Tíminn Sunnudagsblað - 04.11.1962, Page 17

um á parti, og á flóði flæddi tjarn-
arvatnið inn — og þá var ekkert ann
ag að gera en ausa. Kuldinn var líka
stundum svo mikill þarna, að smink-
arinn varð að hita sminkið í hönd-
unum á sér eða yfir kertaljósi, til
þess að hægt væri að nota það. En
þeir létu það ekki á sig fá, gömlu
leikararnir. Áhuginn var svo mikill.
Og allt var þetta sjálfboðavinna.
Leikararnir voru miklu meira
niðri í Iðnó en heima hjá sér. Þeir
höfðu flestir fasta vinnu, en eftir
vinnutíma skunduðu þeir á æfingar
og voru við þær fram á kvöld — oft
með vettlinga á höndunum vegna
kulda —.
— Það gat verig skrambi kalt í
húsinu og er enn. Maður fann fyr-
ir því, þegar maður var að paufast
við að smíða leiktjöldin fram á nótt.
Vistlegt var Það ekki, og stundum
voru rottur ag dansa frammi í saln-
um til bragðbætis. Það var allt fullt
af rottum í Reykjavík þá, og fáir
kipptu sér upp við, þótt Þeir sæju
þeim bregða fyrir.
Þetta var minn háskóli. Eg var
lengi að hugsa um ag vera þarna í
hálfa öld, en af því verður nú varla,
af því að ég er orðinn svo fjandi
gamall. Eg er þó búinn að vera
þarna í þrjátíu og átta ár og ekki
misst af nema þrem sýningum á þeim
tíma. Stundum kom það fyrir, að
ég var ekki heima eitt einasta kvöld
vikunnar. Ef dagar komu, sem Leik-
félagið eða revían ekki notaði, voru
færðir upp- menntaskólaleikir, þeir
senumennirnir urðu alltaf ag vera
til staðar.
Maður skyldi ælla, ag eiginkonur
eða eiginmenn, sem sá.tu heima flest
kvöld vikunnar, hafi stöku sinnum
sett upp skeifu. En, nei, það var
r.ú ekki, segir Hafliði. Heimilin voru
öli í þessu, og Þegar leikurunum var
þakkað, var heimilunum, konunum
og eiginmönnunum alltaf Þakkað
líka. Þetta var eins og hver önnur
skylda, að menn legðu sig alla fram,
til þess að sýningarnar gætu tekizt
sem allra bezt. Auðvitað er það svo
leiðis enn þá, en magastritið var
meira á þessum tímum. En þag var
einkennilegt með þetta fólk, þótt það
væri þreytt eftir vinnu, kom þvi allt-
af vel saman. Þag voru aldrei árekstr
ar.
— Duttu leiktjöldin nokkurn tíma
hjá þér?
— Nei, þau duttu ekki. Maður
greip í þau, þegar þau tóku upp á
því að hallast. En ég man einu sinm
eftir fossi, sem rann upp í móti, and
stætt öllum náttúrulögmálum. Þó
var þeta ágætur og frægur foss, Öx
arárfoss. En þetta var ekki eingöngu
honum að kenna: Hann var nefni-
lega málaður á kefli, sem snúig var,
svo að vatnið bunaði eins og lög
gera ráð fyrir. Gallinn var bara sá,
að keflinu var snúið öfugt. Stundum
kom fyrir, ag við gleymdum ag setja
stóla inn á sviðið eða eitthvað því-
líkt, en leikararnir björguðu málinu
alltaf. Og maður er búinn ag gleyma
þessu, áður en maður veit af. Það
kom líka fyrir í gamla daga, að ljós-
in slokknuðu í miðri sýningu, en þá
var bara kveikt á kertunum og haldið
áfram eins og ekkert hefði í skorizt.
Eg man ekki eftir, að sýningu haM
verig hætt af þeim ástæðum.
— Finnst þér gömlu leikararn:.
hafa verið betri en þeir nýju?
— Eg geri engan mun á þeim. Eg
hef alltaf sagt þeim það, sem mér
finnst um leik þeirra í það og það
skiptið, og Þeir hafa aldrei fyrzt yf-
ir því. Eg man til dæmis eftir, þeg-
ar GunnÞórunn Halldórsdóttir kom
að Leikfélaginu. Hún átti að leika
gamla konu úr sveit, og þá sendi
hún mig fram í sal og bag mig að
horfa á sig leika hana og segja sér
svo, hvað mér fyndist að. Og þá
þýddi ekki annað en að segja satt.
— Við hvaða verk hefur þér þótt
mest gaman að vinna?
— Mér þótti mjög gaman ag vinna
vig „Mann og konu“ því að þar
þekkti maður allt svo vel og .Gullna
hliðið" eftir Davíð. Það var svo fal-
legt þegar Lárus var búinn ag koma
því í kring. En hriínastur held ég,
að ég hafi verig af ..Vetrarævintýri"
Shakespeares. Þar varð maður að
vera svo fljótur að skipta um tjöld.
Maður mátti ekki tapa einu hand-
taki þá varð maður of seinn. Þetta
voru lausir flekar, sem stillt var á
gaffla, en nú er miklu auðveldara að
eiga við þetta, Því að leiktjöldin eru
dregin upp. Annars æfist maður í
þessu ég man sérstaklega eftir, hvað
okkur fór fram við að skipta um
tjöld í „Ævintýri á gönguför" eftir
því 'Sem sýningum fjölgaði. Nú eru
líka sviðsskiptingar yfirleitt færri í
leikritum en áður var. Það var al-
gengt, að 7—8 leiksvig væru í einu
Framhald á 837. síSu.
Gamla Iðnó á tjarnarbakkanum. Þar hefur margur skemmt sér vel.
T f M I N N
SIJNNUDAGSBLAÐ
833