Tíminn Sunnudagsblað - 03.03.1963, Blaðsíða 19

„Æ, ég veit ekki. Væri hann vett-
lingur og hefði ég prjónað hann,
rekti ég hann upp“.
í þágu himnaríkis
Sigmundur Snorrason var barn-
margur, örsnauður þurrabúðarmað-
ur. í þokkabót átti hann svo barn
utan hjá. Þá ofbauð flestum. Prest-
urinn hélt snarpa umvöndunarræðu
yfir Sigmundi, sem sat lengi vel
hljóður og hógvær undir lestrinum.
Loks þótti honum samt nóg komið.
Stóð hann snúðugur upp og mælti:
„Verið þér ekki að því ama, prest-
ur minn. Varla verða mínir of margir
í himnaríki".
Hver rær meft sinu lagi
Gísli bóndi Jónsson á Eystri-Lofts
stöðum missti skeifu undan hesti sín-
um á ferðalagi, fór heim á bæ og
fékk þar mann til þess að járna hann.
Gísli horfir á um stund, en segir svo:
„Öðru vísi járnar þú en ég, lags-
maður“.
„Hvernig járnar þú?“ spyr mað-
urinn.
„Ég slæ á háusinn á naglanum".
„Jón missti líka“
Ari bjó í Miðhlíð á Barðaströnd,
og hét granni han.s einn eða mót-
býlismaður Jón. Ari var snauður
maður, en átti þó bátkænu, og afl-
aði hann sér helzt lífsbjargar með.
því að róa til fiskjar.
Nú gerðist það í ofsáveðri, að bát-
ur Ara fauk o.g brotnaði í spón.
Aumkuðu menn hann, er hann svo
örbirgur hafði misst bátinn, og fóru
um það ýmsum orðum, að þetta væri
honum mikill bagi.
„Ég læt það vera“, sagði þá Ari.
„Jón missti líka mikið af heyi“.
Treysti á hjálpsemina
Kristján amtmaður Kristjánsson
var nýkominn úr utanför og dvaldist
um tíma á Bessastöðum. Þennan vet-
ur var andblástur nokkur þar í sókn-
um gegn séra Árna Helgasyni i Görð-
um, og töldu sumir, að Kristján
amtmaður væri eitthvað við það
riðinn.
Nú bar svo við, að Kristján var
þar nærstaddur, eT séra Árni var að
fara í hempu sína, og bauðst hann
til þess að hjálpa klerki.
'„Þakka yður fyrir“, svaraði séra
Árni. „Þér eruð líka manna vísast-
ur til þess að hjálpa mér úr henni
aftur.“
Rúmfrekur náungi
Guðbrandi bónda á Valshamri í
Geiradal var eignað barn, sem hann
vildi ekki gangast við. Var þetta
fluðunn Bragi Sveinsson frá Refsstöðum:
Lífsins skólð
Ýmislegt, þó einhvers vert,
ævinnar um bekki,
hefði ég kannski getað gert,
en gerði það bara ekki.
Höfundur sendi kennara þýzka
stfla til leiðréttingar og batt
fyrir hann nokkrar bækur í
staðinn.
Vona ég bandið verði sterkt
og vitni um hendur mínar,
en líklega mun það lakar gert
en leiðréttingar þínar.
Vísur minar.
Vesöl er mín vísnagrein,
vantar, trúi’ ég, snilli.
Mun þó staka ein og ein
álnavirði — á milli.
Æskutíð.
Æskutíð er yndisleg,
opin leið til þrifa,
en eldast muntu, eins og ég,
ef þú færð að lifa.
Þegar Tedtur Þorleifsson varð
skólastjóri á Sandi haustið 1952.
Ekki grand ég ætla Teit
eða strand og bana,
en það er vandi, það ég veit,
að þýðast Sandarana.
Vísa.
Valdsmenn og veraldarklíkur
veittu mér sjaldan lið,
en út af fyrir sig er það
þó alltaf sjónarmið.
Sól og surnar.
Víkur burtu víl og treginn,
vakir sól á himni bláum.
Þykkvbæingar hirða heyin,
- hlöður fylla grænum stráum.
Um Sesselju.
Um Sesselju yrki ég svona,
að svöngum hún veitti mér
bezt.
Hún kann ekki eitt, þessi kona:
að knepra við hjú eða gest.
drengur, sem skírður var Þorbjörn
Svo lyktaði, að ekki tókst að feðra
hann, og var hann jafnan nefndur
Þorbjörn Guðrúnarson.
Þegar Þorbjörn eltist, gerðist hann
vinnumaður á Þorpum í Steingríms-
firði. Fundu menn, að köldu andaði
frá honum til Guðbrands á Vals-
hamri.
Nú rak hval á Þorpum, og komu
menn langar leiðir að til hvalkaupa.
Meðal þeirra var Guðbrandur á Vals-
hamri. Kom hann síðla kvölds, hitti
Þorbjörn úti við og spurði, hvort
hann gæti fengið að leggja sig.
„Hvað heldurðu?" svaraði Þor-
björn. „Sýnist þér veröldin ekki
nógu stór fyrir þig?“
Engin bót ad latínunámi
Konu Ólafs smiðs f Kalastaðakoti
fýsti mjög, að sonur þeirra lærði til
prests. Ólafur var á öðru máli, og
vísaði hann relli konu sinnar á bug
með þessum orðum:
„Ég held þeir skilji hann, Strand-
hreppingar, þótt hann tali ekki við
þá latínu, þegar hsnn fer að betla.“|
T I M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
211