Tíminn Sunnudagsblað - 19.05.1963, Blaðsíða 6

sem í sjálfu sér er óefnislegur í þelm
skilningi, að hann er aðskilinn frá
skynjun okkar með annarri vídd, og
þetta hefði þá tekizt með hálf-efnis-
legum tækium, þar sem andlegir
kraftar mannsins voru einnig að
verki (hugsunin m.a.). — Langston
Day tók dæmi í bók sinni um notkun
þessara tækja til að sjúkdómsgreina
fólk í gegnum myndir af orkusviði
blóðdropa, en fólkið var ekki nafn-
greint, og varð það ekki til þess að
styrkja sannleiksgildi bókarinnar,
segir Goos. Á þessu var þó ein undan-
tekning varðandi tilraun, sem gerð
var vorið 1952: Sjúklingur, sem á-
huga hafði á starfi de la Warr, skrif-
aði Delawarr-stofnuninni og spurði,
hvort stofnunin vildi reyna að „fylgj
ast með“ uppskurði, sem á honum
yrði gerður í London. Sjúklingurinn
sendi blóðdropa til stofnunarinnar í
Oxford, en samkvæmt kenningum de
Wards átti orkusvið blóðdropans að
vera í stöðugu sambandi við hefldar-
orkusvið líkamans, burt séð frá þeirri
fjarlægð, sem var milli líkamans og
blóðdropans, en fjarlægðin í þessu
tilfelli var milli tilraunastofnunarinn
ar í Oxford, þar sem blóðdropinn var,
og skurðstofunnar í London, þar sem
sjúklingurinn var. Það var og sam-
kvæmt kenningum de la Wards, að
unnt væri með tilstilli geislunar frá
orkusviði blóðdropans að „stilla“
tæki hans inn á líffæri líkamans,
með samvinnu þessarar gciislunar og
hugsunar mannsins, sem notað'i tæk-
ið. Með því að þessi geislun eða kraft
ur væri háður tíma og rúmi, væri
hægt með ,,.myndatökutæki“ de la
Warrs að taka mynd af því í Oxford,
sem fram færi i líffærinu, í þessu
tilfelli eista — samtímis því sem upp
skurður á því færi fram í London!
Delawarr-stofnunin hringdi í lækn-
inn, sem framkvæma átti uppskurð-
inn í London og bað hann að hringja
strax og uppskurðurinn byrjaði, og
síðan vár blóðdropinn settur í tækið.
Það skal tekið fram, að læknirinn
vissi ekki, hvers vegna hann var beð-
inn að hringja.
Áður en lengra er haldið er rétt
að reyna að gefa nokkra lýsingu á
þessu „undratæki“, þótt hún verði ó-
fullkomin og reyfaraleg, því að hér
eru engin tök á að skýra innri gerð
og vísindalegar forsendur tæk-
isins. Það er við^rkassi og á
honum eru átta snúanlegir takkar,
líkt og á útvarpi. Inni í viðarkass-
anum er endurhijómskassi úr málmi.
Takkarnir eru í tveim röðum og ofan
þeirra eru tvær skálar, og í þær er
settur blóðdropi eða annað efni, sem
notað er við greiningu. Milli þeirra
er fest lóðrétt, hreyfanleg segulstöng.
Á tækinu er gúmmíflötur
og skema með „töluformúlum“
ihinna ýmsu sjúkdóma, og skálvísir,
sem gengur upp og niður skemað
eftir því, hvemig tökkunum er snúið.
Hægt er að setja önnur skema í stað
þessa, t.d. skema yfir líffæri manns-
líkamans eða skema yfir frumefni og
efnasamsetningur, — og eru þá notuð
viðeigandi efni — eða þá sálræn fyrir-
brigði, svo sem reiði, hatur, gleði
o.s.frv.
Eftir áralangar tilraunir og óþrot-
legt starf hefur vísindamönnum stofn
unarinnar tekizt að finna þessar for-
múlur. Aðferðin, sem fundin var til
þessa, er í stuttu máli, sem hér segir
(Sjálfur hefur de la Warr skrifað
mjög nákvæma frásögn um uppgötv-
un aðferðarinnar í tímarit stofnunar-
innar „Mind and Matter"):
Segjum til dæmis, að finna eigi
formúluna fyrir berkla. Þá er blóð-
dropi úr berklasjúklingi látinn í skál-
ina og síðan er honum snúið, þar til
hann er í ákveðinni afstöðu til segul-
sviðs segulstangarinnar, — þessi af-
staða er kölluð „hin krítíska staða“.
Sá, sem framkvæmir tilraunina,
strýkur nú fíngrl eftir gúmmíflet-
inum, um leið og hann einbeitlr hugs-
un sinni að berklum, samtímis snýr
hann fyrsta stillitakkanum á tækinu,
en hann nær yfir mælikvarða, sem
skipt er í hundrað einingar. Og nú
verður hið ótrúlega: „Hugsanageisl-
unin“ skapar endurverkun, sem í sam
vinnu við rafsviðið, er núningur fing-
ursins á gúmmífletinum hefur skap-
að, gerir orkugeislun frá blóðdrop-
anum skynjanlega með þeim hætti,
að gúmmíplatan líkt og þrýstist að
fingrinum, og þar sem fingrinum er
strokið fram og aftur á gúmmíplöt-
unni, kemur fram lágt samhangandi
smellhljóð við það, að platan ýmist
þrýstir að eða sleppir. Þegar „sam-
bandið“ varð milli fingurs og gúmmí-
plötunnar, benti vísir mælikvarðans
á 40, og það er því fyrsta talan í for-
múlunni. Nú snýr leitarmaðurinn sér
að næsta takka, einbeitir huga sín-
um aftur að berklum og ,,samband“
myndast, þegar vísirinn bendir á 3
(þessum mælikvarða er aðeins deilt
í 10 einingar og sama gildir um þá
mælikvarð'a, sem eftir eru). Áfram
til næsta takka, þá kemur endurverk-
un við töluna 1, en þegar tökkunum,
sem eftir eru, er snúið, skeður ekkert.
Samkvæmt því er „formúla" berkla
með tilliti til tækisins 4031.
Nú skulum við segja, að blóðdropi
sjúklings hafi verig sendur til stofn-
unarinnar og finna eigi, hvaða sjúk-
dómur hrjáir hann: Þá fer leitin fram
með eftirfarandi hætti: Blóðdropinn
er settur í skálina eins og áður, „krít-
ísk staða“ fundin, síðan er tækið
stíllt til dæmis á „veiru“, sem hefur
töluformúluna 97964. Ef ekkert skeð-
ur, er hægt að slá föstu, að sjúkling-
urinn hefur ekki veirusjúkdóm; nú er
stillt á næstu formúlu, t.d. sykur-
sýki, og þannig haldið áfram koll
af kolli, þar til samband fæst, t.d. á
berklaformúlunni: Sem sagt sjúkling-
urinn hefur berkla! — Þannig hafa
fundizt eftir áralangt starf formúlur
fyrir flesta þekkta sjúkdóma, líffæri
líkamans, málma og efnasamsetning-
ar. Enn fremur hefur tekizt að láta
eins konar myndatökutæki verka með
greiningartækinu, þannig að ljós-
myndaplötur verða fyrir áhrifum
geislunar frá orkusviði þess efnis,
sem greina skal, og kemur þá fram
sýnileg staðfesting á greiningunni.
Þetta hljómar ótrúlega, en víkjum
nú aftur að tilrauninni til að „fylgj-
ast með“ uppskurðinum í London
árið 1952. — Blóðdropinn var nú sett
ur í tækið og hin „krítíska staða“
fundin, og síðan var stillt á formúlu
líffærisins, sem átti að skera í, en
það var eins og áður er sagt eista.
Frú de la Warr. (sem er hægri hönd
manns síns í starfi hans) einbeitti
nú huga sínum að sjúklingnum, og á
ljósmyndaplötunni kom nú fram
óvefengjanleg mynd af orkusviði, að
ytra formi sem eista. Það var sem
sagt komið „samband“ og allt var
tilbúig fyrir tilraunina. Starfsmenn-
irnir við tilraunina vissu, að það átti
að setja framræslupípu í eistað. Nú
hófst uppskurðurinn í London, og
samtímis var hringt til Delawarr-
stofnunarinnar í Oxford. Þar biðu
menn í tiu mínútur aðgerðarlausir,
en tóku síðan mynd. Þegar uppskurð
inum var lokið í London, tóku þeir
i Oxford enn eina mynd. Niðurstaðan
var í sannleika furðuleg: Myndirnar
þrjár voru gagnólíkar hver annarri,
er. menn verða að minnast þess, að
sami blóðdropi var notaður við allar
myndatökurnar. Fyrsta myndin var,
— eins og áður er sagt — að formi
líkt og eista; önnur myndin sýndi
greinilega, að þetta form var líkt og
sundur deilt, — með öðrum orðum:
skurður hafði verið gerður í formið.
Þriðja myndin sýndi hins vegar eðli-
legt form eista með tveim ljósum
rákum. Þetta síðasta var merkilegt:
Frú De la Warr hafði vitað, að það
átti að setja framræslupípu í eistað.
Pípan var ekki sjáanleg á myndinni,
en það þýddi, ag myndin var ekkii
af hugsun hennar, — staðreynd, sem
í sjálfu sér var þýðingarmikil. Mynd-
in með ljósu rákunum tveim var nú
sett í greiningartækið, og það greindi
þetta sem silíurþræði.
Tilraunin hafði heppnazt, og mynd
irnar voru lagðar til hliðar með öðr-
um skjölum. Síðan Þðu nokkur ár.
Hin opinberu vísindi vildu enn ekki
viðurkenna de la Warr, en vísinda-
legir árangrar hans voru svo furðu-
legir, ag ekki var hægt að þegja þá
í ‘hel, og fleiri og fleiri vísindalegir
könnuðir — hinir frjálslyndari —
komu til Delawarr-stofnunarinnar tfl
438
IÍH1NN - SUNNUDAGSBLAÐ