Tíminn Sunnudagsblað - 25.11.1962, Blaðsíða 7

THEODORERjCÖOSWELL:
Þið þekkið hannVilla
Fyrr á tíð hefði ekkert veður orðið
út af því þótt Villi McChracken skyti
negra, en þetta var ekki fyrr á tíð.
Dómarinn sat kófsveittur með sím-
ann í hendinni og hlustaði á öskrandi
rödd frá höfuðborginni.
,En það er ekki hægt að hengja
hvítan mann fyrir að skjóta negra."
„Hver er að tala um að hengja“?
sagði röddin vanstillt. „Ég vil, að allt
líti vel út, það er allt og sumt. Þess
vegna skulið þið ekkert flýta ykkur
— takið ykkur tvær vikur, ef svo vil!
verkast.“
Dómarinn hlýddi og t'ók sér tvær
vikur. Verjandinn leiddi fram langa
röð af vitnum og sækjandinn aðra
eins, og kviðdómendurnir sátu undir
Þessu öllu, alvarlegir á svip. Þeim
höfðu verið lagðar lífsreglurnar fyrir
fram og þeir voru fegnir þessu hléi
frá sólarbrunanum á ökrunum, að
óglevmdri þóknuninni, sem hlóð ut-
an á sig þremur dollurum á dag.
Bráðskarpur ungur maður var send-
ur frá höfuðborginni til þess að sjá
nm öll veigamikil atriði, og þess
vegna urðu réttarhöldin yfir Villa
McCracken til fyrirmyndar að öllum
lagarekstri.
Sækjandinn gerði eins harða hríð
að Villa og hægt var án þess að draga
fram smámuni eins og þá, að bif-
reiðaverkstæðið, sem látni maðurinn
hafði komið á fót, eftir að hann kom
heim frá Kóreu, var á góðri leið með
að ná ti.l sín öllum viðskiptum frá
Villa McCracken. Ekki lét hann þess
heldur getið, sem var á almanna vit
°rði. að Villi var deildarstjóri hjá
Riddurum hins Leiftranda Sverðs á
staðnum, og í embættisnafni hafði
hann gefið hinum látna vikufrest til
að hypja sig úr bænum eða taka af-
Iniðingunum ella.
Tvær konur voru aðalvitnin. Önn
’Jr var mjög gömul og kolsvört, hin
var ekki kornung lengur, en hún var
hvít Þá fyrrnefndu mátti með réttu
halla norn, þó að hún hefði annan
°S hljómsterkari titil á þeirrj
Sleymdu feðratungu, sem hún notaði
a töfrasamkomum. En gagnstætt
góðri og gamalli landsvenju hafði
hún ekki aðeins fengið að halda lífi,
heldur einnig að reka viðskipti sín
* særnilegum friði. Þeir voru færri í
véttarsalnum, sem ekki höfðu ein-
hvern tíma leitað ráða á laun hjá
Hattie frænku. Og þó að það væri oft-
ast til að biðja um tiltölulega mein-
lausa ástardrykki eða verndargrip.
þá voru þó nógu margir, sem leitað
höfðu fulltingis hennar með svartari
áform í huga, til þess að það tryggði
henni óvenjulega tillitssama með-
ferð.
Hattie frænka var elzti íbúi bæjar
ins. Sagnir hermdu. að hún hefði
verið orðin fullorðih kona. þegar
Lincoln sveik út frelsi handa þræl-
unum. Látni maðurinn var síðasti
ættingi hennar, sem mönnum var
kunnugt um.
Eftir að hún hafði unnið eið sinn,
bar hún það, að ákærði, Villi Mc-
Cracken. hefði komið í kofa sinn um
kvöldverðarleytið, spurt eftir hinum
látna og síðan skotið hann milli augn-'
anna, þegar hann kom fram í dyrnar.
Næst kom kona Villa. feitlagin og
Ijóshærð, í of þröngum kiól. o» hún
naut þess sýniíega. að athvglin
beindist að henni. Hún sór það. að
Villi hefði verið heima á umræddum
tíma, og í rúminu hjá henni. þar sem
honum bar að vera Það var auðséð
á andlitinu á kviðdómendunum. að
þeim fannst Villi vera meiri asninn,
ef hann hefði ekki verið þar.
Átta riddarar hins Leiftranda
Sverðs sátu umhverfis eldhúsborðið
hjá Villa. Hann tók upp könnu, sem
stóð á gólfinu hjá honum, drakk væn
an teyg og þurrkaði sér óstyrknr um
munninn með loðnu handarbaki
Hann leit á vekjaraklukkugarnvnn
yfir vaskinum og lyfti könnunni aft-
ur. Þegar hann lagði hana frá sér,
seildist Pete Martin eftir henni og
tók hana til sfn.
„Hertu upp hugann, Villi“, sagði
hann og hristi könnuna til þess að
sjá, hve mikið væri eftir í henni.
„Enginn nær í þig hér hjá okkur.“
Villi skalf. „Þið hafið ekki séð
hana húka þarna undir trénu nótt
eftir nótt eins og ég.“ Hann seildist
eftir könnunni, en Martin hló og
færði hana, svo að hann náði ekki til
hennar.
„Nú hættir þú þessum drykkju-
skap, og þá sérðu ekki Hattie
frænku, hvert sem þú lítur. Það er
mesta furða, að þú skulir ekki vera
farinn að sjá eiturslöngur á eldhús-
borðinu, eins og þú hefur þambað
síðan réttarhöldin voru.“
„Ég hef séð hang, svei mér þá“,
sagði Villi mæðulega. „Sex nætur í
röð hef ég séð hana, -eins og ég sé
ykkur, sitja þarna undir trénu og
bíða þess, að tunglið verði fullt“.
Hann teygði sig eftir könnunni aftur,
en Martin bægði honum frá henni.
„Þú ert búinn að fá nóg. Nú situr
þú hér og steinþegir, meðan ég tala
nokkur orð af viti Hattie frænka er
dauð, og Jackson er dauður, og þau
eru bæði komin djúpt undi" græna
torfu. Ég lái þér ekki. þó t það .færi
um þig. út af því sem hún gól í rétt-
arsalnum, áður en hún valt um koll.
en þú veizt, að Riddararnir r’ða við
hvaða niggara sem er, dauðan eða
lifandi Nú ferð þú up og fær? þér
blund. Þú ert ú'kevrður. Ea efast
um, að þú hafi sofið sex tima síðan
réttarhöldunum lauk Ekki hefur
Winnie Mae misst neinn syefn. eða
hvað“?
Villi nuddaði beran skallann með
digrum fingrunum. „Ég ge' ekki sof-
ið“, sagði. hann rámur. ,.ekk: meðau
hún er þarna úti Hún ssiði að hann
mundi koma aftur með næsr» fullu
tungli, og nú er það alltaf að verða
kringlóttara".
..Hann kemur aftur. en ví^
sjá fyrir honu.m. Villi“. sagð' Mirt-'n
sefandi röddu. ..Nú gerir þú eins og
ég sagði Tunglið kému’- ekkj upp
fyrr en eftir góða tvo tíma Þú færð
þér dálítinn blund og við vek.ium þig
í tæka ííð“.
Villi hikaði. en síðan stóð hann
upp og lötraði upp stigann. Hann var
svo þrevttur, að hann reikaði j rpori.
Þegar hann kom inn í dimmt svefn-
herbergið, fór hann úr fötunum >og
fleygði sér í járnrúmið við hliðina á
Winnie Mae Hann revndi að halda
sér vakandi en gat bað ekki Eftir
anðartak hrutu þau hvort með öðru,
bann þungt, hún létt og fínlega.
Það var glaða tunglsljós og birta i
herberginu, þegar Villi vaknaði. Þeir
höfðu ekki vakið hann Neðhn úr
eldhúsinu heyrði hann raddafflið og
síðan drykkjuhlátur Hægt, líkt og
í leiðslu, stakk hann fótunum fram
yfir rúmstokkinn og réikaði að glugg
anum. Hann reyndi að stilla sig um
að líta út, en gat það ekki. Þarna
mundi hún vera, húkandi undir
gamla trénu, skorpin, svört múmía,
sem beið og beið og beið.
Allt í einu rak Villi hnúana upp
Framhald á 910. síSu,
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
895