Tíminn Sunnudagsblað - 25.11.1962, Blaðsíða 4
★
Á dálitlu hvítu risi fyrir ofan
dyrnar á húsi Guðspekifélags ís-
lands í Reykjavík stendur kross.
Þessi kross er öðruvísi en aðrir
krossar. Langtréð gengur ekki
upp úr örmunum, heldur er þar
hringur, og hringurinn er tákn
eilífðarinnar. Þetta er hinn
egypzki kross, sem stundum hef-
ur verið nefndur Lykill laun-
helganna. — Þar sem hann
stendur, minnir hann á mann
með útbreiddan faðm móti
himni, líkt og hann vænti þess
að verða fylitur einhverju, sem
armar hans geta lukzt um.
Andrúmslofítft í þessu húsi eriygnt
og friffarfullt, sætur reykelsis-
eimur fyllir vitin og flæðir út í hverja
taug. Það' er þögn í húsinu, sem orð
megna ekki að rjúfa. — f stofu Gret-
ars Fells standa margir stólar um-
Gretar Fells.
(Ljósmynd: TÍMI'NN—RE).
„Atér finnst efnishyggju-
menn fjarska barnalegir"
— segir Gretar Fells í spjalli um guðspeki og mannfega tiíveru
hverfis lítið, knnglótt borð. Á ein-
um vegg stofunnar er mynd af Jesú
Kristi eftir skáldiff Kahlil Gibran,
andspænis mynd af bláum pýramída,
sem er felldur inn í sólarupprás með
björtum og hlýjum litum.
— Eg er forhertur symbolisti, seg-
ir Gretar, um ieið og hann horfir á
pýramídann.
— Komstu snemma í kynni við
guðspekina?
— Já, strax um fermingu á æsku-
heimili mínu, Fellsmúla. Faðir minn
átti mikið bókasafn. Eg rakst þar á
lítið kver um guðspeki og gleypti
það í mig.
— Varstu trúaður sem barn?
— Nei, ekki beinlínis, en dulhneigð-
ur. Trúarþel hefur aldrei verið' sterk-
asti þátturinn 1 sálarlífi mínu. Eg
þurfti fyrst að skilja, svo að trúa.
— Hvernig .eizt prestinum, föður
þínum, á guðspekihneigð þína?
— Faðir minn var einkennilegt
sambland af gamaltrúuðum — og
frjálslyndum trúfræðingi. Hann var
sérstaklega mikil) Kristsdýrkandi og
þó mjög frjálstyndur og amaðist ekki
við, að ég sinníi guðspekinni. Bróðir
minn, séra Ragnar, varg síðar prest-
ur í Fellsmúla. Hann var mjög guð-
spekisinna, dulur maður og innhverf-
ur og fór sinna ferða.
Eftir þessi fyrstu kynni mín af
guðspekinni las ég öll guðspekirit,
sem ég náði í, og ræddi mikið um
hana vig pabba og Ragnar bróð'ur og
Guðmund Árnason í Múla. Eg held
ég geti hrósað mér af því, að hafa
afvegaleitt hann. — Það var segin
saga, að þegar við ræddum þessi mál,
vorum við' alltat þrír á móti einum,
föður okkar.
— Heldurðu, að æskumenn hafi
verið meira gruflandi, þegar þú varst
að alast upp, en ungt fólk er núna?
— Nei, ég er ekki viss um þa®-
Núna er til dæmis sægur af ungu
fólki í guðspakifélaginu. Margt af
því er fráhvertt kirkjunni, þvi a®
kristindómurinn fullnægir því ekkr,
eins og meg hann er farið, — enda
held ég, að dulhneigðin sé ríkari í
íslendingum en trúhneigðin. Að vísu
fer þetta stundum saman, en strang-
trúað fólk er á móti allri dulrænu og
guð'speki. Og guðspekinemar hafa
einkum lent í árekstrum vig hina
rétttrúuðu, sem ég vil kalla blind-
eða þröngtrúaða.
592
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ