Tíminn Sunnudagsblað - 03.03.1963, Blaðsíða 17

Guðmundur Jónsr.on — kvefaSur og í eigin gervi.
— Hvernig stendur á því, að söngv-
arar eru allir svona lífsglaðir?
. — Ætli að það sé ekki af því, að
þeir fá svo mikið súrefni í lungun,
nokkuð sem blaðamenn og bílstjórar
fá ekki. Það er ábyggilega mjög
hollt að syngja,_ og ég hef aldrei
heyrt um, að söngvarar fái lungna-
krabba. Aftur á móti verða þeir
hjartveikir af öllu þessu trukki og
djöfulskap. Ég held það vœri skyn-
samlegra að skikka fólk í kór og láta
það syngja mikið i stað þess að vera
að hræða það með krabba. —
— Hefðirðu ekki viljað vera ó-
perusöngvari erlendis?
— Það eru mjög mörg ár síðan
mig hætti að ianga til þess. Það eru
svo miklar innklíkur og olnbogaskot.
í þessu, og þeir, sem verða ofan á
verða rótlausir og heimilislausir og
flækjast út um allar jarðir. Ég spurði
Kim Borg, þegar hann kom hingað,
hvort hann væri búsettur í Dan
mörku. — Jú, hann hafði verið þar
í fjóra daga á síðasta ári. Hann hefur
lika íbúð í Stokkhólmi, og þangað
heimsækir konan hann kannske, þeg-
ar hann er í námunda við plássið.
— Er ekki kominn tími til að
stofna óperu hér?
— Ég má náttúrlega ekki svara
þessu neitandi, en ég held, að það
' hafi verið furðuvel gert í þessu, síð-
an byrjað var að sýna söngleiki fyrir
alvöru. Það mætti kannske færa
óperur oftar upp, en sinfóníuhljóm-
sveitin hefur líka öðrum skyldum að
gegna en spila með óperu. Það væri
rjær að nýta betur félagsheimilin úti
á landi. Ég er allra manna sízt á
móti bögglauppboðum og kaupakonu-
böllum, en það væri lika gott, ef
félagsheimilin væru notuð til ein-
hvers annars. — Það var gert
svolitið grín að okkur hér í
Reykjavík, þegar Ríkisútvarpið sendi
okkur með „List um landið“,
en fólkið úti á landi kunni að
meta þessar skemmtanir og lagði
mikið á sig, til þess að þær tækjust.
Við sýndum til dæmis „Ráðskonu-
ríkið“ eftir Pergolezi í Mývatnssveit,
og Mývetningar sóttu píanóið og efni
við í leiktjöld 30 km. leið, og þrjú
hundruð manns komu á skemmtunina.
— Á einum stað, þar sem við
Páll ísólfsson og Björn Ólafsson
héldum kirkjutónleika, var org-
elið í kirkjunni svo lélegt, að við
fengum lánað orgel úti í bæ. En
skömmu seinna var keypt orgel í
kirkjuna. Þetta sýnir, að ekki þarf
mikið til þess að vekja áhuga fólks.
Það ætti að skipuleggja einhverja
starfsemi, sem gæfi fólki úti á landi
von um heimsólcn einu sinni eða
tvisvar á vetri. Það hefur tíðkazt,
að skemmtiflokkar færu út um land á
sumrin, þegar háannatíminn er, og
fáir mega vera að því að skemmta
sér, en á veturna lætur enginn
skemmtigestur sjá sig. Svona ferðir
þurfa ekki að kosta neitt stórfé. Það
var sáralítill halli á þessum ferðum
okkar, þótt við værum ellefu saman
og sýndum á 30—40 stöðum.
Og hvers vegna í ósköpunum eru
ekki málverkin, sem eru í kjallara
iistaverkasafns rikisins engum til
gagns, send út á land og látin hanga
í skólum og svipuðum stöðum —
ákveðinn tíma á hverjum?
— Ert það ekki þú, sem ert ábyrg-
ur fyrir músíkinni í útvarpinu?
— Nei, ég er í mesta lagi með-
sekur. En þú getur bókað, að það
er leikið allt of mikið af músík í út-
varpið. Fólk hættir að heyra hana,
þótt það hafi útvarpið alltaf í gangi.
Mér finnst, að það væri nær að drífa
eitthvað af mataruppskriftum og
eldhúsrómönum í útvarpið á síðdeg-
inu, en keyra grammófóninn hálfan
sólarhringinn. t
— Er fólk ekki alltaf að skamma
ykkur?
— Það er lítið um það nú orðið.
Skammirnar fara aðallega í blöðin.
Annars er okkar dagskrá sambæri-
leg við hverja eina dagskrá erlendis.
T í M I N N
SUNNUDAGSBI.AÐ
209