýtur að hafa unnið
að þessu verki, og það er ekki ólík-
legí, að það hafi einkum verið striðs-
fangar, og þar vart að spyrja uý1’
hvaða örlög þeim hafa verið búin>
eftir að þeir höfðu unnið verkið-
Það varð að tryggja, að enginn segoi
frá staðnum. — Þótmes tókst ekki að
stemma stigu við grafarránunum-
Líkami hans féjck að hvíla í friði um
sinn, en þó fór svo, að gröf hans var
opnuð — ekki af ræningjum, held-
ur prestum, sem óttuðust, að ^un