Tíminn Sunnudagsblað - 04.11.1962, Blaðsíða 19

legg sér. Þegar tækifæri gafst, stakk
þjónninn barnið með hnífnum og
hljóp síðan burt. Barnið veinaði og
konan hrópaði:
„Morðingi!"
Og það varð uppþot og ringulreið
á torginu, svo að Wei og þjóni hans
tókst að komast undan.
„Tókst þér að drepa hana?“ spurði
Wei.
„Nei“, svaraði þjónninn. „Um leið
og ég miðaði hnífnum, leit barnið
skyndilega undan. Ég held, að ég
hafi fleiðrað andlit hennar nálægt
annarri augnabrúninni“.
Wei fór í skyndingu brott úr borg-
inni, og atburðurinn á torginu gleymd
ist fljótlega. Hann hélt til höfuð-
borgarinnar, harmþrunginn yfir því,
að síðasta bónorðsför hans hafði orð-
ið árangurslaus. Hætti hann nú að
hugsa um hjónaband í bili. Þremur
árum síðar tókst honum að ná samn-
ingi um ágætt konuefni af Tanfjöl-
skyldunni, sem var vel þekkt í sam-
kvæmislífinu. Stúlkan var ágætlega
menntuð og þótti einkarfögur. Allir
óskuðu honum til hamingju, og tekið
var að undirbúa brúðkaupið. En þá
bárust honum einn morgun þær voða
fregnir, að unnusta hans hefði framið
sjálfsmorð. Hún hafði elskað annan
mann.
Nú hugsaði Wei ekki um kvonfang
í tvö ár. Hann var orðinn tuttugu og
átta ára gamall og horfinn frá því að
kvænast konu af háum þjóðfélags-
stigum. Dag nokkurn var hann á
ferðalagi úti í sveit og varð þá ást-
fanginn af bóndadóttur einni. Og
það, sem meira ,var: Stúlkan endur-
galt ást hans. Þau bundust heitum,
og hann fór til borgarinnar til Þess
að kaupa handa henni silki og gim-
steina. Þegar hann kom aftur, komst
hann að raun um það, að heitkona
hans hafði tekið erfiðan sjúkdóm,
misst allt hárið og var orðin blind.
Hún neitaði að giftast honum og bað
hann að fara og finna einhverja, sem
honum vær; samboðin.
Nú liðu nokkur ár, en þá varð enn
ein stúlka á vegi hans. Stúlkan var
ekki aðeins fögur, hún var mikill unn
andi bóka, lista og tónmennta. Þar
voru engir keppinautar, og þau bund-
ust heitum. Þremur dögum fyrir brúð-
kaupið var hún á leið heim til sín.
Henni varð fótaskortur og hún dauð-
rotaðist við fallið. Það var eins og
forlögin væru að leika sér að hon-
um.
Wei Kú var nú orðinn forlagatrú-
ar. Hann kærði sig ekkert um að
eiga nokkur samskipti við konur
framar. Hann einbeitti sér að starfi
sínu í Shiangchow, rækti skyldustörf
sín og hugsaðj ekki framar um að
kvænast. Hann gegndi skyldustörfum
sínum af slíkri kostgæfni, að yfir-
maður hans, Wang Tai, bauðst til
þess að gefa honum systurdóttur sína.
Þetta snerti viðkvæman streng í
brjósti Weis.
„Hvers vegna viltu, að ég kvæn-
ist systurdóttur þinni? Ég er orðinn
of gamall til Þess að kvænast".
En þar eð fast var lagt að honum,
lét hann undan, en hrifningarlaust.
Hann sá ekki brúði sína fyrr en gift-
ingin fór íram Hún var ung og
þokkafull, og hann var ánægður. Að
öllu leyti reyndist hún honum hin
ákjósanlegasta eiginkona.
Hún greiddi hár sitt alltaf á sér-
kennilegan hátt yfir hægra gagnauga,
og honum fannst það fallegt og hugs-
aði talsvert um það. Eftir skamma
hríð elskaði hann konu sína innilega
og spurði hana:
„Hvers vegna breytirðu ekki stund-
um hárgreiðslunni? Ég á við — hvers
vegna greiðirðu það alltaf til ann-
arrar hliðarinnar?"
Kona hans lyfti hárinu frá og sagði:
„Sjáðu“, og hún bentj á ör.
„Hvenær fékkstu þetta?“
„Þegar ég var þriggja ára. Faðir
minn var dáinn, og móðir mín og
bróðir létust á sama ári. Eg var því
falin forsjá barnfóstru. Við áttum
hús nálægt Suðurgötu í Sungcheng,
þar sem skrifstofa föður míns var,
og hún ræktaði grænmeti og seldi
það á torginu. Dag nokkurn réðst að
GVENDUR þótti nokkuð illmáll og
gefinn fyrir að leika tveimur skjöld-
um. Einhverju sinni er hann var á
manntalsþingi og hlýddi Þar á ræðu
sýslumanns, varð honum að orði:
— Skelfing getur maðurinn logið.
Sýslumaður heyrði orð hans og
kallaði byrstur:
— Hvað voruð þér að segja?
Gvendur lét sér hvergi bregða og
svarar:
— Eg var að segja, að Þetta væri
gullfallega sagt hjá yður, sýslumaður.
★
BIÐILL, sem þótti heldur léttúðugur
fékk það svar hjá ástkonu sinni, að
hún vildi aðeins eiga þann, sem elsk-
aði sig af heilum hug.
— Fáðu þér þá hund, sagði hann,
og fór leiðar sinnar.
★
EIRÍKUR bóndi kom dóttur 6inni
fyrir á prestsetri og skyldi hún læra
þar kvenlegar hannyrðir, en jafn-
framt vinna fyrir sér. Ekki þótti Ei-
ríki það fara eins og hann hafði gert
okkur Þjófur og reyndi að drepa mig.
Við skildum það ekki, því að við átt-
um enga óvini. Honunr tókst ekki að
koma fram ætlan sinni, en örið ber
ég síðan. Og þess vegna greiði ég
hárið svona“.
„Var fóstran hér um bil blind?“
,,Já. Hvernig veiztu það?“
„Ég var þessi Þjófur. Þetta er ákaf-
lega einkennilegt. Allt hefur farið
eins og forlögin fyrirhuguðu".
Hann sagði henni upp alla söguna
um fund hans og öldungsins fyrir
nákvæmlega fjórtán árum. Eiginkon-
an sagði honum, að þegar hún var
sex eða sjö ára, kom frændi hennar
í Sungcheng og tók hana til sín og
fjölskyldu sinnar í Shiangchow, þar
sem Wej kvæntist henni síðan. Þá
vissu þau, að gifting þeirra hafði ver-
ið ákveðin á himnum og elskuðust
heitar en nokkru sinni fyrr, einmitt
vegna þess.
Síðar eignuðust þau son að nafni
Kún, sem varð borgarstjóri í Taiyan,
og móðirin komst til hárra metorða
vegna sonarins.
Þegar borgarstjórinn í Sungcheng
heyrði, hvað gerzt hafði í borg hans,
gaf hann kránni við suðurhliðið, þar
sem Wei Kú hafði staðnæmzt, nýtt
nafn. Hann kallaði hana Hjónabands-
krána.
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi.
sér vonir um, og var stúlkunni hald
ið meira að vinnu en námi. Nokkru
síðar ræddi hann um þetta við prest
frúna, án þess að aðrir heyrðu mál
þeirra.
Þegar Eiríkur var spurður um sam-
ræður þeirra og hvernig hefði farið
S með þeim, svaraði hann aðeins:
— Hún sér ekki sólina fyrir sjálfri
sér, blessúð frúin.
★
MANGA gamla var dugnaðarkona og
tók að sér fjárhirðingu, meðan mað-
ur hennar var við sjóróðra í fjar-
lægri veiðistöð. Var Þetta erfitt verk,
því að þröngt var í búi, börnin mörg
og fjárhús léleg. Þegar nágrannarn-
ir spurðu hana hvernig hún gæti tek-
izt Þetta á hendur, svaraði hún:
— Maður verður að treysta guði
og lukkunni ,og er það ekki beysið.
★
NOKKRAR gamlar konur ræddu um
það, hvar verst væri að hafa gigtina.
Ein nefndi bakið, önnur mjöðmina,
þriðja öxlina. En þegar þær höfðu
Bergsteinn Kristjánsson safnaði
FYNDNI OG FLÓNSKA
1 í M 1 N N
SUNNUDAGSBLAÐ
835