Tíminn Sunnudagsblað - 09.12.1962, Blaðsíða 16

Tíminn Sunnudagsblað - 09.12.1962, Blaðsíða 16
I , n i KNÚTUR RASMUSSEN: ÁST OG ERJUR Á NORDURSLÓÐ Ehré var ekkj atkvæðamaður við veiðar. Þag var sagt um hann í háði, að hann reri húðkeip, sem gerður væri úr skinnum af veiðidýrum ann- arra manna. Öllu lakari vitnisburð var varla unnt ag fá. Ehré var ungur og hraustur, en let- in varð honum að falli. Hann hafði gengið að eiga feita, roskna ekkju, og þau fengu að liggja í skoti í húsi föður hans. Það bar sjaldan við, að þau væru rumskuð, þegar aðrir lögðu af stað á veiðar, og svo slangruðu þau allan daginn íðjulaus á milli hús- anna. Drengirnir í byggðinnj nefndu þennan mann Ehré sterka. En það gerðu þeir honum til háðungar, og Ehré barði þann, sem hann náði með minnstri fyrirhöfn, þegar hann heyrði þessa nafngift Annars var hann góðlyndur. Og hann þóttist líka hafa af nokkru að státa. Hann var sonur Sorkrarks, sem allir litu upp til, og bróð'ir Majarks, bezta veiðimannsins í öllu byggðar- laginu. Þá feðga skorti aldrei kjöt, og hvers vegna átti Ehré ag leggja meira á sig en nauðsyn bar til? En drattaðist hann loks á veiðar einhvern daginn, kom hann nálega aldrei tómhentui heim. Þess er þó að geta, að ævinlega var þetta kjöt af veiðidýrum, sem aðrir höfðu fellt. Hann var sem sé gæddur ótrúlegum hæfileika til þess ag þefa það uppi, hvar félagai hans komust í tæri við bráð, og þannig varð hann sér úti um hlutdeild í veiðifeng annarra. Einu sinni iá nærri, ag illa færi fyrir honum Hann fór að haustlagi með fleiri mönnum á sjó ag elta rostunga. Þeir festu í rostungi, settu út belg og réðust síðan á hann með skutlum sínum. Ehré hafði sig meira í frammi en góðu hófi gegndi, og rostungurinn réðst á hann. Húðkeip hans hvolfdi undir eins, en þegar hann sökk, sneri rostungurinn frá. Og ekki drukknaði Ehré. Félagar hans drógu hann upp úr, fóru með hann á jaka, þar sem þeir færðu hann úr hverri spjör og lánuðu honum í stað- inn þessar flíkur, sem þeir gátu án verið. En nær dauða en lífi var Ehré. þegar þeir komu með hann í land. Hann lenti þó sjaldan í slíkum hrakningum, því ag hann hélt sig að jafnaði heima við. Þennan mann hafði Alekrasína krækt í. Hún hafði alið fyrri manni sínum fjögur börn, og það var ekki hlaupið ag'því ag finna mann, sem vildi taka svo barnmarga ekkju upp á arma sína. Hún varð því ab sætta sig við mann sem ekki var í tölu veiðigarpa. Og þegar hún hafði ginnt Ehré til sín eina nóttina, sleppti hún ekki tökum á honum. Það fór vel á með þeim. Þau lágu oftast í faðmlögum í skoti sínu í húsi Sorkrarks, en brygði út af þvi, voru þau oftast að leita hvort öðru lúsa. þau léku sér eins og áhyggjulaus börn, og engir voru jafntíðir gestir i tjaldi okkar aðkomumannanna sem þau. Þau voru aldrei bundin við nein- ar annir. En svo góðar sem samfarir þeirra voru. þá gátu ástarlot þeirra stund- um tekig á sig dálítig grófa mynd. Dýr heyja oft blóðuga bardaga um fengitímann. Það getur verið hinn mesti háski að koma nærri hundum, þegar ólga er í blóðinu. Þeir stórskaða hver annan af eintómri afbrýðisemi, og sá. sem hrenpt hefur hnossið, get- ur jafnvel af óskiljanlegum duttlung- um ráðizt á maka sinn og bitið hann til blóðs. Þá vælir tíkin aumkunar- lega. en karldýrið stígur ofan á hana með framfótunum og urrar grimmd- arlega í ofurdeð metnaðar síns. En þegar blóðig kyrrist og sársaukinn dvínar, leggst tíkin fyrir framan þenn an herralega maka sinn, dinglar róf- unni með mestu fleðulátum og veit varla, hvernig hún getur vottað hon- um ástúð sína af nógu mikilli auð- mýkt. Svipað þessu getur gerzt meðal manna á hinum nyrzta hjara ver- aldar. Karlmönnunum þykir vænt um konur sínar, en í duttlungaköstum getur þag borig við, að þeir þreytist á ástúðinni eintómri og leiki þær harkalega. Eigi ástin að dafna, verð- ur konan að vita, að karlmaðurinn sé sterkur, segja þeir. Það var einn dag, er ég sat inni í tjaldi meg gestum mínum, ag skyndi- lega kváðu við' reiðileg köll. Það var karlmaður, sem hrópaði: „Hnífinn minn“, öskraði hann — „þú hefur gleymt ag brýna hnífinn minn.“ Vig litum út og sáum, að þetta var Ehré. Hann var bálreiður og sót- rauður í andliti og hafði þrifið í hárið á konu sinni. Þannig dró hann hana á eftir sér bak við tjöldin. Alekr- asína var náfcl af vonzku og sárs- auka, en mæltj þó ekki org frá vör- um. Einn gestanna í tjaldi mínu var bróðir Alekrasínu. Hann hét Sitdlúk, afburðafríður maður. Eg fylltist heil- agri reiði og vandlætingu, þegar ég sá að meinfýsnislegt glott lék um varir Ehrés, og rödd siðmenningar- innar í brjósti mér, skipaði mér að skerast í leikinn og vernda hig veika kyn fyrir ofbeldi villimannsins. Blóð- ið hljóp fram í kinnarnar á mér, og ég sá fyrir mér, hvernig ég veitti þessum miskunnarlausa eiginmanni maklega ráðningu. Eg leit til bróður Alekrasínu, því að þaðan bjóst ég við uppörvun til þess að skerast í leikinn og láta hnefana tala því máli, sem þessi fantur skildi. Augu okkar mættust, og mér brá í brún. Sitdlúk hló svo dátt, að hárið hristist niður á nef honum. „Láttu þau útkljá sín mál“, sagði hann. „Hér skiptir fólk sér aldrei af hjónaþrasi". „Þetta er systir þír.“, sagði ég. En Sitdlúk hló enn hærra. „Systir mín er ekki annað en kona, eins og allar hinar. Og konur þarfn- ast ráðningar. svo að tætt verði við þær. Þú heyrðir það sjálfur, að Alekrasína sveikst um ag brýna hníf- inn hans“. Þag rann af mér berserksgangur- inn, og ég varð skömmustulegur á svipinn. Mér skildist, að hyggilegast Það sló í brýnu med hjónunum — húsfreyjan var ögrandi, en bóndinn harS- leikinn — aö lítilli sfundu liöinni hvíldu þau þó á ný í faömlögum. 952 T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ

x

Tíminn Sunnudagsblað

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/301

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.