Tíminn Sunnudagsblað - 09.12.1962, Blaðsíða 17

gl!Í||ttg®gÉ

' v
■■■
.
■ ■ :

N •
■<S£i +* v,~ f |
æ&ÍKCWH"ÍXÍÍÍK-á'
MAJ/'.Ri"' trr”'ti v'eiðimaður byggöarinar, bróðir hins makráða Ehrés, og ung og fríð stúlka úr héraðinu við Jórvíkurhöfða
myndi íyru nng að veita ekki ridd-
aralegri hneyksiun útrás, fyrr en ég
kæmi meðal þess fólks, sem áttaði
sig betur á viðhorfum mínum. Og
raunar var fróðlegt ag sjá, hvernig
hjón hér um slóðir jöfnuðu ágrein-
ingsmál sín, ekki síður en kynnast
seiðum særingamanna.
Eg sá fljótt fram á, að hinar að-
fluttu hugmyndir mínar höfðu ná
lega ginnt mig til óréttmæ'tra afskipta
af einkamálum hjóna. En því vat
aftrag á síðustu stundu, og í staðinn
varð ég hlutlaus áhorfandi, sem fékk
að kynnast nýjum fleti á lifi fólks
ins.
„Þú ætlar ekki að hlýða?“ öskraðt
Ehré. „Það er þá kominn tími t:
þess, að þú vitir, hver er húsbóndi
á okkar heimili“.
Hann var kominn með hana spöl
korn frá tjöldunum, og þar greiddi
hann henni svo vel útilátig högg, að
hún missti fótanna.
„Dreptu mig!“ veinaði Alekrasína.
„O-nei — þú ert of huglaus til þess.
Þú ert hræddur við fólkið mitt.“
Ehré steig á magann á konu sinni,
þar sem hún lá á bakinu, og hló
hryssingslega að henni varnarlausri
fyrir fótum sér.
„Óhlýðnist þú mér í annað sinn,
skaltu vita, að þú kemst a'ð því full-
keyptu.“
Hann sagði betta með mestu hægð,
nær því vingjarnlega, og reri um
leið fæti sínum fram og aftur um
maga hennar. Það fór hrollur um mig,
þegar ég sá það: Alekrasína var van-
fær.
„Stígðu fastar“, hrópaði hún.
„Dreptu barnið, sem þú hefur sjálf-
ur getið“. Hún hló ofsalega, þegar
hann dró að sér fótinn. „Þú ert sót-
rauður af bræði, samt þoiirðu
ekki ag gera mér neitt mein. Þú ert
hræddur, vesaiingur", hvæstj hún
ögrandi.
Þetta stóðst Ehré ekki. Hann
fleygði sér ofan á hana og barði hana
í andlitið. Alekrasína gaf ekkert hljóð
frá sér. Þegar Ehré sleppti tökum
sínum, reis hún þunglamalega á fæt-
ur og tók á rás til fjalls. Maðurinn
stóð kyrr og mændi á eftir henni.
„Hvert ertu að fara?“ öskraði hann,
bólginn af heift.
Alekrasína nam staðar, sneri sér
við og svaraði af mestu hægð:
„Leitaðu þér ag annarri konu til
þess ag misþyrma. Eg kem ekki aft-
ur.“
„Jæja þá — þú hefur ekkj fundið
nægjanlega fyrír höndunum á mér“,
hrópaði Ehré og tók á sprett á eftir
henni.
Hann var í þann veginn að ná
henni, þegar hún fletti allt í einu
niður um sig og settist á hækjur sér.
Hún sneri bakj að honum til þess að
tjá honum sem greinilegast fyrirlitn-
ingu sína. Ehré nam staðar agndofa,
því þessu hafði hann ekki átt von
á, — sneri sér svo undan. Áhorfend-
urnir vig tjöldin veinuðu af hlátri.
Ehré forðaði sér úr vindstöðunni,
settist á stein spölkorn frá konunni
og beið átekta
Alekrasína for sér ekki óðslega.
Loks gat hún ekki dregið þessa at-
höfn frekar á íanginn en orðið var.
Þá hljóp Ehré til, þreif í hárig á
henni og dró hana á því niður að
tjöldunum.
„Eg skal gera mér það til dægra-
styttingar að losa þig við svona duttl-
unga“, hvæstj hann
Konan mælti ekki org frá vörum.
Ehré var farinn að gera sér vonir
um, ag nú hefði honum tekizt að
kúga hana og það hvarflaði ag hon-
um að sleppa henni. í þeim hugleið-
ingum var hann. þegar hún hljóp
leiftursnöggt á hann og greiddi hon-
um hvert höggið af öðru. Þr-ssi árás
kom honum á ovart Hann valt öskr-
andi um koll.
Svona sennur er fólk fíkið í að
horfa á, svo að það geti síðar sagt
sem greinilegast frá öllu. En það
vill helzt liggja í felum. Fólk stóðst
þó ekki mátið, þegnr Alekrasína sló
T í M I N N — SUNNUDAGSBI tÐ
953