Tíminn Sunnudagsblað - 09.12.1962, Blaðsíða 18

mann sinn til jarðar. Þafs ruddist út
úr tjöldum sínum og umkringdi hjón-
in, og hálfstálpaður strákur hrópaði:
„Ehré sterki leggst á bákið fyrir
framan konuna sína!“
Þetta tforu ærnar brýningar. Og
vesalings Alekrasína — hún varð
að greiða sigur sinn dýru veriði. Bóndi
hennar varpaði henni niður, og þeg-
ar hún brölti á fætur, var hún alblóð
ug í framan. Hún ranglaði spotta-
korn, þreif stein og varpaði í átt að
tjöldunum. En henni geigaði, ög
steinninn lenti i einum hundi Ehrés.
„Grýtirðu hundana mína?“ öskraði
maður hennar. viti sínu fjær.
,.Hvaf( varðar mig um hundana
þína. Það var ekki að mínum vilja,
að steinninn lenti ekki á þér sjálf-
um“, svaraði hún með sömu ögrun-
inni og áður.
Nýjar sviptingar, og aftur varpaði
Ehré henni til iarðar og barði hana.
En konan var alltaf jafnróleg og
kveinkaði sér ekki vitund. En nú
vissi Ehré ekk: lengur, hvað hann
gerði Hann rauk skyndilega brott frá
henni og tók upp úr ffurru að grýta
hunda sína, sem tvístruðust í allar
áttir Síðan þreif hann hnífinn, sem
þau hjónin höfðu deilt um, braut
hann á hné sér og kastaði brotunum
eins langt út á sjó og hann orkaði.
Við þetta sefaðist hann loks. Hann
snaraðist inn og skeytti ekki meira
um konuna Hún fór í humátt á eftir
honum. Klukkustund síðar heyrðum
við, að þau voru tekin að spjalla sam-
an og hlæja að því, sem þeim fór á
milli, og þegar ég leit inn til þeirra
af forvitni að nokkrum tíma liðnum.
lágu þau sofandi í faðmlögum.
Þetta kvöld var margt talað í tjald-
staðnum. Þeir, sem orðið höfðu vitni
að viðureigninm, báru saman bækur
sínar, og þótt vitnin greindi nokkuð
á í smáatriðum, var dómurinn kveð-
inn upp einum rómi:
„Að hugsa ser“, var sagt, og svo
slettu menn í góminn: „Konan hans
fleygði honum á bakið — hann lét
vesala konu veita sér á hrygginn!"
☆
Þegar eitthvað það gerðist, sem
fréttnæmt þótti og menn vildu vita
bezt skil á, var vandinn ekki annar
en fara til Rytunnar. Hann var sem
lifandi fréttablað og að því leyti
fremri öllum Wöðum, að hann dró
aldrei dul á 'neitt og greindi jafnfús-
lega frá skoðunum fólks, hverjar sem
þær voru. Skírsk.otaði hann þá oft til
þeirra, sem hann hafði vitneskju
sína frá: Þetta sagði hann . . . því
trúði hún mér fyrir . . . þau héldu
samt . . . þannig sögðu þeir frá . . .
Með þessum hætti hliðraði hann sér
hjá að leggja of mikið til málanna
frá eigin brjósti Og það var hyggi-
legt.
Rytan var lamaður kararmaður og
lá nótt með degi á sleða sínum und-
ir berum himni liðlangt sumarið.
Ekkeit, sem gerðist í sjónfæri hans,
fór fram hjá honum. Iðulega rak hann
upp óp, þegar eitthvað merkilegt bar
fyrir augu hans. Þá þustu allir á vett-
vang til þess að vita, hvað Rytan
hafði séð. Allir vissu, að lamaði karl-
inn á sleðanum gerði ekki annað en
vaka yfir því, hvað gerðist.
En þegar tíðindalítið var til lang-
frama, varð hann að láta sér nægja
drauma sína, sem oft fólu í sér merki-
legar forsagnir Með þessum hætti
tókst honum ávallt að halda vakandi
áhuga fólksins á því, sem fyrir hann
bar. Hann var maður, sem margir
leituðu til.
Eg var með allan hugann við það,
sem gerzt hafði, þegar ég kom til
hans. Mig langaði til þess að heyra,
hvað hann legði til málanna, og þess
vegna vék ég uudir eins talinu að því.
að nú hefði ég í fyrsta skipti á æv-
inni séð konu barða.
Rytan glennti upp skjáinn og
og mændj á mig. Hann hélt, að ég
væri að gera gys að sér. En hann tók
samt til máls, þegar ég endurtók full-
yrðingu mína.
„Hvernig hafið þið taumhald á
kvenfólkinu í landi ykkar?“ mælti
hann, og það var greinilegur með-
aumkunarhreimur í röddinni. „Eða er
húsbóndavaldið kannski í höndum
kvenna í þínu landi?“
Við gerður báðir grein fyrir við-
horfum okkar t;l kvenfólksins, og það
varð undir eins bert, að okkur greindi
talsvert á. Hann talaði með þungum
áherzlum, og það vottaði fyrir nokk-
urri beiskju í orðum hans.
„Það verður að ala önn fyrir kon-
um“, sagði hann, „og það gerum við
karlmennirnir Þær leita athvarfs hjá
HJÓN úr nágrenni Jórvíkurhöfða við tjald sitt á sólskinsdegi. Flíkurnar, sem þau
eru í, hafa þau kannski fariS í tll þess a8 þóknast Ijósmyndaranum.
954
T í M 1 N N - SUNNUDAGSBLAÐ